Tom, Rozdzial
1 I,1 | tęskniła do nieznanego. W sercu czystym, właśnie dlatego,
2 I,1 | jesteś z woli rodziców i po sercu.~- Po sercu, to jeszcze
3 I,1 | rodziców i po sercu.~- Po sercu, to jeszcze nie wiem.~-
4 I,4 | wzbierał coraz więcej w sercu Oleńki i zawziętość przeciw
5 I,5 | To i chwała Bogu!... Na sercu mi to, żeby wszyscy w okolicy
6 I,5 | mi reputacja waćpana na sercu leży, bo mi wstyd, żeś ledwie
7 I,5 | nie mam urazy, jeno ból w sercu...~Księżyc wytoczył się
8 I,5 | do nikogo nie mówiąc. W sercu nurtował mu żal, chwilami
9 I,5 | jego własnym sumieniu, i w sercu Oleńki... Tu, gdy wspomniał,
10 I,5 | gałęzi na drzewach - jeno w sercu rycerza wrzała burza. Droga
11 I,6 | miłość nurtowała na nowo w sercu, podsycana świeżym wspomnieniem
12 I,6 | leci, ale gdy drzewem w sercu wyrośnie, to chyba razem
13 I,8 | pośpiech nie pójdzie po sercu pannie, jeśli się nań skrzywi,
14 I,8 | ze czcią wielką i rękę na sercu położywszy, tak mówił:~-
15 I,12 | uczynić, jeśli Boga ma w sercu i pamięta wszystkie dobrodziejstwa,
16 I,13 | rzekł Jan Skrzetuski - co w sercu, to w gębie.~- Daj no waćpan
17 I,13 | zrobiło mu się jakoś mdło na sercu, więc zwrócił rozmowę.~-
18 I,13 | kupa, że jeno ojcowskiemu sercu waszej książęcej mości zawdzięczam
19 I,13 | uczucia splotły się naraz w sercu dziewczyny; więc jakaś wielka
20 I,13 | myśleć. Bóg ci da żonę po sercu, kochaną i zacną, jako sam
21 I,13 | On tego smoka od dawna w sercu hodował!... Biada ci, Rzeczpospolito!
22 I,14 | wielkość naszego domu na sercu leży, a najlepszy dowód
23 I,16 | był i zły, jakby przeciw sercu postąpił.~- Wasza książęca
24 I,16 | tego pijany i co miał na sercu, to i zakrzyknął. Myślał,
25 I,16 | zakrzyknął, co miał w gębie i sercu. Ni on mnie grzeje, ni ziębi,
26 I,16 | prowadzić, to mi nie idzie po sercu, bom sobie i jej przyrzekł,
27 I,17 | ale krewny! Boga on w sercu nie miał, że i szkapę mi
28 I,21 | tak dalece wygasła w jej sercu nie już miłość, lecz prosta
29 I,22 | wszystkiego, co im leżało na sercu. Mieli za sobą przeszłość,
30 I,23 | zmusił do podpisania wbrew sercu. Ludzie snadnie temu uwierzą,
31 I,24 | rozstawajmy się z gniewem w sercu i z urazą, aby kara boska
32 I,25 | się zrobiło i pogodniej w sercu na tę myśl, więc jechał
33 I,25 | dalej z większą otuchą w sercu, rozdzielając duszę między
34 I,26 | nie zdradź, co masz w sercu, podaj się za zaprzańca,
35 II,2 | podejrzliwie na pułkownika, bo w sercu powstała mu obawa, aby ta
36 II,2 | własną obronę, doznał nowej w sercu pociechy na myśl, że oto
37 II,4 | nie uczynię; owszem: po sercu mi waścina fantazja. Już
38 II,4 | rozpamiętywaniem tak wezbrała w sercu pana Andrzeja, że gotów
39 II,6 | zleci! Kto ma Boga i wiarę w sercu, ten przy nas stanie, moce
40 II,7 | i szlachty, ze złamaną w sercu ufnością do swego narodu,
41 II,8 | Bogusław - ale że właśnie sercu ani nawet sam król nie może
42 II,13 | ojcami.~Kmicic z radością w sercu patrzył na przygotowania
43 II,13 | jeszcze cięższe, bo jej w sercu nie miał, przeciwnie, pychę
44 II,13 | miała otoczyć te mury. W sercu miał tedy modlitwę, radość
45 II,16 | kochany wódz, raduje się w sercu na równi ze mną, bo powiada,
46 II,16 | którzy Szwedom służą, a w sercu źle im życzą.~- Parol kawalerski! -
47 II,17 | zbawienie osiągniesz. Przeciw sercu powiadam ci więc! idź, ja
48 II,32 | ucztach i radując się w sercu, że tak prześwietnego królestwa
49 II,37 | nie jedno licho, które w sercu jako cierń siedzi, to bym
50 II,38 | nie jedno licho, które w sercu jako cierń siedzi, to bym
51 II,40 | istotnie był chory, a chociaż w sercu tego człowieka nigdy troska
52 II,40 | dostojność, powiem, co mam w sercu: nienawidzi ten, który skrytych
53 II,41 | zemsty wezbrały tak w jego sercu, iż zmieniły się prawie
54 III,1 | bardziej zaś gniew wzbierał w sercu Karola, że przed kilkunastu
55 III,3 | mniemając w ojcowskim swym sercu, że nie dość jeszcze uczynił,
56 III,4 | odwaga tak wezbrała w jego sercu, że wysforował się na kilkadziesiąt
57 III,5 | gorycz, która wezbrała mu w sercu na myśl, że ambicja pana
58 III,7 | z rozpaczą w oczach i w sercu na czerniejące po drugiej
59 III,9 | więc on uradował się w sercu, i widząc Wołodyjowskiego,
60 III,14| po niej, że jakowyś żal w sercu nosi. Bywała na łowach,
61 III,15| i wściekłością w mężnym sercu.~Tak i obecnie znalazł się
62 III,15| nie miłosierdzie miał w sercu, ten by, zamiast serca,
63 III,16| wesołą nie mogła być, mając w sercu ból, żal i niewypowiedzianą
64 III,16| myśli o bohaterze, lecz w sercu spokojną.~On zaś nie umiał
65 III,16| góry i położywszy rękę na sercu, głosem tak cichym jak szmer
66 III,17| przeciw niszczycielom w sercu zawziętością.~Ledwie nogą
67 III,18| tedy jestem pewien, że sercu zaraz cugli popuści, a ono
68 III,19| dać rękojmię, że urazy w sercu nie zostało, nie osądziłem
69 III,20| dziewczyna - bo tak zacnemu sercu trzeba pewności, że zacnej
70 III,21| rozum; druga, przy dobrym sercu i czystości myśli, była
71 III,21| zatwardziałość musi mieć w sercu. Pytałam go, jak jej imię,
72 III,23| oparł, to musiała i na jego sercu trwałe oczyma wypalić znaki.~"
73 III,26| Sam pan Kmicic, mając w sercu niemało dzikości, dał jej
74 III,26| jednak okrutne uczucia w sercu hodował, bo oprócz pobożności
75 III,26| też prawie mówił w swym sercu do dziewczyny:~"Gołąbku
76 III,26| moją, ale gorze mi, jeśli w sercu na wieki banitem mnie ogłosisz!"~
77 III,27| bez cienia zazdrości w sercu, ledwie go ujrzał, zakrzyknął:~-
78 III,28| mogąca się w tym biednym sercu pomieścić...~Żałość za czym?
79 III,30| włodarzy, i radował się w sercu żniwem obfitym.~Wtem zbliżył
80 III,31| posłańcy, i dziwna rzecz! w sercu dziewczyny, razem z uspokojeniem,
81 III,31| Wypowiedziała wszystko, co nosiła w sercu, i od tej pory spokój znów
|