Tom, Rozdzial
1 I,1 | poważnej pannie.~Znała go wprawdzie jeszcze z opowiadań nieboszczyka
2 I,1 | brwi i chmurny był. Gniewem wprawdzie nie wybuchnął, choć chwilami
3 I,6 | Rojna szlachta odniosła wprawdzie zwycięstwo nad oddziałem
4 I,6 | nieprzyjacielskimi, niewiele wprawdzie wskórać mogąc, ale przynajmniej
5 I,8 | chciała go z nią żenić! Ona wprawdzie zrekuzowała go bez namysłu,
6 I,8 | gwałtem nie brał.~Okazała wprawdzie nad nim miłosierdzie niezwyczajne,
7 I,9 | mogli zostać. Waćpan to mnie wprawdzie zdrajcą okrzyknąłeś, aleś
8 I,9 | powiedzieć, że ona ocaliła mi wprawdzie życie, gdy mnie szlachta
9 I,10 | obywatelskiej przeciwną. Ogłaszano wprawdzie "artykuły", ale ich słuchać
10 I,13 | Gosiewski i Judycki byli mu wprawdzie niechętni, ale obydwóch
11 I,14 | zawartemu.~Książę kazał wprawdzie aresztować oporną starszyznę
12 I,14 | każdy z tych oficerów spełni wprawdzie rozkazy, ale nie poślubi
13 I,14 | się widocznie. Nie rzucił wprawdzie swej buławy pod nogi hetmana,
14 I,15 | W piwnicy uczyniło się wprawdzie ciemno, bo okienko było
15 I,17 | co w matce. Nie jestem ci wprawdzie bratem twej matki, ale moja
16 I,19 | lekcji pokory i wierności. Wprawdzie ów generał był szwagrem
17 I,19 | był w środku łuku. Miał wprawdzie przed sobą jedyną przeprawę,
18 I,19 | Kiejdanach. Kmicic powinien był wprawdzie ubezpieczyć je piechotą,
19 I,23 | funkcjonować. Możesz się wprawdzie nie stawić, ale wyroki zapadną
20 I,23 | sam zrazu myślał. Szwedzi wprawdzie górą: zajęli Wielkopolskę,
21 I,23 | co się stanie?... Szwedzi wprawdzie umieją zdobywać fortece,
22 I,25 | politykowali, podejrzewając mnie wprawdzie o praktyki z hetmanem, ale
23 I,25 | panie kawalerze, możem wprawdzie śpiewać: Te Deum laudamus!,
24 II,4 | stołu.~Nieznajomy pan pytał wprawdzie, czy mu się przysiąść pozwolą,
25 II,6 | nad ważną sprawą. Wysłano wprawdzie deputatów do wojewody witebskiego,
26 II,6 | wykurzymy. Stojąć oni teraz wprawdzie na Litwie spokojnie i zamków
27 II,7 | Radziwiłłowi.~Z Korony dochodziły wprawdzie księcia najpomyślniejsze
28 II,9 | ROZDZIAŁ 9~Pan Kmicic posiadał wprawdzie glejty radziwiłłowskie do
29 II,9 | panowaniu szczerze. Narzekano wprawdzie głośno na "rekwizycje" i
30 II,10 | bliższą komitywę. Zaczepiał wprawdzie tego i owego, by się nowin
31 II,13 | w klasztorze. Bramy były wprawdzie otwarte i nie tamowano przystępu
32 II,15 | zdobytego szańca. Mogli wprawdzie z klasztoru dojrzeć go i
33 II,16 | Personat przyniósł bowiem wprawdzie sporą wiązkę nowin, ale
34 II,16 | Jana Kazimierza? Była to wprawdzie wieść potwornie nieprawdopodobna,
35 II,16 | zwarzone. Nie uwierzono wprawdzie w abdykację Jana Kazimierza,
36 II,16 | jedna olbrzymia pochodnia. Wprawdzie ułatwiało to Szwedom strzelanie
37 II,16 | w których nie milczały wprawdzie działa i rusznice, lecz
38 II,19 | górnicy z Olkusza łupali wprawdzie skałę zbliżając się na ukos
39 II,24 | strzelby, rozproszył ich wprawdzie z łatwością w równinach,
40 II,25 | ludzi, nie wyćwiczonych wprawdzie, ale gotowych w każdej chwili
41 II,26 | Jan Kazimierz zaś dłoni wprawdzie nie cofnął, lecz sposępniał
42 II,28 | następować. Odbieram ci ja wprawdzie listy od takich osób, o
43 II,29 | nierównie gorszy wódz, bił go wprawdzie w polu, resztki chorągwi
44 II,33 | dobrych koniach, drobnych wprawdzie, dość chudych i nisko długogrzywe
45 II,33 | dary niż dawać; obiecywał wprawdzie posiłki, ale nie darmo.~
46 II,36 | odmówić.~Anusia zalewała się wprawdzie łzami na myśl rozłąki ze
47 II,36 | z Zamościa, uspokoiło ją wprawdzie znacznie, chciała jednak
48 II,39 | Olbrzymie jego posiadłości były wprawdzie silnie przez ostatnią z
49 II,41 | zakrzyknął Kmicic składając wprawdzie ręce jak do prośby, ale
50 III,1 | szwedzkim niezmierna. Niewielkie wprawdzie dostały się Szwedom owego
51 III,2 | podjazdów i chwytania języków. Wprawdzie pan Zamoyski miał. swojej
52 III,3 | Nie spodziewał się król wprawdzie zgruchotać murów, chciał
53 III,3 | południowi. Wittenberg radził wprawdzie, by wracać ku Warszawie,
54 III,4 | coraz silniej, nie mogąc jej wprawdzie rozerwać, bo broniła się
55 III,5 | do obozu. Czarniecki był wprawdzie z drugiej strony Sanu, lecz
56 III,6 | się z Lubomirskim, który wprawdzie także małą miał ilość armat,
57 III,6 | niezbyt liczne, nie mogły wprawdzie uderzyć na nią wstępnym
58 III,8 | niektórych twarzach znać było wprawdzie trudy straszliwe i głód,
59 III,9 | kasztelan, bo się dowiedział, że wprawdzie jest to nowo zaciężna armia,
60 III,10| jest dla ciebie rozkaz. Wprawdzie pan Sapieha, jako człek
61 III,12| dokazała wielkich rzeczy. Wprawdzie chorągiew pana Kotwicza
62 III,13| dokazała wielkich rzeczy. Wprawdzie chorągiew pana Kotwicza
63 III,14| Radziwiłłami się połączyć; wprawdzie powiadał Paterson, że i
64 III,15| szturmu ruszyć. Chciał był wprawdzie pan Zagłoba iść z nią w
65 III,15| spojrzą: wybuch nie rozniósł wprawdzie bramy w drobne szczątki,
66 III,15| dalszy opór daremny. Mogli wprawdzie Szwedzi bronić się jeszcze
67 III,15| się coraz natarczywiej. Wprawdzie stanęły chorągwie jakby
68 III,15| Zamościa. Tumult nie zaraz wprawdzie się uciszył, jednakże wieść
69 III,16| miewają obyczaje, nie była wprawdzie zbyt surową, owszem, może
70 III,16| gardła.~Radziwiłłowie byli wprawdzie dość potężni i mogli deptać
71 III,16| Gra ta nie godziła się wprawdzie z wrodzoną popędliwością
72 III,16| dla płci białej w ogóle.~Wprawdzie czynił ją główną osoba wszystkich
73 III,16| Taurogach. Schroniło się wprawdzie do Taurogów, jako do miejsca
74 III,16| cześć Bogusława. Ciążyli mu wprawdzie oboje w Taurogach tak, iż
75 III,16| kondycji. Księcia unosiła wprawdzie popędliwość, ale gdy raz
76 III,20| Sumienie niepokoiło ją wprawdzie bez ustanku pytaniami, czy
77 III,21| z Oleńką, która patrzyła wprawdzie na nią z nieufnością, lecz
78 III,21| całą Litwę - mówił. - Są tu wprawdzie domy podobnie się nazywające,
79 III,22| chorągwiami.~Bogusław obalił był wprawdzie tego ostatniego w ataku
80 III,22| w kilku powiatach leżą. Wprawdzie jedne z nich jakieś tam
81 III,24| hetmana polnego. Miał on wprawdzie sześć tysięcy jazdy, lecz
82 III,24| straszny. Nie spodziewał się wprawdzie znieść jego dywizji, ale
83 III,25| hetmana polnego. Miał on wprawdzie sześć tysięcy jazdy, lecz
84 III,25| straszny. Nie spodziewał się wprawdzie znieść jego dywizji, ale
85 III,26| do brzegów Bałtyku.~Mógł wprawdzie pan Babinicz wejść na powrót
86 III,27| zdarzył się zaraz paroksyzm. Wprawdzie nie powtórzył się więcej.
87 III,27| pół brodu i cofnęła się, wprawdzie z wolna, bo był to królewski
88 III,27| przywołane.~Waldek stracił już wprawdzie głowę, Izraela nie masz,
89 III,28| powstańcy uzuchwalili się wprawdzie tak dalece, że po dwakroć
90 III,28| ostępów.~Szwedzi siedzieli wprawdzie niedaleko, obwarowani szańcami
91 III,29| na jego bliskość. Miał on wprawdzie, mimo całej swej odwagi,
92 III,31| Kozaków i Wołoszy. Przeszła wprawdzie jeszcze raz burza między
93 III,32| któż ich nie ma) mówili wprawdzie, że żony we wszystkim zbytnio
|