Tom, Rozdzial

 1  I,10 |         na sejmie, który król Jan Kazimierz złożył 19 maja w Warszawie.~
 2  I,10 |        Król! król! jako żywo! Jan Kazimierz! - poczęto wołać ze wszystkich
 3  I,10 |          w Warszawie ani król Jan Kazimierz, ani panowie kanclerze,
 4  I,12 |          Zawinił bo nasz pan, Jan Kazimierz, srodze zawinił... Przepadło
 5  I,13 |          tak niedawno jeszcze Jan Kazimierz do Grodna wzywał przez rozpaczliwe
 6  I,14 |     Książęcą Mość polecam.~Michał Kazimierz Radziwiłł,~Książę na Nieświeżu
 7  I,22 |            Bliższy on nam niż Jan Kazimierz, bo to nasza krew!~Radziwiłł
 8  I,22 |            Bliższy on nam niż Jan Kazimierz!" - wówczas twarz jego wypogodziła
 9  I,22 |         nasza, mości panowie! Jan Kazimierz pobit pod Widawą i Żarnowem!...
10  I,23 |        pomoc... Desperat dziś Jan Kazimierz, a jutro może jego szczęście
11  I,23 |         przy Szwedach, tedyby Jan Kazimierz nie miał już co robić w
12  I,25 |    dowcipu w jednym palcu niż Jan Kazimierz w całej głowie.~- Książę
13 II,4  |            exemplum nasz król Jan Kazimierz, który wedle prawa dwie
14 II,7  |          swej siły; gdyby zaś Jan Kazimierz zdołał zawrzeć przymierze
15 II,9  |           w sercach była! Nie Jan Kazimierz zbiegł, jeno przedawczykowie
16 II,11 |      Gustaw to nie wasz dawny Jan Kazimierz, który nawet u Żydów zapożyczać
17 II,11 |           śląskiej granicy, i Jan Kazimierz snadnie od niego zasiłki
18 II,16 |           waszmość mówisz, że Jan Kazimierz nas opuścił, że już abdykował
19 II,17 |          i na koń już siada. Król Kazimierz wojsko zbiera i lada dzień
20 II,20 |      minął jednak czas (pisał Jan Kazimierz), chociaż tak już daleko
21 II,21 |        czuło serce.~Tymczasem Jan Kazimierz po ewangelii klęknął znowu,
22 II,21 |          nimi wyszedł z wolna Jan Kazimierz.~- Miłościwy królu! - zakrzyknął
23 II,21 |        długi do nóg pańskich.~Jan Kazimierz pochylił się i począł podnosić
24 II,21 |       pojawiła się za chwilę. Jan Kazimierz, ledwie ją ujrzał, zaraz
25 II,22 |       czynem opuszczą Szweda.~Jan Kazimierz położył koniec tym rozprawom
26 II,22 |    szczerą intencję - odrzekł Jan Kazimierz - ale uspokójże się, bo
27 II,22 |           mi tutaj swarów!...~Jan Kazimierz czynił wrażenie takiej powagi
28 II,22 |      króla apelować, tak ufał Jan Kazimierz jej bystrości i rozumowi.
29 II,23 |         bowiem w swej naturze Jan Kazimierz, że umysł jego łatwo przechodził
30 II,23 |      takową radę zabito!~Lecz Jan Kazimierz począł sam wypytywać uciekających.~-
31 II,23 |       Bogiem, ludzie! - rzekł Jan Kazimierz.~Uciekający przemknęli szybko.~-
32 II,23 |         łuna - rzekł wreszcie Jan Kazimierz - gdy wjeżdżam, druga mi
33 II,23 |    biskupi i dygnitarze.~Lecz Jan Kazimierz zniecierpliwił się, z ócz
34 II,23 |         Krzyż! - odpowiedział Jan Kazimierz.~- Miłościwy panie! wysłuchaj
35 II,23 |           mówiłem?! - zawołał Jan Kazimierz. - Niepotrzebnieście się
36 II,24 |          na kraj świata. Mógł Jan Kazimierz, gdyby tylko odkrył, kto
37 II,24 |           z niczym i z nikim. Jan Kazimierz wsparł jeszcze silniej rumaka
38 II,24 |    godzina zguby lub niewoli.~Jan Kazimierz, woląc widocznie pierwszą
39 II,25 |           i strzel by, tak że Jan Kazimierz stanął wkrótce na czele
40 II,25 |       boża króla broniła. Sam Jan Kazimierz począł mówić o bitwie w
41 II,26 |     szukać dłoni królewskiej. Jan Kazimierz zaś dłoni wprawdzie nie
42 II,26 |          tak jest! - zauważył Jan Kazimierz.~- Posługi oddałem mu znaczne -
43 II,26 |         nie troskaj! - rzecze Jan Kazimierz. - Wyrobię ja to u samego
44 II,26 |        taki syn, nie puszcza!~Jan Kazimierz rozśmiał się wesoło i dobrotliwie.~-
45 II,27 |           o mrozie! - zawołał Jan Kazimierz.~- A co o nich i gadać,
46 II,27 |        Kordecki w tym piśmie. Jan Kazimierz chwycił skwapliwie za list,
47 II,30 |   boskiego Matko i Panno! Ja, Jan Kazimierz, Twego Syna, Króla królów
48 II,31 |   boskiego Matko i Panno! Ja, Jan Kazimierz, Twego Syna, Króla królów
49 II,32 |    królowi znajomy, zaraz też Jan Kazimierz kazał mu stanąć przed sobą
50 II,32 |          zaszło w Kiejdanach.~Jan Kazimierz zaś słuchał chciwie, a gdy
51 II,34 |    odmawiam - rzekł zdziwiony Jan Kazimierz - bo lepszego przywódcy
52 II,34 |        chcesz ruszyć? - pytał Jan Kazimierz.~- Boga mi! Jutro!~- Może
53 II,34 |      opiece boskiej polecamy. Jan Kazimierz, król."~- Na miły Bóg! na
54 II,39 |            książę krajczy, Michał Kazimierz Radziwiłł, pan potężny,
55 III,3 |    miesiące, a przez ten czas Jan Kazimierz zbierze wojska, sprowadzi
56 III,3 |        bunt głowę podniósł, a Jan Kazimierz, niepomny na klęski, które
57 III,4 | Podtrzymywała go nadzieja, że Jan Kazimierz zabieży mu drogę i bitwę
58 III,4 |     rozeszły się pogłoski, że Jan Kazimierz ruszył ze Lwowa z kwarcianym
59 III,4 |    rachuby Karolowe zawiodły, Jan Kazimierz wolał bowiem czekać na skupienie
60 III,4 |           było niepewnym, czy Jan Kazimierz we Lwowie się znajduje,
61 III,4 |     sprawdzić, gdzie istotnie Jan Kazimierz się znajduje.~W tym celu
62 III,4 |       pewno wywiedział, gdzie Jan Kazimierz się znajduje, miał król
63 III,8 |        wysuniętą naprzód, jak Jan Kazimierz, jeno twarz tłustszą i większy
64 III,8 |        śmiałość wysłannika.~- Jan Kazimierz sam was od przysięgi uwolnił -
65 III,11|     odebrał wiadomość, że sam Jan Kazimierz wraz z hetmanami i nowym
66 III,12|      tygodni nadciągnąć.~Król Jan Kazimierz posłał do starego Wittenberga
67 III,12|     bronić. Rozumiał też król Jan Kazimierz, że oblężenie, zwłaszcza
68 III,12|        myśleć skórze, król bowiem Kazimierz, mając aż nadto sił, zdołał
69 III,13|      tygodni nadciągnąć.~Król Jan Kazimierz posłał do starego Wittenberga
70 III,13|     bronić. Rozumiał też król Jan Kazimierz, że oblężenie, zwłaszcza
71 III,13|        myśleć skórze, król bowiem Kazimierz, mając aż nadto sił, zdołał
72 III,15|            co tchu, do króla.~Jan Kazimierz miał już miasto w ręku,
73 III,15|         co to znaczy? - pytał Jan Kazimierz.~Wtem pomruk przeszedł w
74 III,23|            w niewoli! że król Jan Kazimierz triumfuje, a po zwycięstwie
75 III,24|     puszczać oddziałów, które Jan Kazimierz chciałby na Litwę lub do
76 III,24|         doniesieniem, iż król Jan Kazimierz wyprawił za Bug przeciw
77 III,24|       zachodził, w jakim celu Jan Kazimierz mógł wysłać hetmana polnego
78 III,24|          później nastąpić. A lubo Kazimierz stał już na czele potęgi
79 III,25|     puszczać oddziałów, które Jan Kazimierz chciałby na Litwę lub do
80 III,25|         doniesieniem, iż król Jan Kazimierz wyprawił za Bug przeciw
81 III,25|       zachodził, w jakim celu Jan Kazimierz mógł wysłać hetmana polnego
82 III,25|          później nastąpić. A lubo Kazimierz stał już na czele potęgi
83 III,26|            hetmani polegli, a Jan Kazimierz dostał się do niewoli.~Więc
84 III,26|      dzielny, jak niefortunny Jan Kazimierz przegrał wielką trzydniową
85 III,26|      ogarnęło zdumienie.~Król Jan Kazimierz nieśmiertelną sławę pozyskał.
86 III,26|          pod takim wodzem jak Jan Kazimierz pobije w następnym spotkaniu
87 III,26|        ale zwycięstwo odniósł Jan Kazimierz, i że jego pochód w dół
88 III,26|        czuprynach stawały. Książę Kazimierz Michał, który z nami przeciw
89 III,27|          Radziwiłł, książę Michał Kazimierz, uderza nań z boku ze swą
90 III,27|           jak grzmot:~- Vivat Jan Kazimierz! pan nasz i ojciec miłościwy!~
91 III,32|         głos od ołtarza:~"My, Jan Kazimierz, król polski, wielki książę