Tom, Rozdzial
1 I,1 | odziedziczyć. Jeno mi się waćpanna tak od komina odwracasz,
2 I,1 | mógł. Ot! tak! odwróć się waćpanna, a ja od komina zajdę! -
3 I,1 | mieszkają?~- Wszystko jedno! a waćpanna moją jesteś z woli rodziców
4 I,1 | jutro! Już tę brew to chyba waćpanna korkiem przypalonym malujesz?~-
5 I,1 | niech mnie usieką! Wierz, waćpanna, nie wierz, a rad bym ci
6 I,1 | wosk stopniało i odrzekł:~- Waćpanna mnie na nitce będziesz wodzić!~-
7 I,1 | wszystko szczerze: chcesz waćpanna, to przebacz! - nie, to
8 I,1 | mnie nie usiekli. Pozwól waćpanna rączki ucałować.~- Lepiej
9 I,1 | Takich drapichrustów jeszcześ waćpanna w życiu nie widziała. Niech
10 I,1 | mego dobrodzieja! Czy to waćpanna wysłałaś do mnie tych ludzi?~-
11 I,1 | Nie przestraszaj się waćpanna... Nie uczyniłem, choć się
12 I,1 | gwałtownika i jeszcze przed waćpanną obmówią.~- Wielkie to szczęście! -
13 I,1 | zaścianków... wszyscyż to oni nad waćpanną sejmują? Zali i nade mną
14 I,1 | nie?... Ej ! nie żartuj no waćpanna, bo się we mnie krew burzy!~-
15 I,1 | mniejsza o nich! Przyzwól waćpanna na ślub prędki, to będzie
16 I,1 | już nie gniewajmy. Jużeś waćpanna tak zaczęła na mnie surowie
17 I,1 | Jaki tam strach ze mną żyć! Waćpanna to mnie usidlisz swoimi
18 I,3 | zmieszany pan Jaromir - wybacz waćpanna, jeżelim się w godności
19 I,3 | radości! A zakrzyknij no i waćpanna!~- Hej - ha! - rozległ się
20 I,3 | zakrzyknęła Oleńka.~- Nie bój się waćpanna... Kto się bije?~- Żołnierze
21 I,3 | jeno łbów kilka zleci. Bądź waćpanna zdrowa i spokojna, pilno
22 I,4 | prochy, strzelby, i żebyś waćpanna czeladzi swej na koń sieść
23 I,4 | rzekł - myślałby kto, że waćpanna do ciurów pana Kmicica mówisz.
24 I,4 | zdarzyć.~- Trudno nam z waćpanną deliberować. Prosim tylko
25 I,4 | rzekł Kokosiński. - Jak to waćpanna nie dasz? Kmicicowi, Jędrusiowi,
26 I,4 | Jędrusiowi, na ratunek będziesz waćpanna żałować? Wolisz, żeby go
27 I,5 | i ciebie mam, i ich mam! Waćpanna możesz sobie w Wodoktach
28 I,5 | cóż mam ich,. wyganiać? Waćpanna tego nie rozumiesz, co to
29 I,5 | Rzeczypospolitej. Prócz tego, gdybyś go waćpanna słyszała, jak zwierza i
30 I,7 | ja zaśpiewam naprzód, a waćpanna po mnie. Robota nie przepadnie.
31 I,7 | warto.~- Zali i mną tak waćpanna pogardzasz?~- At, gdzie
32 I,7 | Tak z nim gadałem jak z waćpanną. Po beresteckiej potrzebie
33 I,7 | owaką niosące. Pokręcisz waćpanna kuraskiem, aż tu się leje,
34 I,7 | po raz drugi:~- Przyjdź waćpanna do siebie, Bóg wejrzał na
35 I,7 | Z Kmicicem? Nie bój się waćpanna: leży bez duszy na podwórzu...
36 I,8 | odchrząknąwszy mówił dalej.~- Waćpanna wiesz, żem ja po jej dziadku
37 I,8 | tu chwalić, ale chcę, byś waćpanna wiedziała, żem nie łuszczybochenek
38 I,8 | Pan Wołodyjowski wstał.~- Waćpanna mnie nie chcesz? hę?~- Nie
39 I,20 | Aleksandrze.~- Żonę moją waćpanna w puszczy zobaczysz i chłopczysków,
40 I,24 | Zepsowało się wszystko... idź waćpanna swoją drogą, ja pójdę swoją!"
41 I,24 | rozstanie i powiedzieć jej: "Waćpanna mnie nie chcesz, więc wracam
42 I,24 | nijakiej! Nie winujże mnie, waćpanna, to i ja cię nie będę winował.
43 I,24 | waćpannie, gdy się rozmówiem. Waćpanna masz mnie za zdrajcę...
44 I,24 | Brońże mnie, Boże, i sądź!... Waćpanna jesteś niewiasta i nie możesz
45 II,10 | zwrócił się do córki:~- Waćpanna podziękuj naprzód temu mężnemu
46 II,10 | wyliczeni. Czytaj teraz waćpanna zakończenie, które do dzisiejszych
47 II,10 | proroctwa, wróżby i wskazówki... Waćpanna zwiesz się Oleńka i na intencję
48 II,36 | do kolaski.~- Nie bój się waćpanna, nie zjem cię!~" Grubian!" -
49 II,36 | mnie grzesznej!...~- To waćpanna nie wiesz, że pan starosta
50 II,36 | łagodniej:~- Jakże? Toś waćpanna nie w zmowie?... Może to
51 II,36 | choćby na koniec świata!~- Waćpanna takich rzeczy nie powiadaj!~-
52 III,17| książę do Oleńki:~- Przebacz waćpanna, że przy tak doskonałej
53 III,18| rozpoczynał rozmowę.~- Jakże waćpanna myślisz? Ja mniemam, że
54 III,18| oprzytomniawszy Sakowicz. - Waćpanna odpowiesz za niego!~- Nie
55 III,21| mówić szybko:~- Nie płacz, waćpanna... mnie waćpanny żal i nie
56 III,21| dziewczyna jeszcze serdeczniej.~- Waćpanna taka śliczna... - pocieszała
57 III,21| tylko nie polegli, żeś ich waćpanna nie widziała?~- Ej, nie! -
58 III,21| zapytując:~- Proszę, proszę! To waćpanna znasz tak dobrze pana Wołodyjowskiego?~-
59 III,21| Ale to mnie martwi, co mi waćpanna mówisz, że ich u pana hetmana
60 III,21| zmieniać nie myśli...~- I waćpanna temu wierzysz?~- Już ci,
61 III,21| będę miał własną partię, i waćpanna zobaczysz, że mi także wojna
62 III,21| komendę pana Babinicza.~- Waćpanna masz większą ochotę iść
63 III,21| inaczej, jak rozkazując: "Waćpanna wysiądź! waćpanna jedz!
64 III,21| rozkazując: "Waćpanna wysiądź! waćpanna jedz! waćpanna pij!" Żeby
65 III,21| wysiądź! waćpanna jedz! waćpanna pij!" Żeby przy tym był
66 III,21| bez jego pozwolenia.~- I waćpanna myślisz, że jak zechcemy
67 III,21| Babinicza przeszedł.~- Uczyń to waćpanna! uczyń! - zawołał rozochocony
68 III,22| Książę rozśmiał się.~- Waćpanna nie jesteś w niewoli. Zagarnięto
69 III,22| nie spadnie. Wiedz o tym waćpanna, że ja mało kogo tak szanuję,
70 III,22| i Zamoyscy moi koligaci. Waćpanna tu znajdziesz wszelką wolność
71 III,22| Owóż, powtarzam, ostań się waćpanna w Taurogach, bo jechać nie
72 III,22| wytłumaczy, jak się to stało, a waćpanna nie bądź mu tylko krzywa,
73 III,23| zdrady księcia, wszystkiego waćpanna ode mnie wymagaj, choćby
74 III,23| zdrajców, są!... W polu!~- Waćpanna wiedziałaś o tym!... - krzyknął
75 III,23| Wiedziałam - i cóż?~- Waćpanna... ej! gdyby nie książę!...
76 III,23| ej! gdyby nie książę!... Waćpanna przed księciem odpowiesz!...~-
77 III,23| Boże! o Boże!~- Bójże się waćpanna tego Boga, którego wzywasz! -
78 III,23| Naprzód, nie imaginuj sobie waćpanna, żeby Prusy były za morzem,
79 III,28| wieść o nieprzyjacielu?~- Waćpanna musisz we wszystko swoje
80 III,28| też będzie wiedział, gdzie waćpanna jesteś! Powiedziałem raz,
81 III,28| się z nim połączym. Próbuj waćpanna. Posłańcy się znajdą i ludzie
|