Tom, Rozdzial

  1  I,1  |          czasie żałoby...~- Aj! a długo będę musiał czekać?~- Sam
  2  I,1  |           w ręku.~- Strasznieście długo siedzieli! - rzekła. - Nie
  3  I,4  |       pókim żywa, nie będzie tego długo!~Gniew wzbierał coraz więcej
  4  I,5  | zniecierpliwił się, że dziewczyna długo nie wraca.~Tymczasem pacholik
  5  I,5  |          się stawił. Namyślał się długo, ale wreszcie przyszedł
  6  I,6  |      przeciw Kmicicowi w grodach, długo jeszcze nie zsiadała z konia,
  7  I,8  |        choć żołnierz, nie dworak, długo jednak na różnych dworach
  8  I,8  |          coś tam, zamknąwszy się, długo ze sobą gadali, czego Brochwicz
  9  I,9  |          miarkuję, że daleko i na długo.~- Tak? - mruknął pan Michał. -
 10  I,10 |        wojewody i brzmiał jeszcze długo, zanim utonął w ogólnym
 11  I,10 |       nieco wzburzonych. Jednakże długo jeszcze zrywały się okrzyki:~-
 12  I,10 |           stanie.~Nie czekano już długo. W sobotę, dnia 24 lipca,
 13  I,11 |         usnął na dobre.~Spał dość długo, ale po pewnym czasie zbudził
 14  I,12 |         poważnie. - Nie będziecie długo czekali, choć naprzód na
 15  I,13 |           się z tamtego świata. I długo oczom nie chciała wierzyć.
 16  I,14 |         samej jeszcze nocy książę długo naradzał się z panem Korfem,
 17  I,18 |        bitwy, lecz nie trwały już długo. Lewe skrzydło, na które
 18  I,19 |          tak dobrze je usypał, że długo by tu się nawet przeciw
 19  I,22 |          od sklepień sali i trwał długo, a jak nagle powstał, tak
 20  I,26 |                ROZDZIAŁ 26~Biegli długo borem, pędząc tak, że sosny
 21  I,26 |     palcami jego czaszki. Dotykał długo i ostrożnie, po czym mruknął:~-
 22 II,2  |        rodzaju rzeczy, ale szukał długo. Kmicic tymczasem chodził
 23 II,4  |     służyć, to tak myślę, żeby tu długo miejsca nie zagrzali...~-
 24 II,6  |  oblężenie - myślał - a to zawsze długo trwa. Można też będzie i
 25 II,10 |         oczyma pana Andrzeja, ale długo w Warszawie miejsca nie
 26 II,11 |       stróż jej i opiekun.~Kmicic długo oczu nie mógł oderwać od
 27 II,11 |        wszystkie twarze.~Tak szli długo. Kościół, klasztor i otaczające
 28 II,12 |            zmiłuj się nad nami!~I długo brzmiały te okrzyki wraz
 29 II,12 |           z kazalnicy, ale Kmicic długo jeszcze nic nie słyszał,
 30 II,12 |           Andrzeja i spowiadał go długo w pustym już kościele; po
 31 II,13 |       dźwięki trąb i poczęły grać długo, żałośnie, strasznie. Zerwali
 32 II,13 |           czytać przeor popatrzył długo w twarze zgromadzonych,
 33 II,13 |         oficer z rapierem w ręku. Długo celował ksiądz Dobrosz,
 34 II,14 |        nam stać pod murami bardzo długo, przyjdzie posyłać po działa
 35 II,15 |           w Częstochowie. Patrzył długo.~Obecni zauważyli, że ręka,
 36 II,15 |           nie ma?~I stali jeszcze długo, zdumieni, milczący, na
 37 II,16 |      Narada w definitorium trwała długo. Uczyniło się ciemno.~Kmicic
 38 II,16 |          bok i pytał:~- A coś tak długo robił z Kuklinowskim?~-
 39 II,17 |        cierpieć.~Lecz Miller zbyt długo przywykł w całym życiu mierzyć
 40 II,17 |     Śladkowski rzucił się w nie i długo obejmowali się wzajem ;
 41 II,17 |        ukarać. Strzelano doń dość długo bezskutecznie, na koniec
 42 II,17 |         za taką sprawę?...~Ksiądz długo milczał, na koniec rzekł:~-
 43 II,18 |     Harmider i zamieszanie trwały długo, zanim z chaosu zeznań wydobył
 44 II,18 |           nie wiedział nawet, jak długo droga trwała.~Zatrzymali
 45 II,19 |       głosów.~Lecz pan Czarniecki długo nie mógł się uspokoić i
 46 II,19 |         wysłany od rana.~Przyszło długo czekać. Miller udawał wesołość,
 47 II,20 |     śmierć pana Andrzeja - i spał długo, kiwając się na kulbace.
 48 II,20 |   obeschły, siadano, nie czekając długo, tu i owdzie na koń i rzucano
 49 II,22 |         szarpał na sobie odzież i długo, długo nie mógł się uspokoić.
 50 II,22 |          na sobie odzież i długo, długo nie mógł się uspokoić. Lubował
 51 II,24 |         zdołało ich zatrzymać tak długo, i natarli z furią; wnet
 52 II,28 |   pludrakom, aby nam tu bochenków długo już nie łuszczyli! - rzekł
 53 II,29 |      liczyć mogło, przecie żył za długo, bo przeżył nie tylko wiarę
 54 II,34 |             Siedź w Taurogach tak długo, póki wszystkiego nie wymiarkujesz,
 55 II,34 |           odszedł, pan Kmicic zaś długo jeszcze spać się nie kładł,
 56 II,35 |     stanie się to samo, jeżeli tu długo posiedzisz... Jej dwudziestu
 57 II,35 |           pan starosta począł coś długo szeptać do ucha Kmicicowi,
 58 II,36 |      Bogać! Pilno mi! I tak tu za długo siedzę.~- To wypraw swoich
 59 II,36 |           padła do nóg księżnie i długo nie można jej było oderwać,
 60 II,40 |           było na ciebie, żeś tak długo znać o sobie nie dawał,
 61 II,40 |           nie zagnieździła się na długo i choć astrologowie, którym
 62 II,41 |      świeżym ludem można się było długo i krwawo w niej bronić,
 63 II,42 |     więcej. Można się było z nich długo bronić, zwłaszcza przeciw
 64 II,42 | ciemnościach.~Lecz nie trwała już długo. Napadnięci znienacka Bogusławowi
 65 II,42 |           łup.~Lecz nie trwało to długo. Rozległ się przeraźliwy
 66 III,1 |       którzy za Wieprz uchodzili, długo ścigały chorągwie Zbrożka
 67 III,2 |       przyjedziesz, co?~- Daję...~Długo jeszcze ucztowano, po czym
 68 III,3 |           król szwedzki i pan (tu długo wyliczał tytuły) zgoła nie
 69 III,3 |           królewska mość (tu znów długo wymieniał tytuły) ofiaruje
 70 III,3 |         starosta nie namyślał się długo, uderzył się rękoma w boki
 71 III,4 |            o ile nie przychodziła długo, o tyle potem nastąpiła
 72 III,5 |           nie potrzebowali jechać długo, bo przednie straże marszałkowskie
 73 III,5 |      wrodzoną mając siła zniesie, długo się choćby takiemu Szwedzinie
 74 III,5 |          to sobie, Janie...~I tak długo jeszcze rozprawiał pan Zagłoba,
 75 III,9 |  Wołodyjowski czekał jeszcze dość długo, aż tętent zginął w oddaleniu,
 76 III,9 |       otwartej płaszczyźnie, więc długo się przed okiem szwedzkim
 77 III,11|   warszawskich i trąby ozwały się długo i przeciągle na znak, iż
 78 III,11|        Lecz i dragonia Oskierkowa długo również nie mogła wytrzymać
 79 III,12|       pana miłościwego i hetmanów długo nie widać!~- Jakże? - odrzekł
 80 III,12|    objęcia.~I chwyciwszy, trzymał długo, na oczach obu wojsk; milczał
 81 III,12|         do szturmu iść pozwolono. Długo musiał tłumaczyć król, że
 82 III,13|       pana miłościwego i hetmanów długo nie widać!~- Jakże? - odrzekł
 83 III,13|    objęcia.~I chwyciwszy, trzymał długo, na oczach obu wojsk; milczał
 84 III,13|         do szturmu iść pozwolono. Długo musiał tłumaczyć król, że
 85 III,14|      Wiedzieliśmy wszyscy, że tak długo nie pozostanie i że książę
 86 III,16|       odjechał z nim w lasy i tak długo nie wracał, że Paterson
 87 III,17|       powiadaj?~Lecz pan Sakowicz długo nic nie odpowiadał, wreszcie
 88 III,18|           płomienie świec tak, iż długo nie mogły się palić prosto,
 89 III,18|        dziś jak wosk.~- Dziw, jak długo trwa to chybotanie.~- Może
 90 III,21|      ochotę iść pod tę komendę...~Długo jeszcze przekomarzali się
 91 III,23| mianowicie do Anusi Borzobohatej.~Długo, długo naradzali się ze
 92 III,23|        Anusi Borzobohatej.~Długo, długo naradzali się ze sobą, na
 93 III,24|       Wstyd nam już porać się tak długo z tym rozbójnikiem - rzekł
 94 III,25|       Wstyd nam już porać się tak długo z tym rozbójnikiem - rzekł
 95 III,26|         czasem, mimo pościgu, tak długo nie ruszał się z jakiejś
 96 III,26|          relacji nie namyślał się długo, zawrócił czambuł i poszedł
 97 III,26|         nie będę się nad nią zbyt długo rozwodził. Nasz pan miłościwy...
 98 III,27|          nie minie. Nieprzyjaciel długo potrafiłby bronić się w
 99 III,27|     Wołodyjowski - bo go to febra długo trzęsła i osłabić go musiała...~-
100 III,27|           Babinicz. - Tacy jak on długo nie żyją.~- Zali i w obozie
101 III,27|            by tam nie popasali za długo.~- Wedle rozkazu.~- A nie
102 III,27|          się, aby ich jazda mogła długo wręcz wytrzymać polskiej,
103 III,28|        Taurogach, i tak myślę, że długo opamiętają Szwedzi Girlakole,
104 III,28|        jak wicher krzewem.~Anusia długo czekać musiała, zanim przeszło,
105 III,28|           zaszedł zbyt blisko, by długo pozostać mógł wątpliwym.
106 III,29|  wyćwiczona, mogła się spoza nich długo bronić.~W każdym razie zabezpieczała
107 III,30|         Potem przymknął powieki i długo siedział bez ruchu. Na koniec
108 III,32| starostwem upickim nagrodzon, żył długo w przykładnej zgodzie i