Tom, Rozdzial

1501 II,33 |           wonczas było wcale na odwrót, ale zrazu nic nie odrzekł, bo
1502 II,33 |                odrzekł Jan Skrzetuski - ale przecie niektóre czambuły
1503 II,33 |           przybrany w różową aksamitną, ale mocno wypłowiałą i za ciasną
1504 II,33 |            końską, do kija przywiązaną. Ale byli to ludzie, jak się
1505 II,33 |                 dary chanowe dla króla; ale w tym się mylono, bo chan
1506 II,33 |            obiecywał wprawdzie posiłki, ale nie darmo.~Toteż gdy oddział
1507 II,33 |                 Niby to sprzymierzeńcy, ale ile oni kraju naniszczą...
1508 II,34 |               że nie on przed patronem, ale patron przed nim pokłony
1509 II,34 |           jestem łaski, o którą proszę, ale tyle mi na niej co właśnie
1510 II,34 |              miękki wosk ich ugniotę.~- Ale co ci tak pilno? Dokąd chcesz
1511 II,34 |                 prywaty będę dochodził, ale tyle Szwedów natłukę, że
1512 II,34 |                wstyd by mi było prosić, ale tu się jedno z drugim schodzi.
1513 II,34 |                Czarnieckiego pójdziesz, ale do Taurogów w tak szczupłej
1514 II,34 |          elektorskiej, miłościwy panie, ale po naszej stronie, a od
1515 II,34 |                tylko ludzi nie wytracę, ale jeszcze się do mnie po drodze
1516 II,34 |               Jędrek... dziś już późno, ale jutro chcę cię jeszcze zobaczyć...
1517 II,34 |              gdyśmy skarbczyk ogarnęli, ale nie musi tam tego już wiele
1518 II,34 |              Pojedziesz w daleką drogę, ale nie o głodzie.~- Wedle rozkazu!~-
1519 II,34 |                 i tak ci nie uwierzy... Ale gdyby się zdarzyło, powiedz,
1520 II,34 |               posłał starego Kiemlicza, ale on na tamtym świecie, bo
1521 II,34 |             jeszcze spać się nie kładł, ale wreszcie zmęczenie przemogło.
1522 II,34 |                 do czoła, ust i piersi, ale dowiedziawszy się, kto jest
1523 II,34 |                 być - pomyślał Kmicic - ale póki można, będę politykował."~
1524 II,34 |           krzyknął przyduszonym głosem.~Ale i pan Andrzej, chociaż obiecał
1525 II,34 |          wreszcie zupełnie ogłupiałego, ale nie sięgającego już do noża.
1526 II,34 |                stadu wilków przywodził, ale z takimi właśnie można przejść
1527 II,34 |              było, gdyby wódz pozwolił, ale samowolnie nic przedsięwziąść
1528 II,34 |       pójdziecie - odrzekł pan Michał - ale wprzód musicie Bogusława
1529 II,34 |            pokojowego za waścią wysłać, ale ja powiadam: Sam pojadę,
1530 II,34 |           odkrył! Cóż! nie ma czasu!... Ale i tak anieli mi pomogą,
1531 II,35 |                tylko oporu nie stawiał, ale przynaglał skazanych, aby
1532 II,35 |                 nie tylko nie pochudli, ale spaśli się jeszcze, ludzie
1533 II,35 |              były swego czasu prezydia, ale już je konfederacja wyparła.
1534 II,35 |              nie tylko ja Jan Zamoyski, ale Sobiepan Zamoyski.~Zwano
1535 II,35 |                 trafny sąd o wszystkim, ale i dar jednania sobie ludzi.
1536 II,35 |             odparł śmiejąc się Kmicic - ale miarkując z waszmościnej
1537 II,35 |                   Słyszałem i ja o tym, ale owo dlaczego pytam: jest
1538 II,35 |                 do majętności dojdziem. Ale Podbipiętowie mają swoje
1539 II,35 |              Nic to teraz nie przynosi. Ale cudzego mi nie trzeba.~-
1540 II,35 |               nie szarpali.~- Tak jest. Ale trybunałów teraz nie masz,
1541 II,35 |         wojewody witebskiego mieszkała, ale mogłaby przy córkach wojewodzińskich
1542 II,35 |         wolałbym Szwedów pod Zamościem. Ale będzie miała najlepszy dowód,
1543 II,35 |           pojaśniały oczy na jej widok, ale prędko przybrał oblicze
1544 II,35 |               posłać i opiekę oznajmić. Ale Babinicz powiada, iż na
1545 II,35 |                  Dziewczyna jest zacna, ale bałamutna, i łatwo w ludziach
1546 II,35 |               jak należy. Dość mi tego! Ale skoro jeszcze oczyma we
1547 II,35 |          bałamuci go więcej niż innych, ale jeżeli ty, pani siostro,
1548 II,35 |             Lata jeno ponoś niedobrane, ale to znów nie moja rzecz.~
1549 II,36 |            wyłączając paziów dworskich. Ale była to miłość niezbyt gwałtowna
1550 II,36 |           rozłąki ze swą panią i matką, ale dla sprytnej dziewczyny
1551 II,36 |      nieprzyjaciel z Lublina ustąpił... Ale potem nie chcę nic o niej
1552 II,36 |          gotowem zawsze krew przelać... Ale że mam tam swoje ciężkie
1553 II,36 |                 Zamościa mi wywozisz?~- Ale z wolą pańską - odpowiedział
1554 II,36 |           opatrzoną.~- Dam ci i dwie... Ale przecież zaraz nie jedziesz?~-
1555 II,36 |                 i strach ją teraz brał, ale cofać się było już za późno.
1556 II,36 |            Zawichosta.~Noc już zapadła, ale bardzo pogodna i widna,
1557 II,36 |                 nie ustąpili z Lublina, ale na mój Zamość uderzyć zamierzają.
1558 II,36 |                odrzekł drżącym głosem - ale pan starosta potrafi się
1559 II,36 |              funkcji odwieść nie zdoła. Ale że żołdakowie owi, źle widocznie
1560 II,37 |               nie tylko nieprzyjaciele, ale nawet własny król, nawet
1561 II,37 |                pan hetman nuż zrzędzić, ale że w humorze był wyśmienitym,
1562 II,37 |                pańska, nie ma co mówić, ale chociaż wojna z Septentrionami
1563 II,37 |             zaprzątać...~- Nie baba to, ale wiśnia - odrzekł Kmicic. -
1564 II,37 |               bisurmanin się znalazł!~- Ale cnotliwa jako mniszka, to
1565 II,37 |               kochali się w praktykach, ale książę Bogusław jeszcze
1566 II,37 |                jest, Januszowi pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł,
1567 II,37 |              nie tylko służbę porzucił, ale jak to wiecie, że człek
1568 II,37 |               swawolnik był i okrutnik, ale nie parrycyda!~- Pomści
1569 II,37 |              Tak też siedzieli i teraz, ale gdy twarz hetmańska poweselała
1570 II,37 |                 się z nim bardzo czule, ale on się trzymał ostro i dopiero
1571 II,38 |               nie tylko nieprzyjaciele, ale nawet własny król, nawet
1572 II,38 |                pan hetman nuż zrzędzić, ale że w humorze był wyśmienitym,
1573 II,38 |                pańska, nie ma co mówić, ale chociaż wojna z Septentrionami
1574 II,38 |             zaprzątać...~- Nie baba to, ale wiśnia - odrzekł Kmicic. -
1575 II,38 |               bisurmanin się znalazł!~- Ale cnotliwa jako mniszka, to
1576 II,38 |               kochali się w praktykach, ale książę Bogusław jeszcze
1577 II,38 |                jest, Januszowi pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł,
1578 II,38 |              nie tylko służbę porzucił, ale jak to wiecie, że człek
1579 II,38 |               swawolnik był i okrutnik, ale nie parrycyda!~- Pomści
1580 II,38 |              Tak też siedzieli i teraz, ale gdy twarz hetmańska poweselała
1581 II,38 |                 się z nim bardzo czule, ale on się trzymał ostro i dopiero
1582 II,39 |             przeciw Bogusławowi ruszać, ale w żadne układy nie wchodząc,
1583 II,39 |           Sapieha był nie tylko wodzem, ale i statystą. Racje swoje
1584 II,39 |                  że i pułkownik uszedł; ale że ranny, to sam widziałem.
1585 II,39 |             tamtych chorągwi, prawda... Ale stokroć większa mogłaby
1586 II,39 |             każde przedsięwzięcie waży, ale gdy zaś przed się co weźmie,
1587 II,39 |               da wiktorię, komu zechce, ale to pewna, że Bogusławowi
1588 II,39 |          Bogusław postanowił cofać się. Ale co znaczyło to cofanie?
1589 II,39 |               widziano nie za wojskiem, ale przed wojskiem książęcym,
1590 II,39 |                Wojska ma sześć tysięcy, ale blisko tysiąca stradał.
1591 II,39 |                 Borzobohata zagarnięta, ale chorym będąc, na cnotę jej
1592 II,40 |                 znać o sobie nie dawał, ale widzę, żeś więcej sprawił,
1593 II,40 |                 rzekł poważnie hetman - ale chcesz, aby cię błogosławił,
1594 II,40 |                skłonił się w milczeniu, ale nie znać było, aby piękne
1595 II,40 |             powtarzała je cała okolica, ale nazwisko owe było mu obce.
1596 II,40 |          królewskich umiał się znaleźć, ale przy tym i jakowąś dzikość
1597 II,40 |                nie pod moją ona opieką, ale pana Zamoyskiego i księżnej
1598 II,41 |            pierwszym strażom książęcym, ale w całym obozie Bogusława
1599 II,41 |              Armat tam było trzy tylko, ale prochów i kul dostatek.
1600 II,41 |               rzecz! - odparł Kmicic.~- Ale widzę, że pan poseł niezbyt
1601 II,41 |              koń. Prosiłbym do lektyki, ale za ciasno.~Ruszyli. Książę
1602 II,41 |                miecza, który mu odjęto, ale za pasem miał buławę o żelaznej
1603 II,41 |          jagodach pomalowany barwiczką, ale właśnie dlatego, gdy leżał
1604 II,41 |               boję się ciebie - rzekł - ale przepadnij!~- Przyjechałem
1605 II,41 |          praeciosus?... Hojnie płacisz, ale bacz, by ci starczyło, boć
1606 II,41 |                nie dlatego, żem musiał, ale z ochoty. Lubię, gdy mi
1607 II,41 |                 ludzi mi wstyd wołać... ale patrz tu! Zbytniś rezolut!~
1608 II,41 |           wprawdzie ręce jak do prośby, ale z twarzą przez gniew zmienioną.~-
1609 II,41 |                się bez oporu skrępować. Ale nóg mu nie wiązano. Oficer
1610 II,41 |                się.~Soroka nie bał się, ale gdy uczuł na sobie ramię
1611 II,41 |             Przeciw ojczyźnie służycie! Ale kto służbę porzuci, zdrajcę
1612 II,42 |             sponiewierać, i przesadził. Ale się z tego nie chełp, bo
1613 II,42 |               tyłu wojsk Bogusławowych. Ale ówcześni ludzie dobrze sypiali
1614 II,42 |             Kmicic - zacną ma rajtarię, ale ciężką. Nie będzie z niej
1615 II,42 |         uderzając go w brzuch pięścią - ale po bitwie dukatami książęcymi
1616 II,42 |               wprost na ogień do ataku, ale nie można było myśleć o
1617 III,1 |              wieszał, nikogo nie żywił.~Ale jak gdy wśród gąszczy borów
1618 III,1 |                 tylko mniejszy podjazd, ale i pułk cały nie mógł się
1619 III,1 |                 nie tylko siana i owsa, ale nawet strzech z chałup zbraknie,
1620 III,1 |              się z twoją, panie, sławą, ale gdybym był Karolem Gustawem,
1621 III,1 |       ćwiczonych, umykał się przed nim, ale umykał jak wilk, gotów zawsze
1622 III,1 |                 prędko się rozpraszają, ale i prędko zbierają na powrót.~
1623 III,1 |                 wodza od Czarnieckiego, ale gdybym cię tak rozbił, tuszę,
1624 III,1 |           wszedł do kwatery, i nie sam, ale z kapitanem dragońskim.
1625 III,1 |              Wisłę się znów przeprawia, ale wnet tropem naszym pójdzie.
1626 III,1 |            mogłem dokładnie zmiarkować, ale ze cztery tysiące ludzi
1627 III,1 |                 samej dobroci ulepiony, ale gdy raz brew zmarszczył,
1628 III,1 |               powtórzyć, tom powtórzył, ale gdym już wyjeżdżał, zbliżył
1629 III,1 |                 pewność siebie i wiarę, ale gdy został sam i poczynał
1630 III,2 |                 w twierdzy są grzeczne, ale jazdy im brak.~- Jazda tylko
1631 III,2 |              tylko trudności widzisz.~- Ale wciąż ufam w szczęśliwą
1632 III,2 |       litewskiego. Wielcy to żołnierze, ale przecie jest coś w panu
1633 III,2 |                 nic podobnego nie było, ale pan Wołodyjowski chytrze
1634 III,2 |             pytał.~Mógł pytać oficerów, ale i jego umysł, i wszystkie
1635 III,2 |               na hospodarstwo posadzić, ale sułtan, który woli, by hospodarowie
1636 III,2 |                   Ja nie potrzebowałem, ale waszej dostojności z całego
1637 III,2 |               nie mógł inaczej uczynić. Ale że od jeńców szwedzkich,
1638 III,2 |          uderzać. Poszliśmy jako w dym, ale cóż, kiedy pospolitacy wolą
1639 III,2 |       Czarnieckiemu, że dobry żołnierz, ale kiedy pocznie brodę kręcić,
1640 III,2 |               mało, mnie Zamościa dość, ale go nie dam, co?~- Miło,
1641 III,2 |                tylko takiej elokwencji, ale tak zacnych sentymentów! -
1642 III,2 |            starosto, dziękuję za łaskę, ale tego wasza dostojność nie
1643 III,2 |              wecował, bo trochę tępy... Ale dobry człek, i ten nie zdradzi,
1644 III,2 |           wykaraskał, już jest drugi... Ale tego nastroję jako basetlę
1645 III,3 |              leżało jeszcze przy ziemi, ale wojska szwedzkie, idące
1646 III,3 |                starościńskie powtórzył, ale musiał od siebie coś wielce
1647 III,3 |            princeps, eques polonus sum, ale właśnie dlatego książętom
1648 III,3 |               nieprzyjaciel tu przybył, ale wprost mówiąc, w gościnę
1649 III,3 |             Szwecji, tak ja w Zamościu. Ale że jako wasza dostojność
1650 III,3 |            zajmować na stałe nie myśli. Ale gdy wojna w całym tym nieszczęsnym
1651 III,3 |            uderzył się ręką po kolanie, ale nie odrzekł ni słowa, jeno
1652 III,3 |           dowcipem, wspaniałym umysłem, ale i miłością do ojczyzny wszystkich
1653 III,3 |            przyjaźń takowego potentata. Ale myślę, że tak samo moglibyśmy
1654 III,3 |              Szwedzi będą do niej szli, ale wtedy, kiedy sobie z niej
1655 III,3 |                 My mamy dach nad głową, ale im rychło za kołnierz naleci.
1656 III,3 |        nieubłaganie. Pragnął przerazić; ale były to strachy na Lachy.
1657 III,3 |                 nie poszedł na Zawiśle, ale znów krążył koło szwedzkiej
1658 III,3 |         królewskiej mości cuda potrafi, ale po ludzku rzeczy biorąc,
1659 III,4 |              drogi nie jadło ich czeka, ale głód, nie sen, lecz bitwa,
1660 III,4 |                 którego nie chęć zysku, ale ślepe przywiązanie do chorągwi
1661 III,4 |                  Sam dotąd nie odszedł, ale ludzie co dzień mu uciekali
1662 III,4 |              wojsko to idzie ani armia, ale kondukt pogrzebowy! - mówili
1663 III,4 |              wrócił nie tylko z niczym, ale i poszarpany. Katastrofa
1664 III,4 |        Katastrofa zbliżała się z wolna, ale nieubłaganie. Wszystkie
1665 III,4 |             nieprawdziwe i przesadzone, ale wszystkie szerzyły przerażenie.
1666 III,4 |                 rzekł do majora Swena - ale Czarniecki musi być gdzie
1667 III,4 |                nie damy się rozerwać.~- Ale możem trafić i na regularne
1668 III,4 |                  by nam stawiali czoło, ale po lasach muszą być ukryci
1669 III,4 |         rozpraszała się coraz bardziej, ale przeciwnie, uciekała w coraz
1670 III,4 |           chodziło mu już o zwycięstwo, ale chciał przynajmniej jak
1671 III,4 |            Polacy nie gonili w ordynku, ale każdy wypuszczał konia,
1672 III,4 |             tylko nie wstrzymał pogoni, ale sam z Szemberkową chorągwią
1673 III,4 |             Więc nie była to już bitwa, ale łowy. Straszni jeźdźcy polscy
1674 III,4 |               nadziać - pomyślał sobie- ale ja cię owym wiatraczkiem
1675 III,5 |               na drugiej stronie rzeki, ale choćby i przeprawić się
1676 III,5 |                 nie o gonitwie dalszej, ale o własnym ocaleniu musiał
1677 III,5 |                i pilnymi drogami idzie, ale czy się zechce z nami połączyć,
1678 III,5 |                uczył nie tylko fechtów, ale i sztuki wojennej. Dowcip
1679 III,5 |               przyrodzenia trochę tępy, ale co umie, to ode mnie. ~Takiż
1680 III,5 |                jedno w kółko powtarzać, ale ja o to nie dbam, bo gdybym
1681 III,5 |               na zadnich nogach chodzi? Ale to wszystko jedno. Przeznałem
1682 III,5 |                że go sam wówczas oddam, ale nie prędzej.~- Byłem go
1683 III,5 |             konie i puścili się w skok. Ale nie potrzebowali jechać
1684 III,5 |           minęły już nie tylko Radymno, ale i Jarosław, on sam zaś znajdował
1685 III,5 |                poruszyła się zazdrość - ale chętnie z ust naocznego
1686 III,5 |                słuchał i pan marszałek, ale posępniał coraz bardziej
1687 III,5 |         Czarniecki znamienity wojennik, ale przecie sam wszystkich Szwedów
1688 III,5 |               Nie nasze to szable biją, ale (powiada( imię Lubomirskiego
1689 III,5 |                  i wiele innych rzeczy, ale nie wiem, czy mi się godzi
1690 III,5 |            Czarnieckim, że mi życzliwy, ale teraz nie masz takiej rzeczy,
1691 III,5 |                  jego nie tylko wodzem, ale - daj Bóg naszemu Kazimierzowi
1692 III,5 |               nie tylko chce iść razem, ale pod mendę się poddaje. Morzy
1693 III,5 |              frasunkiem pan Czarniecki, ale ja go pocieszę... A co,
1694 III,5 |           królowi jak najdłuższe życie, ale na wypadek elekcji sobie
1695 III,5 |                innym kroniki by pisały, ale ja nie mam szczęścia...
1696 III,5 |             Szwedzinie szarpać pozwoli, ale gdy się miara przebierze,
1697 III,6 |                 swego czasu rabym psem, ale wedle słuszności więcej
1698 III,6 |                  Czarniecki nie wybije, ale wykradnie mi wojsko" - mówił
1699 III,6 |            także małą miał ilość armat, ale wiódł ze sobą piechoty,
1700 III,6 |               Wołodyjowski.~- Im radzi, ale mnie nieradzi, bo inaczej
1701 III,6 |              człek zręczny jako liszka, ale sobie zbytnio z pana marszałka
1702 III,6 |                 do śmierci nie zapomnę, ale i panu marszałkowi muszę
1703 III,6 |          uderzyć na nią wstępnym bojem, ale nużyły śmiertelnie. Że zaś
1704 III,6 |           jeszcze trzymało się Szwedów, ale trzymano ich tylko postrachem.
1705 III,6 |              żeśmy zrachować nie mogli, ale tamci poszli dalej, a ostała
1706 III,6 |                łżesz, szyja ci spadnie, ale jeśli prawdę mówisz, proś,
1707 III,6 |           prosto poszli, to was obaczą, ale ja waju za olszyną poprowadzę.~
1708 III,6 |             muszkietami opartymi o uda, ale patrzyli wszyscy w inną
1709 III,6 |              zwrócona była ku olszynie, ale że słońce okrutnie grało
1710 III,6 |            czoło i zginąłby niechybnie, ale za Rochem nadlatywali inni
1711 III,6 |               nie tylko ostrogami bość, ale płazem szabli okładać, i
1712 III,6 |              kapelusz!~- Zacny był koń, ale dziesięć takich za te skarby
1713 III,6 |            jeden nie poprosił o pardon, ale stanąwszy koń przy koniu,
1714 III,6 |                chwiejący się na nogach, ale z ogniem niezgasłym jeszcze
1715 III,6 |                 Księży.~- Byłeś księży, ale będziesz swój własny! -
1716 III,6 |               Szandarowski już składał, ale ci, którzy pościg pana Rocha
1717 III,6 |                 szukać młodego rycerza, ale nie mogli go znaleźć, bo
1718 III,6 |                dzień dogonił chorągiew. Ale jeszcze był bardzo strapiony
1719 III,6 |                na plecy brać, to bierz, ale na rozum nie bierz, gdyż
1720 III,7 |               tylko znamienitym wodzem, ale i rycerzem odwagi niezrównanej.
1721 III,7 |               niej było z głodu umrzeć. Ale i pod tym względem lepszej
1722 III,7 |                 Szwedom tym zaszkodzić, ale jak go wziąć? Piechoty nie
1723 III,7 |             wezmę nie tylko Sandomierz, ale i Warszawę!~I nie słuchając
1724 III,7 |             samą drogą, którą przyszli, ale to wiedzieli, że w takim
1725 III,7 |               wojennik i szczera dusza, ale i Sapia do rany przyłóż,
1726 III,7 |            Zagłoba.~- Źle słychać, źle! Ale nie pora o tym powiadać.
1727 III,7 |           jeszcze krew z niego wytoczę. Ale teraz chodźmy, bo już pan
1728 III,7 |                 Z różnymi się spotykał, ale z Zagłobą jeszcze nie. Powiadam,
1729 III,7 |       odzyskania nie tylko jej personę, ale jej estymę i afekt.~- Jedno
1730 III,7 |             tylkom tamtej nie odzyskał, ale jeszcze i drugą Bogusław
1731 III,7 |          dziewka krasna jako szczygieł, ale zacna... Ja też już inny
1732 III,7 |            Bogusław porwał ją nie mnie, ale innemu oficerowi, z którym
1733 III,7 |               więc dobrze nic nie wiem. Ale miarkując z twojej alteracji,
1734 III,7 |               bo... wstyd przyznać się, ale ja na rękę temu piekielnikowi
1735 III,7 |                Septentrionami już jest, ale z elektorem nie powinniśmy
1736 III,7 |                    Niezła dla czeladzi, ale nie dla tego, kto powagę
1737 III,8 |                 tylko rękę miał ciężką, ale dowcip jakoby z ołowiu,
1738 III,8 |             alarmować szwedzkie wojska, ale on oba zaalarmował, a i
1739 III,8 |                 gdzie i konie popaść.~- Ale ryb dla tylu gęb nie starczy -
1740 III,8 |             Rębaczów u nas jest więcej, ale uczonych oficyjerów mniej,
1741 III,8 |               mówić mi tego nie wypada, ale owóż temu, że wszędy piechota
1742 III,8 |             impetu, musieli przegrywać; ale teraz zmądrzeli i patrz
1743 III,8 |                im się z jeńcem pasować. Ale to żyłowaty jakiś kawaler!
1744 III,8 |                 Kuklinowskiego uwolnił, ale jego samego pogrążył. Ów
1745 III,8 |                  bo choć Szwedom służę, ale każde szczere żołnierskie
1746 III,8 |                trudy straszliwe i głód, ale słońce powlokło złotem nędzę,
1747 III,8 |              dusze mają?~- Nie wiadomo, ale tak myślę, że animalibus
1748 III,8 |             założyć, jako jest zwyczaj, ale nie mamy tu co ukrywać,
1749 III,8 |               mość! Nie pan Czarniecki, ale jenerał Miller pierwszy
1750 III,8 |                 Czarniecki mi przysłał. Ale z dawna to wiem, że rezolutów
1751 III,8 |                 tylko najlepsze szable, ale i najlepszą gębę w poselstwie
1752 III,8 |                 znalazłbym przeciwnika. Ale przystępuję do materii:
1753 III,8 |            kontempt oficerom szwedzkim, ale kompasję dla mnie chciał
1754 III,8 |                 taka moja wola i łaska, ale w układy wchodzić z buntownikami
1755 III,8 |               pięćdziesiąt na kobiercu, ale ci już przebaczę za to,
1756 III,9 |              prowianty, ile można było, ale niedostatecznie. Po upływie
1757 III,9 |               stojące po wsiach załogi, ale nawet na miasta. Próżno
1758 III,9 |           Szteinbok był jeszcze daleko, ale margrabia badeński idąc
1759 III,9 |             przy panu Sapieże pozostać, ale że Czarniecki bardzo się
1760 III,9 |                 zbieranina wolentarska, ale lud na kowadle wojennym
1761 III,9 |                Szli zaś nie jak ludzie, ale jak stado ptaków drapieżnych,
1762 III,9 |          wielkiego Pompejusza i Cezara, ale pan Czarniecki nową modę
1763 III,9 |         powiedzieć, że wołowinę jadłem, ale boję się, bym po takiej
1764 III,9 |             wuja, bo Europę byk porwał, ale brat jej, który wypadł wujem
1765 III,9 |                Co prawda, nie rozumiem, ale zjeść, to bym też co zjadł.~-
1766 III,9 |            księżycu jak srebrna wstęga, ale nic nie było na niej widać,
1767 III,9 |                niedbale, nie w szeregu, ale rozwleczonym pasmem. Żołnierze
1768 III,9 |                  kiedy bitwa, to bitwa, ale kiedy fryszt, to i uczta.
1769 III,9 |           poprowadził oddział szybciej, ale niezbyt szybko. Wjechali
1770 III,9 |                 to nowo zaciężna armia, ale złożona z samych starych
1771 III,9 |            mogły. Jakoż dostrzeżono je, ale margrabia mniemał, iż to
1772 III,9 |                wiktoria w tej wojnie... Ale do wody nie będę drugi raz
1773 III,9 |                 ryby w brzuchu wylęgną, ale to lepsze od wody.~- A przebierz
1774 III,9 |                 leży. to uszedł w lasy, ale jeśli uszedł, to go chłopi
1775 III,9 |                 Jedźcie, gdzie chcecie, ale beze mnie, bom ja nie kurek
1776 III,9 |               tylko się nie rozgniewał, ale odrzekł żartując:~- Waść
1777 III,9 |              przynależy.~Na to Zagłoba, ale już półgłosem:~- Kto ma
1778 III,10|               rozbit! Goni nawet króla, ale już tam pan Sapieha nikogo
1779 III,10|                 i Bóg dał wam wiktorię. Ale kto wie, czy nie lepiej
1780 III,10|                osobna, może być pobite, ale w kupie i sam piekielny
1781 III,10|              być - rzekł Wołodyjowski - ale co wodzowie uradzili, w
1782 III,10|              między poległymi nie było, ale to zwykła rzecz i komput
1783 III,10|                 posiłki im ekspediował, ale nieznaczne, by siebie nie
1784 III,10|            Wisłę zechcą się przebierać, ale mam ja na nich oko i wtedy
1785 III,10|                 że zbudować go zbudują, ale przejść po nim nie zdołają.
1786 III,10|               Wojska stały w gotowości, ale z pierwszą gwiazdą znowu
1787 III,10|                  którzy byli najbliżej, ale kiedy to pluną do nich z
1788 III,10|           gotowych chorągwi, to poszły, ale nie sprawiły nic, jeszcześmy
1789 III,10|             królu, sroga byłaby klęska, ale szczęściem większa część
1790 III,10|                    Wojna się przedłuży, ale tak i temu najazdowi, i
1791 III,10|                mi się z tobą rozstawać, ale tu jest dla ciebie rozkaz.
1792 III,10|              szablę najlepszą złamał... Ale właśnie, że do mojej dyskrecji
1793 III,10|            kasztelańskich kolan, wypił, ale tak był strapiony, że słowa
1794 III,11|                jak sędzia sprawiedliwy, ale surowy. Ten zaś jeszcze
1795 III,11|               nieprzyjaciela zaniedbał, ale przecie temu nieprzyjacielowi
1796 III,11|              Lepszy on wódz niż kuchta, ale źle czyni, bo od takiej
1797 III,11|               wielką pokazał alterację, ale gdy się dowiedział, że wojska
1798 III,11|          zwłaszcza po świeżej wiktorii, ale on nie z takich.~- Nic i
1799 III,11|            podkurku słucham od godziny, ale go jakoś nie widzę.~- Zaraz
1800 III,11|                prośbą, bym ich ratował. Ale że mam listy do króla i
1801 III,11|                 możesz tego wyrozumieć, ale ja co maja krew jeszcze
1802 III,11|          Rozpoczęło się więc oblężenie, ale szło dość marudnie. Przez
1803 III,11|        województwie lubelskim mieszkał, ale że blisko granicy Podlasia,
1804 III,11|               ziemię i tłumiąc kurzawę, ale w ogóle czas był cudny,
1805 III,11|                francuski zacny dworzec, ale kiep w porównaniu do tego!~-
1806 III,11|                za dziewiąty cud świata, ale zaraza na niego, bo w tych
1807 III,11|              widziałem, jeno z relacji, ale to wiem, że ona nie do króla,
1808 III,11|                 nieprzyjaciół ojczyzny, ale niegdyś nie było większego
1809 III,11|         przyszły od pana Czarnieckiego, ale niezbyt pomyślne, donosił
1810 III,11|              rankami mocno pan Zagłoba, ale wieczorami często samego
1811 III,11|            hetmańskiego służbę pełnili, ale niektórzy zaniedbywali się
1812 III,11|         wewszelakim frasunku pocieszyć, ale przecie służba musi pójść
1813 III,11|               miły! - rzekł Charłamp. - Ale było to i z tego, że książę
1814 III,11|              nie tylko się nie gniewał, ale za boki się brał powołując
1815 III,11|             Kotwicz, na uczcie nie był, ale z tego powodu, że go na
1816 III,11|               jeszcze pod osłonę dział. Ale i ci szli całym pędem. Oficer
1817 III,12|                 już Hasslinga u siebie, ale tak chorego, że mówić nie
1818 III,12|      Hasslingowych zeznaniach powiadał; ale to tyczyło spraw publicznych,
1819 III,12|                oni by na odsiecz radzi, ale nie mogą, bo im się pan
1820 III,12|                  że to wojownik wielki, ale Duglas ani brat królewski,
1821 III,12|                się na niego sprzysięże; ale strzeże on się dobrze i
1822 III,12|             pewno bym znalazł niejeden, ale na tę odległość nie tylko
1823 III,12|             odległość nie tylko fortel, ale i armata nie doniesie. Panie
1824 III,12|               ja tamtych brał na pytki, ale to gemajny; nie wiedzą nic,
1825 III,12|           przeciw tamtej armii ruszymy. Ale coś naszego pana miłościwego
1826 III,12|            tysięcy ordy pod Subaghazim, ale podobnoć nie można ich na
1827 III,12|             dobrze, tego ci nie neguję, ale kradłeś i łupiłeś jeszcze
1828 III,12|              drugą do łamania obietnic, ale teraz dwoma się nie wyprosisz.
1829 III,12|          hetmani na kondycje wypuszczą, ale ja, jakom katolik, jakom
1830 III,12|               chorągwie pod Subaghazim, ale nie w tej liczbie, w jakiej
1831 III,12|                 za tę Rzeczpospolitą... Ale teraz już bym się z żadną
1832 III,12|            krwawe; rozumieli i hetmani, ale nie chciało myśleć o tym
1833 III,12|                 jeszcze dosyć żywności, ale lud umierał z głodu po ulicach,
1834 III,12|                 pospieszyć z ratunkiem, ale o własnej musiała myśleć
1835 III,12|            sprzykrzyła się bezczynność, ale w ogóle rady sobie dać nie
1836 III,12|              choćby nie tylko ciurowie, ale sama regularna piechota
1837 III,12|          przykopów.~Szturm był odparty, ale ów forcik pozostał w ręku
1838 III,12|          przeciwny wczorajszej robocie, ale teraz widzę, że nie stracona!
1839 III,12|                     Już rozkazy wydane, ale trudno im dojść, bo granaty
1840 III,12|                 sprawię na każdym polu, ale przed majestatem muszę się
1841 III,12|                 ichmościów nie dokazał, ale ów Babinicz jeszcze mi do
1842 III,12|           przysypało. Siła ich poległo, ale ci, co żywi, w bruzdach
1843 III,12|                   zauważył Tyzenhauz.~- Ale im z pomocą z miasta nie
1844 III,13|                 już Hasslinga u siebie, ale tak chorego, że mówić nie
1845 III,13|      Hasslingowych zeznaniach powiadał; ale to tyczyło spraw publicznych,
1846 III,13|                oni by na odsiecz radzi, ale nie mogą, bo im się pan
1847 III,13|                  że to wojownik wielki, ale Duglas ani brat królewski,
1848 III,13|                się na niego sprzysięże; ale strzeże on się dobrze i
1849 III,13|             pewno bym znalazł niejeden, ale na tę odległość nie tylko
1850 III,13|             odległość nie tylko fortel, ale i armata nie doniesie. Panie
1851 III,13|               ja tamtych brał na pytki, ale to gemajny; nie wiedzą nic,
1852 III,13|           przeciw tamtej armii ruszymy. Ale coś naszego pana miłościwego
1853 III,13|            tysięcy ordy pod Subaghazim, ale podobnoć nie można ich na
1854 III,13|             dobrze, tego ci nie neguję, ale kradłeś i łupiłeś jeszcze
1855 III,13|              drugą do łamania obietnic, ale teraz dwoma się nie wyprosisz.
1856 III,13|          hetmani na kondycje wypuszczą, ale ja, jakom katolik, jakom
1857 III,13|               chorągwie pod Subaghazim, ale nie w tej liczbie, w jakiej
1858 III,13|                 za tę Rzeczpospolitą... Ale teraz już bym się z żadną
1859 III,13|            krwawe; rozumieli i hetmani, ale nie chciało myśleć o tym
1860 III,13|                 jeszcze dosyć żywności, ale lud umierał z głodu po ulicach,
1861 III,13|                 pospieszyć z ratunkiem, ale o własnej musiała myśleć
1862 III,13|            sprzykrzyła się bezczynność, ale w ogóle rady sobie dać nie
1863 III,13|              choćby nie tylko ciurowie, ale sama regularna piechota
1864 III,13|          przykopów.~Szturm był odparty, ale ów forcik pozostał w ręku
1865 III,13|          przeciwny wczorajszej robocie, ale teraz widzę, że nie stracona!
1866 III,13|                     Już rozkazy wydane, ale trudno im dojść, bo granaty
1867 III,13|                 sprawię na każdym polu, ale przed majestatem muszę się
1868 III,13|                 ichmościów nie dokazał, ale ów Babinicz jeszcze mi do
1869 III,13|           przysypało. Siła ich poległo, ale ci, co żywi, w bruzdach
1870 III,13|                   zauważył Tyzenhauz.~- Ale im z pomocą z miasta nie
1871 III,14|       Przedmieściu, niezbyt szczęśliwy, ale o tyle skuteczny, że odwrócił
1872 III,14|               duch nie tylko nie upadł, ale przeciwnie, umocniła się
1873 III,14|              powrócił do swych Tatarów.~Ale nie dojechał jeszcze do
1874 III,14|           służyłem, komum był powinien, ale wam lepiej życzę! Ach, co
1875 III,14|                   Mnie też tu dobrze!~- Ale nam źle - rzekł Kmicic,
1876 III,14|      kapitanowie z zaciągami nadchodzą, ale w pomoc nie idziem, bo księciu
1877 III,14|          wiadomo, co jej tam proposuit, ale od tej pory skończyła się
1878 III,14|                panieński żagiel wydęły, ale tym razem naprawdę się zakochał,
1879 III,14|             własnym wierzyć nie chciał, ale uwierzywszy wreszcie, z
1880 III,14|               tak koligacja jakaś jest, ale dawna i zapomniana.~- Powiadaj
1881 III,14|              mniemam - rzekł Hassling - ale słuchajcie dalej. Gdy tak
1882 III,14|           trzymał. Dziw, mości panowie, ale padł tak, jakby go kosą
1883 III,14|            opuściła go choroba obłożna, ale nie febra, która do tej
1884 III,14|                złego o niej powiedzieć, ale jeśli to waszej mości narzeczona,
1885 III,14|                 dorównywa tamtej urodą, ale taka w niej powaga i nieprzystępność,
1886 III,14|             niby niedbale Wołodyjowski, ale tak przy tym złowrogo wąsikami
1887 III,14|               uczyniłby to bez wahania; ale o ile wiem, woli to ona
1888 III,14|              jutro mimo upału ostygnie, ale nie ci, nie ci, którzy się
1889 III,14|              nie chciałbym go zmartwić, ale czy wytrzymam, nie wiem,
1890 III,15|                wówczas za murami leżał, ale że był do nich kluczem,
1891 III,15|           pamiętał uporczywszej obrony, ale i uporczywszego szturmowania.
1892 III,15|                bramy w drobne szczątki, ale wyrwał zawiasę z prawej
1893 III,15|             Szwedów nie prosił pardonu, ale go też i nie dawano. W niektórych
1894 III,15|            zmienił się w pomruk głuchy, ale groźny, jak pomruk morza
1895 III,15|           Tumult byłby wybuchł od razu, ale powstrzymał go sam Zagłoba
1896 III,15|                Wittenberg oprzytomniał, ale strach nie opuścił go bynajmniej,
1897 III,15|            rzekł kanclerz Koryciński.~- Ale gdzie go ubezpieczyć? Tu
1898 III,15|              spróbują go wydrzeć! Ba!~- Ale w drodze, jak go wasza dostojność
1899 III,15|          Wittenberg nie odejdzie wolno, ale zostanie odesłany do Zamościa.
1900 III,15|              łatwiej niż gdzie indziej; ale też i poprawa nigdzie tak
1901 III,16|            Bogusławowe nie było zdolne, ale tak gwałtowną, iż ów doświadczony
1902 III,16|                Boga nie bardzo wierzył, ale snów i czarów bał się także,
1903 III,16|           Bogusław, człowiek popędliwy, ale i polityk, liczył się z
1904 III,16|              istota dla drugiej uczuwa, ale jednak było to czynione
1905 III,16|                 każdy kształt mógł coś, ale mógł i nic nie znaczyć.
1906 III,16|                 jakby księżnę udzielną, ale tak, że znowu niełatwo było
1907 III,16|                 nie tylko srogą bestię, ale i trabanta; który widząc
1908 III,16|             było nawet udawać wesołość, ale natomiast musiała być księciu
1909 III,16|              królowej Ludwiki wyproszę, ale czynię to, co mi Bóg, sumienie
1910 III,16|               grzecznie precz wyprawić, ale ich sobie zjednał, a zwłaszcza
1911 III,16|            surowych oczu i dumnych ust, ale Kmicic był jej narzeczonym.~
1912 III,16|          unosiła wprawdzie popędliwość, ale gdy raz w karecie nacisnął
1913 III,16|                 cię, pani, bez pamięci, ale nieczystym ogniem, bo cię
1914 III,16|                od groźby ustawicznej... Ale pierwszego zabiłbym Sakowicza...
1915 III,16|          słuchała ze zmarszczoną brwią, ale niezbyt uważnie, bo już
1916 III,16|                 zdradzieckiego księcia. Ale dokąd się udać? Wsie i miasta
1917 III,17|             jałoszkom! Bodaj go zabito! Ale poczekasz! Pierwej ta ręka
1918 III,17|               mówił w zapale miecznik - ale tak powiadam: że im prędzej,
1919 III,17|                 billewiczowskim rodzie, ale nie masz i zdrajców!...
1920 III,17|                lecz i świat cały ginie, ale dopiero gdy Billewiczów
1921 III,17|                książąt w kupę wziętych. Ale w kraju wojna, intraty nie
1922 III,17|                 było wziąść, tom wziął, ale tego mało.~- Za szczęście
1923 III,17|           zechce na gotowiznę zmieniać, ale można je będzie zastawić.
1924 III,17|             Trzeba było wyjazd odłożyć, ale nie zaniepokoili się tym
1925 III,17|             mniej ubarwioną niż zwykle, ale właśnie ta jego bladość
1926 III,17|               widzą aniżeli zwyczajnie. Ale pomyślał zaraz, że pewnie
1927 III,17|                memu hojnie wynagrodził, ale na mnie nowy ciężar zesłał,
1928 III,17|              byśmy granice rozszerzyli; ale panu Sapieże to nie na rękę,
1929 III,17|                niesłychanie niedołężny, ale który sam za nadzwyczaj
1930 III,17|             innych Billewiczów solówki, ale te podczas mojej nieobecności
1931 III,17|            wiedzieć, gdzie pieniądze.~- Ale o innych nikt nie wie, tylko
1932 III,17|        Koniecznie? - rzekł. - A dobrze! Ale w takim razie dam wam dwa
1933 III,17|             wszystkie sprawy załatwiać, ale za to gdy raz przebrano
1934 III,17|                iż musiano go rozcierać. Ale on przypisywał w tej chwili
1935 III,17|                 a nie kalwiński wikary. Ale chory musisz być, wasza
1936 III,17|                 księdzem w Nieworanach, ale rewokowawszy, luterstwo
1937 III,17|              stosik pod nogi podłożono, ale elektor nie chciał współwiercy
1938 III,17|                   O, panie starosto!... Ale póki żyję, włos ci z głowy
1939 III,17|           najeżyć, gdy zechce pokochać, ale gdy zechce się żenić, tedy
1940 III,18|        zaprzyjaźnionego z Radziwiłłami. Ale przychodzę błagać o przebaczenie.
1941 III,18|                Taurogi za swoje uważał, ale teraz słuchaj. Czy wiesz
1942 III,18|               możesz do sklepu zamknąć, ale ci jej pohańbić nie wolno!~-
1943 III,18|                wolno - odrzekł książę - ale wolno pokłonić się staremu
1944 III,18|              starożytnym szukać należy, ale...~- Ale - przerwał książę -
1945 III,18|                 szukać należy, ale...~- Ale - przerwał książę - hetmanów
1946 III,18|               ojciec mój z Ostrogskiej, ale dziad, wielkiej pamięci
1947 III,18|             niezbadane są wyroki Twoje, ale jeżeli w wyrokach Twoich
1948 III,18|          afektom stała na przeszkodzie. Ale gdy się dowie o szczerych
1949 III,18|               Bo choć to dziewka młoda, ale hic mulier i przy męskim
1950 III,18|           ojciec był żołnierz zawołany, ale człek miękki... matka zasię,
1951 III,18|                 wojska, a nie tylko ja, ale i ona pociągnie z tobą w
1952 III,18|           wczoraj jeszcze przypuszczać, ale dziś już się nie godzi,
1953 III,18|                 do tego natura ciągnie, ale żem widział, iż nie w tym
1954 III,18|                 panna Aleksandra jedna, ale i ja na równi z nią odium
1955 III,18|                    Tacyście wszyscy!... Ale to rzecz późniejsza. Tymczasem
1956 III,18|              księstwem nie tylko Dwóch, ale i wszystkich na świecie
1957 III,18|           powolne dla ich rokowań ucho; ale niech jeno traktat podpiszą,
1958 III,18|               jakby na dobitkę dodał:~- Ale masz wasza mość słuszność,
1959 III,18|        niedźwiedź - mówił Sakowiczowi - ale też mnie wymęczył! Uf! uścisnąłem
1960 III,18|         poczekaj! Uczynię cię stryjcem, ale takich stryjców mam na kopy
1961 III,18|                 poczęli się śmiać obaj, ale rzechotanie ich dziwnie
1962 III,18|           Słyszał kto o czymś podobnym? Ale też i wygląda na Chimerę.~-
1963 III,18|                jej miał czym świecić.~- Ale będę twoim wujaszkiem...
1964 III,18|             testamenta! rozumiesz!...~- Ale my nie drwim! - odparł zaperzony
1965 III,18|                dawać to, co i tak jego, ale żebyś nie mogła jako paw
1966 III,19|           Szteinboka, leżą tu na stole, ale czytanie na później trzeba
1967 III,19|                    Rada była roztropna, ale jeśli tam jest jaki diabeł
1968 III,19|             zali naprawdę tak mniemasz? Ale które z nich może w komitywę
1969 III,19|              Com mówił, nie pamiętam... ale to wiem, że dziewka krzyknęła: "
1970 III,19|             głowie... I nie sam strach, ale... Jakby powiedzieć... i
1971 III,19|           jasełeczka przed oczy stawia, ale dla pewności można by kazać
1972 III,19|               pod przywództwem księdza, ale są i partie szlacheckie,
1973 III,19|            zabaw znacznie pole zależał. Ale w Bogu nadzieja, że poczują
1974 III,19|                 już mieszać się począł, ale po chwili oblicze książęce
1975 III,20|                 wpadł w ręce Bogusława, ale przecie Bogusław nie włada
1976 III,20|               bez kropli krwi w twarzy, ale pełen zawsze czci, uwielbienia
1977 III,20|                Bogu w zakonie ślubować, ale gdziekolwiek będziesz, daleko
1978 III,20|               nie tylko jego obowiązek, ale jego cześć i honor. Mnie,
1979 III,20|              chciała, tedy przeszłabyś, ale po moim trupie. Tyś mnie,
1980 III,20|                i zawiodłaś się na mnie. Ale zlituj się, zrozumiej, że
1981 III,20|                 honor nad życie cenili, ale właśnie dlatego nie do wszystkich
1982 III,20|              się i wyszedł w milczeniu, ale zaraz w korytarzu pozrywał
1983 III,20|          skarżąc się jak małe dziecko - ale powiada jeszcze, że przeszkodzi,
1984 III,20|              dola! Ketling nie zdrajca, ale taka już nasza dola, bośmy
1985 III,20|        Patersonom i samemu Bogusławowi! Ale zresztą wszyscy zdrajcy
1986 III,20|         miecznik - wojennik to powolny, ale akuratny, i dziw, jak zawzięty.
1987 III,20|                Poczęli tedy wyczekiwać, ale przeszedł miesiąc, długi,
1988 III,20|                wysłany nie do Taurogów, ale do Szteinboka, do Prus Królewskich.~
1989 III,20|           wyobraziła go sobie jako złą, ale niezwyciężoną siłę, której
1990 III,20| Rzeczypospolitej przyleciała ona późno, ale za to ubrana we wszystkie
1991 III,20|             klęsce niż tę głuchą ciszę. Ale żadna wieść nie mogła nadejść,
1992 III,21|                 daleko mnie do aniołów! Ale już i hetmani koronni poczęli
1993 III,21|                jakoby ptak szczebiotał, ale od tego szczebiotania w
1994 III,21|          nieufność Oleńki znikła zaraz, ale za to rozpłakała się biedna
1995 III,21|                 odrzekła na to Oleńka - ale i ze strapienia, bo my tu
1996 III,21|               książę zdrajca i heretyk, ale dworny kawaler i płeć naszą
1997 III,21|               Tykocin zagarnął, i mnie, ale nie jemu mierzyć się z pana
1998 III,21|                 z niego zdrajca będzie. Ale nie frasujcie się i tak,
1999 III,21|                 ze zdziwieniem Anusia - ale ich u pana Sapiehy nie masz.
2000 III,21|                Chociaż pan Michał mały, ale pamiętam, co książę Jeremi