Tom, Rozdzial

 1  I,2  |      czym pan Kokosiński wręczył Kmicicowi uszniak, a jemu samemu podał
 2  I,2  |    ciebie! Machaj zdrów, a tak i Kmicicowi na szable nie dotrzymasz.~-
 3  I,4  |        Lubicza pokłonić się panu Kmicicowi, aby z nami żył, na wojnę
 4  I,4  |       tak Bóg Kubie! My też panu Kmicicowi zła nie życzym, aby i on
 5  I,4  |     kawalerowie iść w pomoc panu Kmicicowi do Upity.~Panna wyszła przeciw
 6  I,4  |        Jak to waćpanna nie dasz? Kmicicowi, Jędrusiowi, na ratunek
 7  I,5  |          uśmiechnęła się tak, aż Kmicicowi w oczach pojaśniało, i wysunęła
 8  I,5  |        pan Kokosiński, najmilszy Kmicicowi ze wszystkich towarzyszów,
 9  I,6  |          protestując się przeciw Kmicicowi w grodach, długo jeszcze
10  I,7  |        nie prędzej może być panu Kmicicowi odjęta, aż sądy na utratę
11  I,7  |      najzacieklejsi przeciw panu Kmicicowi. Szli, jak stado odyńców
12  I,7  |      Domaszewicze i Gościewicze.~Kmicicowi bronili się mężnie zza wozów
13  I,7  |    Wołodyjowski ukazał je szablą Kmicicowi.~- Patrz waść, istny kondukt!~
14  I,7  |          drugie, trzecie. Kozacy Kmicicowi wtykali głowy między ramiona
15  I,8  |     Połowę z tych pieniędzy panu Kmicicowi J. M. P. oddaj, dla którego
16  I,8  |       chcesz sam list zapowiedni Kmicicowi zawieźć?~- Przeciem ci mówił,
17  I,9  |        pan Wołodyjowski odczytał Kmicicowi prywatny list Radziwiłła,
18  I,13 |         otwierał, aby powiedzieć Kmicicowi, że pan miecznik rosieński
19  I,16 |       Nieświeża.~Tu hetman podał Kmicicowi list Kazimierza Michała.~
20  I,20 |        Radziwiłł wymawiał gorzko Kmicicowi, że na jego natarczywe instancje
21  I,20 |     Zagłoba podał list hetmański Kmicicowi. Ów wziął go do rąk i począł
22  I,21 |       jazdy sam Radziwiłł, który Kmicicowi na odsiecz szedł bojąc się,
23  I,21 |          wyprawiając się w pomoc Kmicicowi miał był nadzieję, że jeszcze
24  I,21 |         pewnie drogo by przyszło Kmicicowi zapłacić za wybuch, gdyby
25  I,22 |    względem naprzód wydane, gdyż Kmicicowi dostało się miejsce między
26  I,22 |          było na to za wcześnie.~Kmicicowi tak było źle, że prawie
27  I,22 |        Po czym zwróciła wzrok ku Kmicicowi, jakby chcąc się przekonać,
28  I,25 |        hetmańskiego, i wskazując Kmicicowi drogę wszedł wraz z nim
29  I,25 |          Przed kołowrotem ludzie Kmicicowi trzymali dwa zapasowe, całkiem
30  I,26 |          bo jego osoba zbyt jest Kmicicowi potrzebna. Postanowił z
31  I,26 |    jucznych koni. Byli to ludzie Kmicicowi wysłani naprzód z Pilwiszek.~-
32  I,26 |     sadzy. Kula rozorała głęboko Kmicicowi lewy policzek i zniosła
33 II,2  |           szczeciniastą głowę ku Kmicicowi.~Lecz Kmicic, zamiast pytać
34 II,3  |         głowy. Lecz że żołnierze Kmicicowi, którym pan Andrzej milczenie
35 II,3  |  województwie podlaskim, czyniąc Kmicicowi opinię okrutnika i zdrajcy.~"
36 II,3  |        Oto, jeżeli przysłuży się Kmicicowi, przysłuży się zarazem hetmanowi
37 II,4  |          w drugą parę. Tymczasem Kmicicowi, siedzącemu w ciemnym kącie
38 II,4  |         Zagłoba winni byli życie Kmicicowi, nie wiedział Józwa, natomiast
39 II,4  |      przebrać?~Tu zwrócił się ku Kmicicowi:~- A waćpan też mi nie bardzo
40 II,4  |        Czeladź Kiemliczów i dwaj Kmicicowi żołnierze szli w pomoc panom.~
41 II,4  |          nimi laudańscy, za nimi Kmicicowi.~Rozpoczął się pościg w
42 II,9  |        wyszedł na powrót i podał Kmicicowi kawałek zapisanego papieru.~-
43 II,9  |    biczami do pośpiechu naglona.~Kmicicowi, gdy to ujrzał, wargi poczęły
44 II,10 |     Reszta komnaty była w mroku. Kmicicowi coraz bardziej stawało się
45 II,10 |        spytał starosta pokazując Kmicicowi wielki palec lewej ręki,
46 II,11 |      gdzieś w ciemnościach.~Panu Kmicicowi wydało się, że Oleńka i
47 II,11 |          lub parowy, zdawało się Kmicicowi, że ciemność świat ogarnia,
48 II,12 |          nie odpowiedział wprost Kmicicowi, lecz zwróciwszy się do
49 II,16 |      słuchać musieli cierpliwie. Kmicicowi wściekłość zapierała oddech
50 II,17 |     oblężeni, zawsze bez skutku. Kmicicowi, gdy go raz na cel brał,
51 II,18 |      Kuklinowski, czy żebym temu Kmicicowi życie darował? To nie może
52 II,18 |       rozległ się ów głos, który Kmicicowi poprzednio wydał się znanym:~-
53 II,18 |           Żywo, szelmy!~I począł Kmicicowi podawać ubranie.~- Konie
54 II,19 |           Inni mówili, że samemu Kmicicowi idą służyć, bo takiego drugiego
55 II,20 |         w znacznej części dzięki Kmicicowi i jego ludziom.~Lecz z tą
56 II,21 |         krzywd własnych zapomni.~Kmicicowi na jego widok zdawało się,
57 II,21 |       jako owce bez pasterza!...~Kmicicowi skry szły z oczu, gdy to
58 II,22 |      chce, od tego nie odstąpię!~Kmicicowi oczy jarzyły się od radości,
59 II,24 |     ludźmi.~Nie szedł on w pomoc Kmicicowi, poświęcił go, pragnął tylko
60 II,24 |         król.~Szczęściem przeciw Kmicicowi i Kiemliczom, dla ciasnoty
61 II,26 |         listu zapowiedniego jako Kmicicowi, ale dam ci list jako Babiniczowi;
62 II,34 |         ze śpiewaniem i graniem.~Kmicicowi zaś serce rosło, gdy patrzył
63 II,35 |         wielce przypadł do serca Kmicicowi. Było to prawdziwe królewiątko
64 II,35 |        jako on przypadł do serca Kmicicowi, tak i Kmicic jemu, przeto
65 II,35 |       jeszcze większym smutkiem. Kmicicowi zaś stało się nieswojo tak
66 II,35 |     boczkiem trochę strzelało ku Kmicicowi, pytając ciągle: Ktoś jest,
67 II,35 |        coś długo szeptać do ucha Kmicicowi, wreszcie dodał głośno:~-
68 II,36 |       się. Kozak podał list panu Kmicicowi.~Kmicic rozłamał pieczęć
69 II,40 |       anioł stróż za Bogusławem!~Kmicicowi złowrogie światła zabłysły
70 III,7 |  Wołodyjowski skoczył jak kot ku Kmicicowi.~- Tyżeś, zdrajco, dał ją
71 III,7 |          z gniewem Zagłoba.~Lecz Kmicicowi poczęły zaraz nozdrza latać.~-
72 III,8 |  postąpił krok, spojrzał w twarz Kmicicowi i począł coś szeptać do
73 III,11|         Kotwicza, za nią Tatarzy Kmicicowi, za nią Wańkowiczowa, razem
74 III,11|    twierdzy. Wówczas laudańscy i Kmicicowi opasali pierścieniem ową
75 III,12| Grodzicki w tejże chwili, posłał Kmicicowi posiłki, z pomocą których
76 III,13| Grodzicki w tejże chwili, posłał Kmicicowi posiłki, z pomocą których
77 III,14|      stary, stuletni, który król Kmicicowi przysłał, a oni popijali
78 III,14|        wręczył Wołodyjowskiemu i Kmicicowi po ćwiartce papieru złożonej
79 III,16|       wszystko umiał opowiedzieć Kmicicowi, co się działo w Taurogach,
80 III,27|         w tymże dymie wolentarze Kmicicowi wraz z Tatarami sczepili
81 III,27|         zapala się i gaśnie, jak Kmicicowi mignęła w głowie myśl następująca:~"
82 III,27|    diamentami sadzoną i oddał ją Kmicicowi, hetman delię własną kosztowną
83 III,27| Wołodyjowski nie mógł przebaczyć Kmicicowi, że księciu życie darował,
84 III,30|         szabli, skłonił się, dał Kmicicowi zakrwawione papiery i rzekł:~-
85 III,30|        Rzeczypospolitej! Tu panu Kmicicowi strach podniósł włosy na
86 III,32|   wyskoczyli pierwsi i pomógłszy Kmicicowi zsiąść, zaraz chwycili go