Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       spojrzały tak słodko na pana Andrzeja, że mu od razu serce jak
 2  I,1  |        jeszcze brzmiały słowa pana Andrzeja, słyszała jeszcze jego śmiech
 3  I,2  |       otoczyli śmiejącego się pana Andrzeja; Kokosiński podniósł uszniak
 4  I,4  |         uraza i do nich, i do pana Andrzeja. Dumną pannę bolało coraz
 5  I,5  |          swoim czasie od ojca pana Andrzeja, gdy u niego w gościnie
 6  I,5  |            było tylko sapanie pana Andrzeja. Ostatnie słowa Oleńki przedarły
 7  I,5  |      Soroka przybliżył się do pana Andrzeja.~- Panie rotmistrzu - spytał -
 8  I,5  |            zmęczenie ogarnęło pana Andrzeja, gdyż zresztą, co prawda,
 9  I,5  |      komnaty, w której ukryła pana Andrzeja.~- Nie ma już nikogo! wychodź
10  I,6  |            także i na korzyść pana Andrzeja, a przynajmniej, że mu życie
11  I,6  |        duszy Oleńki na obronę pana Andrzeja, któż zgadnie, któż wypisać
12  I,6  |          przyszłość ze strony pana Andrzeja. Zresztą, jakże to mogła
13  I,7  |          ku ziemi blada głowa pana Andrzeja, z zamkniętymi oczyma i
14  I,13 |         przesuwać przez głowę pana Andrzeja: owa czeladna w Wodoktach,
15  I,13 |          niezmierny pochwycił pana Andrzeja, żal, dla którego innych
16  I,13 |        dopiero chwili ujrzała pana Andrzeja przy boku hetmańskim, więc
17  I,16 |         otwartymi rękoma. Ale pana Andrzeja nie upoiło zwycięstwo. Owszem,
18  I,19 |     poplecznika radziwiłłowskiego, Andrzeja.~Imię tego ostatniego powtarzały
19  I,21 |            ciebie! - rzekł do pana Andrzeja.~- Mości książę, nie moja
20  I,24 |         zwracając się znów do pana Andrzeja.~- Zdrowie! - odrzekł Kmicic. -
21  I,24 |       Dziwny niepokój ogarnął pana Andrzeja. Powtarzał sobie: "Jadę!
22  I,25 |      poczytać, zachwycał oczy pana Andrzeja. Oficerowie spoglądali też
23  I,25 |      upodobaniem spoglądać na pana Andrzeja, bo z tego, co o nim słyszał,
24  I,25 |           było coś wprost dla pana Andrzeja bolesnego.~Policzki jego
25  I,25 |           spojrzenie na twarz pana Andrzeja, poznałby, iż w młodym pośle
26  I,25 |       przelotne spojrzenie na pana Andrzeja.~- A jeżelibym ci powiedział,
27  I,25 |         zawartą w nim wodę na pana Andrzeja, a pan Andrzej począł parskać
28  I,26 |    wyciągał więcej na rozmowę pana Andrzeja. Zdawał się być zmęczony
29 II,1  |       szumiało tylko w głowie pana Andrzeja, bo wieczór był pogodny.
30 II,1  |     poczęła widocznie chwytać pana Andrzeja, bo po kilkakroć powtórzył:~-
31 II,1  |    żołnierze złożyli śpiącego pana Andrzeja na tapczanie - po czym sami
32 II,1  |      zemsta na potem!...~Oczy pana Andrzeja płonęły gorączką, wargi
33 II,4  |            takiego, co bawiło pana Andrzeja, więc nie tylko że zaraz
34 II,4  |          tak wezbrała w sercu pana Andrzeja, że gotów byłby wszystką
35 II,4  |           czym zwrócił się do pana Andrzeja:~- Tyżeś to, piekielniku,
36 II,4  |      rzekłszy chwycił za kark pana Andrzeja, a pan Andrzej chwycił jego;
37 II,4  |     chwycił za kark lewą ręką pana Andrzeja, a w prawej trzymał już
38 II,9  |         ich znali, zapewniali pana Andrzeja, że nie masz nad nich strzelców
39 II,9  |          podziw dla śmiałości pana Andrzeja, inni zapłonili się, wreszcie
40 II,10 |            zdziwionymi oczyma pana Andrzeja, ale długo w Warszawie miejsca
41 II,10 |     podobnym głosem:~- Na intencję Andrzeja, aby go Bóg z grzesznej
42 II,10 |           i na intencję grzesznego Andrzeja na mszę dajesz?... To nie
43 II,11 |          karczmy przemówił do pana Andrzeja najczystszą polszczyzną,
44 II,12 |        poczęli mierzyć oczyma pana Andrzeja badawczo i z niedowierzaniem,
45 II,12 |       pytania odpowiesz?~Ręce pana Andrzeja drżały, oczy wpiły się w
46 II,12 |            wziął do spowiedzi pana Andrzeja i spowiadał go długo w pustym
47 II,13 |            ze służby uwolnił.~Pana Andrzeja złość porwała.~- Psy! -
48 II,14 |           Ten nadszedł, wziął pana Andrzeja obu rękoma za głowę, następnie
49 II,14 |           łzy błysły w oczach pana Andrzeja, a ksiądz Kordecki rzekł:~-
50 II,15 |         zarazem spojrzenia na pana Andrzeja podziwiając wspaniałą jego
51 II,16 |        rzucił okiem znawcy na pana Andrzeja i wnet wpadła mu bardzo
52 II,17 |        zostawił Kmicica, lecz pana Andrzeja nie było już ani śladu.~-
53 II,18 |       wojny zatwardziły serce pana Andrzeja i nie było w nim litości,
54 II,20 |          mogło źle wypaść dla pana Andrzeja i jego towarzyszów. Jechali
55 II,20 |           znużonego na śmierć pana Andrzeja - i spał długo, kiwając
56 II,21 |    wystarał się o kwaterę dla pana Andrzeja u powroźnika mieszkającego
57 II,21 |            trącił teraz w bok pana Andrzeja.~- A coś waćpan za jeden? -
58 II,23 |       ciebie oddać...~Tu oczy pana Andrzeja zwilgotniały, a taka szczerość
59 II,24 |        jeszcze zabrzmiał głos pana Andrzeja:~- Bij!~I jako skała oderwana
60 II,24 |           i ludzkich wydobyli pana Andrzeja. Twarz jego była blada,
61 II,24 |        przywlekli przed niego pana Andrzeja, który ciężył im ku ziemi
62 II,26 |     Lubowli odwiedził rannego pana Andrzeja. Zastał go przytomnym i
63 II,33 |        zasługach, a od samego pana Andrzeja o porwaniu księcia Bogusława
64 II,36 |    zaprzeczać, chwyciła nagle pana Andrzeja za rękę i przycisnęła ją
65 II,40 |          zwrócił się zaraz do pana Andrzeja:~- Czemuś to mówił: "gorze!",
66 II,41 |            się w ciemności do pana Andrzeja:~- Od pana Sapiehy?~- Tak
67 II,41 |            odpowiem!...~Twarz pana Andrzeja blada była jak chusta, ręką
68 III,8 |         Oficer zwrócił się do pana Andrzeja.~- Król jest w drugim końcu
69 III,8 |        pilnie, spoglądając na pana Andrzeja, wreszcie rzekł:~- To, widzę,
70 III,12|            niecierpliwiło tak pana Andrzeja, iż mało ze skóry nie wyskoczył,
71 III,12|     krzywdy naokoło czynią.~- Pana Andrzeja by im na przywódcę dać! -
72 III,13|            niecierpliwiło tak pana Andrzeja, iż mało ze skóry nie wyskoczył,
73 III,13|     krzywdy naokoło czynią.~- Pana Andrzeja by im na przywódcę dać! -
74 III,16|              Waćpan znałeś pana... Andrzeja Kmicica...~- Tak jest, pani...
75 III,24|        rozciągnęli szeroko na pana Andrzeja sieci w trójkącie nad Bugiem,
76 III,25|        rozciągnęli szeroko na pana Andrzeja sieci w trójkącie nad Bugiem,
77 III,26|               Tak jest.~Twarz pana Andrzeja rozjaśniła się, jak gdyby
78 III,27| przyduszonym głosem, bo stopa pana Andrzeja ciągle gniotła mu piersi:~-
79 III,27|            ściągnął na powrót pana Andrzeja.~- Stój, psi synu! - zakrzyknął
80 III,27| poszukiwanie wodza.~Ujrzawszy pana Andrzeja, wierni nohajcy wyrzucili
81 III,27|       rzekł zwracając mowę do pana Andrzeja:~- Mów waść, czego chcesz?~-
82 III,28|  dowiedział się o odstępstwie pana Andrzeja, zapomniał lub nie miał
83 III,29|        synowicy.~Zmartwiło to pana Andrzeja niepomiernie, że jej w Taurogach
84 III,30|      ciągnęła dragonia, przez pana Andrzeja z mozołem wielkim z ochotników
85 III,30|            salutując przy tym pana Andrzeja szablami. On zaś radował
86 III,30|         Kmicicowych. W głowie pana Andrzeja tysiączne myśli przelatywały
87 III,30|       straszny gniew schwycił pana Andrzeja za gardło, oczy mu zabłysły,
88 III,31|           budzić dawny żal do pana Andrzeja. Winy jego przychodziły
89 III,32|      powrocie do Lubicza rany pana Andrzeja poczęły się goić, wcześniej
90 III,32|      niewieści głos tuż około pana Andrzeja, a w kościele zerwał się
91 III,32|            ławce i przeżegnał pana Andrzeja, który wsparty ciągle o