Tom, Rozdzial

 1  I,17 |         nazwiska wstydzi... Jestem Roch Kowalski, jeśli waćpan chcesz
 2  I,17 |            nami się połączył?~- To Roch Kowalski z Korabiów Kowalskich -
 3  I,17 |           Hę? - rzekł zdumiony pan Roch - jako żywo! a cóż to mi -
 4  I,17 |          wuj gorzałki! - rzekł pan Roch. - To mi wolno.~Zagłoba
 5  I,17 | zapomniałem, jak mu na imię.~- Też Roch.~- I słusznie, i słusznie.
 6  I,17 |            I słusznie, i słusznie. Roch spłodził Rocha... To jest
 7  I,17 |          pierwsze, to na drugie ma Roch, bo to nasz szczególniejszy
 8  I,17 |               zawołał z cicha.~Pan Roch spał jak zabity.~- Śpisz?... -
 9  I,17 |       zbliżywszy się ku niemu.~Pan Roch nie odpowiedział ani słowa
10  I,17 |            snem sprawiedliwego pan Roch Kowalski, Zagłoby zaś nie
11  I,17 |        pani Kowalska - mruczał pan Roch.~- Panie komendancie, więzień
12  I,17 |    starszych od siebie mówisz!~Pan Roch drgnął i mimo woli wyprostował
13  I,17 |         komendę każdego z nas.~Pan Roch wytrzeszczał oczy i milczał.~-
14  I,17 |           mój grzech - mówił dalej Roch - że ja do Kiejdan kazał
15  I,17 |        zawrócili znów do Birż. Pan Roch kazał jednemu z dragonów
16  I,17 |     zdrożone, popasłszy ruszył pan Roch wraz ze swymi więźniami
17  I,17 |          cię w odwiedziny!~Ale pan Roch nie słyszał, bo właśnie
18  I,17 |            stępą! - zakrzyknął pan Roch.~- Poddaj się! - wołano
19  I,17 |         dragon nie wystrzelił.~Pan Roch oniemiał również na chwilę;
20  I,17 | Wołodyjowski. - Józwa Beznogi!~Pan Roch chwycił z kolei Józwę za
21  I,18 |         wozem, na którym leżał pan Roch, m usiał słuchać gorzkich
22  I,18 |   powiedzieć: kiep, to może mówić: Roch Kowalski.~- I co prawda
23  I,18 |              Jakże to? - pytał pan Roch drapiąc się w głowę.~- Rozkaz! -
24  I,18 |             Słucham! - odrzekł pan Roch.~- To dobrze! W pierwszej
25  I,20 |        Stankiewicz, Oskierko i pan Roch Kowalski.~- Ha - rzekł Zagłoba -
26 II,5  |            żołnierzy prowadził pan Roch Kowalski, namiestnik. Szli
27 II,6  |               zakrzyknął nagle pan Roch Kowalski tak gromkim głosem,
28 II,28 |         karku! - zawołał nagle pan Roch i nastroszywszy wąsy począł
29 II,28 |         Zdrowie wuja! - huknął pan Roch.~- Bóg zapłać! W ręce twoje,
30 II,28 |            Częstochowę! - krzyknął Roch - Pannie Najświętszej w
31 II,28 |              Jakże to? - rzekł pan Roch - samiż między nimi tacy
32 II,28 |             Na to podniósł się pan Roch, mocno już podpiły, i rzekł:~-
33 II,28 |        mnie też wspomoże.~- Ojciec Roch?~- A jakże!~- Niechże cię
34 II,28 |             Idę! - zawołał wstając Roch Kowalski.~Zagłoba popatrzył
35 II,28 |            Wuj tak uczyni! - dodał Roch Kowalski.~- Cicho ty, koński
36 II,28 |           na niego pan Michał.~Pan Roch oczy wytrzeszczył, gębę
37 III,3 |  poprowadzę!~- Ja z wujem! - rzekł Roch Kowalski. - Na króla samego
38 III,4 |      Butrym Beznogi, pan Zagłoba i Roch Kowalski, o którym Zagłoba
39 III,4 |       samych piersi pistolet, lecz Roch Kowalski, mając go po lewej
40 III,5 |            Mógłby wuj! - ozwał się Roch Kowalski.~Pan Czarniecki
41 III,5 |    wolałbym dać kreskę jak jemu... Roch Kowalski dałby mi drugą,
42 III,6 |          się nie uładzi; tymczasem Roch Kowalski położył swą ciężką
43 III,6 |          też kary, z łysiną.~Na to Roch:~- Stajenny! pilnuj się
44 III,6 |     Zamknij gębę!~Tu umilkli i pan Roch modlić się począł do Najświętszej
45 III,6 |            na czele zaś wszystkich Roch Kowalski.~Pachołek, który
46 III,6 |      gdzieś w głównej bitwie, lecz Roch i sam poznał Karola Gustawa
47 III,6 |        Pierwszego rajtara dojechał Roch bardzo prędko, więc wstał
48 III,6 |       wysiekła w mgnieniu oka.~Pan Roch pomijał już ludzi i konie,
49 III,6 |        uciekać zawrócił konia. Pan Roch dobiegł i nie tak kula armatnia
50 III,6 |          przez jastrzębia.~Zaś pan Roch począł swego nie tylko ostrogami
51 III,6 |            stękać z wysilenia.~Pan Roch zaś widocznie zapamiętał
52 III,6 |           go cuglami, byłby upadł. Roch ryknął jak żubr, przestrzeń
53 III,6 |         król ustawił go na nogach, Roch zbliżył się o kilkanaście
54 III,6 |        tatarskiego łuku puszczona.~Roch wydobył się spod konia.
55 III,6 |        takich za te skarby kupisz!~Roch spoglądał na nich osłupiałymi
56 III,6 |          Jeszcze doścignę! - wołał Roch.~Lecz oni wzięli go pod
57 III,6 |          termina przyszły!~- Vivat Roch Kowalski!~- Vivat! Vivat
58 III,6 |           mogli go znaleźć, bo pan Roch ze wstydu i zmartwienia
59 III,6 |          nie pobłogosławił - rzekł Roch - bom się poprzedniego dnia
60 III,6 |            nie potrzebuję! - rzekł Roch. - Ja jestem Kowalski, a
61 III,7 |        bylem był wyspan! - wtrącił Roch.~- Cicho, Rochu! - odpowiedział
62 III,7 |          będzie mi nic!~Biedny pan Roch nie był szczęśliwym prorokiem,
63 III,7 |  założonymi rękami? - spytał nagle Roch wytrzeszczając oczy - nie
64 III,7 |           za głowę z desperacji.~- Roch pojechał do Szwedów! Mówił,
65 III,7 |          wreszcie słońce zeszło, a Roch nie wracał.~
66 III,8 |          sobie z jeńcem wyprawiał. Roch rozciągnął właśnie dopiero
67 III,8 |        pójdź no tu bliżej, osiłku!~Roch przybliżył się o parę kroków
68 III,8 |            Nie może być! - zawołał Roch.~Król zrozumiał bez tłumacza
69 III,8 |         nim Kmicic, Wołodyjowski i Roch Kowalski.~- Łaskawy, łaskawy! -
70 III,8 |         Przecie wuj rad! - odrzekł Roch.~- Szubienica a miecz! I
71 III,9 |           to go wuj zjedz! - rzekł Roch.~- Gdybym ciebie zjadł,
72 III,9 |       Szweda poszukam! - ozwał się Roch.~- Po co z trupa mam pokrwawione
73 III,10|            Wuj prorokował! - rzekł Roch.~- I gdzie Carolus poszedł? -
74 III,11|               Srogi gmach! - rzekł Roch Kowalski. - I pomyśleć,
75 III,11|          gładysza i dworaka, niech Roch Kowalski przyświad...~Tu
76 III,11|     spostrzegł się pan Zagłoba; że Roch żadną miarą owych czasów
77 III,11|          gotowości. Wiódł ją teraz Roch Kowalski, który również,
78 III,11|           Skrzetuscy i Charłamp, i Roch Kowalski; laudańscy siekli
79 III,12|            walić tak silnie, że aż Roch Kowalski, który w tej chwili
80 III,12|         tumult uczyni! - zagrzmiał Roch Kowalski.~Wtem Akbah-Ułan
81 III,12|         wuj to nie buczy? - odparł Roch.~- Prawda, jak mi Bóg miły,
82 III,13|            walić tak silnie, że aż Roch Kowalski, który w tej chwili
83 III,13|         tumult uczyni! - zagrzmiał Roch Kowalski.~Wtem Akbah-Ułan
84 III,13|         wuj to nie buczy? - odparł Roch.~- Prawda, jak mi Bóg miły,
85 III,15|       martwą źrenicą na tę śmierć.~Roch Kowalski szalał głównie
86 III,15|         śmieli się więcej. Dopiero Roch Kowalski nadbiegł z góry
87 III,15|           victor, chyba victus!~Tu Roch przyszedł znowu z pomocą
88 III,15|         powtórzył grzmiącym głosem Roch.~- A pierwszy sposób będzie,
89 III,15|            nie wuj!... - powtórzył Roch.~- ...Tak i ów kościół zdobędę,
90 III,24|          fortelach polega, inaczej Roch mógłby być hetmanem wielkim,
91 III,25|          fortelach polega, inaczej Roch mógłby być hetmanem wielkim,
92 III,26|         kusztyki i począł mówić:~- Roch Kowalski tak kawalerską
93 III,26|       litewska husaria, w której i Roch służył pod kniaziem Połubińskim,
94 III,26|           prędzej nie zabija, jako Roch rozwalił go na dwoje. Wówczas
95 III,26|            cyngla krócicy, chybił. Roch go za łeb, bo mu kapelusz