Tom, Rozdzial
1 I,7 | głównymi drzwiami i wnet wieść, że Kmicic chce się prochami
2 I,8 | Ale że uszu naszych doszła wieść o jego swawolach w Upickiem,
3 I,8 | przed godziną spotkała. Wieść o liście zapowiednim szybko
4 I,10 | Bóg wie skąd, złowroga wieść poczęła krążyć z ust do
5 I,10 | większy. Ktoś puścił nagle wieść, że różnowiercy, mianowicie
6 I,11 | umierał król, a do puszczy wieść o tym nawet nie dochodziła;
7 I,12 | zwiastować.~- Musiała przez Żydów wieść tutaj przyjść - rzekł Zagłoba -
8 I,14 | ona poddaje się na samą wieść o zbliżaniu się północnego
9 I,16 | musieli przynieść straszną wieść o zdradzie hetmana wielkiego,
10 I,17 | odparł Oskierko. - Jak mnie wieść o tym doszła, ażem zmartwiał
11 I,17 | im przejeżdżać. Widocznie wieść o przejściu hetmana do Szwedów
12 I,17 | rozstrzelać, jeno tak, aby się wieść nie rozeszła.~Pułkownicy
13 I,19 | gdy do uszu jego doszła wieść o zniszczeniu przez hetmana
14 I,19 | wytchnienia.~Tymczasem doszła doń wieść, że Kmicic zgniótł chorągiew
15 I,22 | naśladować radości książęcej na wieść, że Warszawa wzięta, że
16 I,23 | uchodzi. Niechże puszcza wieść, a i ty puszczaj po drodze,
17 I,23 | Wiłkomierza który przywiózł wieść, że pan Sapieha na waszą
18 II,3 | chorągwie rozniosły o nich wieść po całym województwie podlaskim,
19 II,6 | i większa, albowiem gdy wieść się rozeszła, że jest już
20 II,6 | obozie:~- Radziwiłł idzie!~Wieść ta jakby iskra elektryczna
21 II,6 | przerwał, a po wtóre, iż wieść o Radziwille wielkie na
22 II,6 | Tykocina, którzy przywieźli wieść, że pojazdy Radziwiłła sięgają
23 II,7 | zjechał z Taurogów.~Na samą wieść o tym książę Janusz, jeszcze
24 II,11 | fortuna szwedzka rosła. Wieść, że resztki wojska buntują
25 II,13 | szlacheckich, które potrwożyła była wieść o bliskim nadciągnięciu
26 II,14 | uzyskali dobre warunki. Jakoż wieść przygnębiła umysły braci
27 II,16 | Kazimierza? Była to wprawdzie wieść potwornie nieprawdopodobna,
28 II,17 | należała się już lepsza wieść i jakowaś pociecha z kraju!~
29 II,17 | pod mury, aby potwierdzić wieść o nadciąganiu wielkich dział
30 II,17 | z załogą, i przyniósłszy wieść o działach burzących rozniosą
31 II,19 | królewska mość powie, gdy go wieść o tej stracie dojdzie?!...~
32 II,19 | zwłaszcza między polskimi wieść, że górnicy, którzy teraz
33 II,19 | rada! - rzekł Miller.~- Gdy wieść ta między naszymi i polskimi
34 II,19 | przybyły.~W kilka dni później wieść gruchnęła po obozie szwedzkim
35 II,19 | potwierdzał sto razy dziennie wieść o znalezieniu przechodu,
36 II,19 | poczęto wołać na murach i wieść piorunem rozbiegła się w
37 II,19 | cel, mieszkań, z kościoła.~Wieść brzmiała ciągle. Podwórzec
38 II,20 | obozów, roznosząc wszędzie wieść fałszywą i trwogę. Tymczasem
39 II,21 | stamtąd przyjeżdża i tę wieść przynosi!~Czarne oczy królowej
40 II,21 | gość z Częstochowy! dobra wieść, słuchajcie!... Z samej
41 II,22 | Prócz tego rozeszła się wieść o jakimś związku szlachty
42 II,22 | zostawić, a to dlatego, ażeby wieść się nie rozeszła i nieprzyjaciele
43 II,22 | nie co dzień rozchodzi się wieść po całej Rzeczypospolitej,
44 II,22 | wraz puścić jak najszerzej wieść, że i my znajdujem się między
45 II,22 | Tego samego dnia gruchnęła wieść po całej Głogowej, że majestat
46 II,24 | pierwsi, gdy rozeszła się wieść o wzięciu Krakowa, a zwłaszcza
47 II,24 | labirynt gór zapędziły.~I teraz wieść o przejeździe króla z wojskiem
48 II,24 | mniemał, że w takim razie wieść rozebrzmiałaby wnet, razem
49 II,27 | aż na koniec rozebrzmiała wieść już pewna, że hetmani, a
50 II,29 | majestat.~Gdy przez mury doszła wieść o oblężeniu Częstochowy,
51 II,29 | Oblężenie dobiegało końca.~Wieść o odjeździe pana Sapiehy
52 II,30 | wszystkich duszach straszna wieść o podniesieniu przez nieprzyjaciela
53 II,30 | chłopstwa, bo się rozbiegła wieść, że król zamyśla los chłopski
54 II,31 | wszystkich duszach straszna wieść o podniesieniu przez nieprzyjaciela
55 II,31 | chłopstwa, bo się rozbiegła wieść, że król zamyśla los chłopski
56 II,36 | Borzobohatej-Krasieńskiej doszła mnie wieść, iż Szwedzi nie tylko nie
57 II,37 | pomocą. Oczywiście gruchnęła wieść, że panu Sapieże walą auxilia,
58 II,37 | Tymczasem rozbiegła się wieść pomiędzy wojskiem, że król
59 II,38 | pomocą. Oczywiście gruchnęła wieść, że panu Sapieże walą auxilia,
60 II,38 | Tymczasem rozbiegła się wieść pomiędzy wojskiem, że król
61 III,1 | Rzeczypospolitej opatrzył, nim wieść się o jego pochodzie rozeszła,
62 III,1 | Mógł się spodziewać, że wieść rozbiegnie się po całym
63 III,3 | przecięły. Na koniec przyszła wieść, że pan Paweł Sapieha z
64 III,5 | grać w szwedzkim obozie. Wieść, że odwrót nakazany, rozbiegła
65 III,6 | zostanie uwolniony. Ledwo wieść o tym rozbiegła się po ziemiach,
66 III,15| wprawdzie się uciszył, jednakże wieść podziałała uspokajająco.
67 III,15| przyjechał, tam pierwszy szczęsną wieść zwiastował, iż Szwed pobit
68 III,16| zmieniła.~Pewnego dnia przyszła wieść jak piorun, że Tykocin przez
69 III,16| widując. Te gdy jej przyniosły wieść, iż książę gotuje wyprawę
70 III,20| zaraz, że mu niepomyślną wieść ma zwiastować, więc spytał
71 III,20| jaskółka, zwiastunka wiosny, wieść z innych stron. Na te przymorskie
72 III,20| sobie obcy, gdy usłyszeli tę wieść, padali sobie w objęcia,
73 III,20| niepewną oglądać. Woleliby wieść o klęsce niż tę głuchą ciszę.
74 III,20| głuchą ciszę. Ale żadna wieść nie mogła nadejść, bo właśnie
75 III,21| odwinęła się karta... Mieliśmy wieść, że pan Sapieha jeszcze
76 III,22| niż do ludzi, i przyniosły wieść o klęsce Bogusławowej pod
77 III,22| uczynek, umyślnie rozpuścił wieść, że stary do Tylży wyjechał.
78 III,22| spodziewać, że na pierwszą wieść o zbliżaniu się wojsk Sapieżyńskich
79 III,23| się lada chwila usłyszeć wieść o jego śmierci i zagubie
80 III,23| oni żadnego napadu, bo już wieść o zamierzonym wyjściu wojsk
81 III,23| Sakowicza zaś straszliwa wieść, którą w dwóch słowach powtarzały
82 III,23| czynił nad grzesznymi.~A wieść biegła jakby na skrzydłach,
83 III,23| nie jakich, które na samą wieść połączą się i rozniosą go
84 III,26| powstańczych, które zapewne na wieść o klęsce jak tuman się rozwieją?!~
85 III,28| rana.~Nazajutrz gruchnęła wieść po okolicy, że pan miecznik
86 III,28| Billewicz jest na Laudzie. Na tę wieść, kto żyw był, wychodził
87 III,28| pozostać mógł wątpliwym. Jakoż wieść sprawdziła się w zupełności.~
88 III,28| zwycięstwami zajęte, że wieść o klęsce, jaką pan Gosiewski
89 III,28| żołnierzowi pierzchać na samą wieść o nieprzyjacielu?~- Waćpanna
90 III,30| wpaść w ręce Babinicza, bo wieść głosiła powszechnie, że
91 III,31| gorąco, drudzy powtarzali wieść uporczywie.~Oleńka nie uwierzyła.
|