Tom, Rozdzial

 1  I,1  |            schorzałego i bliskiego śmierci pilnował; potem znów była
 2  I,1  |          owe cztery lata. Teraz od śmierci starego pułkownika upłynął
 3  I,1  |         zwykłą, a dzieci choćby po śmierci rodziców, związane pod błogosławieństwem,
 4  I,1  |  szczęśliwy.~- Waćpan wiedziałeś o śmierci dziadusia podkomorzego? -
 5  I,1  |          truciznę wypił...~- Ale o śmierci dziadusia i o testamencie
 6  I,1  |        waćpanu powiedzieli?~- A, o śmierci to oni. Panie, świeć nad
 7  I,4  |           gdy do niego z wieścią o śmierci pułkownika przyjechali! -
 8  I,7  |        Póki życia, póty służby. Po śmierci - Bóg, który w serca patrzy,
 9  I,8  |    zapłacono... Przyjdzie chyba do śmierci w kawalerskim służyć. Tak
10  I,10 |         łatwiej wam, żołnierzom, o śmierci mówić niż nam, na których
11  I,12 |         doskonały; kto wie, czy po śmierci księcia Jeremiego w Rzeczypospolitej
12  I,13 |            nogi postawił, czego do śmierci nie zapomnę. Przy wszystkich
13  I,13 |            że mnie nie opuścisz do śmierci!...~Mimo całej gotowości
14  I,13 | Wołodyjowskim na łożu leżał bliski śmierci, wtedym sobie powiedział:
15  I,13 |         tylko widziałem i w chwili śmierci będę jeszcze pamiętał.~-
16  I,14 |           za życia i potępienia po śmierci nie zebrał. Wejrzyj Wasza
17  I,14 |      gniotące brzemię. Zginąć! Kto śmierci w oczy patrzył i nie boi
18  I,14 |         Mości książę! ja z tobą do śmierci! ojcze ojczyzny! zbawco!~
19  I,16 |           pięścią w stół.) Pierwej śmierci, pierwej końca świata bym
20  I,16 |         wobec ludzi! Nie ma takiej śmierci, nie ma takich mąk, których
21  I,20 |           instancje uwolnił ich od śmierci w Kiejdanach.~- A co? -
22  I,20 |       jucha harda, nawet w godzinę śmierci. Ale ja, kiedy to go nie
23  I,20 |         tak, jak z tego, żem go od śmierci wybawił.~- Prawda jest -
24  I,21 |       milczenie potwierdzało wyrok śmierci na niego. Mniejsza, czy
25  I,22 |           tamtych zacnych ludzi od śmierci uwolnił, przecie tyle w
26  I,22 |      uniewinnić, a przynajmniej od śmierci uchronić, nie pokazał jednak
27  I,22 |     żołnierza stawiającego pogardę śmierci na czele wszystkich innych
28  I,22 |          mu przebaczyć nawet wobec śmierci!~"Nagródź krzywdę - mówiło
29  I,25 |         wsiach rodzinnych wyglądać śmierci z rąk nieprzyjaciela.~Kmicic
30  I,25 |     cnotliwe życie aż do cnotliwej śmierci kapłony cnotliwie kraje!
31  I,26 |       lepszego losu niż zdrajcę do śmierci nosić.~- Głupiś, panie Kmicic!~-
32  I,26 |            jako go nie opuszczę do śmierci...~- A to pięknie dotrzymujesz...
33 II,5  |         bym ja za twoje grzechy po śmierci wył, to mi za życia fructa
34 II,6  |          nas nie rozłączy, bo i po śmierci sławą się dzielić będziem!~
35 II,6  |          brzezinowy sok pija, a po śmierci będzie smołę pijał. Tak
36 II,7  |          go też i inna mara - mara śmierci. Co noc prawie ukazywała
37 II,7  |        uczynił, tym samym by wyrok śmierci na tę dziewkę napisał. Zrozumiał
38 II,10 |   ostatniego tchnienia, do godziny śmierci! - odrzekła ze łkaniem.~
39 II,14 |           obiecał, sam nawet widok śmierci miłym uczynił i tak zmienił
40 II,14 |              Około południa dzieło śmierci wzmogło się jeszcze. Zdawać
41 II,14 |            armatę i jeszcze bym po śmierci napsuł Szwedów!~- Niechże
42 II,15 |      faskula klasztorna jakby duch śmierci. Ognisko rozbryzgiwało się
43 II,15 |            po nim?~- Najgorzej się śmierci bać! - odrzekł poważnie
44 II,15 |            prowadzili dalej dzieło śmierci. Chłopi, którzy nie byliby
45 II,16 |       Wówczas obaj usłyszeli wyrok śmierci.~Było to w kwaterze Millera
46 II,16 |           tylko za życia, ale i po śmierci, inaczej mówiąc: nie wierzył
47 II,17 |       możnali komu chwalebniejszej śmierci życzyć, jak owo za taką
48 II,18 |          uczynił, i wobec bliskiej śmierci, nastał czas, w którym nie
49 II,18 |          go wasza dostojność... On śmierci przeznaczon i tak, a ja
50 II,19 |          aby wybuchły, bo w takiej śmierci jest odkupienie win i grzechów,
51 II,24 |     piersiach. Uczuł zbliżanie się śmierci, więc pragnął tylko życie
52 II,29 |            życia, niemal w godzinę śmierci - był głodny!~W zamku dawno
53 II,29 |            których co dzień szukał śmierci. Teraz zaś zdrzemnął się
54 II,29 |            nie może?~- I w godzinę śmierci można jeszcze od błędów
55 II,29 |            w twarzy i zimną powagą śmierci.~Żołnierze przychodzili
56 II,32 |            i całe wojsko będzie do śmierci waszej królewskiej mości
57 II,37 |             Jakkolwiek wakująca po śmierci wojewody wileńskiego wielka
58 II,38 |             Jakkolwiek wakująca po śmierci wojewody wileńskiego wielka
59 III,2 |         pułków Dubois, wiedziano o śmierci grafa Waldemara, więc oczywiście
60 III,4 |    odpoczynek, to chyba odpoczynek śmierci.~Przybrane w żelazo kościotrupy
61 III,4 |      między tymi "awizami klęski i śmierci" nieprawdziwe i przesadzone,
62 III,4 |          czym pogrążał się w mroku śmierci. Pan Wołodyjowski zaś, nie
63 III,6 |         miał zasługę, której ci do śmierci nie zapomnę, ale i panu
64 III,9 |      szkapie, kołataj, póki się do śmierci nie dokołatasz... Nie ma
65 III,9 |       chorągiew laudańska jak duch śmierci, w sam środek szyków; za
66 III,9 |    żołnierze chcieli je jeszcze po śmierci osłaniać. Spiż, poplamiony
67 III,12|    szczęścia za życia, a Boga przy śmierci pragnę, taki tumult przeciw
68 III,13|    szczęścia za życia, a Boga przy śmierci pragnę, taki tumult przeciw
69 III,15|            jakby umyślnie szukając śmierci. Nikt nigdy nie widział
70 III,16|       Bogusław i przedarłszy wyrok śmierci, rzucił jej do nóg. - Rządź,
71 III,16|           Jaka jest przyczyna jego śmierci? ~Ketling zawahał się przez
72 III,16|      odrzekł:~- Przyczyną upadku i śmierci księcia wojewody pani jesteś.~-
73 III,16|          zabłądzić i błądzić aż do śmierci, coż zaś dopiero obcy, dróg
74 III,17|         książęca mość chce mówić o śmierci księcia wojewody? - odparł
75 III,17|       odparł miecznik.~Nie tylko o śmierci. Cios to okrutny, wszelako
76 III,17|      królewskiego i stanów, aby po śmierci Jana Kazimierza Carolus
77 III,18| poprzednicy podpisywali, a po jego śmierci obierzem sobie, kogo zechcem...
78 III,20|   skończyła słowy:~- Ja waćpanu do śmierci będę wdzięczną. Pod bożą
79 III,20|            niech tak mnie sądzi po śmierci, jako prawda, że życie dałbym
80 III,20|            Spodziewała się prędzej śmierci aniżeli jego odmowy, dlatego
81 III,21|            przecieby głośno było o śmierci takich rycerzy, a nie mówiono
82 III,23|       chwila usłyszeć wieść o jego śmierci i zagubie wszystkich wojsk
83 III,23|        wtóre, wiedział, że w razie śmierci tego potężnego protektora
84 III,24|            niewoli gorzej od samej śmierci się obawiał, wiedział bowiem,
85 III,24|    wrzasków, nawoływań, strzałów i śmierci.~Szeroko rozsławiła ona
86 III,25|            niewoli gorzej od samej śmierci się obawiał, wiedział bowiem,
87 III,25|    wrzasków, nawoływań, strzałów i śmierci.~Szeroko rozsławiła ona
88 III,26|     zapadał po lasach i trzcinach, śmierci szukał, rzucał się jak szalony
89 III,26|        bogactwa potężne; natomiast śmierci, której więcej od złota
90 III,26|       myślę.~- Ślubowałem sobie do śmierci ten dzień pościć, w którym
91 III,26|         było czego, bo tak sławnej śmierci zazdrościć by Kowalskiemu
92 III,28|       zbawcą moim będę nazywała do śmierci..."~Gdy wysłańcy opuszczali
93 III,30|          od miecza niż od głodowej śmierci.~Hamilton usłuchał i stanął
94 III,31|        zlodowaciałą pod tchnieniem śmierci. Oczy miał głęboko zapadłe