Tom, Rozdzial
1 I,1 | szaraki!... Chciałem im dać nagrodę za fatygę, to jeszcze
2 I,1 | chcecie pieniędzy, każę wam dać po sto bizunów.~Na to panna
3 I,4 | pierwszy Kokosiński i kazał dać. Obsiedli tedy stół, a gdy
4 I,5 | niespokojnie Oleńka.~- Kazałem dać po sto batożków burmistrzowi
5 I,5 | to tym bardziej muszę im dać przytułek. Szlachta to przecie
6 I,6 | Rzeczpospolita, gdy nie mogła dać oporu tym właśnie siłom,
7 I,6 | pomieścić wszystkich, ani dać im dostatecznego pożywienia -
8 I,7 | puellae? Musisz tu gardło dać!~Nastała chwila milczenia.~-
9 I,8 | trzeba by im wszystkim dać inne.~- To dobre konie,
10 I,10 | że hetmani nie mogą sobie dać rady z Chmielnickim. Ha,
11 I,10 | radzić będziecie, jakby dać drapaka. ~Po czym zwrócił
12 I,10 | w kupę zbierzemy, aby mu dać wstręt należyty. Ja zaś,
13 I,10 | tu głowę złożyć i gardło dać - mówił - niechże synowiec
14 I,10 | powinien... Jeszcze mu każę dać dziesięć dukatów na drogę.~
15 I,11 | znalazł, można było po staremu dać wstręt nieprzyjacielowi
16 I,11 | Trzeba będzie szlachcie dać znać - rzekł Jan - ażeby
17 I,12 | zabiegał.~Bo ci powinni byli dać bez starania. Jak to? Co
18 I,12 | Weźże i to, bo nie możem dać więcej, a powiedz panu Skrzetuskiemu,
19 I,12 | który mi może ślub z nią dać odrzekł bystrooki pan Wołodyjowski -
20 I,13 | nie wrócił, i kazał sobie dać znać, gdy wróci.~Jakoż wrócił,
21 I,13 | zapowiedni. Mógł go nie dać, a dał; zacny człowiek!
22 I,14 | przy Janie Kazimierzu lub dać Karolowi Gustawowi? dać,
23 I,14 | dać Karolowi Gustawowi? dać, przekazać, darować, komu
24 I,14 | Wasza książęca mość raczy dać odpowiedź? - pytał Harasimowicz.~-
25 I,14 | sprowadził. Pieniędzy mu dać, niech pierwszą ćwierć ludziom
26 I,16 | Trzeba było i trzeba będzie dać przykład.~- Co wasza książęca
27 I,16 | Wołodyjowski i tamci trzej muszą dać gardła! - rzekł podniesionym
28 I,17 | sposobna przyszła, możesz dać nura, z Birż także, a z
29 I,17 | łatwo by szkapie ostrogi dać i czmychnąć. Kto by tam
30 I,17 | szwedzki w Birżach miał dać ucho nam, nie Kowalskiemu.
31 I,17 | Musiał szlachcic opór dać albo chłopstwo się ruszyło,
32 I,17 | bo w czasie bitwy łatwo dać drapaka, zwłaszcza że i
33 I,19 | nieprzyjacielowi nie mogło dać skutecznego oporu, rozdzieliło
34 I,19 | aby nad Wisłą opór Szwedom dać. Jeśli to się sprawdzi,
35 I,21 | jednego... Trzeba przykład dać... Bądź zdrów... Ma dziś
36 I,23 | bez woli. Każę wam ślub dać. Będzie trochę krzyku i
37 I,23 | Już myślałem, żeby mu ją dać... Wszelako nie może to
38 I,23 | potęgę szwedzką i mogą pomoc dać... Tatarzy też, wiem to
39 I,23 | Tu książę musiał znów dać wypoczynek strudzonym piersiom,
40 I,26 | moje wpadniesz!~- Co ma Bóg dać, to da! - odrzekł Kmicic -
41 II,1 | moja sprawa.~- Co masz jeść dać, to daj - i gorzałki. Pana
42 II,2 | nie zważać.~- Lepiej nie dać! - rzekł Kmicic.~Wtem pytania
43 II,4 | to ów przejezdny pan mógł dać waćpanu list, skoro na Podlasie
44 II,4 | niebezpieczeństwa... Postanowił więc nie dać się poznać i coraz głębiej
45 II,4 | aby w razie przeszkody dać pomoc.~- Wszystko powiem,
46 II,5 | niedaleko - pragnął więc tylko dać wytchnienie koniom, zwłaszcza
47 II,6 | znak oddaję, aby młodszym dać przykład, jak pro publico
48 II,7 | satysfakcji, aby owemu panu nie dać uczuć tej zależności i własnej
49 II,7 | Jakubem Kmicicem.~- Trzeba im dać czas - mówił książę - by
50 II,15 | z klasztoru dojrzeć go i dać ognia, lecz stary jenerał
51 II,19 | Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie!"~- "A światłość
52 II,21 | sobie, jakby ustami chciał dać świadectwo temu, co widziały
53 II,21 | kościele obszerniejszej relacji dać nie mogę.~- Słusznie, słusznie -
54 II,22 | Potrzebowałby tylko ów Babinicz dać znać Szwedom, aby kilkaset
55 II,25 | co tchu w koniach jezdni dać naprzód znać panu marszałkowi,
56 II,26 | tobie cięży, nie mogę ci dać listu zapowiedniego jako
57 II,27 | postępek, ciężko by nam było dać sobie rady...~- Jeżeli tak,
58 II,28 | przebaczył i jeszcze by mu sperkę dać kazał. Takie już u niego
59 II,34 | miłościwy panie, sukurs dać.~- Do pana Czarnieckiego
60 II,34 | Nuże, szelmy! jeść mu dać, nim pacierz minie, bo łby
61 II,36 | duszy i obiecywał sobie dać panu staroście dobrą naukę.~
62 II,39 | natychmiast nań uderzyć, nie dać mu odzyskać zamków, nie
63 II,39 | mu odzyskać zamków, nie dać mu odetchnienia, spoczynku,
64 II,39 | był już zachwycić języka i dać znać hetmanowi. Zeznania
65 II,39 | odjął ich Tatarom, jeść dać kazał i konfesaty bez przypiekania
66 II,41 | Lepszego pokarmu nie mógł dać zemście i nienawiści.~Kmicic
67 III,1 | się i strudzonym członkom dać folgę? Nie równam się z
68 III,3 | majestatu gotów wprzód gardło dać, nim krokiem nieprzyjacielowi
69 III,4 | puste. Więc stanęli, by dać oddech koniom, po czym ruszyli
70 III,5 | musi. Oto właśnie pragnę dać przykład tym, którzy wielkość
71 III,5 | wypadek elekcji sobie wolałbym dać kreskę jak jemu... Roch
72 III,6 | wielmożny pan oficer "siablę" dać kazał.~- A dać mu tam jaką
73 III,6 | siablę" dać kazał.~- A dać mu tam jaką szerpentynę! -
74 III,6 | kasztelańskie strzemię.~- Wziąść go, dać mu wszelki starunek. Ja
75 III,8 | Rochu! chciałem ci po gębie dać albo pięćdziesiąt na kobiercu,
76 III,9 | Czarniecki kazał również dąć w krzywuły i następował
77 III,11| na uczcie i dlatego mógł dać jaki taki odpór na razie,
78 III,12| Panie Andrzeju, każ mi dać kubek miodu, bo dziś gorąco.~-
79 III,12| Andrzeja by im na przywódcę dać! - rzekł Zagłoba.~- Ba! -
80 III,12| ale w ogóle rady sobie dać nie mógł z tej przyczyny,
81 III,13| Panie Andrzeju, każ mi dać kubek miodu, bo dziś gorąco.~-
82 III,13| Andrzeja by im na przywódcę dać! - rzekł Zagłoba.~- Ba! -
83 III,13| ale w ogóle rady sobie dać nie mógł z tej przyczyny,
84 III,17| admiracji przystojnej folgi dać nie można.~Oleńka spuściła
85 III,18| pierwszemu uwielbieniu folgę dać można. To, mówię waszej
86 III,19| powrócić pragnę. Żeby zaś WPanu dać rękojmię, że urazy w sercu
87 III,20| i modlitwy nic mu więcej dać nie mogę...~Tu głos jej
88 III,20| Sapiehę przyozdobił, musi dać temu ostatniemu stanowczą
89 III,21| tylko nie umiałaś sobie dać rady...~- Nie cierpię go!
90 III,22| mógłbym ci teraz parol dać, że mój kuzynek nie żyje.
91 III,23| Starosta zżuł gniew, kazał dać tego dnia jednemu rajtarowi
92 III,26| żyw, chwytał za broń, by dać opór strasznym niszczycielom;
93 III,26| trzeba było koniecznie dać choć parę dni wypoczynku,
94 III,26| nimi ustępować, trzeba opór dać lub zginąć!" Przypadają
95 III,26| nie dziś, to jutro gardło dać, a o Kowalskim dzieje pisać
96 III,26| Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a światłość wiekuista
97 III,27| lekkość i ciągła wprawa dać może. Jak gdy ćma drwali
98 III,27| tatarskich wydobyć, musi dać jego zwycięzcy porękę!~Książę
99 III,28| chce widzieć bitwę, aby dać przykład męstwa, ale w rzeczy
|