Tom, Rozdzial

 1  I,1  |   nieboszczyk dziaduś mi powiadał, żeś waćpan gorączka.~- Tacy
 2  I,1  |        było urwać, tom urywał.~- A żeś się to waćpan ważył takiej
 3  I,1  |  nieboszczyk dziaduś... Szczęście, żeś waćpan nie zginął.~- Ej!
 4  I,3  |           okazać i pochwalisz się, żeś prawo zdeptał, to ci potem
 5  I,3  |           pysk dał i aż ci dziwno, żeś wprzódy sam tego nie rozumiał...
 6  I,5  |         nie przyszło. Chwała Bogu, żeś waćpan przyjechał.~- I!
 7  I,5  |           sercu leży, bo mi wstyd, żeś ledwie przyjechał, już cię
 8  I,5  |               A waćpan to myślisz, żeś mnie słodyczą napoił? -
 9  I,7  |         choć ci to muszę przyznać, żeś widać żołnierz doświadczony.~
10  I,7  |        Takiś waść pewien?~- Widać, żeś w Orszańskiem nie bywał,
11  I,7  |          Miłosierne w tobie serce, żeś dla tego człeka nie bała
12  I,9  |     wystarczają, to chyba dlatego, żeś przez rozum zacięty i na
13  I,9  |      zatrzymał. Całe to szczęście, żeś tego nie uczynił!~- Przykład,
14  I,12 |     Michałku? - zawołał. - Dobrze, żeś przyjechał!~- Lepiej, że
15  I,12 |             zgadywać powody... Nic żeś nie słyszał?~- Pytałem jeszcze
16  I,12 |          Niechże Bogu będą dzięki, żeś tu przyjechał, bo tu nie
17  I,12 |       waszmość, gdyż mi powiadano, żeś człek w lata podeszły.~-
18  I,12 |         pan Zagłoba.~- To zgaduję, żeś i waszmość żadnej nagrody
19  I,12 |           mi o honor chodzi. Czego żeś tak stanął, panie Michale,
20  I,13 |       symulować nie umiem. Prawda, żeś mnie szpetnie przez łeb
21  I,13 |               Daj ci Boże zdrowie, żeś pospieszył! - rzekł książę.~-
22  I,13 |           powiatowe... Zali wiesz, żeś ty Kiszków krewny, a z Kiszczanki
23  I,13 |    Dziękuję ci, stary przyjacielu, żeś przybył, chociaż miałbym
24  I,13 |         Dowiedziałem się wreszcie, żeś u pana miecznika w Billewiczach.
25  I,15 |        ukażę.~- Waćpanu się zdaje, żeś już wolny!~- Nie wadzi nic.
26  I,17 |             rzekł Mirski. - Widać, żeś waść z daleka przyjechał
27  I,17 |        zawziętszy, gdyby wiedział, żeś królowi konfident - odpowiedział
28  I,17 |            nie będziesz, bo widzę, żeś bystry kawaler, i szkoda
29  I,20 |           rzekł Kmicic - myślałem, żeś waść w ręku księcia.~- Właśniem
30  I,20 |        głowę - jakie to szczęście, żeś ojciec zaraz tam list przeczytał,
31  I,20 |        targnie. Cóżeś za desperat, żeś tego listu od razu nie pokazał?
32  I,21 |            już miecznik rosieński, żeś wpadł w ręce tego małego
33  I,21 |      zapłacić, muszę ci dziękować, żeś Kiejdany szańczykami obsypał...
34  I,22 |         aleś mu to powinna wyznać, żeś go niesprawiedliwie sądziła.
35  I,23 |            Przypomnij sobie także, żeś mi zaprzysiągł. Na koniec,
36  I,23 |          wszystko go toczy.~- Taki żeś skrupulat? Ale mniejsza
37  I,23 |       broni, abyś się wydał z tym, żeś ode mnie słyszał, jakobym
38  I,23 |           głośno o tym wspominają; żeś to i przy osobie króla słyszał...
39  I,24 |          nim kiedy będę!... Wiedz, żeś niesłusznie mną pogardziła,
40  I,26 |            rzekł - czyś ty pewien, żeś przy zdrowych zmysłach i
41  I,26 |           ludzie dotychczas myślą, żeś dobrowolnie z nami wyjechał.
42  I,26 |          wasza książęca mość Bogu, żeś żyw dotąd, bo żeby nie to,
43  I,26 |      kawalerze, na twarzy napisał, żeś na wszystko gotów - i to
44  I,26 |          sobie... Powiem ci nawet, żeś potrafił mnie samego śmiałością
45  I,26 |          wasza książęca mość Bogu, żeś dotąd żyw, i kwita!~- Nie,
46  I,26 |       kawalerze, do jednej rzeczy: żeś mnie porwał w chwili cholery
47  I,26 |           statystę w pole wywiódł, żeś wasza książęca mość mając
48 II,1  | przejedziem - ot co!~- To myślisz, żeś już pan, jak będziesz na
49 II,1  |               I tak kiep z ciebie, żeś na niego nie skoczył.~-
50 II,3  |           skąd jestem, to powiesz, żeś się po drodze do mnie przyłączył
51 II,3  |        marudził, to mów, bo widzę, żeś człek obrotny.~- Jeżeli
52 II,4  |        ukrywam, gdyż widzi mi się, żeś poczciwy, a choćbyś i nie
53 II,4  |            Już i to mi się podoba, żeś waszmość nie wahał się substancji
54 II,4  |          Bodajże waszmości! Widzę, żeś nie tylko mężny kawaler,
55 II,4  |           wyszedł. Widać po waści, żeś człek śmiały i rezolutny,
56 II,6  |          to dobrze, panie Michale, żeś jako sysun mamrotał, gdym
57 II,6  |         tobie książę Jeremi mówił, żeś wódz urodzony. Ja sam będę
58 II,7  |          dobrze, Bóg cię natchnął, żeś tu wpadł. Lepiej mi na duszy,
59 II,7  |         wstyd świecić...~- Prawda, żeś go przycisnął, wolałbym
60 II,8  |        skóry wyskoczę!~- Pamiętaj, żeś dał słowo... Pamiętaj, że
61 II,8  |            Wtedy okaże się jawnie, żeś Wasza Ks. Mość nie w widokach
62 II,9  |        Innemu zabrałbym i tak, ale żeś z Prus, to cię i nie pokrzywdzę.~
63 II,14 |         niezawodnie by rozgłosili, żeś wasza miłość przez nich
64 II,16 |        Gniewałem się, bo myślałem, żeś ich zgubił, ale ciebie widocznie
65 II,16 |               To mnie jeno martwi, żeś sobie nowego wroga napytał...
66 II,22 |            całej Rzeczypospolitej, żeś wasza królewska mość już
67 II,23 |            ale gdym się przekonał, żeś zacny człowiek i króla miłujesz,
68 II,26 |      pomieszał. Teraz znów mówisz, żeś to ty Chowańskiego podchodził.
69 II,26 |          przeto i tobie, zwłaszcza żeś w Jasnej Górze i nam w drodze
70 II,26 |            nie możem ci zapomnieć, żeś wbrew cnocie tego narodu,
71 II,26 |           rodzony... Com ci mówił? Żeś zgrzeszył w zaślepieniu,
72 II,26 |       uczynki poczęły się od tego, żeś się Babiniczem przezwał...
73 II,33 |          się trochę.~- Wiedziałem, żeś waść rezolut - rzekł mały
74 II,35 |       wszakże waszmość mówiłeś mi, żeś z Litwy?~- Tak jest, panie
75 II,36 |            bezpieczniej.~- Szkoda, żeś mi waćpan wprzód tego nie
76 II,36 |         się mści, bo gdyby nie to, żeś się zdradził, gdybyś nie
77 II,36 |      powiadaj!~- Bóg cię nagrodzi, żeś cnoty bronił!~- Pierwszy
78 II,40 |            gniewno było na ciebie, żeś tak długo znać o sobie nie
79 II,40 |        sobie nie dawał, ale widzę, żeś więcej sprawił, niż się
80 II,40 |          tobie sumienie zgłuszyła, żeś istotnie nasadził zbója
81 II,41 |           z Tatary?...~- Ja...~- A żeś to nie bał się tu przyjechać?...~
82 II,41 |          ile że ci przyznać muszę, żeś z takowych niedźwiedzi,
83 III,5 |      prawdziwą pociechę.~- Prawda, żeś to waszmość Swena usiekł?~-
84 III,5 |        obrało - dodał Zagłoba.~- A żeś to wasza mość chciał, mogąc
85 III,6 |              Już ci muszę darować, żeś go nie oddał. To ćwik kuty
86 III,8 |            ci już przebaczę za to, żeś się po kawalersku stawił
87 III,11|         wyprawuje.~- Toś waść rad, żeś do mnie wrócił?~- I rad,
88 III,11|      jeszcze muszę puszczać.~- Toć żeś starszy ode mnie!~- Jeno
89 III,16|            to z dawna spostrzegła, żeś mi życzliwy. Zali nie tak?
90 III,17|         Jak to? Paterson powiadał, żeś już waszmość czeladź wysłał,
91 III,18|        podpisać, gdy się dowiedzą, żeś się wasza książęca mość
92 III,19|         jak szara gęś... I dobrze, żeś tego nie uczynił, bo kazałbym
93 III,21|             czy tylko nie polegli, żeś ich waćpanna nie widziała?~-
94 III,24|           syn, dla kopii!~- Waćpan żeś jego chował?~- Mój mosanie!
95 III,25|           syn, dla kopii!~- Waćpan żeś jego chował?~- Mój mosanie!
96 III,27|       spytał z uniesieniem hetman- żeś tak od razu zrozumiał, co
97 III,28|          szukać schronienia. Wiem, żeś mnie Waćpan nie lubił, choć
98 III,30|        ojczyzna, ten król pobożny, żeś odwrócił od nich oblicze
99 III,30| rozporządzisz! Teraz już rozumiem, żeś mnie chciał doświadczyć,