Tom, Rozdzial

 1  I,7  |       resztą ruszył naprzód. Jezdni szli na czele, piesi za nimi,
 2  I,7  |             inni, mianowicie piesi, szli mniej sprawnie, czyniąc
 3  I,7  |              koni, tobołów. Naprzód szli murem potężni Butrymowie,
 4  I,7  |             przeciw panu Kmicicowi. Szli, jak stado odyńców idzie
 5  I,9  |         głośną. Szczególniej jednak szli laudańscy, którym konie
 6  I,10 |            magnaci wielkopolscy nie szli i nie mogli iść za przykładem
 7  I,10 |            Radziejowskiego. Za nimi szli: Andrzej Karol Grudziński,
 8  I,12 |           się o uszy rycerzy, a oni szli przeciskając się za Harasimowiczem
 9  I,13 |      zerwali się z miejsc swoich, i szli ku niemu, a sędziwy Stankiewicz
10  I,17 |          laudańskich, by do Kiejdan szli, i z buńczukiem dla większej
11  I,18 |         Józwa Butrym zwany Beznogim szli tuż za nim.~Na koniec szwedzkie
12  I,25 |       rozprószyć, żeby do króla nie szli. Gotują się na Zabłudów,
13 II,4  |     województwem trockim a Prusami, szli przez lasy obszerne i bezdroża,
14 II,4  |            dwaj Kmicicowi żołnierze szli w pomoc panom.~Zawierucha
15 II,5  |          Roch Kowalski, namiestnik. Szli na Osowiec i Goniądz, prostując
16 II,11 |             nim i jego ludzie, lecz szli już dalej piechotą, prowadząc
17 II,11 |             i wszystkie twarze.~Tak szli długo. Kościół, klasztor
18 II,14 |         mógł, a po wtóre, że ludzie szli niechętnie i z góry oświadczyli,
19 II,14 |        udziału w walkach nie wezmą. Szli raczej dlatego, aby w razie
20 II,14 |       żołnierzom mówili pułkownicy; szli wreszcie, bo Szwed rozkazywał,
21 II,14 |       chwiały się na wietrze, a oni szli i śpiewali zatopieni całkiem
22 II,14 |        wiarą i ufnością natchnięte. Szli i chłopi w sukmanach, długowłosi,
23 II,16 |  wykrzykiwali w głos ceny.~Oni obaj szli cicho, z rękami złożonymi
24 II,16 |           do gawędy stracił ochotę. Szli więc czas jakiś w milczeniu;
25 II,19 |         jedni jechali konno, drudzy szli piechotą, były i niewiasty,
26 II,19 |    chłopstwa, jako i mieszczaństwa.~Szli tedy z miasta Częstochowy
27 II,24 |             tajemnicy powierzać, bo szli chętnie, skoro im powiedziano,
28 II,24 |       drzewa; dwaj Kiemlicze młodzi szli tuż, a stary, stojąc nieco
29 II,25 |        moszczonej perełkami. Za nim szli jeńcy ze skrępowanymi rękoma,
30 II,26 |          Już się do tego miało. Już szli dragoni i węgierskie piechoty,
31 II,28 |           którym zostało.~Tamci zaś szli ku zamkowi w pomroce i wietrze,
32 II,28 |         Tatarzy do ataku powietrzem szli?~- Albo jakby diabli requiem
33 II,29 |       żołnierzów w świecie!~Po czym szli w milczeniu, nagle pan Michał
34 II,30 |     wielkimi pochodami na południe; szli gońcy i do pana chorążego
35 II,30 |       aksamitną i biret; za senatem szli kupcy, a między nimi wielu
36 II,30 |            z każdego ludzie wybrani szli za swoją chorągwią, którą
37 II,31 |     wielkimi pochodami na południe; szli gońcy i do pana chorążego
38 II,31 |       aksamitną i biret; za senatem szli kupcy, a między nimi wielu
39 II,31 |            z każdego ludzie wybrani szli za swoją chorągwią, którą
40 II,32 |        gdyśmy do ostatniego szturmu szli.~- Jakże to ono było? ~-
41 II,33 |     ROZDZIAŁ 32~Wyszedłszy od króla szli obaj rycerze w milczeniu.
42 II,34 |       zbraknie im krwi i łupu, więc szli ochotnie, ze śpiewaniem
43 II,35 |         gniewał. Odtąd "barankowie" szli spokojnie, zbijając się
44 II,39 |           przez skórę, pokrwawieni, szli na wpół żywi, obojętni na
45 II,41 |        tylko na dwóch dworzan, żeby szli za nim.~Kmicic podniósł
46 II,41 |       piechotą przez Janów. Za czym szli jeszcze z godzinę. Po drodze
47 II,42 |            Tatarom, którzy nieskoro szli wprost na ogień do ataku,
48 II,42 |         ratując jeden drugiego.~Tak szli parę stai.~Gwiazdy pokazywały
49 II,42 |            grunt pod spodem twardy. Szli zatem żwawiej. Na lewo mignęły
50 II,42 |         całą tatarską ławą naprzód.~Szli więc ku sobie jako dwie
51 III,1 |          narady w obozie szwedzkim. Szli z królem: brat jego Adolf,
52 III,1 |             Nużyli się śmiertelnie, szli w chłodzie, głodzie i zmartwieniu,
53 III,3 |          kiedy Szwedzi będą do niej szli, ale wtedy, kiedy sobie
54 III,4 |            starych wojowników; więc szli, do mar niż do ludzi podobniejsi,
55 III,4 |       uchodził za dniem, oni ciągle szli naprzód. Wozy łamały się,
56 III,4 |           armaty grzęzły w topieli; szli tak wolno, że czasem ledwie
57 III,4 |             na ptastwo wodne.~I tak szli jedni za drugimi. Bywały
58 III,4 | najzdrowszych wychodziły piersi - i szli naprzód, by piersią o pierś
59 III,4 |         szczęśliwy powrót!" Oni zaś szli długim sznurem, bo przecie
60 III,4 |          przecie było ich tysiąc, a szli dwójkami, po świeżo wykończonym
61 III,4 |            Głupi! nie wiedzieli, że szli, jak idą woły na rzeź do
62 III,4 |            kilkanaście kroków i gdy szli już w największym pędzie,
63 III,5 |          przyległych do Jarosławia. Szli więc, do nocnych rabusiów
64 III,6 |          oddali konie pacholikowi i szli żywo do ganku; nagle Zagłoba
65 III,7 |       rycerzem odwagi niezrównanej. Szli za nim pan Czarniecki, pan
66 III,7 |            Czarnieckiego.~Następnie szli nad San, tam znów wojska
67 III,8 |           kulbak i zdjąwszy czapki, szli dalej piechotą, bo sam król
68 III,9 |       konfederacji. Z Rusi dalekich szli Tatarzy, a z nimi i zmuszeni
69 III,9 |        przodku laudańską.~I poszli.~Szli zaś nie jak ludzie, ale
70 III,9 |         oddali za tumanami kurzawy. Szli dzień i noc, tyle tylko
71 III,9 |             z trzydziestu jeźdźców. Szli z wolna i dość niedbale,
72 III,9 |              Zbliżywszy się do niej szli znów noga za nogą, by zbyt
73 III,9 |           dwudziestu pięciu jeńców.~Szli teraz w skok, poganiając
74 III,9 |       gwałtowniejsze, by koniecznie szli naprzód.~- Zgubi Czarniecki
75 III,9 |        bronił się już nikt, wszyscy szli pod miecz. Trup padał na
76 III,9 |       powiązanych w łyka jeńców. Ci szli przy koniach bez kapeluszy,
77 III,11|           ustępujące. Tymczasem zaś szli z Mińska ku Warszawie bardzo
78 III,11|          pod osłonę dział. Ale i ci szli całym pędem. Oficer jadący
79 III,12|             bagadyr" się wściekł, i szli cicho jak trusie, w oczy
80 III,12|         nadciągną. Od samego Sokala szli, mało co wypoczywając, wielkie
81 III,12|             chciwością, jenerałowie szli za jego przykładem, a wszystkich
82 III,13|             bagadyr" się wściekł, i szli cicho jak trusie, w oczy
83 III,13|         nadciągną. Od samego Sokala szli, mało co wypoczywając, wielkie
84 III,13|             chciwością, jenerałowie szli za jego przykładem, a wszystkich
85 III,15|      Polaków i Szwedów. Lecz Mazury szli jak pożar, wnikali wszędzie,
86 III,15|           miały być wydane Polakom. Szli tedy żołnierze obok dział
87 III,24|         przez miejscowych leśników, szli za nią dzień i noc, łuszcząc
88 III,25|         przez miejscowych leśników, szli za nią dzień i noc, łuszcząc
89 III,26|         wielkim. Widziałem ich, gdy szli, jako ciebie widzę, bo stałem
90 III,26|           jakich świat nie widział. Szli na półstaja wedle nas i
91 III,28|      znaczniejsze szwedzkie wojska.~Szli z wolna i ostrożnie. Panny
92 III,28|            ową czarnuszkę-Ukrainkę.~Szli lasami, zaroślami, często
93 III,30|           potrząsając buńczukiem, a szli tak sfornie, że i regularny
94 III,32|            się w kościele. Na czele szli z brzękiem ostróg pan Wołodyjowski