Tom, Rozdzial
1 I,1 | obrony?~- Miałem dwieście swoich dragoników, bardzo przednich,
2 I,5 | nieprzyjacielu, często i na swoich Oporu nie znosił i za najmniejszy
3 I,5 | napastnicy? Kmicic karał czasem i swoich ludzi, gdy mu nie pod humor
4 I,5 | wasza mość przed sądem za swoich żołnierzy odpowiesz."~-
5 I,6 | nieobecnego nękać i w trybunałach swoich krzywd dochodzić. Bo choć
6 I,7 | usieczem, to na kim będą swoich krzywd dochodzić? Lepiej
7 I,7 | zdeptane, zagasły i trudno było swoich od nieprzyjaciół odróżnić.
8 I,7 | wstrzymywała zuchwalszych. Swoich poległych, między którymi
9 I,10 | waść wysoko Szwedów nad swoich wynosisz?~- Nie wynoszę
10 I,10 | Nie wynoszę ja ich nad swoich, bo gdyby tu było z piętnaście
11 I,10 | mówił - jeżeli nie w synach swoich... a my tu najpierw ucierpimy.
12 I,10 | Szwedami, ale nieśmiałość wobec swoich ich wstrzymywała. ~Niejeden
13 I,12 | śmielej sobie poczyna, im swoich żołnierzy pewniejszy, okażmy
14 I,13 | umiejący w ogóle utrzymać swoich myśli.~- Dziś jeszcze zrozumiesz
15 I,13 | bez końca.~"On lepszy od swoich uczynków - myślała dziewczyna -
16 I,13 | pułkownicy zerwali się z miejsc swoich, i szli ku niemu, a sędziwy
17 I,14 | komputowe?... Czy się o swoich pułkowników nie upomną?
18 I,14 | cudzoziemców, ale ludzi swoich, którzy by mogli pociągnąć
19 I,14 | pozoru.~Któż zaś z tych swoich opowiedział się przy księciu?
20 I,15 | oglądał, które pewnie o swoich nie omieszka się upomnieć...
21 I,16 | nie to, że oni nie tylko w swoich chorągwiach, ale w całym
22 I,17 | zażądał, by oficer przyłączył swoich ludzi do jego dragonów dla
23 I,17 | słyszał, bo właśnie oganiał swoich dragonów. I trzeba mu było
24 I,18 | zakrzyknął, dojeżdżając, na swoich ludzi; rapiery sterczące
25 I,18 | rzekłszy obejrzał się na swoich ludzi, czy szeregi w porządku,
26 I,19 | Zagłoba. - Będzie człek bliżej swoich stron, a już tam zawsze
27 I,23 | bezczynności albo poluj na swoich, zamiast na nieprzyjaciela...
28 I,25 | zajazdu.~W bramie spotkali swoich dwóch ludzi, wyjeżdżających
29 I,25 | mość nie posiada takiego w swoich stajniach.~- Może i ja bym
30 I,26 | mam szablę do obrony, a swoich mam czym wykupić! - rzekł
31 II,1 | głowami między gęstwiną, i na swoich towarzyszów; patrzył tak,
32 II,3 | Nieprawda jest, bo i swoich napadacie, co mi już twoi
33 II,10 | Dawniej nieraz bywało, że swoich własnych, cywilnych i wojskowych,
34 II,11 | okiem spoglądać na tych swoich poddanych, którzy się do
35 II,13 | pobożnym usiłowaniom sług swoich i sprawę słusznej obrony
36 II,15 | nieładzie do rana, biorąc często swoich za nieprzyjaciół i dając
37 II,16 | żołnierza, jak szlachtę, a nawet swoich zakonników. Starsi ojcowie
38 II,17 | i najwierniejszych sług swoich! " Ale wy się trzymajcie,
39 II,19 | dokonać. Kmicic miał tu swoich admiratorów, a Kuklinowski
40 II,19 | A waszmość pewien jesteś swoich żołnierzy?~- Więcej niż
41 II,19 | pieniędzy, wolałbym im ze swoich pożyczyć, byle chociaż z
42 II,21 | nie na zgubienie dziatek swoich, a zaś wkrótce potem utuli
43 II,22 | Widział znów księcia w swoich rękach; przysięgał sobie
44 II,22 | uśmiechnął się, bo wspomniał o swoich przeciw Chowańskiemu podchodach.
45 II,24 | zwykli, porwali za toporzyska swoich siekier i ruszyli się z
46 II,25 | Wówczas powstali wszyscy ze swoich miejsc, a pan marszałek
47 II,26 | więzienia się wydobył i swoich laudańskich ludzi na Podlasie
48 II,27 | Najwyższym Sędzią sprawę ze swoich uczynków zdaje...~Tu zwrócił
49 II,32 | jeździł. Ale potem i dla swoich był ciężki, swawolił okrutnie,
50 II,33 | przecie niektóre czambuły mają swoich muzykantów, którzy im przygrywają,
51 II,34 | o niezaradności Sapia i swoich zasługach opowiadał. Dość,
52 II,36 | długo siedzę.~- To wypraw swoich Tatarów naprzód do Krasnegostawu.
53 II,36 | spodziewa. Myślał także o swoich Tatarach, którzy już musieli
54 II,37 | zaraz, poganinie, zaliś od swoich Tatarów bisurmańskich obyczajów
55 II,38 | zaraz, poganinie, zaliś od swoich Tatarów bisurmańskich obyczajów
56 II,39 | Ten w niczym nie był do swoich birżańskich krewniaków podobny.
57 II,42 | jeszcze postanowił jechać do swoich Tatarów, którzy za Janowem
58 II,42 | Jazda, w której dużo było swoich ludzi, złożyła broń. Obcych,
59 III,4 | lecz oszukiwał siebie i swoich. Nie do Lwowa mu było iść,
60 III,4 | dociera, począł hamować swoich ludzi i zwalniać biegu.~
61 III,4 | bachmacie krzyczał coś na swoich, wysuwał się naprzód i znów
62 III,4 | czy wiedział o tym przez swoich szpiegów, czy też umyślnie
63 III,6 | to podobieństwo uderzało swoich i nieprzyjaciół.~Wzbudzał
64 III,6 | inaczej byłby pan marszałek swoich z odpowiedzią przysłał.~-
65 III,7 | drugiego brzegu na klęskę swoich, nie mogąc im iść w pomoc.~
66 III,7 | ucztujących.~Wówczas Kmicic zabrał swoich gości między Tatarów. Siedli
67 III,11| Zagłoba, jako bywalec, uczył swoich laudańskich, oni zaś słuchali
68 III,11| szalony ku nim, wyprzedził swoich własnych ludzi i wpadł pierwszy
69 III,17| obszernie z Patersonem o swoich zakopanych pieniądzach,
70 III,20| koligatów, krewnych i klientów swoich ad rebelionem przeciw jego
71 III,21| Anusia - a ten smok wolał na swoich Tatarów niż na mnie spoglądać,
72 III,21| groziła sroga zguba nawet od swoich. Towarzystwo cudzoziemskich
73 III,22| książę prezentował go u swoich butów, jako chorążego orszańskiego.~-
74 III,23| wszystkich, ba, nawet we własnych swoich oczach; partie poczęły na
75 III,26| pacholęcych lat, za panów ich swoich uważało, i na widok Radziwiłła
76 III,27| żelaza, umilkła nagle, aby swoich nie razić.~Lecz tej właśnie
77 III,27| Panie Wojniłłowicz, rusz no swoich ludzi i niech siłą go wezmą,
78 III,28| miecznik gotów był bronić swoich dziewczyn przed wszelkim
79 III,28| suchą jesień - mówił do swoich dziewcząt - za czym i łatwiej
80 III,31| miecznikiem. Pan Tomasz do swoich Billewicz się nie spieszył,
81 III,32| bo i ci, którzy znajdują swoich, płaczą z radości. Cały
82 III,32| Częstochowie; to wreszcie o swoich winach i o swej zawziętości,
|