Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      pójdzie z nami?~Młody chorąży spojrzał bystro:~- Ciotuchna? - spytał -
 2  I,1  |          waćpan to uczynił?~Kmicic spojrzał zdziwiony.~- Nie przestraszaj
 3  I,3  |            gładkie." A co na którą spojrzał, to mu zaraz wszystkie zęby
 4  I,4  |       drogi!" Jaki taki z Butrymów spojrzał posępnie spode łba, ale
 5  I,5  |         sumienia! - rzekła.~Kmicic spojrzał zdziwiony, zamilkł na chwilę,
 6  I,5  |          mnie boją!~Tu pan Andrzej spojrzał chełpliwie na Oleńkę i wąsa
 7  I,5  |       przed oczyma.~Następnie znów spojrzał na leżące w mroku ciała.
 8  I,7  |       młodą. Stanąwszy we drzwiach spojrzał śmiało na czeredę szlachty
 9  I,8  |          zanadto uczerniono; potem spojrzał na wybladłego bojarzynka
10  I,8  |    szczęście, że byle na niewiastę spojrzał, ta i w ogień za nim gotowa...
11  I,8  |         nie przepadł.~Wołodyjowski spojrzał przeciągle na towarzysza.~-
12  I,10 |         położył ręce na kolanach i spojrzał bystro wprost w oczy Skrzetuskiemu,
13  I,10 |        Jana Kazimierza!~Wittenberg spojrzał na niego dziwnym wzrokiem
14  I,11 |        jeno matki zawołam!~Jaremka spojrzał na drzwi wychodzące z domu
15  I,13 |        sobie porywczością.~Po czym spojrzał na panów Skrzetuskich, na
16  I,13 | niebezpieczeństwie odstąpi!~Książę spojrzał bystro w twarz Kmicica.~-
17  I,13 |    dobrodzieja!~To rzekłszy Kmicic spojrzał oczyma pełnymi ognia na
18  I,14 |       darować, komu zechce?~Magnat spojrzał ze zdumieniem przed siebie.~
19  I,17 |           od ucha do ucha, po czym spojrzał na uśpionego pana Zagłobę;
20  I,19 |              pytał Ganchof.~Książę spojrzał nań i rzekł z przyciskiem:~-
21  I,19 |            sam poprowadzę.~Ganchof spojrzał nań ze zdziwieniem.~- Ekspedycja? -
22  I,20 |     brytany na widok wilka; on zaś spojrzał na nich wyzywająco, po czym
23  I,20 |           innego do roboty.~Kmicic spojrzał na nich szczególnym wzrokiem,
24  I,22 |          pieczęć ostatniego listu, spojrzał, rozpromienił się cały jak
25  I,25 |            nie popękała; następnie spojrzał w lustro i mówił dalej:~-
26  I,25 |      kawalerze?~- Tak jest.~Książę spojrzał uważniej na Kmicica i w
27  I,25 |         pozostanę.~Książę Bogusław spojrzał ze zdziwieniem na młodego
28  I,26 |          za lejc książęcego rumaka spojrzał Bogusławowi prosto w twarz.~-
29  I,26 |   najlepszy dowód na sobie.~Książę spojrzał uważniej w oblicze junaka
30 II,1  |       samym zachodem słońca Kmicic spojrzał przytomniej i nagle spytał:~-
31 II,2  |          pójdę przynieść miodu. Tu spojrzał na synów znacząco.~- A tamte
32 II,2  |           dwie szklanki. Wszedłszy spojrzał niespokojnie na synów i
33 II,2  |     pogadać, a szczęki bolą.~Stary spojrzał podejrzliwie na pułkownika,
34 II,3  |            skorzysta."~Wtem Kmicic spojrzał na niego bystro.~- Jeno
35 II,4  |      cierniową...~Na to nieznajomy spojrzał bystro na Kmicica, po czym
36 II,4  |         izba była wyłożona. Kmicic spojrzał nań i serce zabiło mu w
37 II,4  |          wachmistrza; Józwa Butrym spojrzał na niego, popatrzył długą
38 II,4  |            to nasze...~Lecz Kmicic spojrzał na niego tak, że stary skurczył
39 II,6  |           zakonotujcie!~Tu Zagłoba spojrzał z dumą i powagą po obecnych,
40 II,9  |               Tu szlachcic urwał i spojrzał niespokojnie na pana Kmicica.~-
41 II,11 |       grosz stamtąd wziąść. Kmicic spojrzał bystro na oficera.~- Bo
42 II,11 |       odparł Wrzeszczowicz.~Lisola spojrzał na niego uważnie. - Prawda,
43 II,14 |            nad nim i obok - on nie spojrzał na żadną; nagle, po strzale,
44 II,15 |      jenerałem bez rozkazu.~Miller spojrzał w płachtę i oczy zakrył.~-
45 II,15 |          tam... klasztor...~Miller spojrzał i zdumiał. Dzień już był
46 II,16 |           tu Kmicic nachylił się i spojrzał w same oczy zabijaki), jesteś
47 II,17 |           małym, a na armię własną spojrzał po raz pierwszy w życiu
48 II,19 |     Millera i zastąpiwszy mu drogę spojrzał wprost w oczy.~- Czy wasza
49 II,20 |         pan Andrzej.~Kiemlicz znów spojrzał niespokojnie na Kmicica,
50 II,23 |           pułkownikiem, a on tylko spojrzał groźnie i zaraz tamtego
51 II,24 |            od ludzi i koni.~Kmicic spojrzał... i dusza zatrzęsła się
52 II,28 |           nie gorszy.~Wołodyjowski spojrzał na obecnych, biorąc ich
53 II,29 |          pierwszy Charłamp i zaraz spojrzał na trupa wojewody; ale trup
54 II,29 |            sofie.~Pan Wołodyjowski spojrzał i rzekł:~- Nie żyje!~- Nie
55 II,35 |         dalece, że odwrócił oczy i spojrzał na pana Sobiepana Zamoyskiego.~
56 II,35 |            niej co uczynił.~Kmicic spojrzał ze zdziwieniem na pana starostę.~"
57 II,36 |      zawiedzie, wierzaj!...~Kmicic spojrzał bystro w oczy staroście,
58 II,41 |   straszliwie, iż książę mimo woli spojrzał na drzwi i mimo całej swej
59 III,2 |         pytać, co by takiego było, spojrzał tylko z ciekawością na Karola
60 III,4 |        szwedzkich szeregach. Sweno spojrzał z rozpaczą w niebo, następnie
61 III,4 |            wytną ich do nogi!~Król spojrzał na rzekę wezbraną wiosennymi
62 III,5 |          dawna to mówiłem!~Zagłoba spojrzał na marszałka, przymrużając
63 III,5 |        życiu nie zełgał.~Marszałek spojrzał mimo woli na Skrzetuskiego,
64 III,6 |        lecz bat się zasadzki, więc spojrzał groźnie na chłopaka i rzekł:~-
65 III,6 |             Na to rajtar ze straży spojrzał, drgnął, jakby go coś podrzuciło
66 III,6 |           lecz Kowalski ani na nią spojrzał i walił coraz silniej konia,
67 III,8 |        Nagle, podniósłszy powieki, spojrzał na pana Michała i rzekł:~-
68 III,8 | zagarniając.~Miller postąpił krok, spojrzał w twarz Kmicicowi i począł
69 III,9 |           się na brzeg chaszczów i spojrzał na drogę. Droga błyszczała
70 III,15|     uznojone czoło obetrzeć. Nagle spojrzał i spostrzegł dziwaczne jakieś
71 III,15|           wszystkiego koniec?~Król spojrzał na Czarnieckiego, lecz ten
72 III,15|         odrzekł Wittenberg.~Hetman spojrzał z pogardą, za czym odwrócił
73 III,17|    Miecznik nie odrzekł nic, tylko spojrzał nieco bokiem na Oleńkę.~
74 III,17|     przywieziem wszystko.~Bogusław spojrzał na niego bystro.~- Jak to?
75 III,17|    miecznik.~Bogusław po raz drugi spojrzał nań badawczo, po czym siadł
76 III,24|            lecz zaraz je otworzył, spojrzał błyszczącymi źrenicami przed
77 III,25|            lecz zaraz je otworzył, spojrzał błyszczącymi źrenicami przed
78 III,26|          wybitego okienka chałupy, spojrzał w niebo i zawołał:~- Bledną
79 III,27|          Izraela służyła.~Babinicz spojrzał na Wołodyjowskiego i odetchnął
80 III,27|      liniom wojsk pruskich.~Kmicic spojrzał przez rozerwany środek w
81 III,30|          ręką w zanadrze, wydobył, spojrzał i zaraz zdumienie odbiło
82 III,30|    zwilgotniałej twarzy, na koniec spojrzał błędnie na Wierszułła i
83 III,32|           i choroby wyrosła. Kto i spojrzał na niego, pomyślał, że jakiś
84 III,32|            Wówczas podniósł głowę, spojrzał i spostrzegł tuż nad sobą
85 III,32|           ksiądz przestał czytać i spojrzał ku ławce, w której pan Andrzej
86 III,32|           miękka chwyta jego rękę, spojrzał: była to Oleńka, i nim miał