Tom, Rozdzial

  1  I,1  |                Ej, ej! złotoż to, nie rycerz!~- Mówiły pacunelki, że
  2  I,7  |             wojskowych okrutny odparł rycerz. - Co do śpiewania, muszę
  3  I,7  |            patrzyła nań błędnie; więc rycerz ozwał się po raz drugi:~-
  4  I,7  |           przed chwilą się podniosła.~Rycerz poskoczył ku niej żywo.~-
  5  I,8  |           odezwał mu się od drabinki; rycerz zbliżył się, poklepał go
  6  I,8  |           harbuzem? - rzekł do siebie rycerz.~- Co wasza miłość mówi? -
  7  I,8  |          rzekł pan Charłamp, gdy mały rycerz skończył czytać.~- Pewnie,
  8  I,9  |               ku wieczorowi, gdy mały rycerz opuścił Lubicz i do Wodoktów
  9  I,10 | Skoraszewskiego, któren był nie tylko rycerz sławny i niezrównany, ale
 10  I,10 |     salamandra w ogniu się kochająca, rycerz znający wojnę jak swoje
 11  I,12 |      przypatrujcie. Wojownik wielki i rycerz jeszcze większy, ale nie
 12  I,12 |       przyłbice wyszły z mody, bo ten rycerz nie mógłby żadnej zamknąć;
 13  I,12 |                 rzekł Jan - wielki to rycerz!~- Zaraz zaś po nim nadjechał
 14  I,12 |              ja wiem. I Judycki, taki rycerz!~- Musieli przecie oficerowie
 15  I,12 |               spodziewam.~- Wielki to rycerz! - ozwały się liczne głosy. -
 16  I,12 |        wojewoda wendeński.~- Mężny to rycerz - odparł książę - ale za
 17  I,13 |                  nie odstąpisz?~Młody rycerz zapłonął.~- Wasza książęca
 18  I,13 |               wyciągnął rękę, a młody rycerz uchwycił ją i bez wahania
 19  I,13 |            jest? - pytał niespokojnie rycerz.~- Nic, nic!...~Radziwiłł
 20  I,13 |               odparł skwapliwie młody rycerz - ale racz mi wasza książęca
 21  I,13 |               odparł opryskliwie mały rycerz.~- A kto tam o zakonie przy
 22  I,15 |               co? - odpowiedział mały rycerz. - Kto wojskowy, ten zgadnie,
 23  I,17 |          trzeba przyznać - mówił mały rycerz - chłop w chłopa na schwał!...
 24  I,17 |         dawnych czasów - odrzekł mały rycerz - a ja jeno muszę ślinę
 25  I,17 |           Mości panowie! - rzekł mały rycerz, gdy uciszyło się nieco -
 26  I,17 |              Koni nam! - zawołał mały rycerz.~Skoczono po konie.~Tymczasem
 27  I,17 |            zawzięty pan! - rzekł mały rycerz. - Bo przecie, nie wymawiając,
 28  I,18 |         niczego napastników; ale mały rycerz postanowił sobie "pokosztować
 29  I,18 |           żołnierze odskoczyli - mały rycerz zaś przybiegł i starli się
 30  I,18 |      chwiejącego się na kulbace, mały rycerz zaś sunął w głąb wirydarza
 31  I,19 |               jest łatwa - mówił mały rycerz - przebrać się na Podlasie,
 32  I,19 |             nie ma! - odpowiadał mały rycerz. - Wiesz waszmość, że mnie
 33  I,20 |             Andrzej - sam pójdę:~Mały rycerz skinął na żołnierzy, którzy
 34  I,20 |              do drogi! - zawołał mały rycerz - bo my, jeno koniom wytchniemy,
 35 II,2  |              prosty szlachcic, prosty rycerz, on, banita prawem ścigany,
 36 II,6  |              sławniejszy? Kto większy rycerz? Kto żołnierz doświadczeńszy?
 37 II,11 |          Koniecpolski był to zbaraski rycerz. Za nim poszli pan starosta
 38 II,13 |             krzywego oblicza.~Lecz ów rycerz spoglądał na niego surowie
 39 II,14 |               się chce - odpowiedział rycerz. - Soroka! daj, co masz
 40 II,17 |              znacie?~- To bohater, to rycerz nad rycerze, jak mi Bóg
 41 II,24 |                jam Kmi-cic! - szepnął rycerz.~To rzekłszy zwisł jak martwy
 42 II,26 |             milczenia; wreszcie młody rycerz podniósł wynędzniałą twarz
 43 II,26 |           pobił sam jeden i uszedł... Rycerz to znamienity... trudno
 44 II,26 |            kompasję! - mówił ze łzami rycerz. - Przecie ja i tak jeszcze,
 45 II,28 |               spadnie! - odrzekł mały rycerz.~- Panie Michale - rzekł
 46 II,28 |           Zacny pan! - ozwał się mały rycerz.~- To czemu obydwiema połami
 47 II,29 |         koniec z tłumu wyskoczył mały rycerz, cały w szmelcowanej zbroi,
 48 II,32 |              ozwał się z zapałem mały rycerz - teraz chybaby konie trochę
 49 II,32 |               zrazu, był bowiem młody rycerz bardzo zmieniony i wybladły,
 50 II,32 |       Opowiadał mi tu właśnie ów mały rycerz o jednym okrutnym hultaju,
 51 II,32 |             wileńskim! - zawołał mały rycerz. - Jakiż anioł tak waszmości
 52 II,32 |            zapłoniwszy się nieco mały rycerz - pannę Billewiczównę książę
 53 II,33 |           zaprezentować królowi. Mały rycerz prowadził. Kmicic leciał
 54 II,33 |             waść rezolut - rzekł mały rycerz - ale żeby aż Radziwiłła
 55 II,34 |             ojcze dobrotliwy! - rzekł rycerz ściskając kolana królewskie.~-
 56 II,34 |          dukacik!~- Albo co? i spytał rycerz.~- Bom okrutnie z głodu
 57 II,34 |        kopnęli się co duchu za drzwi; rycerz zaś chodził spiesznymi krokami
 58 II,34 |        potężnym i władnym być musi ów rycerz, który z nim, Akbah-Ułanem,
 59 II,34 |              Stój! stój! - wołał mały rycerz.~Kmicic wstrzymał konia.~-
 60 II,34 |             się jechać - odrzekł mały rycerz - a to z kompasji dla waszmości,
 61 II,35 |             poległ. Był to największy rycerz, jakiego Litwa wydała. Kto
 62 II,35 |            człek i wielce grzeczny, a rycerz podobno zawołany. Zauważyłaś
 63 II,36 |        dochować przeszkodzi - odrzekł rycerz.~I podał ramię Anusi, ona
 64 II,36 |              drogę nie mógł się młody rycerz powstrzymać od chęci zaglądania
 65 II,42 |           było nawet i na wypoczynek. Rycerz był znużon śmiertelnie,
 66 II,42 |       rajtarii elektorskiej.~Wiódł ją rycerz, widny z daleka, bo w srebrne
 67 III,2 |             kozackich, za czym i mały rycerz pomyślał: "Nie ma Anusi,
 68 III,4 |               i stanęli wszyscy, mały rycerz także zatrzymał konia i
 69 III,4 |           ruszyła naprzód rysią. Mały rycerz na bułanym bachmacie krzyczał
 70 III,4 |              małemu rycerzowi, a mały rycerz ku niemu. Chciał Szwed w
 71 III,4 |           zastawić od ciosu, który mu rycerz następnie zadał; na szczęście,
 72 III,5 |           jest Zagłoba! - rzekł stary rycerz wysuwając się naprzód.~Tu
 73 III,7 |                Wielki on pan i wielki rycerz, a przecie myślę, że ciasno
 74 III,7 |         odparł Kmicic.~- Choć on taki rycerz, a przecież się go z panią
 75 III,8 |             wierę - odpowiedział mały rycerz.~Tymczasem Sadowski zwrócił
 76 III,12|             pociechę! - krzyknął mały rycerz.~- Patrzcie go: powiedzieć
 77 III,12|                 Jakże? - odrzekł mały rycerz. - W tej chwili wracam od
 78 III,13|             pociechę! - krzyknął mały rycerz.~- Patrzcie go: powiedzieć
 79 III,13|                 Jakże? - odrzekł mały rycerz. - W tej chwili wracam od
 80 III,14|              Andrzeju - rzekł mu mały rycerz - jak wielkie i u króla
 81 III,14|            włosach brak! - rzekł mały rycerz.~- Co to Diana?! Własne
 82 III,14|               Jak to? - przerwał mały rycerz.~- Bo rządzi wszystkimi.
 83 III,15|          słońce, chciał bowiem groźny rycerz odetchnąć nieco i z potu
 84 III,15|             Do króla! - krzyknął mały rycerz.~I ruszyli. Tłum otoczył
 85 III,15|         którym życzeniu padł mu młody rycerz do nóg jak długi.~Po czym
 86 III,16|            zapamiętał, tak zaś był ów rycerz bez trwogi przesądny, tak
 87 III,16|         widzów, gdy następnie srebrny rycerz klęknąwszy przed swą damą
 88 III,16|           było, że młody książę, taki rycerz i tak pełen szlachetnych
 89 III,16|           żywo panna widząc, że młody rycerz zgina już kolano. - Wiem,
 90 III,21|        największy kawaler, największy rycerz? Pan Andrzej! Pan Andrzej !~-
 91 III,26|             moje - ciągnął dalej mały rycerz. - Nam też skoczyć kazano...
 92 III,27|               Bogusława? - pytał mały rycerz.~- Ja u księcia w jego nadwornym
 93 III,27|               Taurogach został. ~Mały rycerz westchnął i wąsikami ruszył.~-
 94 III,27|                 no! strach myśleć!... Rycerz to jest przy tym niezrównany,
 95 III,27|               powiedzieć - rzekł mały rycerz.~- Na febrę to pomogło -
 96 III,27|               odetchnął głęboko; mały rycerz odetchnął także i przestał
 97 III,27|           Prędko opowiedział mu młody rycerz, co widział i jaka jest
 98 III,27|       sprawował pan Kmicic; wtem mały rycerz, nie mogąc dłużej ustać,
 99 III,27|                lecz w tej chwili mały rycerz rzucił mu się w objęcia.~-
100 III,27|         wykrzyknął na jego widok mały rycerz. - Prędzej bym się po każdym
101 III,27|            pisana...~To rzekłszy mały rycerz rzucił się w objęcia pana
102 III,29|          śmiać się naokoło poczęli.~- Rycerz w spódnicy! - ozwały się
103 III,32|             Wodoktach! - odpowiedział rycerz.~Wówczas, czy wiatr począł