Tom, Rozdzial

2501 II,23 |                  nazwał go pułkownikiem, a on tylko spojrzał groźnie
2502 II,23 |             śmiały, zbyt wielki rezolut, a tacy ludzie na wszystko
2503 II,23 |               przeciw tobie i ojczyźnie, a za mało mam jeszcze pokuty,
2504 II,23 |              pana Andrzeja zwilgotniały, a taka szczerość i żal rozświeciły
2505 II,23 |                 głowę położyć za ciebie. A wówczas, miłościwy panie,
2506 II,23 |               ustawały, gdy się zbliżył, a poczynały się szepty. Śledzono
2507 II,23 |           ociężałe cielska na szczytach, a gdy wieczór zdarzył się
2508 II,23 |              zaprzężony w jednego konia, a w wózku człeka. Królewscy
2509 II,23 |              Człeku - spytał Tyzenhauz - a czy my to już w Polsce?~-
2510 II,23 |                rzeczką cesarska granica, a wy już na królewskiej ziemi
2511 II,23 |                  tę ziemię tak ukochaną, a tak niewdzięczną, która
2512 II,23 |        pobliskich jodeł płonęły purpurą, a dalsze w ciemne już poczęły
2513 II,23 |               się panu, i szumieć gwarno a radośnie, jakby śpiewały
2514 II,23 |                wypytywać uciekających.~- A gdzie król? - spytał. -
2515 II,23 |            rzekłszy puścił konia w cwał, a za nim trzech jeźdźców pomknęło
2516 II,23 |                 ci jechać! - rzekł król.~A na to Tyzenhauz:~- Miłościwy
2517 II,23 |                go w ciemności, spytał:~- A gdzie król?~- Tam, opodal,
2518 II,23 |             można rozeznać?~- Tyzenhauz! A co to takiego wielkiego
2519 II,23 |                  mu jedną sztukę porwać, a zresztą, żeby prawdę rzec,
2520 II,23 |        odpowiadać, bo trochę przyduszon, a nie masz tu, czym by go
2521 II,23 |            wkrótce odzyskał siły i głos. A wówczas pan Kmicic, przyłożywszy
2522 II,23 |                wąwozach na nie napada.~- A w pobliżu Żywca wyście jedni
2523 II,23 |            Miłościwy panie! Droga wolna, a i nocleg w Żywcu się znajdzie,
2524 II,23 |               rajtara aż do jego zeznań. A jeśli to umyślne? Jeśli
2525 II,23 |               Tyzenhauz ruszył z kopyta, a orszak królewski jął posuwać
2526 II,23 |                 ludzi w tyle się wlecze, a ten się na pół stajania
2527 II,23 |             królewska mość jeno rozkaże, a znowu skoczę, dognam ich,
2528 II,23 |              wolna i nocleg zamówiony.~- A nie mówiłem?! - zawołał
2529 II,23 |                  waszmości żołnierz! No! a dawaj no gęby, byśmy się
2530 II,24 |                  spustoszony od Szwedów, a w części spalony, ale stanął
2531 II,24 |                 wieść o wzięciu Krakowa, a zwłaszcza o oblężeniu Częstochowy,
2532 II,24 |           dosięgnąć ich było niepodobna, a ponieść klęskę łatwo. Zginęło
2533 II,24 |                 mieli chmury pod nogami, a jeżeli chmur nie było, to
2534 II,24 |          pojawiała się nagle pod nogami, a w niej spoczynek czekał
2535 II,24 |            spadniem! - powtarzał ciągle.~A nuncjusz odpowiadał:~- Czymże
2536 II,24 |            jechać traktem do Czorsztyna, a stamtąd ciągnąć samą granicą
2537 II,24 |           zsiadać i w ręku je prowadzić, a i to nieraz jeszcze opierały
2538 II,24 |                  skalną, długą i prostą, a tak wąską, że zaledwie trzech
2539 II,24 |                podnosiły się kłęby pary, a i ludzie byli pomęczeni.~-
2540 II,24 |                     To jeszcze Polska.~- A czemu nie wykręciliśmy zaraz
2541 II,24 |            Wszyscy utkwili w niego oczy, a jemu twarz zmieniła się
2542 II,24 |                 przed pierwszą trójkę.~- A co za ludzie? - spytał po
2543 II,24 |              rozległ się jak huk młotów, a wnet zawtórowały mu wrzaski
2544 II,24 |                   przed strasznym mężem, a gdy ostatnie wydobywały
2545 II,24 |               Kiemlicze młodzi szli tuż, a stary, stojąc nieco z tyłu,
2546 II,24 |                się, posuwał się naprzód.~A czas płynął i każda chwila
2547 II,24 |                   rozpaczliwą, straszną.~A kamienie i złamy skał miażdżyły
2548 II,24 |              skinął ręką, że chce mówić, a gdy uciszyło się, rzekł
2549 II,24 |                przebłysnął mu na twarzy, a blade jego wargi wyszeptały
2550 II,25 |                  jedzie! Król jedzie!" - a po drodze łączyły się z
2551 II,25 |                król powitał znakomitego, a z dawna sobie znajomego
2552 II,25 |          niezawodnie zwycięstwo królowi, a z nim i Kościołowi, nad
2553 II,25 |                  ręką w piersi się bije, a drugą Szwedów bić zaczyna -
2554 II,25 |       podziękował już Szwedom za służbę, a to w ten sposób, że ich
2555 II,25 |               dragonów? - spytał król.~- A za tych, których wasza królewska
2556 II,25 |               uczynili w nich znaczną... A myśmy mało nie pomarli z
2557 II,25 |                  się do Wojniłłowicza:~- A co więcej? Co więcej? Powiadaj!~-
2558 II,25 |                Lanckorona w naszym ręku, a na Podlasiu pan Sapieha
2559 II,25 |             Gorzeją już Szwedzi w zamku, a z nimi razem zgorzeje i
2560 II,25 |                 i wojewoda czernihowski, a z okolicy ciągnie ku nim,
2561 II,25 |           osobach pańskich przeznaczeni.~A mieniło się to jak tęcza,
2562 II,25 |                mieniło się to jak tęcza, a nadjeżdżało gwarnie i szumno,
2563 II,25 |                dwa szeregi wzdłuż drogi, a zaś w środku ukazał się
2564 II,25 |                 on jak wicher ową ulicą, a za nim dwóch masztalerzy
2565 II,25 |           brzegach kamieniami wysadzany, a polerowany tak, iż zdawało
2566 II,25 |                 chwiało mu się u czapki, a one klejnoty migotały jako
2567 II,25 |        przewyższali go inni niezmiernie, a w ogóle zdolności jego,
2568 II,25 |                  z jego miłością własną, a nawet pochlebiało jej wierność
2569 II,25 |                 król znowu siadł na koń, a pan marszałek, nie chcąc
2570 II,25 |             ramiona, ściskał go za głowę a dziękował. Nuncjusz, lubo
2571 II,25 |                  zasiadł na wywyższeniu, a pan marszałek sam mu usługiwał,
2572 II,25 |              kasztelani, i referendarze, a z oficerów zasiadł do uczty
2573 II,25 |                dla szlachty pomniejszej, a obszerny cekhauz dla ludu
2574 II,25 |             przybycia pańskiego weselić.~A przy wszystkich stołach
2575 II,25 |                  szwedzki powstrzymał.~- A jakże mu tam? - pytał pana
2576 II,25 |         odstępuje i za żywot jego ręczy, a przy tym i panny z fraucymeru
2577 II,25 |            prawda! - odpowiedział król - a wy, panie marszałku, w pierwszym
2578 II,25 |           tysięcy ordy stoi w gotowości, a może być i sto, jak tylko
2579 II,25 |                wszyscy ze swoich miejsc, a pan marszałek wzniósł puchar
2580 II,25 |             dźwiękiem upadły na podłogę, a skronie magnata krwią się
2581 II,25 |                 w skarbie waszym pustki, a za taki jeden kielich można
2582 II,26 |                 Kmicic na łożu i usiadł, a choć król począł nalegać,
2583 II,26 |              panie, i ojczyznę zdradził, a teraz rapierami skłuty,
2584 II,26 |              puściły się z oczu rycerza, a drżącymi rękoma począł szukać
2585 II,26 |                 w drodze wiernie służył, a piersi nadstawiał, gotowiśmy
2586 II,26 |                  to? Januszowi służyłeś, a Bogusława porywałeś, któren
2587 II,26 |                 więc rzekł:~- Odpocznij, a później mów wszystko od
2588 II,26 |              ferezję sobie podbić kazał, a przecie sławion był i dotąd
2589 II,26 |              lepszy świat się przeniósł, a mnie wioskę i wnuczkę zapisał.
2590 II,26 |              testamentem postanowionymi. A mnie serce tak do niej ciągnęło,
2591 II,26 |             szlachtę, dziewkę mi wydarł, a samego usiekł, także ledwiem
2592 II,26 |                Wołodyjowskiego przysłał, a przez to pod inkwizycję
2593 II,26 |          rezolutów na wszystko gotowych, a ja, prostak, jako na lep
2594 II,26 |              hetmanowi pod nogi ciskali, a mnie przysięga, jako psa
2595 II,26 |             plugawym gadem pogardziła... A jam przysiągł, jam przysiągł
2596 II,26 |                  rozumem męża zawstydzi, a w wierności dla waszej królewskiej
2597 II,26 |           majestatu i ojczyzny przerobi, a gdy na nic poszła ta robota,
2598 II,26 |                  Wyłuszczył mi, jako dwa a dwa cztery, że dobrze uczynił,
2599 II,26 |               mędrszego byłby przekonał, a cóż dopiero mnie, prostaka,
2600 II,26 |                które przy mnie znaleźli, a z których okazało się, że
2601 II,26 |                uczciwości, ani sumienia, a ze słowa własnego tyle sobie
2602 II,26 |             panie! On gorszy od Janusza! A w czyjej się głowie naprzód
2603 II,26 |               nam (powiada) musi zostać, a po bracie Januszu ja czapkę
2604 II,26 |          chorągiew po chorągwi wygniótł, a teraz oni jego zmogli i
2605 II,26 |                   Niechże im Bóg pomaga, a na niego karę ześle, amen!~-
2606 II,26 |                   Może już się to stało, a jeśli nie, to stanie się
2607 II,26 |               wiesz, boś na nią patrzył. A jeśli ojcowskie dobrotliwe
2608 II,26 |           zdrajca, jam krzywoprzysięzca, a przecie, panie, ja miłuję
2609 II,26 |                 aż zanosił się z płaczu, a król, ojciec dobrotliwy,
2610 II,26 |                 zgrzeszył w zaślepieniu, a iluż grzeszy z rozmysłem?...
2611 II,26 |               nadzieja zbawienia świeci, a przy tym i modlitwy mogą
2612 II,26 |                  Szweda duszę wyłusknie, a przez to nie tylko w niebie
2613 II,26 |       promulgował, które już są niemałe, a pewno będą jeszcze większe.
2614 II,26 |               ową materię każę poruszyć, a tak do czci powrócon być
2615 II,26 |                 dopóki pary w nozdrzach, a szabli w garści... Jeno
2616 II,26 |                się bez niej i przez nią, a choć człek sobie czasem
2617 II,26 |                to i ja instancję wniosę, a jeśli ona taka regalistka,
2618 II,26 |              okazję do sławy najłatwiej. A zajdzie potrzeba, to i na
2619 II,26 |              sądy ostawią cię w spokoju. A gdy jak słońce zajaśniejesz,
2620 II,26 |                  i aktów się zawieruszy, a ja ci to jeszcze raz przyrzekam,
2621 II,26 |                regalistka cię nie minie, a da Bóg, to mi wkrótce więcej
2622 II,27 |                  chorągwiami i pocztami. A jako rzeka potężna, płynąc
2623 II,27 |             Michał Radziwiłł, pan możny, a niesławę, jaką na ród ściągnął
2624 II,27 |              dzień pomiędzy owymi panami a panem marszałkiem koronnym,
2625 II,27 |             wieść już pewna, że hetmani, a z nimi wojsko, porzucili
2626 II,27 |              wiek wieków wysławiać będą, a gdy kto zechce czasy owe
2627 II,27 |         konfederację roborować będziemy, a przy tym i innej zawrzeć
2628 II,27 |        witebskiego i pana Czarnieckiego, a ze szlachty żaden głos się
2629 II,27 |            skończyć, bo to jednemu wola, a wielu niewola.~- Złote słowa
2630 II,27 |                Rzeczypospolitej nastąpi, a nie ustraszy nas żaden nieprzyjaciel.~-
2631 II,27 |               nas żaden nieprzyjaciel.~- A gdzie jest wojewoda witebski? -
2632 II,27 |                 Szwedów, ale nieznaczna, a posiłki znikąd przyjść nie
2633 II,27 |             Chwała Bogu! - rzekł król. - A gdzie pan Czarniecki?~-
2634 II,27 |             Zaraz też na Szwedów ruszył, a gdzie by teraz był, nie
2635 II,27 |                  teraz był, nie wiemy.~- A ichmość panowie hetmani?~-
2636 II,27 |          kałuskim w Zamościu się znoszą, a tymczasem co dzień pułki
2637 II,27 |              najszczęśliwszy mego życia, a drugi taki nastąpi chyba
2638 II,27 |               może być, miłościwy panie! A od czego mamy szable przy
2639 II,27 |                 zawołał Jan Kazimierz.~- A co o nich i gadać, miłościwy
2640 II,27 |               tylko z ludzkiego gadania, a wy z samego klasztoru pewnie
2641 II,27 |                 odstąpieniu zamyślają... A potem tak nam znaczne oddał
2642 II,27 |           miłować, jako on jego miłował! A i mnie pozwoli wasza królewska
2643 II,27 |                muszą się kupami trzymać, a złapieli chłopstwo którego,
2644 II,28 |            białogłowska u niej fantazja, a to wiedz, że gdy się białogłowa
2645 II,28 |                mu w niczym nie powinien, a żywie we mnie nadzieja,
2646 II,28 |             wieje - rzekł pan Stanisław- a chwalić Boga, Szwedom w
2647 II,28 |                  mojej rady coś potrafi, a to sami widzicie, że jak
2648 II,28 |                Bóg zapłać! W ręce twoje, a wytrząśnij do dna w gębę...
2649 II,28 |              chcąc bezecność swą pokryć, a w rzeczy, jakem to już powiadał,
2650 II,28 |                Moja śmierć albo jego!... a taki kopią się do niego
2651 II,28 |               wspomoże.~- Ojciec Roch?~- A jakże!~- Niechże cię pierwej
2652 II,28 |            Niechże cię pierwej wspomoże, a teraz szkła nie rozbijaj,
2653 II,28 |                  mnie stoczy, mówię wam! A wszystko przez tego zdrajcę
2654 II,28 |            popatrzył chwilę na obecnych, a widząc zdumienie i milczące
2655 II,28 |         szemrania na tykocińską mitręgę, a ludzie istotnie zgrzytali
2656 II,28 |              iskrę na owe prochy rzucić, a cóż dopiero gdyby ją rzucił
2657 II,28 |          składała się z nowo zaciężnych, a zatem do dyscypliny wojennej
2658 II,28 |                  na własną rękę skorych, a ci poszliby niezawodnie
2659 II,28 |         przedsięwzięcia obaj Skrzetuscy, a Wołodyjowski zawołał:~-
2660 II,28 |                 obronę Rzeczypospolitej, a już czyjeś warcholstwo chce
2661 II,28 |           zwrócił się do pana Zagłoby.~- A ja szelmą jestem - rzekł -
2662 II,28 |                  pułku z waćpanem ruszy, a chcesz wojsko psować, tedy
2663 II,28 |               nogi na nogę przestępywał, a jurzył się! Ale nic z tego!
2664 II,28 |              Najzacniejsi o sobie myślą, a ja, prócz ran w skórze,
2665 II,28 |              czym i pili dalej na zgodę, a gdy już żal znacznie im
2666 II,28 |         wyparował, rzekł Wołodyjowski:~- A nie będziesz wojska psował,
2667 II,28 |                 dla ciebie to uczynię!~- A da Bóg, Tykocina dostaniem,
2668 II,28 |           Billewiczównę z głowy wybij.~- A to czemu? - pytał zdziwiony
2669 II,28 |                podwika jakoby stworzona, a to właśnie owa pestka...
2670 II,28 |                  rzepa, gdym ją widział, a potem choć i doszła, mogła
2671 II,28 |              mało kto o żeniaczce myśli.~A pan Michał na to:~- Waćpan
2672 II,28 |                  radziwiłłowskim służył, a po zdradzie hetmana wraz
2673 II,28 |                hurmem do szturmu skoczy, a tam w zamku siła w sprzętach
2674 II,29 |              wyraz piekielnych cierpień.~A jednak, lubo życie jego
2675 II,29 |          szwedzki skąpe wydzielał racje, a książę nie chciał go prosić.~
2676 II,29 |               szarpały wyrzuty sumienia, a nie było nigdzie na świecie
2677 II,29 |                  On to wszystko uczynił, a teraz jest u kresu nie tylko
2678 II,29 |                 stosunku do niej wielki, a teraz zmieniło się wszystko.
2679 II,29 |               wszystko. Teraz on zmalał, a natomiast ta Rzeczpospolita,
2680 II,29 |          piętrzyły się coraz straszniej, a on rozumiał, że utonąć musi,
2681 II,29 |                 Rzeczypospolitej działo, a działy się rzeczy dziwne
2682 II,29 |           najściem, ale świętokradztwem, a kara niezawodną. Wtedy po
2683 II,29 |            sprawie i przy tamtej wierze.~A gdy takie myśli huczały
2684 II,29 |                  dosłużył, służąc sobie.~A jednak jeszcze w początkach
2685 II,29 |                 papieżników nie przejdą, a wówczas zgniotą we dwóch
2686 II,29 |                dnie, tygodnie, miesiące, a Bogusław nie nadchodził.~
2687 II,29 |            szwedzki ruszy mu na odsiecz, a może pan Koniecpolski, który
2688 II,29 |                  i panu naszemu wytrwać, a dawne wolności tej prześwietnej
2689 II,29 |                 nie chce sił rozdzielać, a quod attinet Koniecpolskiego,
2690 II,29 |            Kiejdanach, drugi paź, medyk, a zarazem astrolog książęcy,
2691 II,29 |                waszej książęcej mości.~- A czego tu Stachowicz chce?~
2692 II,29 |              Szwedów, jeno Radziejowski.~A gdy nikt nie odpowiadał,
2693 II,29 |                nieszkodliwie postrzelon, a sapieżyńscy odbici.~- Jeżeli
2694 II,29 |                  znów będzie tentował... A który dziś dzień?~- Ostatni
2695 II,29 |                  głąb komnaty, krzyczał, a raczej chrapał między jednym
2696 II,29 |           chrapał między jednym oddechem a drugim:~- To Radziejowski...
2697 II,29 |                  ludzie! Jezus! Jezus! M a r i o !~To były ostatnie
2698 II,29 |               się od złotego tła obrazu, a ów odblask padł na twarz
2699 II,29 |                cały w ogień się zmienił, a jednocześnie niemal rozległ
2700 II,29 |                 świecili mu nimi w oczy, a on leżał olbrzymi, posępny,
2701 II,29 |          Żołnierze przychodzili kolejno, a między nimi i starszyzna.
2702 II,29 |               gdy był potężny jako król, a potem nie godziło mi się
2703 II,29 |                  chwycił go, podtrzymał, a potem krzyczeć począł:~-
2704 II,29 |                Panie Michale! - rzekł.~- A czego?~- Już mnie zawziętość
2705 II,29 |              heretyków patrzeć nie może. A to nie tylko heretyk, ale
2706 II,29 |                zamku nie było - rzekł.~- A skąd wiesz?~- Pytałem onych
2707 II,30 |       przyległych, która stanęła licznie a zbrojno z tym większą łatwością,
2708 II,30 |            ludzkie żądzą wojny i odwetu, a jednocześnie okrzepły. I
2709 II,30 |                  na wiosnę deszcz ciepły a obfity topi śniegi, tak
2710 II,30 |                 czynił pomiędzy tłumami, a tłumów nigdy nie brakło.~
2711 II,30 |           dziwnych, barwnych, jaskrawych a rozmaitych, moc służby dworskiej:
2712 II,30 |                  przekleństw dla Szweda.~A dzwony w kościołach polskich,
2713 II,30 |                czapki wylatywały w górę, a okrzyki vivat! wstrząsały
2714 II,30 |             ziemska przemóc nie zdołała, a które by w przyszłości do
2715 II,30 |                od senatorów do szlachty, a od szlachty do pospólstwa,
2716 II,30 |            naprzód szlachta i rycerstwo, a za nią senat miejski z łańcuchami
2717 II,30 |            szyjach i ze świecami w ręku, a prowadził go burmistrz,
2718 II,30 |                   za senatem szli kupcy, a między nimi wielu Ormian
2719 II,30 |              dążyły cechy z chorągwiami, a więc rzeźnicy, piekarze,
2720 II,30 |             znikali w bocznych drzwiach, a ich karoce, dwory, masztalerze
2721 II,30 |                 klęcznik między ołtarzem a stallami, przed klęcznikiem
2722 II,30 |                  kościół nabity głowami, a nad głowami tęcza chorągwi
2723 II,30 |              słuchali w skupieniu ducha, a on stał ciągle z wyciągniętymi
2724 II,30 |              wstawszy tak dalej mówił:~- A że wielkimi Twymi dobrodziejstwy
2725 II,30 |               mówił jeszcze donośniej:~- A że z wielkim żalem serca
2726 II,30 |              zerwał i z onych wybuchnął, a potem stał się powszechny.
2727 II,31 |       przyległych, która stanęła licznie a zbrojno z tym większą łatwością,
2728 II,31 |            ludzkie żądzą wojny i odwetu, a jednocześnie okrzepły. I
2729 II,31 |                  na wiosnę deszcz ciepły a obfity topi śniegi, tak
2730 II,31 |                 czynił pomiędzy tłumami, a tłumów nigdy nie brakło.~
2731 II,31 |           dziwnych, barwnych, jaskrawych a rozmaitych, moc służby dworskiej:
2732 II,31 |                  przekleństw dla Szweda.~A dzwony w kościołach polskich,
2733 II,31 |                czapki wylatywały w górę, a okrzyki vivat! wstrząsały
2734 II,31 |             ziemska przemóc nie zdołała, a które by w przyszłości do
2735 II,31 |                od senatorów do szlachty, a od szlachty do pospólstwa,
2736 II,31 |            naprzód szlachta i rycerstwo, a za nią senat miejski z łańcuchami
2737 II,31 |            szyjach i ze świecami w ręku, a prowadził go burmistrz,
2738 II,31 |                   za senatem szli kupcy, a między nimi wielu Ormian
2739 II,31 |              dążyły cechy z chorągwiami, a więc rzeźnicy, piekarze,
2740 II,31 |             znikali w bocznych drzwiach, a ich karoce, dwory, masztalerze
2741 II,31 |                 klęcznik między ołtarzem a stallami, przed klęcznikiem
2742 II,31 |                  kościół nabity głowami, a nad głowami tęcza chorągwi
2743 II,31 |              słuchali w skupieniu ducha, a on stał ciągle z wyciągniętymi
2744 II,31 |              wstawszy tak dalej mówił:~- A że wielkimi Twymi dobrodziejstwy
2745 II,31 |               mówił jeszcze donośniej:~- A że z wielkim żalem serca
2746 II,31 |              zerwał i z onych wybuchnął, a potem stał się powszechny.
2747 II,32 |             Krakowie dzielnemu Wirtzowi, a sam udał się śpiesznie do
2748 II,32 |            możliwej przygody jego osobę, a może i własne podnieść przez
2749 II,32 |                 kasztelanem kijowskim.~- A służysz ciągle? Nie zachciało
2750 II,32 |         Rzeczpospolita była w potrzebie, a w onych zawieruchach i substancja
2751 II,32 |             przyjdzie czas i na nagrody, a teraz powiadaj, coście z
2752 II,32 |          przysyła. Ale tu mi bezpieczno, a kawalerowie, zwłaszcza tacy
2753 II,32 |   najpotrzebniejsi. Wypocznijcie trochę, a potem was panu Czarnieckiemu
2754 II,32 |                 mość, alem pierwszy raz, a daj Boże, ostatni, przeciw
2755 II,32 |                   taki tam już był głód, a on sobie jeszcze od gęby
2756 II,32 |                królewskiej mości błagać, a i ja do nóg twoich za nim,
2757 II,32 |          Bogusława w Kiejdanach słyszał, a która zdrowia i bezpieczeństwa
2758 II,32 |              jest, miłościwy panie!...~- A ty znałeś Kmicica?~- Znałem
2759 II,32 |            wyrzutek to z piekła rodem.~- A nieprawda - rzekł król -
2760 II,32 |                  sobie kierejkę podszyć, a już w Kiejdanach całkiem
2761 II,32 |           Kazimierz zaś słuchał chciwie, a gdy wreszcie doszedł pan
2762 II,32 |                  uwolnił naprzód siebie, a potem wszystkich kompanionów
2763 II,32 |           incomparabilis! - powtarzał. - A jestże on tu z tobą?~- Na
2764 II,32 |                Skrzetuskich z nim razem, a teraz powiadaj, co wiesz
2765 II,32 |               Kiejdanach rozstrzelano.~- A widzisz! - wtrącił król.~-
2766 II,32 |                się w progu.~Paź zniknął, a po chwili drzwi komnaty
2767 II,32 |             Wołodyjowski.~- To Kmicic!~- A ja ci mówię, że ty Kmicica
2768 II,32 | radziwiłłowskiego w zdradzie socjusza... A tu stoi Hektor częstochowski,
2769 II,32 |          wąsikami, nie wiedząc, co rzec, a król dodał:~- I wiedz o
2770 II,32 |              Więc padli sobie w objęcia, a król patrzył na to i usta
2771 II,32 |           wojskowych pytam, dla Boga!... a z niewiast?...~- Zgaduję,
2772 II,33 |                jest?~- Może w Taurogach, a może i nie. Charłamp będzie
2773 II,33 |               Chorągiew za miastem stoi, a my tu... i Charłamp z nami.~
2774 II,33 |                 o Kmicicowych zasługach, a od samego pana Andrzeja
2775 II,33 |               sławę na brzeg wyniesie!~- A nie mówiłem wam tego! -
2776 II,33 |               zaraz Tatara z kożuszkami, a sam zaś zakrzątnął się z
2777 II,33 |          powiadają, że pacierze odmawia, a książę Bogusław, jeśli je
2778 II,33 |                  chyba diabłu na chwałę. A przymilał się, a łasił,
2779 II,33 |                 chwałę. A przymilał się, a łasił, a zalecał...~- Zaniechaj! -
2780 II,33 |                  przymilał się, a łasił, a zalecał...~- Zaniechaj! -
2781 II,33 |             królestwo francuscy swatali, a których nazwisk nie spamiętałem,
2782 II,33 |                  na innocencję gotuje.~- A ona? a ona?!.. - pytał gorączkowo
2783 II,33 |              innocencję gotuje.~- A ona? a ona?!.. - pytał gorączkowo
2784 II,33 |                wdzięcznie nań spoglądać, a potem już i ręki mu nie
2785 II,33 |                     Król mi permisję da, a ja pojadę i znajdę go! -
2786 II,33 |              wszystkiego nie dowiedział, a szukać go masz czas. Z kim
2787 II,33 |           Zagłoba podał mu kielich wina, a on chwycił go drżącymi rękoma
2788 II,33 |                sprawa. Prędkim uczynkiem a nagłą imprezą możesz waćpan
2789 II,33 |                go w cekhauzie zamknięto, a wreszcie pozwolono wolno
2790 II,33 |                  oficyjerowie powiadali, a mianowicie Ganchof, który
2791 II,33 |                naszym młodym księciu!" - a Ganchof powiada tak: "Więcej
2792 II,33 |                 rezolut, jako powiadają, a jak i ja sam mniemam - wtrącił
2793 II,33 |             naprzód ci Bogusława dostać, a mając go w ręku, wszystko
2794 II,33 |                 Lwów widywał tych gości, a raczej widywał ich tylko
2795 II,33 |                 z jednej ulicy na drugą, a wówczas tłumy zbijały się
2796 II,33 |               patrzyli tym skurczybykom. A jaż to i w niewoli u nich
2797 II,33 |                żywcem do nieba porwan.~- A pamiętasz waćpan, jak to
2798 II,33 |                   Coś to w wykrot wpadł, a ja za nimi przez gąszcza
2799 II,33 |              nich tony piskliwe i ostre, a tak szybkie, że ucho zaledwie
2800 II,33 |                 piszczalników, śpiewali; a raczej wyli od czasu do
2801 II,33 |                  w środku, między muzyką a resztą oddziału, przybrany
2802 II,33 |               harapa, i tylko z ponurych a łakomych spojrzeń można
2803 II,33 |              czasu zrywały się okrzyki: "A hu! a hu!" - jakoby na wilków.
2804 II,33 |              zrywały się okrzyki: "A hu! a hu!" - jakoby na wilków.
2805 II,33 |                Tatarami wojować, którzy, a zwłaszcza dobrudzcy, i naszej
2806 II,33 |              głosy.~- Grzech nie grzech, a taki się przydadzą!~- Bardzo
2807 II,33 |                  wojłokowych pokrowcach, a wszyscy siedzieli na dobrych
2808 II,33 |                  by ci przyjaciele niebo a ziemię jeno zostawili.~-
2809 II,33 |                 ziemię jeno zostawili.~- A tenże czambułek?... Co też
2810 II,33 |               tak prawie jakoby w darze, a chociaż sobie i za nich
2811 II,33 |                   I ten będzie dowodził? A ówże tłusty aga co będzie
2812 II,34 |           Akbah-Ułan bił czołem królowi, a zarazem wręczył mu listy
2813 II,34 |              który by oddział prowadził, a zarazem ludzi i samego Akbah-Ułana
2814 II,34 |                kryjąc starannie niechęć, a może obiecując sobie w duszy,
2815 II,34 |             zaraz i naszych zaczną palić a mordować... Temu się jeno
2816 II,34 |                we mnie wstąpi na powrót, a co do Tatarów, to już ja
2817 II,34 |               jako dawniej Chowańskiego, a w Bogu ufam, że mi się poszczęści.~-
2818 II,34 |                 mi, panie, tych Tatarów, a jać przysięgam, że nie swojej
2819 II,34 |                szwedzkie prezydia stoją, a one Taurogi, widzi mi się,
2820 II,34 |                   ale po naszej stronie, a od Tylży będzie cztery mile.
2821 II,34 |                  można, sposobów używaj. A teraz... Jędrek... dziś
2822 II,34 |                  się, bo było już późno, a Kmicic poszedł do swej kwatery
2823 II,34 |                   I ścisnął go za głowę, a potem jął nawet potrząsać
2824 II,34 |                  szukałeś?~- Tak jest.~- A od kogożeście się tam dowiedzieli,
2825 II,34 |               wasza miłość, nikt inny.~- A ksiądz Kordecki zdrów?~-
2826 II,34 |               był na mnie, i jegomościn, a oprócz tego one kamuszki
2827 II,34 |             zdejmować z siebie trzosy.~- A kamuszki w onej blaszance -
2828 II,34 |             zdarzyło, powiedz, co wiesz. A bacz na wszystko i słuchaj.
2829 II,34 |              bacz na wszystko i słuchaj. A sam się pilnuj, bo jeżeli
2830 II,34 |                   bo w parowie usieczon, a synowie za głupi. Ci pójdą
2831 II,34 |            wszystkiego nie wymiarkujesz, a potem wracaj. Znajdziesz
2832 II,34 |                Tatarów i pana Babinicza. A teraz ruszaj spać do Kiemliczów!...
2833 II,34 |               trafiłbym, gdzie potrzeba, a tyś młody i niedoświadczony.~"
2834 II,34 |                  Lwowa ku Wielkim Oczom, a Kmicic siedząc na dzielnym
2835 II,34 |              miałem jeno dwu Kiemliczów, a dziś czterysta koni za mną
2836 II,34 |            uspokojenia sumienia dodał:~- A przy tym ojczyźnie i majestatowi
2837 II,34 |        przerażeniu na widok jego wojska. A była mgła, bo odwilż przesyciła
2838 II,34 |                znów na Podlasie nawraca, a to z przyczyny księcia Bogusława,
2839 II,34 |                wojewodzie szedł w pomoc. A gdy i twojej ochocie w ten
2840 II,34 |                  afektom wojewodzińskim, a przede wszystkim opiece
2841 II,34 |                    odrzekł mały rycerz - a to z kompasji dla waszmości,
2842 II,34 |                 rzechotania się płynęły, a obaj hetmani za boki bez
2843 II,34 |                 Prus Książęcych pozwoli, a da Bóg miłosierny, że dziesiąte
2844 II,34 |                rzekł pan Wołodyjowski:~- A pilnuj się z Bogusławem!
2845 II,34 |                    Szczęśliwej drogi!... A dajcie tam dzięgielu zdrajcom
2846 II,35 |          ROZDZIAŁ 34~Jakkolwiek Tatarzy, a zwłaszcza dobrudzcy, umieli
2847 II,35 |              niewiast i chłopów w jasyr, a przede wszystkim grabież.
2848 II,35 |                 trzymać noże w pochwach, a zgaszone hubki i zwinięte
2849 II,35 |                 wywieszać się wzajemnie. A tak już był opanował Akbah-Ułana,
2850 II,35 |                 przednówku, było trudno, a mimo tego wszystko musiało
2851 II,35 |            musiało być na czas i w bród, a w Krynicach, gdy mieszkańcy
2852 II,35 |            zastępowały im groźnie drogę, a którym często trudno było
2853 II,35 |              widok tej potężnej fortecy, a cóż dopiero, gdy im powiedziano,
2854 II,35 |            przemyślni przybysze z Kaffy, a oczy śmiały im się do bakalij,
2855 II,35 |                 jednak lubił płeć białą, a zdrowie jego nie do tyla
2856 II,35 |               Dotychczas nie ożenił się, a jakkolwiek najznamienitsze
2857 II,35 |              chociaż same szły ku niemu, a gdy przyjaciele strofowali
2858 II,35 |                  by mu inni zaprzeczali, a może, by mierności dowcipu
2859 II,35 |        Rzeczypospolitej od wielu innych.~A jako on przypadł do serca
2860 II,35 |                siostrę pana Zamoyskiego, a wdowę po wielkim Jeremim,
2861 II,35 |             prochy przed nią zdmuchiwał, a przy tym bał się jej jak
2862 II,35 |              niespokojnie każdą potrawę, a gdy mu przynoszono półmisek,
2863 II,35 |                  mleko, kraśna jak róża, a wdzięczna jak obrazek. Drobniuchne,
2864 II,35 |                 te oczka zgoła zuchwale, a następnie trącił w bok siedzącego
2865 II,35 |       ordynackiej, i spytał półgłosem:~- A co to za firka ogoniasta?~-
2866 II,35 |                  musisz być zakochany!~- A kto tu nie zakochany? -
2867 II,35 |                  wziąłeś, młody rycerzu?~A Szurski mruczał:~- Wierci,
2868 II,35 |              urodziwy? skąd się wziąłeś?~A on mimo woli począł pokręcać
2869 II,35 |            Sierota to, bez ojca i matki, a chociaż siostra księżna
2870 II,35 |             Zdrajco! - rzekł pół żartem, a pół serio - chciałeś mnie
2871 II,35 |              granicy będzie mil ze dwie, a polnej i łącznej drugie
2872 II,35 |          majętności i w innych stronach, a na Żmudzi bardzo znaczne,
2873 II,35 |               trybunałów teraz nie masz, a pan Sapieha co innego też
2874 II,35 |              Trzeba by z kilkaset ludzi, a ja Zamościa ogałacać nie
2875 II,35 |              idziesz. Dałbym ci listy... a waćpan dałbyś mi kawalerski
2876 II,35 |               afekta kto inny dzierżawi, a choć tenuty mi nie płaci,
2877 II,35 |               była za to na mnie krzywa, a ja uszy kładłem po sobie,
2878 II,35 |              panie starosto, zastawiasz, a choć celu nie rozumiem,
2879 II,35 |                 roboty została dokonana, a pozostawała druga, tak trudna,
2880 II,35 |                 ogarniało go zwątpienie, a nawet i strach: po prostu
2881 II,35 |                 człek i wielce grzeczny, a rycerz podobno zawołany.
2882 II,35 |            Lżejsze jej będzie sieroctwo, a potem starość - rzekła pani.~-
2883 II,35 |                sam powiada, zakochany... A kto zakochany, temu co innego
2884 II,35 |              napiszę, i własny dodasz... A jać jeno przyrzekam, iż
2885 II,35 |          świdrujesz, to rób, jak chcesz, a Michała sama pilnuj, bo
2886 II,35 |                  księżnej ściągnęły się, a lica jej przybladły.~Starosta
2887 II,35 |             drzwiach na nią spogląda!... A mnie co!... Wreszcie...
2888 II,35 |                     ród, no! szlachecki, a ja się tam nad szlachtę
2889 II,35 |                  godnej Wiśniowieckiego, a za granicą chyba między
2890 II,36 |                 bladł i drżał przed nią, a wprzód, nim się do czego
2891 II,36 |                 i nowych ludzi zobaczyć, a może i pobałamucić pięknego
2892 II,36 |             zmowy między bratem starostą a Kmicicem, kazała temu ostatniemu
2893 II,36 |                 Sapieżyńskich rąk oddał, a pan wojewoda uczyni to dla
2894 II,36 |                 Gotów ci ją kto odbić!~- A niech jeno popróbuje! O
2895 II,36 |                kawalerski księżnej pani, a u mnie parol święta rzecz!~-
2896 II,36 |           nadzwyczajnych przedsiębrać.~- A taki poproszę jaśnie wielmożnego
2897 II,36 |             obroki były dla nich gotowe, a tobie eskortę własną aż
2898 II,36 |              trakt jak sierpem rzucił.~- A czemu to mam się sam ostawać?~-
2899 II,36 |               choćby cały rok zatrzymać. A przy tym posłałem po stada
2900 II,36 |              rzekł:~- Dziękuję i ostaję, a Tatarów naprzód wyprawię.~
2901 II,36 |                  zaraz wydać im rozkazy, a wziąwszy na stronę Akbaha-Ułana,
2902 II,36 |               dusza o was nie wiedziała; a gdy wystrzał na gościńcu
2903 II,36 |                gdzieś w pobliżu osadzić, a ze mnie instrumentum swych
2904 II,36 |         instrumentum swych żądz uczynić, a kto wie, czy i gardła nie
2905 II,36 |           wiedział, czegoś się domyślał, a że Anusię miłował, wolał
2906 II,36 |                mówić otwarcie nie śmiał, a może także nie miał pewności;
2907 II,36 |             jeszcze księżna do Kmicica - a waćpan pamiętaj, iżeś mi
2908 II,36 |                   Jako szkło będę wiózł, a w potrzebie pakułami obwinę,
2909 II,36 |            czytał, co następuje:~"Mości, a mnie wielce miły, panie
2910 II,36 |            wysadziła głowę przez okno.~- A co tam? - spytała.~- Nic!
2911 II,36 |             Kmicica:~- Jak to "jazda"?~- A po co dłużej w lesie stać? -
2912 II,36 |              odebrałeś jakowyś rozkaz.~- A waści co do tego! Odebrałem
2913 II,36 |                 nie przyłożyli na drogę, a my z panną wracamy.~Pan
2914 II,36 |          instrumentum ze mnie uczynić... A tobie rajfurską funkcję
2915 II,36 |               niczym wracać do Zamościa?~A Kmicic:~- Z niczym nie wrócicie,
2916 II,36 |                 prości żołnierze po sto, a oficer sto pięćdziesiąt
2917 II,36 |                cię od księżnej odłączyć, a w drodze porwać, i aby w
2918 II,36 |                 swych bledziuchnych ust. A po nim skry przeszły od
2919 II,36 |                 bo nożyny przemoczysz... A nie bój się!... U matki
2920 II,36 |                trafiła - odrzekł Kmicic.~A ciszej mruknął sam do siebie:~-
2921 II,36 |             chęci zaglądania do kolaski, a raczej od spoglądania w
2922 II,36 |                Wielmożny Panie Starosto, a mnie wielce ~miłościwy Łaskawco
2923 II,36 |               Borzobohatej-Krasieńskiej, a poznałem to tym lepiej,
2924 II,36 |                  grubianami się okazali, a nawet zdrowiu memu grozili,
2925 II,36 |            starosta serce gdzie indziej, a prócz tego był całkiem i
2926 II,37 |             lubelskie w znacznej części, a podlaskie niemal zupełnie,
2927 II,37 |               wychylać z miast i zamków, a mniej jeszcze przechodzić
2928 II,37 |           powiatowych ćwiczono piechotę, a ponieważ chłopi w ogóle
2929 II,37 |                  we wszystkich ziemiach, a że ludzi wojennych w tych
2930 II,37 |                  miał ten dar, iż strach a posłuch budził w podwładnych.
2931 II,37 |            Witano go po drodze radośnie, a to z powodu Tatarów. Widok
2932 II,37 |        wyćwiczona i brakło jej strzelby, a zwłaszcza prochów. Brakło
2933 II,37 |              obawiał się, że go poznają, a poznawszy na szablach rozniosą,
2934 II,37 |               szwedzki wicher zakręconą, a że wąsy podczesywał do góry,
2935 II,37 |            Wojewoda przyjął go łaskawie, a to z powodu gorących poleceń
2936 II,37 |               ani o praktyki posądzać.~- A dlaczego waść przybrane
2937 II,37 |           największa siła nie zawadzi.~- A za co banit?~- Pod czyją
2938 II,37 |            przyozdabiał ród sapieżyński, a na to żadne z ówczesnych "
2939 II,37 |                 to krewni Brzostowskich, a Brzostowscy moi. Fortuna
2940 II,37 |                Bogusław na karku siedzi, a ja mam wojskiego funkcję
2941 II,37 |               wiśnia - odrzekł Kmicic. - A co mi tam... Kazali wieźć,
2942 II,37 |               Kmicica za ucho i rzekł:~- A kto cię tam wie, zbereźniku,
2943 II,37 |                 skórę dyscyplinami orać, a to żeby mniej przystojne
2944 II,37 |              skórą mają swoje siedlisko, a które confiteor, na kształt
2945 II,37 |              kształt bąków mnie cięły.~- A widzisz... Godnaże to jaka
2946 II,37 |              koza! choć okrutnie gładka, a jeszcze więcej przylepna.~-
2947 II,37 |                   to jej muszę przyznać. A co do kolek, mniemam, że
2948 II,37 |             począł go klepać po ramieniu a śmiać się.~- No, ćwik z
2949 II,37 |             uśmieje i ciebie nagrodzi.~- A nie potrzebuję! - przerwał
2950 II,37 |          wystrzały z dział i muszkietów, a pan Sapieha ucztę wspaniałą
2951 II,37 |            wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy się, nie tylko
2952 II,37 |                tam znaczne usługi oddał, a potem króla jegomości własną
2953 II,37 |               Słysząc je hetman rzekł:~- A wiecie waszmościowie, skąd
2954 II,37 |                  i chanowego przyjechał. A zwłaszcza polecam to ichmościom
2955 II,37 |             domostw dygotały w posadach, a dym wystrzałów wiwatowych
2956 II,38 |             lubelskie w znacznej części, a podlaskie niemal zupełnie,
2957 II,38 |               wychylać z miast i zamków, a mniej jeszcze przechodzić
2958 II,38 |           powiatowych ćwiczono piechotę, a ponieważ chłopi w ogóle
2959 II,38 |                  we wszystkich ziemiach, a że ludzi wojennych w tych
2960 II,38 |                  miał ten dar, iż strach a posłuch budził w podwładnych.
2961 II,38 |            Witano go po drodze radośnie, a to z powodu Tatarów. Widok
2962 II,38 |        wyćwiczona i brakło jej strzelby, a zwłaszcza prochów. Brakło
2963 II,38 |              obawiał się, że go poznają, a poznawszy na szablach rozniosą,
2964 II,38 |               szwedzki wicher zakręconą, a że wąsy podczesywał do góry,
2965 II,38 |            Wojewoda przyjął go łaskawie, a to z powodu gorących poleceń
2966 II,38 |               ani o praktyki posądzać.~- A dlaczego waść przybrane
2967 II,38 |           największa siła nie zawadzi.~- A za co banit?~- Pod czyją
2968 II,38 |            przyozdabiał ród sapieżyński, a na to żadne z ówczesnych "
2969 II,38 |                 to krewni Brzostowskich, a Brzostowscy moi. Fortuna
2970 II,38 |                Bogusław na karku siedzi, a ja mam wojskiego funkcję
2971 II,38 |               wiśnia - odrzekł Kmicic. - A co mi tam... Kazali wieźć,
2972 II,38 |               Kmicica za ucho i rzekł:~- A kto cię tam wie, zbereźniku,
2973 II,38 |                 skórę dyscyplinami orać, a to żeby mniej przystojne
2974 II,38 |              skórą mają swoje siedlisko, a które confiteor, na kształt
2975 II,38 |              kształt bąków mnie cięły.~- A widzisz... Godnaże to jaka
2976 II,38 |              koza! choć okrutnie gładka, a jeszcze więcej przylepna.~-
2977 II,38 |                   to jej muszę przyznać. A co do kolek, mniemam, że
2978 II,38 |             począł go klepać po ramieniu a śmiać się.~- No, ćwik z
2979 II,38 |             uśmieje i ciebie nagrodzi.~- A nie potrzebuję! - przerwał
2980 II,38 |          wystrzały z dział i muszkietów, a pan Sapieha ucztę wspaniałą
2981 II,38 |            wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy się, nie tylko
2982 II,38 |                tam znaczne usługi oddał, a potem króla jegomości własną
2983 II,38 |               Słysząc je hetman rzekł:~- A wiecie waszmościowie, skąd
2984 II,38 |                  i chanowego przyjechał. A zwłaszcza polecam to ichmościom
2985 II,38 |             domostw dygotały w posadach, a dym wystrzałów wiwatowych
2986 II,39 |               przyjmując, byle marudzić, a Karol Gustaw z elektorem
2987 II,39 |                pomścić, sławą się okryć, a do tego potęgę odpowiednią
2988 II,39 |             niezbędne - rzekł Oskierko - a błogosławieństwo przy nas!~-
2989 II,39 |                ze smyczy z moimi Tatary, a ja wam wieści przywiozę.~
2990 II,39 |                 Gdzie on teraz?~- Zabit, a jeżeli nie zabit, to nie
2991 II,39 |           usłyszał, już był za drzwiami, a w chwilę później pędził
2992 II,39 |                 koń wyskoczy ku Rokitnu.~A pan Sapieha również dłużej
2993 II,39 |             Jazda pośpiewywała godzinki, a konie parskały raźno w rannym
2994 II,39 |                się co weźmie, to dokona, a gdy się ruszy, to bije.~
2995 II,39 |               praktyk to jakiś zawołany!~A pan Oskierko, który jako
2996 II,39 |               upłynęło jeszcze dni pięć, a Babinicz nie dawał znać
2997 II,39 |           języków, ile bym sam zechciał, a to jest wicher albo i gorzej...
2998 II,39 |                  Tatarami odprowadzał.~- A wyście ich skąd tylu nabrali?~-
2999 II,39 |                  dnia na dzień topnieje, a byle nasze wojska ich dosięgły,
3000 II,39 |                  za głowę pan Sapieha. - A nie łżeli on?~- To ambitna