Tom, Rozdzial

 1  I,12 |             okrutnie świeciły.~- To Anusia Borzobohata-Krasieńska -
 2 II,28 |        Podbipięta miał się żenić?~- Anusia Borzobohata-Krasieńska! -
 3 II,28 |           ko!" na czubatki wołać.~- Anusia! Anusia! - powtarzał rozmarzony
 4 II,28 |           czubatki wołać.~- Anusia! Anusia! - powtarzał rozmarzony
 5 II,35 |          ornat do kolegiaty. Za nią Anusia zwijała rozwieszony na dwóch
 6 II,35 |             boję - wtrąciła dygając Anusia.~Lecz księżna Gryzelda zmiarkowała
 7 II,36 |     skrupuły sumienia i dopiero gdy Anusia, której chciało się nowy
 8 II,36 |            siły, by go jej odmówić.~Anusia zalewała się wprawdzie łzami
 9 II,36 |            upłynął bardzo posępnie. Anusia miała czerwone oczy; oficerowie
10 II,36 |    powyprawiał oficerów po służbie.~Anusia padła do nóg księżnie i
11 II,36 |            kół po zwodzonym moście, Anusia uderzyła w płacz głośny.~
12 II,36 |               Grubian!" - pomyślała Anusia.~Jechali czas jakiś wedle
13 II,36 |        czyli jej nie ma."~Tymczasem Anusia wysadziła głowę przez okno.~-
14 II,36 |              Co tam? - spytała znów Anusia.~- Nie pojedziem ni kroku
15 II,36 |             Nazareński! - krzyknęła Anusia.~I tyle było w tym okrzyku
16 II,36 |             zmowie?... Może to być!~Anusia zakryła twarz rękoma, lecz
17 II,36 |      wiedział, czy rada będziesz...~Anusia, zamiast odpowiadać lub
18 II,37 |       wojewodzińska rodzina.~Biedna Anusia, której piękny Babinicz
19 II,37 |        waćpannie na umor rozkochał.~Anusia pomyślała sobie, że nie
20 II,38 |       wojewodzińska rodzina.~Biedna Anusia, której piękny Babinicz
21 II,38 |        waćpannie na umor rozkochał.~Anusia pomyślała sobie, że nie
22 III,7 |   któregoście waćpanowie znali...~- Anusia Borzobohata!!! - wrzasnął
23 III,21|           od niej zaczerpnie.~Jakoż Anusia miała ich pod dostatkiem.
24 III,21|           jako o wielkim żołnierzu.~Anusia tylko rączkami strzepnęła
25 III,21|             przyjechał do Taurogów!~Anusia zaraz poczęła kręcić palcami
26 III,21|             ciche a duże.~Widząc to Anusia, a mając od natury serce
27 III,21|          śliczna... - pocieszała ją Anusia - czego płaczesz?~- Od radości -
28 III,21|          huknął pan miecznik.~Na to Anusia:~- To samo i mnie się przygodziło,
29 III,21|         znam z dawna - mówiła dalej Anusia - bo to obojga księstwa
30 III,21|           sam diabeł nie przejedna.~Anusia spuściła oczki.~- Może by
31 III,21|             odrzekła ze zdziwieniem Anusia - ale ich u pana Sapiehy
32 III,21|     widziała?~- Ej, nie! - odrzekła Anusia - przecieby głośno było
33 III,21|             temu nie winna - rzekła Anusia przybierając skromną postawę -
34 III,21|                Nic, co mi i dziwno.~Anusia poczęła opowiadać historię
35 III,21|            ognisty! ach! - zawołała Anusia.~Miecznik wpadł w dobry
36 III,21|           to? - spytał stając przed Anusią i biorąc się w boki.~- Bo
37 III,21|           odparła z wielką żywością Anusia - musi on być po uszy zakochany,
38 III,21|         rozweseliła się znacznie, a Anusia poczęła w końcu parskać
39 III,21|           zalotności. Bo niech jeno Anusia usłyszy brzęk ostróg na
40 III,21|           Oleńka owo bałamuctwo, że Anusia po kilku dniach znajomości
41 III,21|       dziady żebrali - mówiła zatem Anusia - a ten smok wolał na swoich
42 III,21|            miał ni bojaźni bożej.~A Anusia, idąc za własną myślą, mówiła
43 III,21|             jeno tyle! odrobinę!~Tu Anusia pokazywała na palcu, ile
44 III,21|     wyciągając główkę i mrużąc oczy Anusia.~- Dla Boga! to czemu tu
45 III,21|      przejechała cały kraj - mówiła Anusia - w pierwszej lepszej wsi,
46 III,21|          Braun stanął frontem przed Anusią, po czym zwrócił się do
47 III,21|           służbie i czekał pytania.~Anusia nie zaprzeczała pokrewieństwa
48 III,21|    pomyślnych.~- Znajdę! - odrzekła Anusia stukając pod suknią korkiem
49 III,21|           nowiny! - przerwała nagle Anusia.~- Racz tylko pani wysłuchać
50 III,21|          Zamościu - odrzekła prędko Anusia - i gdybym była odgadła...~
51 III,21|          wyglądać.~Oficer skończył.~Anusia zarzuciła go jeszcze mnóstwem
52 III,21|       Babinicz nadciągnie! - dodała Anusia. - Otóż tak! Będę, umyślnie
53 III,22|       podobać - odrzekła wzdychając Anusia.~Książę rozśmiał się.~-
54 III,22|       takiego opiekuna?! - zawołała Anusia.~- Właśnie, że w Taurogach.~-
55 III,22|             mość raczyłby sam...~Tu Anusia złożyła rączki i spojrzała
56 III,23|          prywaty wszystko popsował.~Anusia, niezbyt się na tych sprawach
57 III,23|            mu i zacności ujmując...~Anusia niezbyt wierząc spytała
58 III,23|       szwedzkiego aż hen, ku Lwowu, Anusia wpadła naprzód w złość,
59 III,23|           kolanach chodził...~Gdyby Anusia wiedziała, jak straszne
60 III,23|         taurożańskiej niewoli, bo i Anusia nie chciała uciekać, i w
61 III,23|           niż po wyjeździe księcia.~Anusia Borzobohata poczęła się
62 III,23|          strony Anusi Borzobohatej.~Anusia nie myślała do Prus jechać.
63 III,23|         mówiła - tam zginiemy obie.~Anusia zaś jej na to:~- A widzisz!
64 III,23|        Dałby on jej, gdyby nie była Anusią Borzobohatą! Lecz bacząc,
65 III,23|             nie chcesz jechać?~Lecz Anusia poczęła udawać płacz i desperację.~-
66 III,23|         święci! - powtarzała łkając Anusia.~Sakowicz sam nie wiedział,
67 III,23|         myślał, że zwariuje albo że Anusia zwariowała. Na koniec rzucił
68 III,23|          wszystkich rozkazał, zanim Anusia mogła wystąpić w ich obronie.~
69 III,23|           było już w tych stronach; Anusia zaś źle przyjęła starościńską
70 III,23|            twarzą wielce poruszoną. Anusia zaś wpadła jak burza do
71 III,23|              jaka ja szczęśliwa!~Tu Anusia rzuciła się na szyję Billewiczówny
72 III,28|                ROZDZIAŁ 26~Oleńka i Anusia, wydostawszy się pod opieką
73 III,28|       ciągnie.~Spodziewała się tedy Anusia, że nadciągnąwszy, w mig
74 III,28|        które miecznik się wystarał.~Anusia, dostawszy w darze od Jura
75 III,28|        Spostrzegła mękę towarzyszki Anusia i dorozumiała się powodu,
76 III,28|             nią jak wicher krzewem.~Anusia długo czekać musiała, zanim
77 III,28|          żeby on już nie żył!~Na to Anusia: ~- Za każdą duszę modlić
78 III,28|        sprawdziła się w zupełności.~Anusia Borzobohata przez cały czas,
79 III,28|    Babiniczem więcej się zajmowano.~Anusia co dzień błagała miecznika,
80 III,28|            się zaraz z nowiną przed Anusią, ta zaś poszła wprost do
81 III,28|           ludzie pewni...~Uradowana Anusia tak dobrze zaczęła próbować,
82 III,28|   Babiniczowi. Z samym listem miała Anusia więcej kłopotu, lecz wreszcie
83 III,28|       wysłańcy opuszczali już obóz, Anusia bacząc. na jakie niebezpieczeństwa~
84 III,29|        przynosi. Więc w oczach jego Anusia popełniła najstraszliwszą
85 III,29|             prochu napełniał ulicę.~Anusia zatem miała to, czego chciała,
86 III,29|         ogniska huczały aż do rana.~Anusia jedna w niczym nie mogła
87 III,29|              a Babinicz nie wracał.~Anusia atoli pod wieczór dostała
88 III,29|             ruszał się z zaścianka.~Anusia zacięła się w milczeniu.~-
89 III,29|               rzekł na to miecznik.~Anusia zmieniła się w pokrzywę;
90 III,29|           Zamościa wspominał.~Na to Anusia:~- Dobrze! Wszystko mi jedno...~
91 III,31|      niejakiego czasu w Wodoktach z Anusią Borzobohatą i miecznikiem.
92 III,31|              Czasem towarzyszyła im Anusia Borzobohata, która nie mogąc
93 III,32|        wydaje, że jedzie trzecie.~ ~Anusia nie była tej niedzieli w
94 III,32|         Babinicz?... To pan Kmicic!~Anusia zerwała się na równe nogi.~-
95 III,32| Wołodyjowski wrócił?... - krzyknęła Anusia.~I nagle rzuciła się w ramiona
96 III,32|            króla się pławił.~Próżno Anusia, biegając za nią po izbie,
97 III,32|             i wyprowadził na ganek; Anusia wypadła za nimi.~Wtem tłumy