Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          Obacz, kto przyjechał - rzekła panna Kulwiecówna do obracającego
 2  I,1  |         ją na co innego odwrócić rzekła:~- To waćpan jeszcze swojego
 3  I,1  |         Oleńka uśmiechnęła się i rzekła już pewniejszym głosem podnosząc
 4  I,1  |          Wielkie to szczęście! - rzekła oddychając głęboko Oleńka -
 5  I,1  | Strasznieście długo siedzieli! - rzekła. - Nie chciałam młodym przeszkadzać,
 6  I,1  |     jasną głowę na jej piersiach rzekła pieszczotliwym głosem:~-
 7  I,3  |          ja waćpanom w wymowie - rzekła - ale to wiem, żem niegodna
 8  I,4  |    zmarszczyła swe sobole brwi i rzekła z pewną wyniosłością:~-
 9  I,4  |        głowy Oleńce.~- Kostek! - rzekła - siędziesz mi zaraz na
10  I,4  |      zakazał?~- Pan...~- Tak?! - rzekła panna.~Nastała chwila milczenia.
11  I,4  |          zdumieniu.~- Zdrajcy! - rzekła - wy to go jak złe duchy
12  I,4  |        na drzwi:~- Precz stąd! - rzekła.~Warchołowie pobledli trupio
13  I,4  |        At! odczep się waszmość - rzekła jedna z szlachcianek.~-
14  I,5  |        masz wstydu i sumienia! - rzekła.~Kmicic spojrzał zdziwiony,
15  I,5  |     niewczesna chełpliwość, więc rzekła wyniośle i z naciskiem:~-
16  I,5  |          się dzieje wola boża! - rzekła wreszcie. - Skoro się mnie
17  I,5  |          ona zaś wypłakawszy się rzekła:~- Jedź już waćpan. Bóg
18  I,5  |        do Kmicica:~- Waść tam! - rzekła ukazując na przyległą izbę.~
19  I,6  |         te niech biorą, byleś mi rzekła, że mi wiary dotrzymasz,
20  I,6  |          inaczej:~"Jakom waćpanu rzekła, że nie chcę cię znać i
21  I,6  |     zmordował. ~- Masz talara! - rzekła Oleńka. - A twój pan nie
22  I,7  |         sprzeciwiła. "Lubiczem - rzekła - jeden tylko nieboszczyk
23  I,7  |        Terkę, ona zawsze taka! - rzekła Marysia.~- Jak nie mam uważać -
24  I,7  |         to i pewno! jako żywo! - rzekła składając ręce Marysia.~-
25  I,7  |          płacze?~- Kto to wie! - rzekła Marysia.~- To tym gorzej
26  I,7  |      podobno nasi znowu ruszyć - rzekła Terka - bo jeno na krótko
27  I,7  |     Wodoktów.~- My jego znamy! - rzekła Terka - on driakiew dla
28  I,7  |    zupełnie.~- Dziękuję waści! - rzekła pospiesznie cichym głosem,
29  I,7  |          do Krzycha Domaszewicza rzekła:~- Panie Krzysztofie, wyprowadź
30  I,8  |     starego córka, i dobre słowo rzekła. Takiej ja krasawicy na
31  I,8  |   zdziwienia.~- Król, nie król - rzekła Zonia.~- Wasza miłość jak
32  I,8  |        po dobrej woli. Gdybyś mi rzekła, że ją oddajesz, bo musisz,
33  I,11 |         skoczyły ku matce, a ona rzekła:~- Co tatuś woli dziś pić,
34  I,16 |     Jakoby mi w pysk dała!~- Cóż rzekła?~- Nazwała mnie zdrajcą...
35  I,20 |         Nie mówiłamże stryjowi - rzekła panna Aleksandra - uciekajmy
36  I,20 |   zawołał miecznik.~- Tak jest - rzekła panna - ale my do tego haniebnego
37  I,20 |     postąpiła kroku naprzód, nie rzekła ni słowa.~Ciszę przerwał
38  I,20 |            Nic tu po waćpanach - rzekła stara klucznica. - Idźcie
39  I,20 |         wymoszczona.~- Jedźmy! - rzekła Oleńka.~- W drogę! - zawołali
40  I,22 |          niechże się obejdzie" - rzekła sobie w duszy.~Wszakże sumienie
41  I,22 |      poczęły pałać.~"Zamilczę! - rzekła sobie. - Niech cierpi, na
42  I,22 |       rosieńskiemu.~- Słabo mi - rzekła - chodźmy stąd.~Jakoż twarz
43  I,22 |       mogę dłużej, mnie słabo! - rzekła błagalnym głosem Oleńka.~-
44  I,24 |    waćpana nie chowam urazy... - rzekła po chwili.~- Bodaj tego
45  I,24 |         Już tego nie myślę!... - rzekła Oleńka.~- Oj! jakże to mogłaś
46 II,8  |       się na powrót na krzesło i rzekła:~- Przebacz wasza książęca
47 II,8  |       raczy nie zważać na mnie - rzekła Oleńka - mogę wszystkiego
48 II,21 |   patrzeć umieją.~- Moc boska! - rzekła królowa - ciężar okrutny
49 II,21 |        teraz do Jana Kazimierza, rzekła z siłą i stanowczością:~-
50 II,21 |       poprawa już się spełniła - rzekła Maria Ludwika.~- Majestas
51 II,21 |         list księcia Bogusława - rzekła nagle królowa - i polecam
52 II,21 |       szczęśliwy i zwycięstwo! - rzekła królowa.~- Amen! - rzekł
53 II,22 |    królewska mość ma słuszność - rzekła nagle królowa - to są niezbite
54 II,22 |            Nie będzie potrzeby - rzekła królowa - Słuchaj waszmość:
55 II,22 |           List nieprawdę mówi! - rzekła stanowczo królowa. - Jeśli
56 II,35 |     sieroctwo, a potem starość - rzekła pani.~- Jest jeno to periculum,
57 II,35 |         pomyślała przez chwilę i rzekła:~- Jakże jej tu teraz jechać,
58 II,35 |        moja sprawa.~- Michała? - rzekła ze zdumieniem księżna.~-
59 II,35 |   rozpalonym żelazem.~- Janie! - rzekła - czekaj!~- Pani siostro -
60 II,36 |     największą ucałował; ona zaś rzekła jemu na pożegnanie:~- Czuwaj,
61 II,36 |          honorowi ją powierzam - rzekła raz jeszcze księżna do Kmicica -
62 II,37 |         tego Babinicza, więc nie rzekła nic - westchnęła cicho i
63 II,38 |         tego Babinicza, więc nie rzekła nic - westchnęła cicho i
64 III,2 | Czarnieckim obrońcę wskrzesił! - rzekła księżna Gryzelda.~- Tak
65 III,2 |       wielkość mu przepowiadał - rzekła księżna.~- Mówiono nawet,
66 III,16|   wypytywać:~- Panie kawalerze - rzekła -tyle wieści krąży po Taurogach.
67 III,16|         tu jestem i bez opieki - rzekła Oleńka - a choć sama potrafię
68 III,16|         Potrafię się uchronić! - rzekła - tak mi dopomóż Bóg i święty
69 III,16|       mówić.~- Panie kawalerze - rzekła wreszcie - odpowiedz mi
70 III,16|      Dziękuję, panie kawalerze - rzekła wyciągnąwszy doń rękę.~Oficer
71 III,16|          przez chwilę, nareszcie rzekła:~- Słowo jeszcze, panie
72 III,16|    zacisnęła wargi.~- Dziękuję - rzekła.~I po chwili została sama:~
73 III,17|  książęca mość chcesz uczynić? - rzekła.~Książę zatrzymał się.~Ona
74 III,18|         Kulwiecównę.~- A teraz - rzekła panna - idź do twego pana,
75 III,19|        fe gdy wczoraj przyszła i rzekła mi, niby ostatniemu ciurze: "
76 III,19|            Czytaj ojciec dalej - rzekła Oleńka.~Miecznik podniósł
77 III,20|          przestały być surowe, i rzekła:~- Słuchaj mnie, panie kawalerze.
78 III,20|   jeszcze opierać się.~- Panie - rzekła po chwili. - Jestem wnuczką
79 III,20|          się dzieje wola boża! - rzekła po chwili milczenia Oleńka.-
80 III,21| wysokości Panu!~- Dziwno mi to - rzekła wreszcie przyjezdna panienka -
81 III,21|   obeszło?~- Ja temu nie winna - rzekła Anusia przybierając skromną
82 III,21|     uderzyła pięstką w pięstkę i rzekła:~- Jak nie, to za pana Wołodyjowskiego
83 III,22|         Oleńki.~- Główna rzecz - rzekła mu wysłuchawszy relacji -
84 III,22|         waćpanu za ostrzeżenie - rzekła po chwili milczenia.~- Uważałem
85 III,22|       wolna.~- Panie kawalerze - rzekła - szczęście prawdziwe dla
86 III,23|         To z panem miecznikiem - rzekła - łatwo się udało... Ale
87 III,23|       modlitwy i wzniósłszy oczy rzekła:~- Do kogokolwiek się spieszy,
88 III,28|            Pójdźmy ku Wodoktom - rzekła - tam będziem między swymi.
89 III,28|   zarzuciwszy jej ręce na szyję, rzekła:~- Oleńka! ty w tym domu
90 III,28|        oczy.~- Nie... mogę!... - rzekła z wysileniem.~I po chwili
91 III,28| miecznika.~- Stryjku najmilszy - rzekła do niego (bo tak nazywała
92 III,29|      sparzył.~Piątego zasię dnia rzekła do Oleńki:~- Pan Wołodyjowski
93 III,31| Wołmontowicze świecą z daleka! - rzekła Oleńka.~- Bo drzewo jeszcze
94 III,31|      Księdza mu trzeba posłać! - rzekła zdyszanym głosem - niech
95 III,32|         zakrywszy twarz zasłoną, rzekła do miecznika:~- Stryju!