Tom, Rozdzial

 1  I,1  |             odparł zabierając się do rąk całowania. - Dla Boga !
 2  I,5  |             z niezmierną żywością do rąk jej przypadł. Ona zaś, choć
 3  I,5  |          załamała ręce widząc, jak z rąk jej się wymyka ta wichrowata
 4  I,8  |            ją wyrwał po kawalersku z rąk gwałtownika, narażając się
 5  I,8  |         napełniony skopek wyleciał z rąk Marysi i struga mleka polała
 6  I,13 |            będę, jeśli cię nagroda z rąk moich dojdzie i daj Boże
 7  I,14 |          wiem, zali to pismo dojdzie rąk Waszej Ks. Mości; ale chociaż
 8  I,14 |         piersi nie stanie, gdy i tak rak kozacki pierś tę toczy!
 9  I,15 |              przysięgam, że więcej z rąk moich nie wyjdzie...~Tymczasem
10  I,17 |          kulbakami, aby konie choć z rąk pokarmić.~Jeńcy na wozie
11  I,17 |       Nadbiegli inni. Ze dwadzieścia rąk chwyciło pana Kowalskiego,
12  I,17 |            pan Michał wziął buławę z rąk Zagłoby, uszykował w mig
13  I,18 |           zaledwie kilku wypuściło z rąk tręzle i przechyliło się
14  I,18 |          czasami rapier, wytrącony z rąk rajtara, wylatywał furkocząc
15  I,19 |      pułkownikom udało się wymknąć z rąk szwedzkich, i życzył im
16  I,20 |           księcia.~- Właśniem z tych rąk się wyśliznął... a to wiesz,
17  I,20 |          panna tu obecna wyprosiła z rąk pana Wołodyjowskiego, ale
18  I,20 |            Kmicicowi. Ów wziął go do rąk i począł przebiegać oczyma.
19  I,20 |              Lepiej mi było zginąć z rąk waszych!~I wyszedł z izby.~-
20  I,21 |             najeść, tyś ledwie z ich rąk nie zginął, a teraz pójdą
21  I,22 |             To mówiąc książę wziął z rąk pana Suchańca paczkę listów
22  I,25 |        rodzinnych wyglądać śmierci z rąk nieprzyjaciela.~Kmicic częstokroć
23  I,25 |            Obejdziem się bez niego i rąk nie opuścimy, bo teraz właśnie
24  I,26 |           sposobności umknę z twoich rąk; ale że cię każę końmi rozerwać,
25  I,26 |              wielki człowiek ginął z rąk prostaka. Toć i Pompejusza
26  I,26 |             toć królowie francuscy z rąk ludzi niskiego stanu ginęli,
27 II,1  |           zdołał wydostać się z jego rąk i mało tego: obalić samego
28 II,4  |          pora, alboż im nie potrzeba rąk i szabel? Niemało to tam
29 II,4  |              nagle głownia wypadła z rąk Józwy, rozsypując tysiące
30 II,4  |            Raz się wymknąłeś z moich rąk, a teraz do Szwedów w przebraniu
31 II,6  |          Mirski i Oskierko zginęli z rąk radziwiłłowskich, bo już
32 II,6  |               I zacnych ludzi z jego rąk wyrwał, i po drodze Szwedów
33 II,6  |    szacunkiem. Wydzierano go sobie z rąk do rąk i zasięgano jego
34 II,6  |         Wydzierano go sobie z rąk do rąk i zasięgano jego rady we
35 II,6  |               do waszej wielmożności rąk oddać...~- Powinieneś... -
36 II,7  |           rzeczy.~- Cud boski mnie z rąk tego wcielonego diabła wydostał -
37 II,7  |            schwytać można, a mnie do rąk dostawić! Zapłaciłbym mu
38 II,8  |       końcowi; podano wodę do umycia rąk, po czym książę Janusz wstał
39 II,8  |              nie chciał wypuszczać z rąk Oleńki, ale część ich powiedział
40 II,10 |             domach ślady drapieżnych rąk. Były to domy tych mieszkańców,
41 II,11 |           Oficer chwycił pochodnię z rąk rajtara i skłoniwszy się
42 II,13 | Wrzeszczowicza, a ten wziął je z ich rąk i odczytał głośno. Było
43 II,16 |             ludzi zbiegłych z wież i rąk mistrza, a z czeladzi wisielców,
44 II,18 |            tego jeszcze wyrwał się z rąk Kuklinowskiego i zemsty
45 II,19 |         srebra zdołałem wyrwać z ich rąk, nawet większą część. Jest
46 II,19 |              sam siebie, do czego ma rąk przyłożyć?~Wtem Wrzeszczowicz
47 II,19 |             zaraz komenda sama mu do rąk właziła. Aż mi dziwno było,
48 II,20 |  cierpliwości, zemstę.~A tymczasem z rąk do rąk przelatywał tysiącami
49 II,20 |         zemstę.~A tymczasem z rąk do rąk przelatywał tysiącami w
50 II,22 |             książę wyrwał się z jego rąk, pobił mu ludzi, jego samego
51 II,22 |             wysadził i ze szwedzkich rąk się wydostał, nikt nie ma
52 II,22 |               nie ujdzie żyw z moich rąk!~- Nie będzie potrzeby -
53 II,24 |           nie mógł wydrzeć się z ich rąk, zwłaszcza że od przodu
54 II,24 |        wyswobodził na koniec lejce z rąk trzymających je biskupów
55 II,26 |              nie chciałem w zdradzie rąk maczać. Com wycierpiał,
56 II,26 |           nie chciał. Ledwiem z jego rąk wyszedł, za przyczyną listów,
57 II,27 |     pieszczoty, i mruganie oczami, i rąk klaskanie. Ledwie już wytrzymać
58 II,28 |            znalazła!~- Już byś jej z rąk nie puścił... I dobrze byś
59 II,36 |             ją do pana Sapieżyńskich rąk oddał, a pan wojewoda uczyni
60 II,36 |            upewnić, że ją wiernie do rąk pana Sapieżyńskich dowiezie.~
61 II,37 |          pana Sapiehy. Takie mnóstwo rąk chwyciło za broń, że wojsko
62 II,37 |          księciem i ledwie zdrowie z rąk Kmicicowych salwował.~-
63 II,38 |          pana Sapiehy. Takie mnóstwo rąk chwyciło za broń, że wojsko
64 II,38 |          księciem i ledwie zdrowie z rąk Kmicicowych salwował.~-
65 III,4 |      pendencie.~Rapier wysunął się z rąk nieszczęsnego i noc objęła
66 III,5 |             wszyscy, kiedym to was z rąk Radziwiłła wyłusknął? Powiadam
67 III,6 |           zaciśniętymi zębami; żaden rąk nie wyciągnął, żaden nie
68 III,6 |            czym kilkanaście krwawych rąk wyciągnęło się ku chłopakowi.~-
69 III,8 |             sposobem nie tylko się z rąk Kuklinowskiego uwolnił,
70 III,9 |               które nosiła piechota, rąk i nóg sterczących tak bezładnie
71 III,15|           stolica przechodzi znów do rąk prawego monarchy. W godzinę
72 III,16|            przed swą damą brał z jej rąk wieniec zwycięstwa. Okrzyki
73 III,19|             głosu i list wypadł mu z rąk na podłogę; przez chwilę
74 III,20|            tylko, że usuwa się jej z rąk ostatnia deska ratunku,
75 III,26|             Bogusława dojść z innych rąk, mianowicie z rąk pana Wołodyjowskiego,
76 III,26|             innych rąk, mianowicie z rąk pana Wołodyjowskiego, który
77 III,26|              zupełną i choć własnych rąk we krwi bezbronnych nie
78 III,26|             dawał.~- Żeby nie z tych rąk, żeby nie z tych piekielnych
79 III,26|          żeby nie z tych piekielnych rąk! - zawołał Kmicic.~- Owszem,
80 III,26|          zawołał Kmicic.~- Owszem, z rąk Bogusławowych, wiem to od
81 III,26|            nasze ręce, rzucił się do rąk Karolowych: "Królu, ratuj
82 III,26|           siebie prosząc, byle nie z rąk Bogusławowych, wreszcie
83 III,27|       Tatarzy poczęli karmić konie z rąk jęczmieniem, aby nowych
84 III,27|           furkały koło twarzy, oczu, rąk. Daremnie potężny żołnierz
85 III,27|              cię zdrowiem, ale cię z rąk nie puszczę. Dasz mi na
86 III,27|        trupem padnę, jeśli wyjdzie z rąk, w które go oddałem, nim
87 III,27|             jeńca i że kto chce go z rąk tatarskich wydobyć, musi
88 III,28|            biedną sierotę ze srogich rąk nieprzyjacielskich. Bóg
89 III,29|          pocieszał się, że umknęła z rąk Sakowicza i że aż do końca
90 III,30|              nagroda dochodzi mnie z rąk Twoich!~Tu chwycił podnóże
91 III,30|         przez drugiego trupa doszedł rąk Kmicicowych. W głowie pana