Tom, Rozdzial
1 I,10 | pogasić pożaru, owszem, wstęga owa stawała się coraz szerszą
2 I,10 | Wszyscy zgodzili się na ową radę i poczęto nieco żwawiej
3 I,12 | małą siłą się porwał na ową niezmierną potęgę, ażeby
4 I,12 | wydawało się, iż nie tylko owa komnata, ale i cały zamek
5 I,12 | serdecznym i łaskawym uśmiechem i owa nieprzystępność, otaczająca
6 I,13 | to te tłumy żołnierzy i owa szlachta, którą tak niedawno
7 I,13 | przez głowę pana Andrzeja: owa czeladna w Wodoktach, gdzie
8 I,13 | przeszywały lub jakby ta czy owa twarz budziła w nim gniew.
9 I,14 | z panem Stankiewiczem, z ową trójką szlachty przybyłej
10 I,19 | nawet rozpaczy, gdyż bitwa owa sprowadziła na jego głowę
11 I,20 | Zagłoba - tom diablo w nim ową wiarę podkopał. Widzieliście,
12 I,22 | zanim zgodziła się pójść na ową ucztę, którą hetman dla
13 I,22 | cały był zajęty Oleńką i ową głęboką rozterką, jaka ich
14 I,25 | zawołany żołnierz prowadził ową chorągiew.~- Któż to taki?~-
15 II,6 | ani tak niesforne, jak owa szlachta wielkopolska, która
16 II,7 | łatwości, z jaką skruszył ową potęgę, zawsze dotąd w walce
17 II,7 | na szczycie sławy, gdyby ową pożądaną tak namiętnie koronę
18 II,8 | ów majestat dziewiczy i owa piękność przeczysta zda
19 II,9 | prawego monarchę, wszak mieli ową odmianę, której pożądano
20 II,10 | duszy otworzyć. Nawet z ową szlachtą polską, która bawiła
21 II,14 | podtrzymywała ochotę, ale natomiast owa trwoga duszna, z którą polskie
22 II,15 | obozie szwedzkim czyniła owa pieśń i kapela niemałe wrażenie.
23 II,15 | przecie sam jenerał twierdzę ową kurnikiem nazywał i obiecywał
24 II,16 | się mocno przyswoić sobie ową manierę, co mu się zresztą
25 II,17 | dla oblężonych, gdyby nie owa kolubryna wątląca ciągle
26 II,19 | księży- mówił dalej Weyhard - owa partia w klasztorze, która
27 II,19 | odesłał za jedną drogą i ową część srebra znalezionego
28 II,19 | Fossisa kto położył?~- A owa kolubryna! Jeśli nam nie
29 II,19 | w kościele, chcąc sobie ową stratę wynagrodzić, poczęli
30 II,21 | ci! - rzekł król.~- Cóż owa kolubryna?...~- Tę kolubrynę...
31 II,23 | przed Szwedami ustępował.~Owa zaś biała całkiem wielkością
32 II,23 | dłużej wątpić, gdyż ponad ową mniemaną zorzą podnosiły
33 II,25 | Lubomirski. Leciał on jak wicher ową ulicą, a za nim dwóch masztalerzy
34 II,25 | równie wiernych. Zrozumiał ową intencję król i serce wezbrało
35 II,26 | pokarał, który zebrawszy ową szlachtę, dziewkę mi wydarł,
36 II,26 | przysiągłem chętnie. Aż nastała owa uczta straszna, na której
37 II,26 | że gdyby nie ja, to by i owa zdrada żadnych fruktów jadowitych
38 II,26 | większe. I na sejmie, da Bóg, ową materię każę poruszyć, a
39 II,27 | się w podzięce do Boga, bo owa wiekopomna konfederacja
40 II,27 | bezpiecznie, tymczasem sama owa szlachta, tak dotąd o swe
41 II,27 | się znów król gdzie zaraz ową konfederację roborować będziemy,
42 II,28 | stworzona, a to właśnie owa pestka... Jakże jej tam
43 II,32 | Uśmiechnął się król na ową prostoduszną konfidencję
44 II,32 | Ale położywszy na stronę ową sprawę, powiadaj, co o tym
45 II,34 | ujrzeli widomy znak, że miłość owa trwa statecznie i że niech
46 II,36 | bezpieczeństwo i wreszcie ową wielką fortunę mającą jej
47 II,40 | Sapiehę.~Pan Sapieha, widząc ową butę, uśmiechnął się jeno
48 II,41 | uspokoił się znacznie i owa niby obręcz żelazna, która
49 III,2 | niego Zamość, gdyby bowiem ową potężną twierdzę zdołał
50 III,4 | broniła się zaciekle i z całą ową niezrównaną biegłością,
51 III,5 | zwołał radę wojenną. Posępna owa narada niedługo trwała,
52 III,5 | odwrotu, że aż gorliwość owa, jak zauważył Duglas, z
53 III,6 | jeźdźców polskich nie mogła owa straż dostrzec.~W Szandarowskim,
54 III,9 | jaka jego siła.~Bardzo na ową ekspedycję narzekał pan
55 III,9 | ma tam który tabaki? Może ową senność nozdrzami wyparsknę...
56 III,10| Czarniecki wyjechał był pod ową porę do Czerska na lustrację
57 III,11| bardziej ucieszył widząc ową minę, bo już się jakowejś
58 III,11| hałasu, a przecie, żeby nie owa chasa pospolitacka, inaczej
59 III,11| Jan Skrzetuski objął nad ową chasą komendę, bo chociaż
60 III,11| wysoko i jeszcze wyżej; nad ową zaś zbitą i zacieśnioną
61 III,11| samemu miastu.~- Patrzcie na ową wieżę w samym pośrodku Warszawy -
62 III,11| trzecia wieża opodal to curia, owa czwarta w prawo, marszałkowska,
63 III,11| obronie wszelkich fortec. Na ową więc troskę wyprawiał sobie
64 III,11| iż to na cześć królewską owa uczta się odbędzie. Do panów
65 III,11| jednej chwili, co znaczyła owa wycieczka w stronę Mokotowa.
66 III,11| na trakcie błońskim, aby owa posiłkowa jazda i wozy z
67 III,11| Kmicicowi opasali pierścieniem ową tylną straż i rozpoczęła
68 III,12| nie miał wiedzieć, że ci o ową wiśnię chodzi, którą książę
69 III,12| zimne przyjęcie, widząc ową dobroć królewską, uczynili
70 III,12| dniem nadzieję odsieczy; owa armia pod Duglasem, stojąca
71 III,12| bardzo zgięty wpadały w ową chmurę dymu, roztrzaskując
72 III,13| nie miał wiedzieć, że ci o ową wiśnię chodzi, którą książę
73 III,13| zimne przyjęcie, widząc ową dobroć królewską, uczynili
74 III,13| dniem nadzieję odsieczy; owa armia pod Duglasem, stojąca
75 III,13| bardzo zgięty wpadały w ową chmurę dymu, roztrzaskując
76 III,14| koniuszy przyjechał i pannę ową do Taurogów wywiózł? Owóż,
77 III,14| opuszczeniu łoża na wyprawę ową musiał iść pod Tykocin,
78 III,15| raczej w piekle, które pod ową bramą wrzało straszliwie,
79 III,21| doświadczenie mi mówi, że owa cisza źle wróży.~- Raczej
80 III,24| wielką gorliwością zajął się ową piechotą, którą Bogusław
81 III,25| wielką gorliwością zajął się ową piechotą, którą Bogusław
82 III,26| wszystko się skończyło? więc owa powstająca i zwycięska Rzeczpospolita
83 III,27| między wojska Waldekowe a ową piechotę pruską śpieszącą
84 III,27| ukryci w krzach, patrzyli w ową mgłę rzednącą coraz bardziej.~
85 III,28| patrzeć tak wprost, jak na ową czarnuszkę-Ukrainkę.~Szli
86 III,29| podjechawszy nieco jazda owa puściła zaraz w skok konie,
87 III,29| pan Chrząstowski przełamie ową piechotę.~Tymczasem ściemniło
88 III,31| zwracają się ku ucieczce, tak owa Rzeczpospolita powstawała
|