Tom, Rozdzial

 1  I,12 |       łączą. Powiadał mi o tym pan Sakowicz, dawny sługa księcia Bogusława,
 2 II,40 |           od imienia Bogusława pan Sakowicz, podkomorzy i starosta oszmiański,
 3 II,40 |            zawarcia pokoju.~Ów pan Sakowicz, człek możny, który później
 4 II,40 |         jego pytaniem było: "Gdzie Sakowicz i czyli jakiego szwanku
 5 II,40 |     ofiarowania.~Na szczęście, pan Sakowicz nie byle czym się tropił.
 6 II,40 |         wysokości elektora - rzekł Sakowicz - przysyła mnie z pokłonem
 7 II,40 |      chcecie szczęścia popróbować?~Sakowicz udał zdumienie.~- Czy my
 8 II,40 |        pomówimy później. Mój panie Sakowicz! Gonimy za wami blisko trzydzieści
 9 II,40 |            hetmańskim rozmowy.~Pan Sakowicz wstał, podszedł ku niemu
10 II,40 |        zmarszczył.~- Siadaj, panie Sakowicz, a waść tam cicho!~Po czym
11 II,40 |         księcia Bogusława nasyłam?~Sakowicz utkwił straszne oczy w hetmanie
12 II,40 |            Babiniczowi następować.~Sakowicz, zamiast odpowiedzieć, zwrócił
13 II,40 |         Kiemliczów i pojechał. Pan Sakowicz został jako zakładnik w
14 II,41 |           Tak jest.~- A co tam pan Sakowicz porabia?~- Pan Oskierko
15 II,41 |         życie moje nastawał... Tam Sakowicz zatrzymany; wszelako...
16 III,14|            że Radziwiłłowie zginą. Sakowicz za księcia sprawy publiczne
17 III,14|         wieści od księcia Janusza, Sakowicz jeden je przeczytał, zresztą
18 III,14|              Bo rządzi wszystkimi. Sakowicz na wyprawę teraz nie pojechał,
19 III,14|       pojechał, taki rozkochany, a Sakowicz pan absolutny we wszystkich
20 III,14|        bardzo możny.~- A zowie się Sakowicz?~- Wasza mość chcesz go,
21 III,16|        włosy, wołając: ~- Gorzeję, Sakowicz, gorzeję!~Sakowicz wnet
22 III,16|        Gorzeję, Sakowicz, gorzeję!~Sakowicz wnet sposób znajdował.~-
23 III,16|     częściej rozmyślał nad tym, co Sakowicz radził, i nad tym, że Billewiczowie
24 III,16|           sposoby podsuwał księciu Sakowicz.~Panna Aleksandra, ku wielkiemu
25 III,17|           hr. Sejdewitz, Paterson, Sakowicz i pułkownik rajtarski Kyritz.
26 III,17|          nie uważać!~- Bo widzisz, Sakowicz, że mój Kastor poufali się
27 III,17|          mogłaby spotkać przygoda.~Sakowicz zerwał się na równe nogi
28 III,17|            Potomstwo mieć! - dodał Sakowicz.~- A tak! a tak! jakbyś
29 III,17|   ziemskich i piekielnych diabłów?~Sakowicz spoważniał.~- O tym wasza
30 III,17|           ucha, powiadaj?~Lecz pan Sakowicz długo nic nie odpowiadał,
31 III,17|         waszej książęcej mości -tu Sakowicz skłonił się zaszczyt to
32 III,17|            tam! Pojmuję doskonale. Sakowicz! musiałeś już jak strzyga
33 III,17|        Wszelako, nim przestraszony Sakowicz zdołał sprowadzić medyka,
34 III,18|          zdrętwiał, że mnie ledwie Sakowicz odratował; mogę umrzeć,
35 III,18|           kopy po całym świecie... Sakowicz! widzę już, jako ona mnie
36 III,18|         wycałuję ja ci te oczki... Sakowicz! weźmiesz dożywociem Prudy
37 III,18|        zwykle.~- Furda!... - rzekł Sakowicz. - W Moskwie są ludzie...~-
38 III,18|       podpierając się czekanikiem. Sakowicz wstał.~- A co? można do
39 III,18|          niej serca, nie wyszła.~- Sakowicz! słyszysz? - ozwał się strasznym
40 III,18|            panna Kulwiecówna.~Lecz Sakowicz chwycił ją za ramię i przyłożywszy
41 III,18|               Dalsze słowa stłumił Sakowicz położywszy jej na ustach
42 III,18|         było mocy w jej głosie, że Sakowicz nie odrzekł ani słowa, jak
43 III,18|           krzyknął oprzytomniawszy Sakowicz. - Waćpanna odpowiesz za
44 III,18|          przed tobą, sługo! Precz!~Sakowicz skoczył jak opętany.~
45 III,19|                        ROZDZIAŁ 18~Sakowicz nie odstępował księcia przez
46 III,19|       książęca mość czuje? - pytał Sakowicz.~- Lepiej mi. Czy nie przyszły
47 III,19|          na mnie spadnie - odrzekł Sakowicz.~- Boś podrwił głową.~-
48 III,19|    Tymczasem zawołaj mi Patersona.~Sakowicz wyszedł i po chwili wrócił
49 III,21|          Arcy to szelma jest, a ów Sakowicz drugi! Dałby Bóg; żeby pan
50 III,22|         księcia chorzał dni kilka, Sakowicz, by ukryć przed ludźmi książęcy
51 III,22|      wzięli!~- Wzięli! - powtórzył Sakowicz.~- Musiało tak być przy
52 III,22|           ostrzegać - odpowiedział Sakowicz - bo skoro się chcę żenić
53 III,22|          do nazwiska przybierzesz: Sakowicz Rogaty! Ona z domu Borzobohata,
54 III,22|           czym są czary, to w tym.~Sakowicz prawdę mówił, bo rzeczywiście
55 III,22|           pan starosta oszmiański, Sakowicz, kawaler wielki, żołnierz
56 III,22|         wszystkie drogi infestują. Sakowicz ci tu da opiekę, Sakowicz
57 III,22|          Sakowicz ci tu da opiekę, Sakowicz cię obroni, Sakowicz rozpatrzy
58 III,22|       opiekę, Sakowicz cię obroni, Sakowicz rozpatrzy się, co można
59 III,22|           potem dowiedział się, że Sakowicz przeciwko mnie występuje,
60 III,22|        spierać.~- Byleby tylko pan Sakowicz zechciał sierocie przyjść
61 III,22|        Głośno zaś dodał:~- Niechże Sakowicz wytłumaczy, jak się to stało,
62 III,23|  powiększyć - odparł na pożegnanie Sakowicz.~W godzinę później nie było
63 III,23|        księcia w Taurogach. Został Sakowicz jako pan samowładny, uznający
64 III,23|      często bywał nieobecny, bo go Sakowicz jako doświadczonego żołnierza
65 III,23|          coraz było w nich lepiej.~Sakowicz oświadczył jej się w miesiąc
66 III,23|             W Anusię za to patrzył Sakowicz coraz tkliwiej swymi strasznymi
67 III,23|            że koniec tuż, tuż. Sam Sakowicz w Taurogach przestał chodzić
68 III,23|       Taurogach hałas niemały. Sam Sakowicz wpadł do dziewczyny z furią
69 III,23|          palcem wskazała mu drzwi.~Sakowicz zgrzytnął zębami i wyszedł.~
70 III,23|      stronników szwedzkich, że sam Sakowicz nie śmiał karać księży,
71 III,23|     pokazało się, że ma słuszność. Sakowicz przyszedł do niej wesół
72 III,23|         byś nie waćpan nim został.~Sakowicz pobladł z gniewu. Dałby
73 III,23|               Dla Boga! - krzyknął Sakowicz. - Powiedzże mi przynajmniej,
74 III,23|          powtarzała łkając Anusia.~Sakowicz sam nie wiedział, co ma
75 III,23|   przechodzić na tę stronę Dubisy.~Sakowicz spanoszał i chełpił się
76 III,23|          nie wywołuj wilka z lasu!~Sakowicz rzeczywiście nieszczerze
77 III,23|          klęsce. Straszny niedawno Sakowicz zmalał we wszystkich, ba,
78 III,23|      resztek szlachty laudańskiej.~Sakowicz sam nie wiedział, co począć,
79 III,23|         Skutkiem rozmyślań doszedł Sakowicz do tego samego przekonania
80 III,23|       chytrego elektora, a on, pan Sakowicz, pod książęcym, lecz co
81 III,23|        tymczasem? Iść do Prus?~Pan Sakowicz nie potrzebował rad książęcych,
82 III,23|         jutro! Braun ma komendę, a Sakowicz będzie spał w mieście, bo
83 III,23|             Pan Babinicz tu idzie! Sakowicz ze strachu mrze i wszyscy
84 III,28|        zadałem. Prawda, że zdrajca Sakowicz napadł nas niespodzianie
85 III,28|           Babinicz Taurogi spalił. Sakowicz uciekł przed nim i po lasach
86 III,28| Sakowiczowi i takim dziesięciu jak Sakowicz!... A Szwedów w miesiąc
87 III,28|          ja tu zostanę.~- Żeby cię Sakowicz złowił? obaczysz!~- Sakowicz
88 III,28|       Sakowicz złowił? obaczysz!~- Sakowicz mnie nie złowi, bo mnie
89 III,28|   mianowicie Szwedzi i niejaki pan Sakowicz, przed którego grzeszną
90 III,29|                        ROZDZIAŁ 27~Sakowicz po schwytaniu Brauna i obdarciu
91 III,29|           nim nie doszedł. Zresztą Sakowicz nie byłby już zważał na
92 III,29|   niewolnikiem, w końcu zdradziła.~Sakowicz należał do tego rodzaju
93 III,29|         przekradał się po wilczemu Sakowicz. Ten ostatni jednak ani
94 III,29|           borku, z którego wyszedł Sakowicz, a teraz sypią się z niego
95 III,29|           Wołmontowicze? Przed kim Sakowicz uciekł? Kto go pogrążył
96 III,30|                        ROZDZIAŁ 28~Sakowicz tak doszczętnie został zniesiony,