Tom, Rozdzial

 1  I,1  |     rozgniewam... i ciotka zaraz przyjdzie...~On zaś, klęcząc ciągle,
 2  I,6  |        wieści, że król na wiosnę przyjdzie z zaciężnymi chorągwiami,
 3  I,8  |    Wzgardą za afekt zapłacono... Przyjdzie chyba do śmierci w kawalerskim
 4  I,8  |        jechać, armatę, która tam przyjdzie, odebrać; potem do Birż,
 5  I,10 |       jeno armaty zagrają, niech przyjdzie do obrony, oblężenia, ta
 6  I,10 | trzydziestoletniej wojny, że nie przyjdzie im to łatwo, boć tę ziemię
 7  I,11 |         bo właśnie przez puszczę przyjdzie nam jechać...~- I w wojsku,
 8  I,12 |       syn innym przymawia, a jak przyjdzie do szabli, to go nie masz.
 9  I,12 |       może być potrzebna, a może przyjdzie wam ruszyć na Podlasie pod
10  I,12 |          nieszczęście i że chyba przyjdzie mi i umrzeć w kawalerskim
11  I,12 |  małżeńskiego, to się nie martw. Przyjdzie i twoja kolej. Na nic tu
12  I,12 |   kupowali.~- Może i mnie zginąć przyjdzie - rzekł pan Michał. - Dość
13  I,12 |        przygnieceni.~- Zwariować przyjdzie! - zakrzyknął wreszcie Wołodyjowski.~-
14  I,12 |         podaje, jeno się bije.~- Przyjdzie żałować pierwszych czasów
15  I,12 |        wola boża, a jeśli zginąć przyjdzie, tedy ostatnim tchem będę
16  I,12 |        mnie animusz waszmościów! Przyjdzie na to pora niedługo, bogdajże
17  I,14 |         to i żadnemu na myśl nie przyjdzie, że gdybym ja teraz wojnę
18  I,14 |         nie dał potomstwa. Potem przyjdzie elekcja... Kogóż na tron
19  I,16 |        zdrajcy poczuł, że nieraz przyjdzie mu ulegać despotyzmowi ludzi
20  I,17 |  Poniewieża.~- Jeśli pan Zagłoba przyjdzie nam na ratunek - rzekł o
21  I,19 |      wymknąć, ale jeśli do bitwy przyjdzie, tedy mówię otwarcie, że
22  I,20 |       też i panna do sił wprędce przyjdzie? - rzekł Jan Skrzetuski.~-
23  I,21 |        Kto wie, kto wie, czy nie przyjdzie się go za połę uchwycić,
24  I,23 |  książęcej mości powiedzieć, jak przyjdzie pokuta, to się i poddam.
25  I,23 |      elektor. Jeśli zaś recedere przyjdzie i przeciw Szwedom się obrócić,
26  I,25 |         upewni, że po Wazach nie przyjdzie szlachcie fantazja do głowy
27  I,26 |         wielce, co jutro będzie. Przyjdzie ze wszystkimi Radziwiłłami
28 II,1  | przeprowadził. Żywa dusza tu nie przyjdzie ani nie wyjdzie, jeśli drogi
29 II,2  |      rzekł Kmicic - jeżeli który przyjdzie, to na parol.~- Ze zbójami
30 II,2  |      osiedzisz się tu, wieczorem przyjdzie nas sto koni!~- Przed wieczorem
31 II,2  |          koni!~- Przed wieczorem przyjdzie dwieście dragonów, a bagna
32 II,2  |     zdobycz brać umieją, ale jak przyjdzie z ojcem się dzielić, to
33 II,2  |       nie oparł, ja się oprę, aż przyjdzie chwila, że jako Litwa pytała,
34 II,4  |   przeciw królowi czynić. Że tam przyjdzie między nimi i Szwedami do
35 II,4  |        ojczyzny i obywatelów nie przyjdzie...~- Wasza mość - rzekł
36 II,4  |          od siebie stać. Ale jak przyjdzie zima, nie wiem, co będzie.~
37 II,4  |       się spotkali. Może później przyjdzie ten czas, ale dziś ani on
38 II,5  |          wiedzieć, jak Radziwiłł przyjdzie do nas, ot, masz odpowiedź! -
39 II,6  |          mazowieckiego, także tu przyjdzie. Ludu i szabel nie zbraknie,
40 II,6  |           odpowiedział Jan - jak przyjdzie co do czego, to go będziem
41 II,8  |      dzikiej radości na myśl, że przyjdzie chwila, w której ów majestat
42 II,8  |           rzekł mu.~- Do Kiejdan przyjdzie szwedzka załoga. Bóg wie,
43 II,8  |        jużem go zbił na głowę, a przyjdzie między nami jeszcze do sprawy!~
44 II,8  |        Niech astrolog za godzinę przyjdzie do mnie z gotową figurą -
45 II,9  |          na samą myśl stawały.~- Przyjdzie do tego wszędzie - mówił
46 II,9  |  grzeczna kwota ci się należy.~- Przyjdzie taki czas, że mi zapłacicie! -
47 II,10 |          szlachta do upamiętania przyjdzie i wedle pana swego się skupi,
48 II,10 |          przed sądem ostatecznym przyjdzie antychryst, i powiedziano
49 II,10 |        Cześć i prawda upadną, aż przyjdzie, który gniew mój przebłaga
50 II,10 |           odrzekł starosta.~- Aż przyjdzie ten, który duszy nie oszczędzi
51 II,11 |          przytomności myślał, że przyjdzie mu zachorować obłożnie,
52 II,12 |  duchownych nakładają, a snadnie przyjdzie zrozumieć, że przed żadnym
53 II,13 |           Nie wiem zaiste, azali przyjdzie tu zuchwały nieprzyjaciel,
54 II,13 |          niech jutrzejszego rana przyjdzie do klasztoru.~- Jam służył!...
55 II,13 |       pokazać się i wówczas, gdy przyjdzie do sprawy. Podziwiał spokój
56 II,14 |        myślę, mniemam jednak, że przyjdzie nam stać pod murami bardzo
57 II,14 |         pod murami bardzo długo, przyjdzie posyłać po działa większe
58 II,16 |       Sapieżka, to prawda... Ale przyjdzie i na niego kolej. Nasz Karolek,
59 II,17 |        te rany boskie, czerwone, przyjdzie król, hetmani, wojsko, cała
60 II,18 |          Wicher on jest, ale jak przyjdzie do rzeczy, czego inny nie
61 II,19 |         Jeden szatan!... Oszaleć przyjdzie! do wszystkich rogatych
62 II,19 |          Ani jeden transport nie przyjdzie nam bez jego pozwolenia,
63 II,21 |   oparzenia. Chwilami myślał, że przyjdzie mu ciężko, obłożnie zachorować.
64 II,23 |       począł:~- Miłościwy królu! Przyjdzie czas, może niedługo, że
65 II,27 |       przecierpieć i nałamać się przyjdzie, że lata całe upłyną, nim
66 II,32 |       się nieprzyjaciel. Da Bóg, przyjdzie czas i na nagrody, a teraz
67 II,32 |     dobry żołnierz.~- Niechże tu przyjdzie - rzekł król.~- Ma on też
68 II,41 |    ściśnięte, iż bał się, że gdy przyjdzie mówić, słowa nie zdoła z
69 II,41 |             Jutro może mi legnąć przyjdzie nic mi po układach na pojutrze...~-
70 II,41 |        sądem Chrystusowym stanąć przyjdzie.~- Dosyć! - przerwał książę. -
71 III,6 |   wielkiej ambicji marszałka nie przyjdzie do skutku, dumny pan bowiem
72 III,6 |       wodza - po co się troskać; przyjdzie pan marszałek, dobrze! nie,
73 III,7 |          estymę i afekt.~- Jedno przyjdzie za drugim - rzekł pan Michał -
74 III,7 |      wojnie koniec. Potem za się przyjdzie na elektora kolej.~- O to!
75 III,7 |   okupował. Ej, siła się jeszcze przyjdzie napracować, nim o elektorze
76 III,8 |    należy, czekałem upamiętania, przyjdzie wszelako czas, że miłosierdzie
77 III,10|          Przewidywałem, że na to przyjdzie. Jakże to? zapomnieliście,
78 III,10|     dlatego, że nam się pożegnać przyjdzie.~- Jakże to? - zawołał zdumiony
79 III,11|      szlachty lubelskiej i zaraz przyjdzie z prośbą, bym ich ratował.
80 III,11|       hetmanami i nowym wojskiem przyjdzie mu w pomoc. Nadeszły też
81 III,19|       tak jutro ruszamy, a potem przyjdzie wiosna, inne będą zaraz
82 III,22|  życzyłbyś sobie sprawdzić?...~- Przyjdzie do tego, ale teraz muszę
83 III,23|         rzekł mu:~- Być może, iż przyjdzie miecznika i dziewczynę przewieźć
84 III,23|         do Królewca. Tam łatwiej przyjdzie się po cichu z nieprzyjaznym
85 III,23|    samemu mi łatwiej wymknąć się przyjdzie. Niechże mnie Bóg sądzi,
86 III,23|           I to źle, bo tymczasem przyjdzie na czele potężnego tatarskiego
87 III,27|          Wołodyjowski tym brodem przyjdzie mi w pomoc..."~Tymczasem
88 III,27|   nadzieja, że odsiecz zza rzeki przyjdzie lada chwila, podtrzymywała
89 III,29|      piechotę; inaczej w bok nam przyjdzie!~- Siła wielka! - odrzekł
90 III,29|   Babinicz! A co? Wiedziałam, że przyjdzie. Przeciem do niego pisała.
91 III,29|       wiedziałam, wiedziałam, że przyjdzie. Ja to go sprowadziłam!
92 III,30|       troskać się o to, kiedy to przyjdzie, jeno bić i bić- bić jutro,