Tom, Rozdzial

1001 II,9  |         stolicy.~Tymczasem postanowił pan Andrzej zostać na noc w
1002 II,9  |        katolicka, siedzący obok młody pan Grabkowski, nie mogąc znieść
1003 II,9  |              że Kraków się poddał, że pan Czarniecki w niewoli i ostatnia
1004 II,9  |              Pułtuska spotykał wszędy pan Andrzej oddziały szwedzkie
1005 II,9  |                magazynów.~Widział też pan Kmicic, że w pobliżu Pułtuska
1006 II,9  |              moje!~Nieraz jednak miał pan Andrzej przed sobą jeszcze
1007 II,9  |              Szwedami i z Niemcami za pan brat.~- Jakże to? - pytał
1008 II,9  |             od tego uchroni - odrzekł pan Andrzej.~- Z Prus jestem,
1009 II,9  |            szwedzkiej miłości - rzekł pan Andrzej - i mam kwity, z
1010 II,9  |            Dziękuję za radę - odrzekł pan Andrzej - i tak rozumiem,
1011 II,9  |             umyślnie tryumf szwedzki; pan kasztelan kijowski nie dostał
1012 II,10 |               nie były zniszczone, bo pan Wessel, starosta makowski,
1013 II,10 |             Radziejowskiego.~Lecz gdy pan Kmicic zaczął się rozglądać
1014 II,10 |             ulicy Długiej, nie wszedł pan Kmicic w bliższą komitywę.
1015 II,10 |           kraj zawsze był w ich ręku.~Pan Andrzej nie spotykał innych
1016 II,10 |               Nadjechał właśnie na to pan Kmicic, a że mu już cierpliwość
1017 II,10 |           jeńców nawet potopić kazał. Pan starosta, któremu pomoc
1018 II,10 |     dziękczynnie i zaraz częstował, a pan Andrzej widząc przed sobą
1019 II,10 |           myśli, w tej nadziei, że mu pan starosta wleje jakowyś balsam
1020 II,10 |         jakowyś balsam do duszy.~Lecz pan starosta całkiem odmienne
1021 II,10 |              Widzisz waszmość - rzekł pan starosta - przed końcem
1022 II,10 |           otrąbią koniec świata...~Tu pan starosta przechylił się
1023 II,10 |                Ja widzę!...~Tu umilkł pan starosta, a Kmicic począł
1024 II,10 |            zastanowił się mocno. Lecz pan starosta na niego nie patrzył,
1025 II,10 |               Częstochowy!...~I znowu pan starosta umilkł.~Słońce
1026 II,10 |         Oleńka!~- Na Boga! - krzyknął pan Kmicic - kogo waść wołasz?...~
1027 II,10 |            być! - odrzekł Kmicic.~Nim pan starosta odpowiedział, drzwi
1028 II,10 |              i z muszkietem w ręku.~- Pan Szczebrzycki? - pytał starosta.~-
1029 II,10 |             powtarzał w uniesieniu.~A pan Szczebrzycki mówił dalej:~-
1030 II,11 |              starościanka - rozmyślał pan Kmicic - dochowuje obserwancji
1031 II,11 |            uchylić głowy.~Trzeci, jak pan starosta sochaczewski, ludzie
1032 II,11 |            granicę.~Tak więc spotykał pan Kmicic jeno wyuzdanych,
1033 II,11 |          dniem pewności. Pogłoska, że pan chorąży Koniecpolski ze
1034 II,11 |              wiary z serc, bo przecie pan Koniecpolski był to zbaraski
1035 II,11 |        zbaraski rycerz. Za nim poszli pan starosta jaworowski i książę
1036 II,11 |              kto jest i dokąd jedzie?~Pan Andrzej powiedział tym razem,
1037 II,11 |       Natomiast dowiedziawszy się, iż pan Andrzej jedzie do króla
1038 II,11 |            wydać odpowiednie rozkazy. Pan Andrzej zatrzymał go po
1039 II,11 |         powiem szczerze waszmości, że pan nasz boleje nad tą prześwietną
1040 II,11 |             zęby rwał! - odpowiedział pan Andrzej.~- A to szkoda,
1041 II,11 |          powtarzał za Wrzeszczowiczem pan Kmicic - i nie masz innych!...
1042 II,11 |         żadnej cnoty, jeno zło samo?"~Pan Kmicic szukał w duszy odpowiedzi.
1043 II,11 |           późno!"~Tak przegorączkował pan Andrzej całą noc. W chwilach
1044 II,11 |              się.~- Chłopie? - spytał pan Andrzej - a co się to tak
1045 II,11 |      zwątpienia i zawodów uczuł nagle pan Andrzej, że staje się z
1046 II,11 |         słońca, biła nadzieja, której pan Kmicic dawno nie zaznał,
1047 II,11 |        powietrzu.~- Z koni! - zawołał pan Andrzej.~Zeskoczyli wszyscy
1048 II,11 |           skończono modlitwy, powstał pan Andrzej, a za nim i jego
1049 II,11 |           Witajcie, jasne podwoje..."~Pan Andrzej szedł tak rzeźwy,
1050 II,12 |             uniesieniem. Tak czynił i pan Andrzej, a gdy wreszcie
1051 II,12 |        Tymczasem ofiara kończyła się. Pan Andrzej sam nie wiedział,
1052 II,12 |         Przybywam ze Żmudzi - odrzekł pan Andrzej - aby Najświętszej
1053 II,12 |               oczy pana Kmicica.~Lecz pan Andrzej powiek nie spuścił
1054 II,12 |          ojcami.~Wkrótce potem wszedł pan Różyc-Zamoyski, miecznik
1055 II,12 |          sieradzki, człowiek poważny; pan Okielnicki, chorąży wieluński;
1056 II,12 |        Okielnicki, chorąży wieluński; pan Piotr Czarniecki, młody
1057 II,12 |          koniunktury wypada - wtrącił pan Zamoyski.~- Otóż koniunktury
1058 II,12 |             się nie mieści - dorzucił pan miecznik sieradzki.~- Wrzeszczowicz
1059 II,12 |               uszy? - spytał szorstko pan Piotr Czarniecki.~- Pomyślcie
1060 II,12 |               trzeba - rzekł z powagą pan Zamoyski - że w tych wiadomościach
1061 II,12 |              nie usłuchacie!...~Na to pan Piotr Czarniecki odrzekł
1062 II,12 |             Głosu nie podnoś!~Po czym pan Piotr Czarniecki przemówił
1063 II,12 |               i chęci - odrzekł zimno pan Piotr. - Ale tu o klasztor
1064 II,12 |     posłuszeństwo wypowiedziały, jest pan Sapieha, czemuś to do nich
1065 II,12 |               wymienił kilka nazwisk. Pan Czarniecki wysłuchał i rzekł:~-
1066 II,12 |          wielebni! - zakrzyknął nagle pan Andrzej trzęsąc się jak
1067 II,12 |               jeszcze pytanie - rzekł pan miecznik sieradzki.~I zwróciwszy
1068 II,12 |               Bóg na niebie! - odparł pan Andrzej.~- Jakiejżeś nagrody
1069 II,12 |              nagrody za nie wyglądał?~Pan Andrzej, zamiast odpowiedzieć,
1070 II,12 |            nie o nagrodę mu chodziło?~Pan Piotr Czarniecki stropił
1071 II,12 |            przypuścić, żeby ów wielki pan, klejnotami sypiący, dla
1072 II,12 |              zsiniała, i straszny był pan Babinicz grożąc drapieżnym
1073 II,12 |              zamknięte!... - krzyknął pan Kmicic łamiąc ręce, aż palce
1074 II,12 | niebezpieczeństwo było już bliskie, a pan Zamoyski rzekł:~- Przecie
1075 II,12 |               nie mam! - odpowiedział pan Piotr Czarniecki.~- A ja
1076 II,12 |               kościele; po czym leżał pan Andrzej krzyżem przed zamkniętymi
1077 II,13 |               do czynienia wycieczek. Pan Różyc-Zamoyski kazał je
1078 II,13 |           północno-wschodniej baszty. Pan Zamoyski zaś cały dzień
1079 II,13 |            wstąpił.~Tak więc zbył się pan Andrzej brzemienia, pod
1080 II,13 |            Rzeczypospolitej i właśnie pan Andrzej do niego zajechał,
1081 II,13 |              szlachetką - rzekł ostro pan Piotr. - Proszę! cóżeś sam
1082 II,13 |            się podobasz! - zakrzyknął pan Piotr Czarniecki. - Można
1083 II,13 |        robocie!~- Bo... bo... - rzekł pan Piotr - jak mi Bóg miły!...
1084 II,13 |                    Precz! - powtórzył pan Andrzej.~Oni zaś wyszli
1085 II,13 |             sam brał w niej udział; a pan Piotr prawił o potyczkach
1086 II,13 |         pieczęciami, sam zaś rzekł:~- Pan hrabia będzie u Świętej
1087 II,13 |              szlachtę.~W drodze rzekł pan Czarniecki do Kmicica:~-
1088 II,13 |               przez ciekawość - rzekł pan Andrzej - bo zresztą nic
1089 II,13 |          obrony wesprze!... Tu umilkł pan miecznik sieradzki; wszyscy
1090 II,13 |       radością gardła damy! - zawołał pan Piotr Czarniecki.~- Nie
1091 II,13 |              przy zapalonych lontach.~Pan Kmicic stał obok pana Czarnieckiego
1092 II,13 |               wrzeszczeć, zwrócił się pan Andrzej do Czarnieckiego:~-
1093 II,13 |         wytrzymam! I zniżył łuk, lecz pan Czarniecki uderzył po nim
1094 II,13 |           Zawiąż na rapciach! - rzekł pan Piotr.~- Sznura z dzwonnicy
1095 II,13 |               Bóg pozwoli! - krzyknął pan Andrzej.~Wtem przypadł do
1096 II,14 |            świeccy naczelnicy załogi, pan miecznik sieradzki i pan
1097 II,14 |              pan miecznik sieradzki i pan Piotr Czarniecki, czynili
1098 II,14 |             ręce miecznik sieradzki i pan Piotr Czarniecki. Przodem
1099 II,14 |           sadzą, a oczy świecące.~Sam pan Piotr Czarniecki podziwiał
1100 II,14 |            blaszance i ryby wędzonej. Pan Kmicic jeść począł chciwie,
1101 II,14 |               podnoszą działa - rzekł pan Andrzej nie ustając jeść -
1102 II,14 |             Czemu nie? - odpowiedział pan Andrzej. - A co, miły braciszku,
1103 II,14 |              proch by cię zmieniło!~A pan Andrzej rozśmiał się tak
1104 II,14 |              poprowadził do kościoła, pan Czarniecki zaś spoglądał
1105 II,14 |             uderzył się w gębę dłonią pan Piotr, aby sprośnego imienia
1106 II,15 |              taką noc! - odpowiedział pan Andrzej gramoląc się na
1107 II,15 |         odrzekł ksiądz Kordecki.~Lecz pan Andrzej zobaczył w tej chwili
1108 II,15 |               ścigać dalej będzie, to pan feldmarszałek zgani, nie
1109 II,15 |              niczego nie spodziewają.~Pan Czarniecki zerwał się na
1110 II,15 |             To ja, Czarniecki - rzekł pan Piotr - ze mną zaś jest
1111 II,15 |         kompanii! - odrzekł spiesznie pan Piotr - ze mną i z kilkudziesięciu
1112 II,15 |               Babinicza! - zakrzyknął pan miecznik - niech go uściskam!
1113 II,15 |         skutek mieć może. Jednego nam Pan Bóg dał Litwina, ale wściekłą
1114 II,15 |                odrzekł ze zdziwieniem pan Andrzej. - Ja tu nie wódz
1115 II,15 |               nie znam tak dobrze jak pan Czarniecki. Pójdę z szablą,
1116 II,15 |               szablą, ale ludzi niech pan Czarniecki prowadzi i mnie
1117 II,15 |           stronie muru policzyli się: pan Czarniecki stanął na przedzie
1118 II,15 |           dalej. Zeszedłszy w nizinę, pan Czarniecki zatrzymał się.
1119 II,15 |                 Dobrze - odpowiedział pan Piotr - noga nie powinna
1120 II,15 |               wchodzili - mówił dalej pan Andrzej - pozwól waszmość,
1121 II,15 |            koniec okopu widać - rzekł pan Czarniecki.~Tu zwrócił się
1122 II,15 |          Teraz jak najciszej! - rzekł pan Czarniecki. - Widać już
1123 II,15 |            błyszczały światełka; więc pan Kmicic zamieniwszy parę
1124 II,15 |          granatem rozegnana. Kmicic i pan Czarniecki z oddziałem kilkunastu
1125 II,15 |              się odgłosami strzelców. Pan Czarniecki prowadził czoło.
1126 II,16 |       klasztoru do Szwedów.~Tymczasem pan Zamoyski zbliżył się do
1127 II,16 |           dobrego ten poseł? - spytał pan Piotr - uczciwą miał twarz...~-
1128 II,16 |             uczciwych! - odpowiedział pan miecznik sieradzki - przyniósł
1129 II,16 |              tak umyka teraz! - rzekł pan Piotr Czarniecki. - Patrzcie,
1130 II,16 |           posłom krzywdy czynić.~Lecz pan Czarniecki kontent był w
1131 II,16 |          jednak, właśnie w chwili gdy pan Zamoyski wchodził z powrotem
1132 II,16 |          znajdzie się taki! - zawołał pan Zamoyski.~A ci z zakonników,
1133 II,16 |           wschodnio-północnej baszcie pan Zygmunt Mosiński, żołnierz
1134 II,16 |             Mielecki, ze szlachty zaś pan Mikołaj Krzysztoporski,
1135 II,16 |    Wschodnio-południową basztę zajęli pan Piotr Czarniecki z Kmicicem,
1136 II,16 |             rzekł rozpromieniony:~- I pan miecznik sieradzki, nasz
1137 II,16 |        rozpaczy przywiódł oblężonych. Pan kasztelan kijowski, poddając
1138 II,16 |          rzekł - rad bym wiedzieć, co pan myślisz o tych mnichach?~-
1139 II,16 |              zuchwale Wrzeszczowicz - pan jenerał już o nich pomyślał!~
1140 II,16 |            Sadowski, daj mi twą rękę. Pan jesteś szlachcic i uczciwy
1141 II,16 |            pozwalam sobie mniemać, że pan Sadowski jest uczciwym człowiekiem,
1142 II,16 |       zamierzali iść do szturmu.~Wtem pan Kmicic, którego nie okuli,
1143 II,16 |           wszedł do klasztoru.~Był to pan Kuklinowski, pułkownik chorągwi
1144 II,16 |            gdy po aresztowaniu księży pan Zamoyski, miecznik sieradzki,
1145 II,16 |         Miller posłał Kuklinowskiego; pan Zamoyski i ksiądz Kordecki
1146 II,16 |          przez niego strzeżonej; lecz pan Czarniecki spał właśnie,
1147 II,16 |           Pytanie padło tak nagle, że pan Andrzej stanął jak wryty.~-
1148 II,16 |              znałem... Ale owoż wejdź pan, bo tam już rada oczekuje.~
1149 II,16 |              waszmości - odpowiedział pan Kmicic.~I pozostał sam.
1150 II,16 |         jeszcze. Na koniec ukazał się pan Kuklinowski. Twarzy jego
1151 II,16 |          Twarzy jego nie mógł dojrzeć pan Andrzej, ale z szybkiego
1152 II,16 |           wieki bronić się nie możem.~Pan Kuklinowski stanął i pociągnął
1153 II,16 |           kamień wyrzucony z balisty, pan Andrzej zaś spokojnie poszedł
1154 II,16 |            nim w konfidencję - odparł pan Andrzej.~- Cóż ci mówił?~-
1155 II,17 |             tak potężnemu wodzowi jak pan jenerał, tym bardziej wystarczy
1156 II,17 |            Kordeckiego i rady.~Był to pan Śladkowski, podstoli rawski,
1157 II,17 |               I ja Mu służę - odrzekł pan podstoli - a że szczerzej
1158 II,17 |           widząc takiego posła; naraz pan miecznik sieradzki zakrzyknął:~-
1159 II,17 |           począł mu ręką potrząsać, a pan Śladkowski drugą, wolną,
1160 II,17 |            przygnębione szczęściem.~A pan Śladkowski aż się zapocił
1161 II,17 |        krzyczał:~- Nic to jeszcze!... Pan Czarniecki, któremu Szwedzi
1162 II,17 |         słuchajcie, ojcowie, hetmani: pan Potocki i pan Lanckoroński,
1163 II,17 |                hetmani: pan Potocki i pan Lanckoroński, z nimi zaś
1164 II,17 |           może być!" - co usłyszawszy pan Śladkowski zbliżył się do
1165 II,17 |       obradowała nad wycieczką, którą pan Czarniecki doradzał, lecz
1166 II,17 |                Na świtaniu spostrzegł pan Czarniecki gotową maszynę
1167 II,17 |                  Mówimy o tym dziale. Pan Czarniecki radzi wycieczkę...
1168 II,17 |                Ojcze kochany! - rzekł pan Andrzej. - Od czasu, jak
1169 II,17 |        przeorskiej. Ksiądz Kordecki i pan Piotr Czarniecki pilnie
1170 II,17 |          poradzić!~- Jak to? - spytał pan Czarniecki.~- Musi jeden
1171 II,17 |        Okrutny jeden ladaco - odrzekł pan Andrzej - ale rezolutny
1172 II,17 |               zawołali razem ksiądz i pan Piotr Czarniecki.~- Ej,
1173 II,17 |              takiej imprezy - odrzekł pan Piotr - ale audaces fortuna
1174 II,17 |               poczynię - rzekł wesoło pan Andrzej ściskając księdza -
1175 II,17 |           mnie.~- To od tego zacznij.~Pan Piotr wyszedł z celi, a
1176 II,17 |           celi księdza przeora, gdzie pan Czarniecki czekał także
1177 II,17 |            ima na jego widok! - rzekł pan Piotr.~- Świecę z daleka! -
1178 II,17 |             skwapliwie usunął świecę, pan Andrzej położył na stole
1179 II,17 |             się rozpękł! - zakrzyknął pan Czarniecki.~Lecz wspomniał,
1180 II,17 |         zdrowi i módlcie się, żeby mi Pan Bóg pofortunił. Odprowadźcie
1181 II,17 |             Zaraz chcesz iść? - pytał pan Czarniecki.~- Mamże czekać,
1182 II,17 |             Lecz nie poszedł tej nocy pan Kmicic, bo właśnie kiedy
1183 II,17 |               ciemna, choć oko wykol. Pan Andrzej wpadł w taki humor,
1184 II,17 |               przy przechodzie, gdzie pan Czarniecki zostawił Kmicica,
1185 II,17 |        Kordecki.~- Poszedł! - odrzekł pan Czarniecki.~- A zdrajca!... -
1186 II,17 |          strzelano z obu stron. Nagle pan Czarniecki szepnął żywo:~-
1187 II,17 |                 Uf!~Tu sapnął i urwał pan Czarniecki, bo z oczekiwania
1188 II,17 |          dwóch rozmawiających. Był to pan miecznik sieradzki.~- A
1189 II,17 |              krzesiwo... i poszedł. - Pan Zamoyski ścisnął sobie głowę
1190 II,17 |               nic nie będzie! - rzekł pan Piotr Czarniecki.~I odetchnął
1191 II,17 |           wysadził! - począł krzyczeć pan Czarniecki.~Nowe eksplozje
1192 II,17 |              działo wysadził! - wołał pan Czarniecki.~- Babinicz!
1193 II,18 |            tyle dokażę! - rzekł sobie pan Andrzej i chełpliwość owładnęła
1194 II,18 |           odległościach:~- Kto idzie?~Pan Andrzej stanął jak wryty.
1195 II,18 |             rozwidniło się cokolwiek. Pan Andrzej i za to podziękował
1196 II,18 |        pierwszego wstrząśnienia.~Lecz pan Kmicic już tego nie słyszał,
1197 II,18 |                 Zowiesz się Babinicz?~Pan Andrzej pomyślał, że po
1198 II,18 |                Hetmani sami niepewni. Pan Koniecpolski z sześciu tysiącami
1199 II,18 |             chwila milczenia; po czym pan Zbrożek wziął się w boki
1200 II,18 |              akcentem pogardy:~- A co pan Kuklinowski zamierza z jeńcem
1201 II,18 |          pułkownika.~Lina skrzypnęła, pan Andrzej zawisnął poziomo
1202 II,18 |             Ejże, sławny pułkowniczek pan Kmicic, a Kuklinowski ma
1203 II,18 |              w oczy, rzekł:~- Ach, to pan Kuklinowski!... Teraz ja
1204 II,18 |            śląskiej granicy? - spytał pan Andrzej.~- Oj, oj! Matko
1205 II,18 |         jeździli, albo i we dnie, jak Pan Bóg dał, i jak się który
1206 II,19 |             nas namówiłeś.~- Tak więc pan straciłeś już wszelką nadzieję?~-
1207 II,19 |             już wszelką nadzieję?~- A pan, czy ją masz jeszcze do
1208 II,19 |         jeszcze do podziału?~- Jakbyś pan wiedział, i sądzę, że ci
1209 II,19 |              ma skąd wziąść, bo ich i pan marszałek Wittenberg nie
1210 II,19 |               przyjaznym i łaskawym - pan szczerzej mówisz od innych,
1211 II,19 |              desperackie...~- Wszakże pan byłeś za odstąpieniem od
1212 II,19 |           wcale inna rzecz.~- Więc co pan teraz radzisz?~- Teraz odstępuję
1213 II,19 |          Miller zaklął jak poganin.~- Pan Weyhard będzie za całą tę
1214 II,19 |              wieczora powtarzał, lecz pan Sadowski pogroził dymisją
1215 II,19 |               przed kwaterą.~- Owóż i pan Zbrożek przyjechał - rzekł
1216 II,19 |              Po chwili uciszyło się i pan Zbrożek tak mówić począł:~-
1217 II,19 |               miejsca nikt nie zajął, pan miecznik rzekł:~- Widzę,
1218 II,19 |         Kordecki miał łzy w oczach, a pan Czarniecki ozwał się:~-
1219 II,19 |             porwawszy się za czuprynę pan Czarniecki.~- Tak jest!
1220 II,19 |               jeden chór głosów.~Lecz pan Czarniecki długo nie mógł
1221 II,19 |         Wszelako dziwno mi to - rzekł pan miecznik sieradzki - że
1222 II,19 |           uciąć, żeby żył! - krzyknął pan Czarniecki. - Ale żeby taki
1223 II,19 |        którego Poliocertesem zwano.~- Pan Wrzeszczowicz chce nas nauczyć,
1224 II,20 |           słychać w Rzeczypospolitej, pan Andrzej zaś, zamknięty przez
1225 II,20 |               pierwszy począł?~- Jest pan Żegocki, starosta babimostski,
1226 II,20 |            podniósł ten pułk, któremu pan Wojniłłowicz pułkownikuje.~-
1227 II,20 |            człowiek nie wrócił. Teraz pan Wojniłłowicz one chłopstwo
1228 II,20 |             wojskami połączył.~- Zali pan marszałek Lubomirski przeciw
1229 II,20 |             Szwedów zawziął. Możny to pan i siła złego może im uczynić!
1230 II,20 |       Podlasiu się ze sobą mocowali i pan Sapieha zmógł, bo Szwedzi
1231 II,20 |          koniuszym? - spytał wreszcie pan Andrzej.~- Nie słyszałem
1232 II,20 |         służby żydowskiej! Niech jeno pan nasz nogą granicę przestąpi,
1233 II,20 |           Tykocinie oblężon? - spytał pan Andrzej.~Kiemlicz znów spojrzał
1234 II,20 |         Kmicic - ale pierwej musi się pan nasz miłościwy sam przekonać...
1235 II,20 |             Swoją drogą słał gońców i pan marszałek koronny, i hetmani,
1236 II,21 |               dopiero w początku, gdy pan Kmicic wraz z trzema Kiemliczami
1237 II,21 |          miastem.~Dzień ten przeleżał pan Andrzej w bólu i w gorączce
1238 II,21 |        dłoniach, a oprócz nich ujrzał pan Andrzej, gdy oczy jego oswoiły
1239 II,21 |             czyniły coraz widniejszą.~Pan Andrzej zaraz domyślił się
1240 II,21 |          Twarzy nieznajomego nie mógł pan Kmicic widzieć, gdyż była
1241 II,21 |            nadzwyczaj obfitej peruki.~Pan Andrzej przysunął się do
1242 II,21 |             właśnie czytać ewangelię.~Pan Andrzej ujrzał twarz wymizerowaną,
1243 II,21 |              swemu królowi.~- To nasz pan! nasz pan nieszczęsny! -
1244 II,21 |          królowi.~- To nasz pan! nasz pan nieszczęsny! - powtarzał
1245 II,21 |            jako i waszmość! - odrzekł pan Andrzej zbudziwszy się jakby
1246 II,21 |            Nie... Jadę z Częstochowy.~Pan Ługowski aż zaniemówił na
1247 II,21 |           Słusznie, słusznie - odparł pan Ługowski. - Bóg miłosierny!...
1248 II,21 |         Miłościwy królu! - zakrzyknął pan Ługowski - są wieści z Częstochowy!~
1249 II,21 |                 zakrzyknął król.~Wtem pan Andrzej rymnął jak długi
1250 II,21 |      Rozczulenie ogarnęło wszystkich. Pan Andrzej ryczał jak żubr.~
1251 II,21 |           miano, rzekł:~- Niechże cię pan Ługowski zaraz do naszej
1252 II,21 |            Szwedzi ustępują! Oto jest pan Babinicz, który stamtąd
1253 II,21 |       własnymi oczyma patrzyliśmy.~Tu pan Kmicic zabierał się już
1254 II,21 |               wszedł kanclerz koronny pan Koryciński i Francuz de
1255 II,21 |             nie chce wierzyć! - rzekł pan kanclerz Koryciński.~- Mości
1256 II,21 |              przypiekłem.~To rzekłszy pan Kmicic, podniecony wspomnieniem,
1257 II,21 |             koronnego mówisz! - rzekł pan Ługowski.~Kmicic wybuchnął
1258 II,21 |               woskiem niż krwią!~Lecz pan Koryciński nie rozgniewał
1259 II,21 |         miłościwy królu! - zakrzyknął pan Andrzej - sam tego chcę,
1260 II,21 |     podejrzeniach.~- Ja pójdę - rzekł pan Tyzenhauz, młody dworzanin
1261 II,21 |             lata pamięć mącą - odparł pan Andrzej.~Za czym weszli
1262 II,21 |              innej komnaty. Po chwili pan Tyzenhauz wrócił przed oblicze
1263 II,21 |          królowa wyciągając doń rękę.~Pan Andrzej przyklęknął na jedno
1264 II,21 |              człowieka - odpowiedział pan Andrzej. - I nie śmiałbym
1265 II,21 |           tychże Kiemliczów! - odparł pan Andrzej. - U Zbrożka i Kalińskiego
1266 II,21 |             na te słowa królewskie, a pan Kmicic zaledwie zdołał wyjąkać
1267 II,21 |                 Tu nagle zakręcił się pan Andrzej na miejscu. Siły
1268 II,21 |           tego Kmicica krewny - rzekł pan kasztelan krakowski.~- Trzeba
1269 II,21 |           jako zresztą i u nas.~Na to pan Tyzenhauz: - Miłościwy panie!
1270 II,22 |                           ROZDZIAŁ 22~Pan Andrzej ciskał się jak ranny
1271 II,22 |           książę Bogusław potężny był pan, którego nie tylko zemsta
1272 II,22 |          przecie nie wiedział jeszcze pan Andrzej, że książę nie tylko
1273 II,22 |               nad czym obradować: oto pan marszałek koronny nadesłał
1274 II,22 |   przyspieszyć może.~- Pewnie - rzekł pan Ługowski - jeśli taka waszej
1275 II,22 |              rzekł patrząc na Kmicica pan Tyzenhauz - to trzysta wiernych
1276 II,22 |         wiernych szabel, a skoro mnie pan miłościwy komendę nad nimi
1277 II,22 |               Przeprowadzisz waszmość pan, jeśli również trzysta,
1278 II,22 |                 Ba! Myślę przecie, że pan marszałek koronny wyskoczy
1279 II,22 |           spotkanie - wtrącił król.~- Pan marszałek nie wyskoczy -
1280 II,22 |  przeprowadzenie króla powierzyć?~Ale pan Tyzenhauz widocznie innego
1281 II,22 |            mnie rozum tak uczy: niech pan Tyzenhauz naprzód z dragonią
1282 II,22 |         narażeni będziemy.~- Co radzi pan... Babinicz, czy jak się
1283 II,22 |                Ługowski, z żołnierzy. Pan kasztelan sandomierski rusza
1284 II,23 |            królowej poszły na wojsko.~Pan Andrzej popisywał się rzucaniem
1285 II,23 |            Widziałem - mówił - jak to pan Słuszka, brat pani podkanclerzyny,
1286 II,23 |              na Litwie - odpowiedział pan Andrzej - a gdy się człek
1287 II,23 |       Którenże to jest taki mistrz?~- Pan Wołodyjowski.~- Dla Boga!
1288 II,23 |           śmiechu nie pozrywali.~- To pan Zagłoba, zgaduję! - rzekł
1289 II,23 |                 odrzekł niecierpliwie pan Kmicic - i książęcy chleb
1290 II,23 |           przez Septentrionów zajęta.~Pan Tyzenhauz począł głową kręcić
1291 II,23 |            każde słowo. Spostrzegł to pan Andrzej i uczyniło mu się
1292 II,23 |              Ja się nie mylę! - wołał pan Kmicic.~I istotnie, ze wszystkich
1293 II,23 |                 odpowiedział drugi. - Pan Babinicz wraca!~Tymczasem
1294 II,23 |              na przodku kulbaki.~Lecz pan Andrzej nie odpowiedział
1295 II,23 |               panie, wybadaj!~I nagle pan Andrzej cisnął na ziemię
1296 II,23 |       odzyskał siły i głos. A wówczas pan Kmicic, przyłożywszy mu
1297 II,23 |              kasztelan wojnicki.~Więc pan Tyzenhauz odwrócił się do
1298 II,23 |              nieco naprzód, bo zimno.~Pan Tyzenhauz ruszył z kopyta,
1299 II,23 |               Tak to i było - odrzekł pan Andrzej. - Jak wasza królewska
1300 II,23 |         własnej ziemi.~Tegoż wieczora pan Tyzenhauz zbliżył się do
1301 II,24 |           Spodziewał się też król, że pan marszałek wielki koronny,
1302 II,24 |             do Lubowli się dostaną.~- Pan marszałek, ani się spodziewa,
1303 II,24 |        przyszli w pomoc... Oto król i pan wasz, któregoście uratowali!~
1304 II,24 |            wyszeptały wyraźnie: - Mój pan, mój król żywie... wolny...~
1305 II,25 |             czy jeden żywy wyszedł... Pan Felicjan Kochowski z piechotą
1306 II,25 |           Żegocki i Kulesza dokazują. Pan Warszycki Lindorma z zamku
1307 II,25 |            naszym ręku, a na Podlasiu pan Sapieha pod Tykocinem co
1308 II,25 |            białym jak mleko koniu sam pan marszałek koronny, Jerzy
1309 II,25 |              dla powitania. Widząc to pan marszałek skoczył strzemienia
1310 II,25 |            król znowu siadł na koń, a pan marszałek, nie chcąc znać
1311 II,25 |           ruszono z wolna ku Lubowli. Pan marszałek jechał przy oknie
1312 II,25 |           czarodziejską rezydencję. I pan marszałek umyślnie roztoczył
1313 II,25 |             zasiadł na wywyższeniu, a pan marszałek sam mu usługiwał,
1314 II,25 |             oficerów zasiadł do uczty pan Wojniłłowicz, pan Wiktor,
1315 II,25 |               uczty pan Wojniłłowicz, pan Wiktor, pan Stabkowski i
1316 II,25 |             Wojniłłowicz, pan Wiktor, pan Stabkowski i pan Baldwin
1317 II,25 |              Wiktor, pan Stabkowski i pan Baldwin Szurski, lekkiego
1318 II,25 |         Miłościwy panie! - zakrzyknął pan marszałek - czas poprawy
1319 II,25 |            Nowa nastąpiła radość, gdy pan marszałek oświadczył, iż
1320 II,25 |           wszyscy ze swoich miejsc, a pan marszałek wzniósł puchar
1321 II,25 |           wpadła z kielichami; chciał pan marszałek perorować, nie
1322 II,25 |             tym zabawom.~Tak wystąpił pan marszałek koronny, chociaż
1323 II,26 |               chorąży orszański...~Tu pan Kmicic przymknął oczy i
1324 II,26 |              dalej mówił:~- Tymczasem pan pułkownik Billewicz - wielki
1325 II,26 |         stojące. I te znosiłem. Jeden pan Wołodyjowski z więzienia
1326 II,26 |           spowiedzi prawdę wyznaję... Pan Wołodyjowski w przejściu
1327 II,26 |             rękoma pana Kmicica.~- To pan Babinicz, najmilszy mój
1328 II,27 |       Lanckoroński, wojewoda ruski, i pan Stefan Czarniecki, kasztelan
1329 II,27 |     Czarniecki, kasztelan kijowski, i pan Paweł Sapieha, wojewoda
1330 II,27 |            litewski Michał Radziwiłł, pan możny, a niesławę, jaką
1331 II,27 |           Janusz, zatrzeć pragnący, i pan Krzysztof Tyszkiewicz, wojewoda
1332 II,27 |       dojechał do Lwowa, przybyli doń pan Służewski i pan Domaszewski
1333 II,27 |          przybyli doń pan Służewski i pan Domaszewski z Domaszewnicy,
1334 II,27 |        Miłościwy panie - odpowiedział pan Domaszewski - unanimitateta
1335 II,27 |             przy tym uradzili - dodał pan Służewski - że to nie ma
1336 II,27 |            przyjść nie mogą. Powiadał pan Sapieha w Tyszowcach tak: "
1337 II,27 |                 rzekł król. - A gdzie pan Czarniecki?~- Tyle się do
1338 II,27 |               Rzeczypospolitej.~Na to pan Domaszewski uderzył się
1339 II,27 |            waści! - rzekł rozweselony pan. - To mi fantazja!~Lecz
1340 II,27 |                  To mi fantazja!~Lecz pan Służewski, nie chcąc pozostać
1341 II,27 |           Miłościwy panie, przyjechał pan Krzysztoporski z Częstochowy
1342 II,27 |               ma! - odrzekł rubasznie pan Krzysztoporski.~- Doszły
1343 II,27 |             przestańcie go opłakiwać: pan Babinicz żywie i jest u
1344 II,27 |        radością szlachcic - ale jeśli pan Babinicz żywie, to chyba
1345 II,27 |         stawało. Potem też nadciągnął pan Piotr Czarniecki z panem
1346 II,27 |               Tu zawstydził się nieco pan Krzysztoporski, spostrzegłszy
1347 II,28 |           rozwiązana.~Dnia 25 grudnia pan wojewoda witebski Sapieha
1348 II,28 |             zdołają.~W ten sens mówił pan wojewoda, jeno jeszcze dłużej,
1349 II,28 |               wymoczyć - odparł na to pan Zagłoba - gdyż okrutnie
1350 II,28 |             te ręce włożył. Miłościwy pan nasz, Joannes Casimirus,
1351 II,28 |             przysłużyć się ojczyźnie.~Pan Zagłoba wziął się w boki
1352 II,28 |              Michale - rzekł do niego pan Zagłoba po odjeździe wojewody -
1353 II,28 |              wiedzieć! - odrzekł mały pan.~- Czyli powiadasz, że czego
1354 II,28 |             wydłubie.~Na to westchnął pan Wołodyjowski i odparł:~-
1355 II,28 |         Nietajno było w wojsku, po co pan wojewoda witebski pojechał
1356 II,28 |        Rzeczypospolitej wieje - rzekł pan Stanisław- a chwalić Boga,
1357 II,28 |             on powiał - odrzekł na to pan Jan. - Wczoraj były wiadomości,
1358 II,28 |           pohańbić Twój przybytek!~Tu pan Rzędzian westchnął i rzekł:~-
1359 II,28 |         trudno ludzi utrzymać - rzekł pan Michał. - Wczoraj Stankiewiczowa
1360 II,28 |             na Tykocin dosyć - rzecze pan Zagłoba. - Upór to pana
1361 II,28 |            można rzec! - odpowiedział pan Stanisław.~- Aha! co? Mam
1362 II,28 |             na karku! - zawołał nagle pan Roch i nastroszywszy wąsy
1363 II,28 |             by mu zaprzeczył.~- Ale i pan wojewoda ma głowę - odrzekł
1364 II,28 |           wojewoda ma głowę - odrzekł pan Jan Skrzetuski - i jeśli
1365 II,28 |             nic, chyba grzane - rzekł pan Michał.~- To dajcie wina
1366 II,28 |          również okazali ochotę, więc pan dzierżawca z Wąsoszy zajął
1367 II,28 |            już nie łuszczyli! - rzekł pan Zagłoba - niech sobie szyszki
1368 II,28 |                Zdrowie wuja! - huknął pan Roch.~- Bóg zapłać! W ręce
1369 II,28 |         śpiewają.~- Jakże to? - rzekł pan Roch - samiż między nimi
1370 II,28 |               z głębokim przekonaniem pan Zagłoba.~- I król ich nie
1371 II,28 |           bluźnić.~Na to podniósł się pan Roch, mocno już podpiły,
1372 II,28 |         gąsiory i stół rozłupał, lecz pan Zagłoba skwapliwie go za
1373 II,28 |           wojewodę nic nie mów! Zacny pan! - ozwał się mały rycerz.~-
1374 II,28 |               z waści rezolut - rzekł pan Wołodyjowski.~- Tak powiadasz?
1375 II,28 |              heretyckiego ratować.~Tu pan Zagłoba, któremu już od
1376 II,28 |         Pomiarkuj się ojciec! - rzekł pan Jan Skrzetuski.~- Szelmą
1377 II,28 |         jestem! mówię ci! - powtórzył pan Zagłoba.~Oni zaś zlękli
1378 II,28 |               łbie! - huknął na niego pan Michał.~Pan Roch oczy wytrzeszczył,
1379 II,28 |           huknął na niego pan Michał.~Pan Roch oczy wytrzeszczył,
1380 II,28 |              łzy na żółte wąsiki, zaś pan Zagłoba zmiękł od razu i
1381 II,28 |              hę?~Uderzony tą kwestią, pan Zagłoba począł koniec wąsa
1382 II,28 |              czemu? - pytał zdziwiony pan Wołodyjowski.~- Urodna jest,
1383 II,28 |             waćpan zaczynasz? - rzekł pan Wołodyjowski.~- Kiedym zaczął,
1384 II,28 |  Borzobohata-Krasieńska! - zakrzyknął pan Jan Skrzetuski. - Toćże
1385 II,28 |               rzekł mlaskając wargami pan Zagłoba.~Tu pan Michał zaczął
1386 II,28 |               wargami pan Zagłoba.~Tu pan Michał zaczął wzdychać raz
1387 II,28 |                  powtarzał rozmarzony pan Wołodyjowski. - Bóg by mi
1388 II,28 |              kto o żeniaczce myśli.~A pan Michał na to:~- Waćpan jej
1389 II,28 |               przeszyć... Taką już ją Pan Bóg stworzył. Nawet niższego
1390 II,28 |                  zawołał z oburzeniem pan Zagłoba. - Medyk, medyk...
1391 II,28 |             jeszcze zobaczysz - rzekł pan Zagłoba.~Dalszą rozmowę
1392 II,28 |           petardę podsadzać.~- To już pan Oskierko gotów?~- Jeszcze
1393 II,28 |              bramy nie wypadli. Samże pan Oskierko będzie petardę
1394 II,28 |          ciemku nie widzą - ozwał się pan Zagłoba - bo pewnie bym
1395 II,28 |           został w kwaterze sam tylko pan Zagłoba, który przez chwilę
1396 II,28 |              i do wycieczki - odrzekł pan Skrzetuski. - Musimy mieć
1397 II,28 |         gotowych.~- Dałby Bóg - rzekł pan Tokarzewicz - żeby pod Częstochową
1398 II,28 |                 Straszna noc! - rzekł pan Stanisław - słyszycie waćpanowie,
1399 II,29 |           mgłę skarby, bogactwa, i ów pan, ów książę, który niegdyś
1400 II,29 |           ruszy mu na odsiecz, a może pan Koniecpolski, który na czele
1401 II,29 |              zamierzam, tedy im W. W. pan mój miłościwy nie wierz,
1402 II,29 |             na ciało leżące na sofie.~Pan Wołodyjowski spojrzał i
1403 II,29 |           Jakub Kmicic, i Oskierko, i pan Zagłoba.~- Prawda jest!... -
1404 II,29 |                   rzekł cichym głosem pan Zagłoba, jakby bał się zbudzić
1405 II,29 |         pobożnie.~W drodze do kwatery pan Zagłoba rozważał coś w umyśle,
1406 II,29 |              ale i zdrajca. Ot co!~Tu pan Zagłoba zadarł głowę i począł
1407 II,29 |       pachołkowie! - rzekł z uznaniem pan Michał-woleli zginąć niż
1408 II,29 |               szli w milczeniu, nagle pan Michał zatrzymał się.~-
1409 II,32 |                twierdzono wszakże, że pan Sapieha na czele znacznej
1410 II,32 |            całego we krwi unurzanego.~Pan Michał pochylił się do kolan
1411 II,32 |          wojewody witebskiego - rzekł pan Michał.~Król wziął pismo
1412 II,32 |            przerwał:~- Myli się w tym pan Sapieha - rzekł - pisząc,
1413 II,32 |          niego godniejszego - odrzekł pan Michał - i całe wojsko będzie
1414 II,32 |              wykroczył.~Tu zaciął się pan Michał i po chwili dodał:~-
1415 II,32 |              całkiem się pogrążył.~Tu pan Wołodyjowski opowiedział
1416 II,32 |                a gdy wreszcie doszedł pan Michał do tego, jak pan
1417 II,32 |               pan Michał do tego, jak pan Zagłoba uwolnił naprzód
1418 II,32 |             szło!~- Wszelako przedtem pan Zagłoba kazał go obszukać,
1419 II,32 |           otwarły się i stanął w nich pan Andrzej. Pan Wołodyjowski
1420 II,32 |            stanął w nich pan Andrzej. Pan Wołodyjowski nie poznał
1421 II,32 |         siebie. Patrzył tedy na niego pan Michał nie poznawając.~-
1422 II,32 |       powiedziała nazwisko, rzekłbym: pan Kmicic!~Król uśmiechnął
1423 II,32 |                i pewien jestem, że mi pan Babinicz przyświadczy.~-
1424 II,32 |                 Moja ręka! - krzyknął pan Wołodyjowski.~- To Kmicic!~-
1425 II,32 |               pokochaj, bo wart tego!~Pan Wołodyjowski począł ruszać
1426 II,32 |       waszmości pokochał! - ozwał się pan Kmicic.~Więc padli sobie
1427 II,32 |        zostali sami.~- Pójdź waszmość pan do mojej kwatery - rzekł
1428 II,32 |              powiadał. Jest też tam i pan Charłamp.~Lecz Kmicic przystąpił
1429 II,33 |             miejsce przestronniejsze, pan Michał chwycił Kmicica za
1430 II,33 |            lepiej! - mówił gorączkowo pan Andrzej - ale choćbym go
1431 II,33 |              chwilę, po czym pierwszy pan Kmicic spytał:~- Gdzie on
1432 II,33 |            jegomość ledwie wspomniał.~Pan Kmicic począł opowiadać
1433 II,33 |             kwatery. Dwaj Skrzetuscy, pan Zagłoba, dzierżawca z Wąsoszy
1434 II,33 |         jeszcze wzrosło, począł zacny pan Michał opowiadać z wielkim
1435 II,33 |           wojewodą ostrzegł - zawołał pan Zagłoba.- Wobec takich zasług
1436 II,33 |       pachołkiem około napitków.~Lecz pan Kmicic myślał tylko o tym,
1437 II,33 |                    Zaniechaj! - rzekł pan Wołodyjowski - zbyt wielką
1438 II,33 |            Charłampa do końca - rzekł pan Zagłoba.~Kmicic zacisnął
1439 II,33 |           wyjeździe nie był; wiem, że pan miecznik rosieński protestował,
1440 II,33 |              spaść z serca! - zawołał pan Zagłoba - bo widać z tego,
1441 II,33 |               spotkać możecie - rzekł pan Wołodyjowski.~- Dziękuję
1442 II,33 |         kielicha niezdatny, natomiast pan Wołodyjowski rzekł:~- Odprowadzę
1443 II,33 |               to jedna bestia leżała.~Pan Wołodyjowski pamiętał, że
1444 II,33 |         przystojny czambulik! - mówił pan Zagłoba.~Rzeczywiście, Tatarzy
1445 II,33 |              Toteż gdy oddział minął, pan Zagłoba rzekł:~- Drogo te
1446 II,33 |              jeszcze w drodze - rzekł pan Michał - że król nasz jegomość
1447 II,33 |            nami podeśle.~- No! to już pan Czarniecki w ryzach utrzymać
1448 II,34 |              Potem jako gruchnęło, że pan Babinicz przeprowadził króla
1449 II,34 |         żołnierską manierkę na wódkę.~Pan Kmicic nic nie mówiąc wytrzasnął
1450 II,34 |               słowach Soroka odszedł, pan Kmicic zaś długo jeszcze
1451 II,34 |           czasie tej rozmowy zanurzał pan Andrzej po dwakroć rękę
1452 II,34 |      Zaopatrzony w ten sposób, wrócił pan Andrzej do króla, który
1453 II,34 |                 powtórzył z naciskiem pan Andrzej - chan darował cię
1454 II,34 |            przyduszonym głosem.~Ale i pan Andrzej, chociaż obiecał
1455 II,34 |            Bagadyr! Bagadyr! Bagadyr!~Pan Kmicic tymczasem nałożył
1456 II,34 |            jeźdźców. Jeden z nich był pan Wołodyjowski, drugi dzierżawca
1457 II,34 |          witebskiego przybyłego, jako pan wojewoda nie może tu do
1458 II,34 |            dla mnie nowina! - zawołał pan Kmicic. - Nie wiem już,
1459 II,34 |              dwaj panowie Skrzetuscy, pan Charłamp i pan Zagłoba.
1460 II,34 |            Skrzetuscy, pan Charłamp i pan Zagłoba. Nie wyimainujesz
1461 II,34 |     wyimainujesz sobie waćpan, co tam pan Zagłoba wyprawiał, jako
1462 II,34 |              Niech mi jeno na tydzień pan Sapieha do Prus Książęcych
1463 II,34 |              tam pójdziecie - odrzekł pan Michał - ale wprzód musicie
1464 II,34 |               na pożegnanie zaś rzekł pan Wołodyjowski:~- A pilnuj
1465 II,34 |            zdrajcom Prusakom! - rzekł pan Wołodyjowski.~- Bądźcie
1466 II,34 |            Obrzydnie im luterstwo!~Tu pan Wołodyjowski kiwnął na Rzędziana,
1467 II,35 |        poswawolić z mołodyciami. Lecz pan Kmicic, który już się ku
1468 II,35 |             ile i strachu.~Prawda, że pan Andrzej nie dał i im krzywdy
1469 II,35 |           dostarczyć, kazał ich kilku pan Andrzej siec batożkami,
1470 II,35 |           całą potęgę Chmielnickiego.~Pan Jan Zamoyski, ordynat, pozwolił
1471 II,35 |             rodzaju kosztowności.~Sam pan cześnik koronny wielce przypadł
1472 II,35 |          królewską swoją i jej głowę.~Pan Zamościa nie odznaczał się
1473 II,35 |             jego gościnność chwalono.~Pan Andrzej poznał w zamku wiele
1474 II,35 |        majestatu i cnoty, iż pierwszy pan Jan prochy przed nią zdmuchiwał,
1475 II,35 |           wiośnie lat; lecz na próżno pan Kmicic szukał w nim tych
1476 II,35 |              w rozmowę, przekonał się pan Andrzej, że książę nie tylko
1477 II,35 |           Sobiepana Zamoyskiego.~Lecz pan starosta kałuski nie patrzył
1478 II,35 |         Michała, ani na swego gościa. Pan Kmicic poszedł za jego wzrokiem
1479 II,35 |           Mości panie - odrzekł ostro pan Szurski - nie mów lekce,
1480 II,35 |            opryskliwie Szurski. - Sam pan starosta ledwie oczu nie
1481 II,35 |              to? - pytał z oburzeniem pan Szurski - toś waść ze spiżu
1482 II,35 |               tak! - odrzekł Szurski.~Pan Kmicic zaś sposępniał nagle,
1483 II,35 |           obiedzie wziął go pod ramię pan starosta kałuski, który,
1484 II,35 |             opieka! - wtrącił Kmicic.~Pan starosta kałuski uśmiechnął
1485 II,35 |          wygadał!...~- Z czym? - pyta pan Kmicic patrząc mu bystro
1486 II,35 |          trybunałów teraz nie masz, a pan Sapieha co innego też ma
1487 II,35 |             że ona mnie posądza...~Tu pan starosta począł coś długo
1488 II,35 |           ciebie okrutnie niezgrabny.~Pan starosta zaś kontent był
1489 II,35 |          przenikliwego rozumu bał się pan starosta z całej duszy.~
1490 II,35 |              niechcenia zaczął:~- Ten pan Babinicz, co tu z Tatary
1491 II,35 |          Gryzelda zmiarkowała już, że pan brat przyszedł z jakimś
1492 II,35 |       statecznych ludziach! (pierwszy pan starosta nigdy w życiu o
1493 II,35 |               mówił spuszczając wzrok pan starosta - co mogę mieć?
1494 II,35 |               moja rzecz.~To rzekłszy pan starosta powstał i skłoniwszy
1495 II,35 |             więcej nic do gadania.~Tu pan Zamoyski skłonił się i wyszedł. ~
1496 II,36 |                           ROZDZIAŁ 35~Pan starosta kałuski niezupełnie
1497 II,36 |            Sapieżyńskich rąk oddał, a pan wojewoda uczyni to dla mnie,
1498 II,36 |       rozmyślać, bo wkrótce ułapił go pan starosta.~- Cóż, mości rycerzu -
1499 II,36 |      gwałtownych uczynków skore.~Lecz pan Andrzej postanowił udawać,
1500 II,36 |            spotkać? - mówił - przecie pan starosta kałuski daje mi