Tom, Rozdzial
1 I,1 | lewą ręką, prawą do wąsa podniósł i tak mówił:~- Jeszczem
2 I,1 | On zaś, klęcząc ciągle, podniósł głowę w górę i w oczy jej
3 I,1 | głowę jakby turecki dzianet podniósł i mówił: "Sami nawet Radziwiłłowie
4 I,2 | pana Andrzeja; Kokosiński podniósł uszniak do góry i zaintonował:~ ~
5 I,2 | pucharek pan Zend.~Kmicic podniósł w górę roztruchan i zakrzyknął:~-
6 I,3 | wszystko jedno!~I Kmicic podniósł się w saniach, wyciągnął
7 I,3 | konie zestraszyły, a Rekuć podniósł oczy w górę i piszczał:~-
8 I,7 | tymczasem pan Wołodyjowski podniósł głos i mówił wśród ciszy
9 I,11 | rzekłszy stary stęknął trochę, podniósł się z ławki, nagle porwał
10 I,13 | się nad nami!~Radziwiłł podniósł swoją potężną głowę i błyskawice
11 I,14 | książę rozłożył ręce i oczy podniósł do góry:~- Ty mnie widzisz!
12 I,17 | To rzekłszy młody oficer podniósł do oczu panu Zagłobie głownię
13 I,20 | szklenicę, następnie nalał ją, podniósł swoją do ust i rzekł:~-
14 I,20 | czemu? - rzekł Kmicic.~I podniósł dumną głowę do góry, i począł
15 I,25 | konwulsyjnie. Przez chwilę podniósł się z krzesła i znowu zaraz
16 I,26 | ty porwał, na kogoś rękę podniósł? Czy ci nie przyszło do
17 II,4 | pewien.~Tu młodzieńczyk podniósł z dumą pucołowatą twarz
18 II,4 | zaświecił mu w oczy.~Kmicic podniósł się w jednej chwili na całą
19 II,6 | błotniste stawy. Widok jego podniósł serca żołnierzy; całe wojsko
20 II,8 | dziewczyną.~Wtem Bogusław podniósł głowę, strząsnął pukle peruki
21 II,13 | Ledwie domówił, gdy rajtar podniósł kolbę muszkietu do twarzy,
22 II,13 | rajtar upuścił muszkiet, podniósł obie ręce do góry, zadarł
23 II,14 | lecz kłak nie zgasł, bo dym podniósł się natychmiast.~- Na ziemię!...
24 II,15 | sieradzkim. Posłyszawszy kroki, podniósł głowę i odsuwając na bok
25 II,15 | do oświetlonego namiotu, podniósł skrzydło i wszedłszy zatrzymał
26 II,15 | Ujrzawszy kogoś wchodzącego podniósł głowę i spytał spokojnym
27 II,15 | coś strasznego.~De Fossis podniósł się nagle i przysłonił oczy
28 II,16 | Kmicic - bom chybił! Już się podniósł i zmyka dalej. Ej! że też
29 II,16 | naprzykrzonego dziecka, następnie podniósł powrósło leżące przy armacie
30 II,18 | mi rękę!...~Lecz Kmicic podniósł głowę do góry i nozdrzami
31 II,18 | mnie chciałeś.~To rzekłszy podniósł kwacz i przyłożył go do
32 II,19 | nie mówił. Gdy wreszcie podniósł oczy, błyskawice gniewu
33 II,19 | trzyma.~- Odkryć go!~Żołnierz podniósł róg kilimka i okazała się
34 II,20 | uchronić. Z wojska pierwszy się podniósł ten pułk, któremu pan Wojniłłowicz
35 II,21 | Lecz w tej chwili król się podniósł, bo ksiądz zaczynał właśnie
36 II,21 | twarz, zmarszczył brwi, podniósł głowę i rzekł hardo:~- Teraz
37 II,22 | przeciwko własnemu królowi dłoń podniósł. Niechże ci to nie będzie
38 II,23 | wysokości, król oczy za nim podniósł i w tej chwili nie myślał
39 II,23 | pierwszyzna.~Król ręce do głowy podniósł.~- Ale to żołnierz ten Babinicz,
40 II,24 | śniegu. Biskup krakowski podniósł załzawioną twarz ku niebu.~-
41 II,24 | i żołnierzowi, który go podniósł, wydawało się, że usłyszał
42 II,26 | dużo uszło.~Na widok pana podniósł się nawet Kmicic na łożu
43 II,26 | milczenia; wreszcie młody rycerz podniósł wynędzniałą twarz i rzekł:~-
44 II,27 | radosnymi uczuciami; na koniec podniósł znów oczy na Krzysztoporskiego.~-
45 II,28 | wszystkich. On to tę wojnę podniósł umyślnie, aby mógł prawdziwej
46 II,28 | kościołach bluźnić.~Na to podniósł się pan Roch, mocno już
47 II,29 | przeciwko własnemu panu podniósł świętokradzką rękę i ubroczył
48 II,29 | wszyscy oniemieli ze strachu.~Podniósł się pierwszy Charłamp i
49 II,30 | klęcznika. Wówczas król podniósł się z jaśniejszą twarzą,
50 II,30 | klęczał schylony; na koniec podniósł się, oczy zwrócił ku niebu
51 II,31 | klęcznika. Wówczas król podniósł się z jaśniejszą twarzą,
52 II,31 | klęczał schylony; na koniec podniósł się, oczy zwrócił ku niebu
53 II,32 | rycerza, że aż go w górę podniósł jak kota i nieprędko na
54 II,41 | żeby szli za nim.~Kmicic podniósł się. W twarzy jego nie było
55 III,1 | właśnie grzmot po błyskawicy, podniósł więc wojska leżące przy
56 III,3 | na nowo, gdy bunt głowę podniósł, a Jan Kazimierz, niepomny
57 III,4 | wyprostował się w kulbace, podniósł szabelkę i puścił ją w ruch
58 III,4 | na jego ramieniu, po czym podniósł buzdygan i chorągwie zaczęły
59 III,6 | pod koniec swego zawodu podniósł, aby naprawie Rzeczypospolitej
60 III,6 | reputację całego wojska podniósł! "~- Pan Jezus mi nie pobłogosławił -
61 III,8 | jednego Lapończyka za kark, podniósł go jak kota do góry i obejrzał
62 III,11| pochodnia. Nagle buławę podniósł w górę i krzyknął:~- Za
63 III,12| zaś obecnej, gdy kraj cały podniósł się i zamki bronione przez
64 III,13| zaś obecnej, gdy kraj cały podniósł się i zamki bronione przez
65 III,15| nie było tajno, że on to podniósł burzę, lecz pan Zagłoba
66 III,16| i uszanowania, na koniec podniósł głowę, strząsnął jasne pukle
67 III,16| waćpan nie życzysz?...~Oficer podniósł swe anielskie oczy do góry
68 III,18| olśniony tą myślą, na koniec podniósł rękę w górę i zakrzyknął
69 III,18| głęboko, otworzył oczy, podniósł się na wpół i jął rozglądać
70 III,19| to nie odpowiadam.~Książę podniósł się na łóżku.~- Myślisz?... -
71 III,19| rzekła Oleńka.~Miecznik podniósł znów pismo do oczu.~"..Której
72 III,24| porwał go w swoje ramiona, podniósł w górę i tak ściskać począł,
73 III,25| porwał go w swoje ramiona, podniósł w górę i tak ściskać począł,
74 III,26| dobrodziejstw jej żyjący, pierwszy podniósł świętokradzką rękę na swą
75 III,27| buńczucznego, a ów buńczuk podniósł w górę i począł nim machać
76 III,27| jego Tatarów, pan Andrzej podniósł piszczałkę do ust i świsnął
77 III,27| piersi książęcych i szablę podniósł.~- Mów! - rzekł.~Lecz książę
78 III,29| czyni.~A w gęstwie jazdy podniósł się szmer pochwalny:~- O,
79 III,30| gromkim okrzykiem, a on głowę podniósł i pytał sam siebie: "Dokąd
80 III,30| Tu panu Kmicicowi strach podniósł włosy na głowie i całe jego
81 III,30| milczeniu i szlochał, a gdy podniósł się wreszcie, twarz miał
82 III,32| wchodzących do niej osób.~Wówczas podniósł głowę, spojrzał i spostrzegł
|