Tom, Rozdzial

 1  I,4  |           Beznogim. Był to straszliwy szlachcic, siły niedźwiedziej i wielkiego
 2  I,5  |               uszedł! - zawołał jakiś szlachcic. - Hejże, panowie bracia!~-
 3  I,8  |             miał, toś chłop, a Pakosz szlachcic.~- Ja z bojarów putnych.~-
 4  I,8  |                 Ubogim żołnierz, alem szlachcic i człek uczciwy, i na to
 5  I,10 |       pospolite ruszenie, w którym co szlachcic, to inny strój nosił - pominąwszy
 6  I,10 |       zawołała szlachta.~- Taki dobry szlachcic jak i każdy! - odpowiedział
 7  I,10 |              miły! - zakrzyknął jakiś szlachcic, widocznie tchórzem podszyty,
 8  I,10 |             bracia! Na imię Boga! Kto szlachcic, kto cnotliwy, ratunku dla
 9  I,12 |         wejście nowej postaci. Był to szlachcic lat około czterdziestu,
10  I,12 |          jeszcze nie ustąpił.~- To ów szlachcic świeżo przybyły, sławny
11  I,12 |               Siedział w niej okazały szlachcic z siwiejącym wąsem, a obok
12  I,12 |             Jakże nie wiem?! - odparł szlachcic - to pan Tomasz Billewicz,
13  I,14 |                Co tam nowego?~- Jakiś szlachcic przywiózł list z Nieświeża
14  I,15 |              ucinać, tedyby ani jeden szlachcic w tej Rzeczypospolitej z
15  I,16 |           Wasza książęca mość! Co ten szlachcic wczoraj mówił, to myśleli
16  I,16 |             nie winien, że głupi. Ten szlachcic był do tego pijany i co
17  I,16 |             dragonami i przywieziesz. Szlachcic miękki był jak wosk; gdym
18  I,17 |             Więzień uciekł, ten gruby szlachcic, który z panem komendantem
19  I,17 |          Kowalski.~- Nie ma konia. Ów szlachcic właśnie na nim uciekł.~-
20  I,17 |            wąsikami ruszać. Stary zaś szlachcic mówił dalej:~- Nie potrzeba
21  I,17 |               jeno, że palą.~- Musiał szlachcic opór dać albo chłopstwo
22  I,20 |               a drżał przed myślą, że szlachcic może się zechce opierać
23  I,20 |       odgadłeś, iż musiał tu mieszkać szlachcic więcej niż średniej fortuny.
24  I,20 |              parol kawalerski.~- Jako szlachcic protestuję! - rzekł pan
25  I,20 |             wrócić.~- Dobrze! - rzekł szlachcic.~I wyszedł z komnaty.~Po
26  I,22 |             żarty, panie Szczaniecki!~Szlachcic wydął usta i nie zmieszany
27  I,22 |              mości życzyć. Jeśli jako szlachcic możesz wasza książęca mość
28  I,22 |             że umyślnie lub niechcący szlachcic ów wszczepił przekonanie
29  I,23 |               przyjechał tu dziś rano szlachcic z Wiłkomierza który przywiózł
30  I,25 |        posłuchy, że koło Łukowa jakiś szlachcic Skrzetuski ma żonę cudnej
31  I,26 |        podstępni Włochowie robią, nie szlachcic, którego Bóg zacniejszą
32 II,2  |              całym krajem. On, prosty szlachcic, prosty rycerz, on, banita
33 II,3  |           albo chłop go ukradnie, nie szlachcic! My tego, wasza miłość,
34 II,4  |      konfidencję. A co za podróżny?~- Szlachcic z końmi jadący.~- A kompania
35 II,4  |              to, że z zaścianka, byle szlachcic, bo to grunt. A co tam słychać
36 II,5  |                nie cyganiłem, bom też szlachcic do równości się z każdym
37 II,6  |              przybywał i zamożniejszy szlachcic z jakim takim pocztem sług
38 II,6  |           mogę pisać, bom i sam, jako szlachcic, elektor i nie tak to dawno
39 II,7  |               przybiera!~Na co pewien szlachcic, gębacz i weredyk znany
40 II,7  |            chciał na skrypt pożyczyć. Szlachcic guz przyjął, ale pieniędzy
41 II,7  |               z nią bawi.~- Nie chcę. Szlachcic pewnie waszym obyczajem
42 II,8  |               na jego zdrowie gotowi. Szlachcic francuski najgorszego uczynku
43 II,8  |         jechał, przybył do mnie jeden szlachcic... z zacnego domu... Szlachcic
44 II,8  |        szlachcic... z zacnego domu... Szlachcic ów, nie znając widać moich
45 II,8  |              był i będzie... Ale żeby szlachcic do podobnego bezeceństwa
46 II,9  |         bracie, ciężko - mówił czasem szlachcic do szlachcica - ale tak
47 II,9  |          rozumowań, a raz, gdy pewien szlachcic mówił przy nim w zajeździe,
48 II,9  |              do tego wszędzie - mówił szlachcic.~- Kara boska... Sąd ostateczny
49 II,9  |              porwiemy? - odpowiedział szlachcic - z czym?... W ich ręku
50 II,9  |          miłosierdzie boże! - Odrzekł szlachcic - zgubisz siebie, mnie i
51 II,9  |               heretycy - odpowiedział szlachcic. - Ciężsi oni od Szwedów
52 II,9  |              bluźnierczej wiary...~Tu szlachcic urwał i spojrzał niespokojnie
53 II,9  |             Kmicic.~- Amen! - odrzekł szlachcic - jeszcze i jego sługom,
54 II,9  |      pomocnikach, sługach i katach ów szlachcic prawi.~Jadąc wolno, dojechali
55 II,10 |      deputatów do egzakcji przyjmował szlachcic z rusznicą i na czele zbrojnej
56 II,10 |             protector!" - wykrzykiwał szlachcic, a gdy oficer odjechał,
57 II,11 |             do Lisoli:~- Jest tu obcy szlachcic, ale po niemiecku nie rozumie,
58 II,16 |  nieprzyjacielskiego obozu znamienity szlachcic polski, poważny wiekiem
59 II,16 | nieprawdopodobna, lecz owóż ten stary szlachcic mówił ją wobec krzyża, wobec
60 II,16 |               mi twą rękę. Pan jesteś szlachcic i uczciwy człowiek!~- Co
61 II,17 |            niedługo!~Tu rozpłakał się szlachcic poczciwy i stało się powszechne
62 II,18 |            cenić umiem... Przy tym to szlachcic wysokiego rodu... Każę go
63 II,21 |          wiesz, kto to jest? - odparł szlachcic.~- Pewnie, żem z daleka
64 II,21 |            prosić o odpuszczenie win. Szlachcic, zuchwały warchoł, zmarł
65 II,21 |            król klęczał ciągle.~Aż ów szlachcic, którego Kmicic zaczepił,
66 II,21 |              powtórzył ów personat.~- Szlachcic jako i waszmość! - odrzekł
67 II,21 |             jest? - spytał.~- Ten oto szlachcic! Powiada, że z samego klasztoru
68 II,21 |               widzę, z ognia i siarki szlachcic! - zawołał rozweselony król. -
69 II,23 |           największego rycerza. Gruby szlachcic, a tak krotochwilny, żeśmy
70 II,23 |                coraz mniej mi się ten szlachcic podoba!...~- A mnie coraz
71 II,27 |           chwili wszedł wysoki, chudy szlachcic, patrzący jak kozioł spode
72 II,27 |         ucieszy! - zawołał z radością szlachcic - ale jeśli pan Babinicz
73 II,32 |          Wołodyjowski.~- Ulissesa ten szlachcic przeszedł! Przyprowadźże
74 II,41 |            zbój nocny mordować... Jam szlachcic, jam sługa Twój... Nie wódźże
75 III,2 |               który dla lafy służy.~- Szlachcic szlachcicem, a wojna wojną -
76 III,8 |     następował?" "A jakże!" - powiada szlachcic. Król począł się śmiać: "
77 III,15|              uszu pana Zagłoby, stary szlachcic wpadł w gniew tak straszny,
78 III,16|            mieczem cały kraj.~Wówczas szlachcic zerwał się i pojechał chcąc
79 III,17|              Zatrząsł się na to stary szlachcic, który nie mając własnego
80 III,17|        uwierzył z łatwością, albowiem szlachcic i uchodził za bardzo bogatego,
81 III,17|              nie potrzebował - odparł szlachcic.~Na tym skończyła się rozmowa
82 III,17|             toś mi z nieba spadł i ów szlachcic także! - zawołał Bogusław. -
83 III,17|                 Sreber i kosztowności szlachcic nie zechce na gotowiznę
84 III,18|               naszej Rzeczypospolitej szlachcic królem obran być może, to
85 III,18|               miecznika po łopatce, a szlachcic zmiękł jak wosk i odrzekł:~-
86 III,18|              z Sakowiczem.~- Tańcował szlachcic na dwóch łapach jak niedźwiedź -
87 III,19|             być!~- Czemu?~- Bo mi się szlachcic do okrutnych pieniędzy przyznał,
88 III,20|               spełnię. Jam żołnierz i szlachcic i tak mi dopomóż Bóg, jako
89 III,21|       Bogusławowym Cornutusem. Był to szlachcic polski, ale scudzoziemczały
90 III,22|               bo to się lekko mówi, a szlachcic skrypt ma.~- Postaram się.
91 III,26|              wyjazdu przybył do niego szlachcic laudański spod chorągwi
92 III,26|               i dokąd dojść zamierza?~Szlachcic dość był głupkowaty. Nie
93 III,26|           prowadzi.~- Mówią - kończył szlachcic - że do Prus pójdziem, i
94 III,26|             by Kowalskiemu można. Toż szlachcic i żołnierz na to się rodzi,
95 III,28|        Taurogów niezbyt daleko.~Stary szlachcic, gdy je obie w dobrym zdrowiu
96 III,31|          zawołany gospodarz, a może i szlachcic do pieniactwa po trosze