Tom, Rozdzial

 1  I,1  |        smoleński: do niewiast czy w ogień śmiało iść. Musisz, królowo,
 2  I,3  |           kłócić.~- Ja bym za nią w ogień skoczył! - zawołał Rekuć. -
 3  I,4  |           ją opanowywać jak parzący ogień. Lecz w tej rozterce wzrastała
 4  I,4  |           gruby, w której palił się ogień, pozasłaniały całkiem jakieś
 5  I,7  |           podwórzu, wnet ożywił się ogień z domu. Wszystkie okna zjeżyły
 6  I,7  |              bo tam przywitałby ich ogień w same twarze; kazał więc
 7  I,8  |          niewiastę spojrzał, ta i w ogień za nim gotowa... Żeby tak
 8  I,12 |           sali audiencjonalnej.~- W ogień bym za niego poszedł! -
 9  I,13 |       obetnę.~- Daj waść pokój.~- W ogień za waćpanem pójdę, bodajem
10  I,13 |            Pewni też to ludzie?~- W ogień, do piekła pójdą!~- To dobrze!
11  I,14 |      Zakwitnie spokój i pomyślność, ogień nie będzie palił wsi i miast.
12  I,14 | potężniejszym niż dotąd go uczynię. Ogień bił ze źrenic i oczu księcia
13  I,14 |      Konstantynopola krzyż, miecz i ogień poniesiem i grozić będziem
14  I,16 |            za waszą książęcą mość w ogień, ale nie odmawiaj mi tej
15  I,16 |          nie otworzył... Niech mnie ogień spali, jeślim tego nie myślał...
16  I,17 |       przeciw buntownikom i zdeptać ogień w zarodku. Wiedział, że
17  I,18 |   niecierpliwość brała i chciałem w ogień lecieć... A nie ranny który?~-
18  I,24 |             pierwszy i w największy ogień szedł. Pana Kalinowskiego
19  I,25 |            się, że chrapami wyrzuca ogień wewnętrzny, a grzywę wiatr
20  I,26 |         Byłbym je katu oddał albo w ogień cisnął, bo ja nie od takich
21 II,1  |         której na kominie palił się ogień, a z garnków postawionych
22 II,2  |              bo go własny list jako ogień rozpalił. List ten był jakoby
23 II,4  |         kominie palił się niewielki ogień.~- A czemu to nikt nie wychodzi,
24 II,4  |           samo na kominie palił się ogień, gdy on jakoby ze śniegiem
25 II,4  |           wody w ręku i chlusnął na ogień. W izbie nastała ciemność
26 II,6  |          połę pana Skrzetuskiego.~- Ogień rozpoczynają! - rzekł niespokojnie.~-
27 II,9  |        Gródkiem, roznosząc przy tym ogień i miecz na południowo-wschodnich
28 II,11 |   cudzoziemca, straszną, palącą jak ogień, ale rzetelną.~"Co bym mu
29 II,13 |             Nic nie wskórają miecz, ogień ni męże,~Bo ja zwyciężę!~ ~-
30 II,14 |             i skąd największy szedł ogień, odtrącił mniej wprawnego
31 II,14 |             zwyczajnym żywiołem jak ogień dla salamandry.~Brew miał
32 II,14 |             Brew miał namarszczoną, ogień w oczach, rumieńce na policzkach
33 II,14 |             wbić do środka, wonczas ogień dochodzi do prochów i kulę
34 II,14 |             szkodzi, bo przecie jak ogień dojdzie, to wybuch nastąpi...~
35 II,15 |          sztabu.~I rozkazał podwoić ogień.~Lecz rozkazy jego spełniono
36 II,15 |          zaciągnąć drugie ze Lgoty?~Ogień istotnie osłabł nieco -
37 II,15 |            przerażeni.~Koło północy ogień klasztorny wzmocnił się
38 II,15 |     kościele, ni w zabudowaniach... Ogień ugaszony, życia nikt nie
39 II,15 |     szwedzkie i zaraz zakrzyknął:~- Ogień tam, ogień! rychtuj! wyżej!
40 II,15 |            zakrzyknął:~- Ogień tam, ogień! rychtuj! wyżej! w nich
41 II,15 |            zaciął się i kazał dalej ogień prowadzić.~- Przecie się
42 II,16 |       wystawieni ze wszech stron na ogień, z wyciem i rykiem uciekać
43 II,17 |          chanem. Szwedzi w strachu, ogień w całym kraju, wojna w całym
44 II,17 |            Rozpoczął się straszliwy ogień, jakiego jeszcze nie doznali
45 II,17 |       odpowiadali z zawziętością na ogień nieprzyjacielski. Jedni
46 II,17 |        głosem armat.~Około południa ogień ustał. Wszyscy odetchnęli,
47 II,17 |             rozpoczął się na nowo i ogień zdwoił się jeszcze.~Od czasu
48 II,17 |       ogarnął. Na razie trzeba było ogień z tego szańca zawiesić,
49 II,17 |          było przewidzieć, iż jeśli ogień potrwa jeszcze parę dni,
50 II,17 |         periculum wyprawy, bo muszę ogień krzesać. Mam krzemień grzeczny,
51 II,18 |           rowu wzięli, więc krzeszę ogień, by go znaleźć.~- Dobrze,
52 II,19 |             szła zwykłym trybem. Na ogień odpowiadano ogniem, na pocisk
53 II,20 |            bądź siekierą kata, lecz ogień, zgaszony w jednym miejscu,
54 II,20 |            pozory przyjaźni. Miecz, ogień, rabunek, ucisk zastąpiły
55 II,20 |             szczędzono nikogo.~Lecz ogień podsycany krwią, zamiast
56 II,24 |    zbroczyła mu twarz, z oczu szedł ogień, wszystkie myśli w nim zgasły,
57 II,26 |          zacny. I byłbym za niego w ogień skoczył, jako teraz za waszą
58 II,29 |       Jakimowiczowa.~- Dorzućcie na ogień! - rzekł do struchlałych
59 II,29 |        zdawało się, że świat cały w ogień się zmienił, a jednocześnie
60 II,29 |       trwała cisza śmiertelna, jeno ogień syczał, jeno wicher wył
61 II,32 |         zwrócony przeciw związkowi. Ogień i miecz miał karać tych,
62 II,42 |             nieskoro szli wprost na ogień do ataku, ale nie można
63 II,42 |       oglądał, a Tatarowie, choć na ogień mniej wytrzymali, musieli
64 III,1 |       zmrokach nocnych rozpoczynali ogień z armat i muszkietów do
65 III,3 |        huczał nieustanny. Lecz wnet ogień z ciężkich fortecznych śmigownic
66 III,3 |            a nawet tak wytrwale, że ogień trwał przez całą noc. Drugiego
67 III,9 |             przed frontem chorągwi. Ogień miał w licach, piorun w
68 III,11|            grała w nim po dawnemu i ogień tryskał z oczu. Spoglądali
69 III,11|            piechurów i wytrzymawszy ogień, wzięli ich na szable. Skoczyła
70 III,12|      położeniu.~Pan Grodzicki sypał ogień i na dzwonnicę bernardyńską
71 III,12|   zabezpieczeni blankami, sypali im ogień w same twarze, spychali
72 III,12|         górowały nad nim, i dlatego ogień był tak straszliwy.~Tymczasem
73 III,13|      położeniu.~Pan Grodzicki sypał ogień i na dzwonnicę bernardyńską
74 III,13|   zabezpieczeni blankami, sypali im ogień w same twarze, spychali
75 III,13|         górowały nad nim, i dlatego ogień był tak straszliwy.~Tymczasem
76 III,15|            twierdzy nie zważając na ogień i śmierć. Obłoki dymów prochowych
77 III,15|             bramy, wtem - o cudo! - ogień szwedzki, zamiast się wzmagać,
78 III,15|            Widzę nasze chorągwie!!!~Ogień szwedzki słabnie coraz bardziej.~-
79 III,15|         wszystkich wówczas, gdy ten ogień ugaśnie.~- Nie może inaczej
80 III,17|         obywatele pomogą, a wonczas ogień a miecz! Dotrzymają Billewicze
81 III,17|              w gębie czuję gorycz i ogień. A! do wszystkich rogatych
82 III,19|            że dziewka krzyknęła: "W ogień pierwej się rzucę!" Wiesz,
83 III,23|            straszniej było.~Miecz i ogień srożył się tak, jakby nigdy
84 III,26|             Gdy sobie to wspomniał, ogień wstąpił mu w żyły; już i
85 III,29|          przez kołowrót, lecz nagły ogień piechoty osadził ją na miejscu.
86 III,29|        pierwszym natarciu rozpoczął ogień bardzo gwałtowny, chociaż
87 III,29|         wiarę i ojczyznę!~Tymczasem ogień jego piechoty, broniącej
88 III,29|        przerażenie w nich brzmiało.~Ogień przy kołowrocie ustaje naraz,
89 III,29|            tej samej wioski wniosła ogień i miecz!...~Po ugaszeniu
90 III,30|         petyhorskimi". Ci, mniej na ogień od dragonów wytrzymali,
91 III,30|             pierwszy wniósł miecz i ogień do Prus Elektorskich?! A
92 III,30|             kołpaka odkrył rudą jak ogień czuprynę.~- Widzę, że przed