Tom, Rozdzial
1 I,1 | luby, a czasem przykry, i dusza jej ciągle zadawała sobie
2 I,1 | to oni. Panie, świeć nad duszą mego dobrodzieja! Czy to
3 I,1 | Nie uczyniłem, choć się dusza zawsze we mnie na takich
4 I,5 | sam swawolnikiem, w którym dusza kipiała ustawicznie; zresztą
5 I,6 | była zapewne szczerą, ale dusza pozostała dziką i natura
6 I,7 | chcąc, żeby się jaka dobra dusza nad nami użaliła.~- Ja bym
7 I,7 | przyjechali. Cuda to prawdziwe, aż dusza z człowieka ucieka! Siła
8 I,9 | Panie świeć nad jego duszą!... człek tak olbrzymiej
9 I,10 | niemniej była to szczera dusza żołnierska, jak salamandra
10 I,12 | Panie, świeć nad jego duszą - miał się żenić? Ta miała
11 I,13 | jakiego doznaje każda uczciwa dusza na widok bezkarności zupełnej
12 I,13 | ramionach. Nie zatroszczy się dusza żołnierska, gdy odkupiwszy
13 I,13 | każdą wojną, że z własną duszą gada - mówił stary pułkownik
14 I,13 | większego sieroty nade mnie. Dusza aż piszczy we mnie, żeby
15 I,14 | sprawy radziwiłłowskiej całą duszą, nie odda się jej z zapałem,
16 I,14 | w niebie nie znalazłaby dusza moja spoczynku. O, terque
17 I,17 | mógł całym sercem i całą duszą zaufać.~- Oj, prawda, prawda! -
18 I,17 | palcach chodzić. Ej, radaż by dusza do raju, a tu siedź na wozie
19 I,17 | spichrzów, piwnic. Aż mi się dusza do tego śmieje, i już to
20 I,18 | straży tu zostawiać? Mało dusza ze mnie nie wyszła, tak
21 I,18 | nawojowawszy. Kowalski już nasz duszą i ciałem. Setny to chłop
22 I,22 | można było chyba razem z duszą z ciała wypędzić.~Zrozumiała
23 I,23 | ona mnie! Choćby się też dusza we mnie podarła, nie będę
24 I,23 | niego chciwie, bo mu się dusza wydzierała do odjazdu. I
25 I,23 | zamiast ich bić?... Toż dusza do tego się śmieje!~Radziwiłł
26 I,23 | przerywanym głosem :~- Ot... gdy dusza leci... jakoby do słońca...
27 I,24 | z czym zrósł mimo woli duszą i sercem, to pozostanie
28 I,25 | przede mną robić. Należę duszą i mieniem do jego robót;
29 I,26 | się oddał jako diabłu, z duszą, z kadłubem, żem był gotów
30 I,26 | necessitas! Często mnie dusza bolała, gdy dobrych żołnierzów
31 II,1 | nas przeprowadził. Żywa dusza tu nie przyjdzie ani nie
32 II,1 | miłuję!~A dziś co?~Lecz harda dusza, przywykła sobie folgować,
33 II,2 | terminy.~I znów junacka dusza poczęła kipieć.~- Albo to
34 II,3 | wiedzieli żołnierze, że i dusza w panu Andrzeju zmieniła
35 II,4 | Naprzód zburzyła się w nim dusza na widok groźnego szaraka
36 II,5 | przez to dostało. Żem z duszą i łubami uszedł, to jeno
37 II,9 | zdrowym, przedsiębiorczym, dusza rwała się w nim do tego,
38 II,10 | świetność, których właściciele duszą i ciałem stali przy Szwedach.
39 II,11 | tylko resztę nadziei.~Jedni duszą i ciałem przeszli do szwedzkiego
40 II,12 | chorych lub kalek.~Z Kmicica dusza nieomal wyszła; czuł tylko,
41 II,12 | Zdawało mu się, że umarł, że dusza jego leci z głosami organów,
42 II,13 | pragnął, nie pożądał. Cała dusza młoda rwała się w nim ku
43 II,14 | szczęścia, słodyczy, upojenia; duszą był w niebie, w jasnościach,
44 II,16 | każdego nowo nawróconego, aż dusza się wzdrygała, szczególnie
45 II,16 | Wzburzyła się w nim cała dusza, a serce zalewało mu się
46 II,19 | wszyscy kochali, a którego dusza patrzy teraz z uciechą na
47 II,21 | modli się gorliwie i całą duszą. Kmicic również pogrążył
48 II,21 | urodził się regalista oddany duszą całą swemu królowi.~- To
49 II,23 | taka chwila, oddawał się duszą całą, jakby żadna troska,
50 II,23 | noszę, którą szczerbą mało dusza ze mnie nie uszła, ale że
51 II,24 | idzie. Był to bowiem lud duszą i sercem królowi oddany,
52 II,24 | koni.~Kmicic spojrzał... i dusza zatrzęsła się w nim z przerażenia.~
53 II,26 | mi gorzko było, już się dusza we mnie na niektóre uczynki
54 II,26 | by nie oszaleć. Ale się dusza zmieniła we mnie w jednej
55 II,26 | się w lesie podgoiłem, ale dusza gorzej bolała... Do Wołodyjowskiego,
56 II,29 | była służba, bo serce i dusza starego towarzysza były
57 II,33 | dostawić. Myśleliśmy, że dusza z panny wyjdzie, ale cholera
58 II,34 | Jędrka ekspedycja, od której dusza się w nim uraduje." Chciał
59 II,35 | korzystać ze swej przewagi, całą duszą oddana boleści po mężu i
60 II,36 | przypadnij tak, aby żywa dusza o was nie wiedziała; a gdy
61 II,37 | potwierdzały. Wreszcie w wojewodzie dusza była tak rozradowana, iż
62 II,37 | potwarz wymyślił, od której dusza się wzdryga.~- Diabeł by
63 II,38 | potwierdzały. Wreszcie w wojewodzie dusza była tak rozradowana, iż
64 II,38 | potwarz wymyślił, od której dusza się wzdryga.~- Diabeł by
65 II,39 | stronnik prawego króla, całą duszą przystał do konfederacji
66 III,5 | rozważał, i rozdarła mi się dusza od boleści, bo cóżem w tej
67 III,6 | waszmościom będzie stanem, jako duszą już dziś równy !~- Godzien
68 III,7 | straszny wojennik i szczera dusza, ale i Sapia do rany przyłóż,
69 III,7 | co? Ot, takich rozumiem! Dusza w człeku skacze na widok
70 III,7 | kompanionowie! Panie, świeć nad ich duszą! dawno już popróchnieli
71 III,9 | nie pozostała jedna żywa dusza, która by mogła do margrabiego
72 III,9 | boli.~Tymczasem ledwie całą duszą mógł objąć tę radość, która
73 III,12| Hasslingiem jak kat nad dobrą duszą stoicie.~Nie jego jednego
74 III,13| Hasslingiem jak kat nad dobrą duszą stoicie.~Nie jego jednego
75 III,15| gniewem wzburzyła mu się dusza przeciw niekarności pospolitego
76 III,15| je jedne kochane usta, i dusza dostawała mu skrzydeł.~A
77 III,16| którym rada się kąpie każda dusza stroskana. Pan miecznik
78 III,16| surowa dla siebie samej i dusza bardzo prawa, więc nawet
79 III,18| trwa to chybotanie.~- Może dusza starego Billewicza przelatuje
80 III,20| była to jedyna życzliwa dusza w Taurogach, a taka przy
81 III,20| znaleźć, a piękną, jako jego dusza jest piękną, a zaszczytną,
82 III,22| prócz Sakowicza, jedna żywa dusza, wszyscy bowiem, którzy
83 III,23| w pole stara żołnierska dusza. W końcu zaczął się zamykać
84 III,24| powiem moim Tatarom: "Hulaj dusza!" Radzi by oni i tu nożami
85 III,25| powiem moim Tatarom: "Hulaj dusza!" Radzi by oni i tu nożami
86 III,26| o tobie ciągle myślę i dusza leci ku tobie przez bory
87 III,26| zawołał:~- Kończ już, bo dusza ze mnie wyjdzie!~- Starli
88 III,27| wzajemnie, przewracają, duszą, zrzucają odzież, ciskają
89 III,29| kołpaczek rysi na głowie, dusza zaraz z początku uciekła
90 III,31| sumienia, że jeszcze jej dusza nie zdołała oderwać się
91 III,31| nie pragnę! choćby tam dusza we mnie jeszcze pocierpieć
92 III,32| ROZDZIAŁ 30~Rogata dusza junacka nie chciała istotnie
93 III,32| żywego był podobniejszy, bo dusza wyszła zeń ze szczęścia
94 III,32| należał, pan Andrzej zaś, duszą i sercem stojąc przy królu,
|