Tom, Rozdzial

 1  I,8  |           toż to tam na górze pan Charłamp z kimś drugim jedzie.~-
 2  I,8  |           jeźdźców widać, ale pan Charłamp został się przy księciu
 3  I,8  |         jej poznaję... Już to pan Charłamp z pewnością.~Popędzili obaj
 4  I,8  |        poznał, że to istotnie pan Charłamp nadjeżdża.~Był to porucznik
 5  I,8  |          ciebie.~- To dawaj !~Pan Charłamp wyjął pismo z małą pieczęcią
 6  I,8  |            oddaj, dla którego pan Charłamp także list zapowiedni wiezie.
 7  I,8  |       ciebie troszczy - rzekł pan Charłamp, gdy mały rycerz skończył
 8  I,8  |       szable biłem.~- E ! - rzekł Charłamp - jeśliś ty się z nim w
 9  I,8  |            ale to na nic! - rzekł Charłamp. - Okrutnie teraz posłańcy
10  I,8  |          to dziwno - odpowiedział Charłamp - tym bardziej że mi także
11  I,12 |           pan Michał - toż to pan Charłamp pułk musztruje.~- Jak to? -
12  I,12 |         potrzebuje.~Tymczasem pan Charłamp spostrzegłszy Wołodyjowskiego
13  I,12 |       rycerza widzę! - zakrzyknął Charłamp. - Czołem, czołem!~- A to
14  I,12 |         skończył.~To rzekłszy pan Charłamp skoczył znów do szeregu
15  I,12 |        pan Stanisław.~- Ale że to Charłamp im porucznikuje? - pytał
16  I,12 |        żołnierz i kuty.~Tymczasem Charłamp odesławszy dragonów zbliżył
17  I,12 |         nowiny puszczają - odparł Charłamp. - A naprawdę to jeden książę
18  I,12 |          imainujcie sobie (tu pan Charłamp zniżył głos), wartę każdemu
19  I,12 |         na się w zdumieniu, a pan Charłamp nie mniej był zdumiony własnymi
20  I,12 |        nie chcą pomieścić - rzekł Charłamp - bo już pominąwszy, że
21  I,12 |      przyszłość ciemną, tylko pan Charłamp nasrożył się zaraz i rzekł:~-
22  I,12 |        mówić nie wypada...~Tu pan Charłamp począł okrutnie wąsiskami
23  I,12 |         mówisz, Michale! - odparł Charłamp. - Tak łaskaw, jak nigdy
24  I,12 |      chorągiewki:~- Czołem, panie Charłamp, czołem, ach! czołem, panie
25  I,12 |      panie Harasimowicz - odrzekł Charłamp. - A czego to waść życzysz?~-
26  I,12 |    waćpanu do marszałka - odrzekł Charłamp - bo marszałek jest personat
27  I,12 | radziwiłłowskich! Tak jest, panie Charłamp. Nie zapieram, Boże mnie
28  I,12 |        więc waść odpowiesz, panie Charłamp, odpowiesz zaraz, choćbym
29  I,12 |          Wołodyjowski - dokończył Charłamp.~- I to głośna szabla, a
30  I,12 |           Co słychać? - pytał pan Charłamp. - Są jakie nowiny? ~- Książę
31  I,13 |       niech mnie sądzi!.. - rzekł Charłamp przechodząc na prawą stronę.~-
32  I,14 |     opowiedział się przy księciu? Charłamp, stary, zużyty żołnierz,
33  I,15 |  Mirskiego i Stankiewicza... Hej! Charłamp zginął!... Nie! Wstaje,
34  I,16 |         Nie! Pojadę lepiej sam... Charłamp zresztą ranny.~- To i lepiej...
35  I,21 |           powiem waszej mości (tu Charłamp głos zniżył), kontent jestem,
36  I,24 |         pod Beresteczkiem - rzekł Charłamp - miał jeden regiment dragonów,
37  I,24 |        pana Czarnieckiego - dodał Charłamp. - Coraz głośniej o nim
38  I,24 |       dzieją - rzekł w zamyśleniu Charłamp. - Gdyby tak ktoś rok temu
39  I,24 |       hetmanów koronnych! - rzekł Charłamp.~- Lepiej o tym nie mówić! -
40  I,24 |       panna Billewiczówna - dodał Charłamp.~- Waćpanu nic do panny
41  I,24 |          rzucić za siebie - rzekł Charłamp - albo na pierwszym noclegu
42  I,25 |          na świecie.~W tym wąsaty Charłamp miał słuszność, że nie masz
43 II,29 |      zarazem astrolog książęcy, i Charłamp.~Ten ostatni bowiem nie
44 II,29 |            na koniec ozwał się:~- Charłamp!~- Sługa waszej książęcej
45 II,29 |        zwyczajnie! - odpowiedział Charłamp. - Ludzie marzną w zamieci,
46 II,29 |           to rzecz!~Na to odrzekł Charłamp:~- Daj je Boże! Nie stanie
47 II,29 |     którego znów przyszła ulga:~- Charłamp!~- Sługa waszej książęcej
48 II,29 |        błędów rewokować - odrzekł Charłamp.~Odgłosy wystrzałów stały
49 II,29 |     Bogusław! Bogusław! Bogusław!~Charłamp wybiegł jak szalony z komnaty.~
50 II,29 |         na posadzkę, jednocześnie Charłamp wpadł z powrotem do sali.~-
51 II,29 |      rzekł do struchlałych paziów Charłamp.~Sam zaś zbliżył się do
52 II,29 |        wydawała się tak spokojna.~Charłamp siadł obok ciała i wsparłszy
53 II,29 |    strachu.~Podniósł się pierwszy Charłamp i zaraz spojrzał na trupa
54 II,29 | przechylił się mu nieco w rękach.~Charłamp odetchnął. Poprzednio był
55 II,29 |         ognia! - rzekł pacholętom Charłamp.~I znów komnata zapłonęła
56 II,29 |           wileński?~- Tu! - rzekł Charłamp ukazując na ciało leżące
57 II,29 |           Tak jest - rzekł ponuro Charłamp. - Ale jeśli sponiewieracie
58 II,29 |         zaraz kilka głosów.~Na to Charłamp wstał i wyjąwszy szablisko,
59 II,32 |      powiadał. Jest też tam i pan Charłamp.~Lecz Kmicic przystąpił
60 II,32 |     spytał.~- Ze starszyzny jeden Charłamp był przy nim.~- Nie o wojskowych
61 II,32 |       gorze, gorze!~- Chodź waść, Charłamp lepszą ci zda relację, bo
62 II,33 |          Taurogach, a może i nie. Charłamp będzie lepiej wiedział.~-
63 II,33 |        miastem stoi, a my tu... i Charłamp z nami.~Wtem Kmicic począł
64 II,33 |            dzierżawca z Wąsoszy i Charłamp zajęci byli oglądaniem kożuszków
65 II,33 |      przyniósł właśnie do wyboru. Charłamp, który najlepiej znał Kmicica,
66 II,33 |             rzekł Jan Skrzetuski.~Charłamp aż się za głowę brał.~-
67 II,33 |           tedy przy stole - rzekł Charłamp - iż nie żadna to ujma nawet
68 II,33 |      panna wyjeżdżała - ozwał się Charłamp - tego nie wiem, bom przy
69 II,33 |          statysta - odrzekł na to Charłamp - więc powtórzę waszmościom
70 II,33 |              Może to być! - rzekł Charłamp. - To pewna, że w Taurogach
71 II,33 |         posłańcy nie znaleźli.~Tu Charłamp zwrócił się do Kmicica:~-
72 II,34 |           panowie Skrzetuscy, pan Charłamp i pan Zagłoba. Nie wyimainujesz
73 III,10|     wieczora przybył do obozu pan Charłamp z wieściami od Sapiehy.
74 III,10|    miastem właśnie zbierało, więc Charłamp, nie zastawszy wodza, udał
75 III,10|          staje - odpowiedział pan Charłamp - jechałem dzień i noc,
76 III,10|         wojsko nie gadaj - odparł Charłamp. - Carolus jest wojennik
77 III,10|      negować! - mruknął pod nosem Charłamp.~Tu umilkli na chwilę, jeno
78 III,10|          rzekł:~- Proszę o listy!~Charłamp podał mu zapieczętowane
79 III,10|        mówią, z mańki zażyć.~Lecz Charłamp odpowiedział bez wahania:~-
80 III,10|                 Incipiam! - rzekł Charłamp. - Kiedyśmy to ostali sami,
81 III,10|   Czarniecki - boś nie u hetmana!~Charłamp zmieszał się mocno i tak
82 III,10|              przerwał Czarniecki.~Charłamp wytrzeszczył oczy, otworzył
83 III,10|  korespondencję królewską - rzekł Charłamp - którą Szwedzi zronili.
84 III,11|          jak mi Bóg miły! - rzekł Charłamp. - Ale było to i z tego,
85 III,11|           w dzień naprawi - dodał Charłamp.~- To już wreszcie chodźmy -
86 III,11|        dwaj olbrzymi Skrzetuscy i Charłamp, i Roch Kowalski; laudańscy