Tom, Rozdzial

 1  I,1  |          rumiane twarze, one zaś z rękoma wzniesionymi ku kądzielom,
 2  I,3  |      przykaz Kmicica, chwycili się rękoma za wąsy.~Pan Kokosiński
 3  I,4  |   dobrodzieje.~Oleńka zatkała oczy rękoma.~- Nie może być! nie może
 4  I,4  |            ale więcej krzykiem niż rękoma, bo naprawdę nie były bardzo
 5  I,5  |          Uhlik leżał nieruchomy, z rękoma opadłymi bezwładnie po bokach
 6  I,5  |          siadł na krześle i począł rękoma wodzić po twarzy jak człowiek,
 7  I,7  |        rzuci się na niego z gołymi rękoma...Już, już był gotów do
 8  I,7  |          zachwiała się na nogach i rękoma poczęła szukać oparcia za
 9  I,7  |          we drzwiach, a między ich rękoma zwieszała się ku ziemi blada
10  I,8  |          mnie.~Oleńka chwyciła się rękoma za skronie i powtórzyła
11  I,10 |    wojewody, uderzył się kilkakroć rękoma po udach i zapiał jak kogut
12  I,10 |             Błazen znów wstrząsnął rękoma jak kogut skrzydłami, znów
13  I,10 |    Szlachta przypatrywała im się z rękoma nad oczami, bo blask czynił
14  I,10 |     rozchełstaną na piersiach; obu rękoma trzymał się za czuprynę
15  I,11 |            przyjmą nas z otwartymi rękoma.~- Nie dziw się waszmość
16  I,13 |            który porwawszy się obu rękoma za włosy, począł wołać rozpaczliwym
17  I,13 |               On chwycił się nagle rękoma za włosy: ~- Przeklętym
18  I,14 |         Gustaw gotów był sypać obu rękoma nagrody i zaszczyty dla
19  I,16 |       który przyjął go z otwartymi rękoma. Ale pana Andrzeja nie upoiło
20  I,16 |          pewnie by ich z otwartymi rękoma przyjął... Ważna to jest
21  I,17 |     Kowalski.~Nagle porwał się obu rękoma za głowę.~- I list księcia
22  I,17 |            rozeszła.~Pułkownicy aż rękoma poczęli klaskać, z wyjątkiem
23  I,21 |             zerwał się z krzesła i rękoma począł bić powietrze, oczy
24  I,22 |      blasku; drżącymi ze szczęścia rękoma rozerwał pieczęć ostatniego
25  I,22 |            inni pozakrywali twarze rękoma. Nawet dworacy hetmańscy,
26  I,23 |            Kiejdanach z założonymi rękoma stróżować albo się za jakim
27  I,25 |         prawie naprzód, wymachując rękoma i powtarzając bezładne słowa.~
28  I,26 |          go! Nie pojadę z próżnymi rękoma do naszego pana miłościwego.~-
29  I,26 |         Wachmistrz złożył drżącymi rękoma głowę Kmicica na progu kuźni
30 II,1  |          szukać czegoś koło siebie rękoma.~- A gdzie to moje listy? -
31 II,1  |           zbrakło, i porwawszy się rękoma za głowę, począł powtarzać
32 II,1  |            z gębą tylko i z gołymi rękoma!..."~Gdyby miał choć owe
33 II,1  |          drżał cały jak we febrze; rękoma wymachiwał i gadając ze
34 II,8  |           Bogu, że pychę twą moimi rękoma ukarze... Ale jeśli masz
35 II,8  |          robotę własnymi poszarpać rękoma...~- I z potężnym Karolem
36 II,10 |          przez nas samych własnymi rękoma naszymi zwojowali, jako
37 II,11 |         przyjmował ich z otwartymi rękoma, nagradzał, obietnicami
38 II,12 |          twarz, płacząc, obejmując rękoma posadzkę i całując ją z
39 II,13 |     dotrzymają, że świętokradzkimi rękoma nie zedrą wotów, szat świętych,
40 II,14 |             ba, w większej części, rękoma objęliśmy te ziemię, a niech
41 II,14 |            wziął pana Andrzeja obu rękoma za głowę, następnie położył
42 II,15 |           modlił się z rozłożonymi rękoma, wreszcie wstał wypogodzony.~-
43 II,15 |      wpółodziani, bez kapeluszy, z rękoma podniesionymi w górę, stawali
44 II,16 |          Szlachta pozakrywała oczy rękoma, mnisi nasunęli na głowy
45 II,17 |          aż się zapocił i machając rękoma coraz żywiej, krzyczał:~-
46 II,21 |           w oczach mu pociemniało, rękoma schwycił za czuprynę i strasznym,
47 II,22 |            swawoli, która własnymi rękoma własną ojczyznę zarzyna...
48 II,25 |       strzemienia swymi dostojnymi rękoma potrzymać i w tej chwili
49 II,25 |   gobelinów misternie flamandzkimi rękoma tkanych, statui, zegarów,
50 II,25 |         szli jeńcy ze skrępowanymi rękoma, król jakiś w zawoju z jednego
51 II,26 |           oczu rycerza, a drżącymi rękoma począł szukać dłoni królewskiej.
52 II,26 |             żem się go chwycił obu rękoma i sercem, bom myślał, że
53 II,26 |        króla dźwigającego własnymi rękoma pana Kmicica.~- To pan Babinicz,
54 II,29 |        Siadł; przez chwilę trzymał rękoma głowę, nagle krzyknął jak
55 II,29 |            zęby miał wyszczerzone, rękoma darł sofę, na której siedział,
56 II,30 |        stał ciągle z wyciągniętymi rękoma, wreszcie głosem wzruszonym,
57 II,31 |        stał ciągle z wyciągniętymi rękoma, wreszcie głosem wzruszonym,
58 II,32 |          Następnie chwycił się obu rękoma za skronie i biegając jak
59 II,33 |           a on chwycił go drżącymi rękoma i rozlewając płyn na brodę
60 II,34 |           jął nawet potrząsać jego rękoma, co mógł uczynić nie pospolitując
61 II,35 |      wreszcie utrafił, uderzył się rękoma po kolanach i mówił dalej:~-
62 II,36 |          być!~Anusia zakryła twarz rękoma, lecz nie mogła nic mówić,
63 II,39 |         pan Sapieha uderzywszy się rękoma po kolanach - będą i wiadomości...
64 II,39 |      trzystu ludzi ze skrępowanymi rękoma, bijąc ich batogami z surowca.
65 II,41 |           czapki i ze skrępowanymi rękoma, pilnowany przez czterech
66 II,42 |            żołnierzy, przykrywając rękoma czoła, patrzyło, co za lud
67 III,1 |          się jeszcze ciemniejszym; rękoma założył sobie pukle włosów
68 III,3 |          pan starosta trzepnął się rękoma po kolanach i owe gwary
69 III,3 |    namyślał się długo, uderzył się rękoma w boki i palnął na całą
70 III,4 |          wlekli, zaledwie drżącymi rękoma mogli utrzymać dzidy i muszkiety.
71 III,6 |          Czarnieckiego z otwartymi rękoma, gościł, poił, do rana nie
72 III,6 |            kłąb i przyciskając obu rękoma do piersi, począł wrzeszczeć
73 III,6 |         Oni zaś wyrzucili krwawymi rękoma czapki w górę:~- Vivat Czarniecki!~-
74 III,6 |       trzymał jednak chorągiew obu rękoma przy piersiach.~Porwano
75 III,9 |        milczeniu, osłaniając głowy rękoma, inni w biegu zrzucali odzież,
76 III,9 |           działa i obejmujących je rękoma, jakby ci żołnierze chcieli
77 III,11|            jak zwykle, z otwartymi rękoma, a że był sobie już nieco
78 III,12|      zdobyto!~Król przysłonił oczy rękoma, tymczasem Grylewski przyskoczył,
79 III,13|      zdobyto!~Król przysłonił oczy rękoma, tymczasem Grylewski przyskoczył,
80 III,15|       owdzie, odbijając mdlejącymi rękoma wściekłe razy szturmujących.
81 III,16| spostrzegła?~Ona zaś zakryła twarz rękoma. - Widziałam i nie widziałam.
82 III,21|   szczególnie pilnie osłaniał uszy rękoma, by żadnego słowa nie uronić,
83 III,21|       zaraz ku niej, a objąwszy ją rękoma za szyję poczęła mówić szybko:~-
84 III,21|       sobie folgę zupełną, poczęła rękoma po jubce uderzać, na korkach
85 III,21|         cieniuteczko, zakryła oczy rękoma, nagle gniewna myśl musiała
86 III,27|         języka starał i z próżnymi rękoma nie wracał. Babinicz zaś
87 III,27|           Babinicz zaś uderzył się rękoma po kolanach i zawołał: -
88 III,27|       otrząsać, próżno ten trzepie rękoma, wywija się, uchyla, one
89 III,27|            i ubroczonymi po łokcie rękoma. Rzekłbyś: stado kruków
90 III,27|            w wargach, ciągnęli obu rękoma za nogi poległych, inni
91 III,28|            za niego...~A tamta obu rękoma zakryła oczy.~- Nie... mogę!... -
92 III,30|         ziemię i począł przeciągać rękoma po zwilgotniałej twarzy,