Tom, Rozdzial
1 I,1 | bagnach latał, niż na nią patrzył.~"Gdzie on jest i jaki on
2 I,1 | głowę w górę i w oczy jej patrzył.~- A niech i cała chorągiew
3 I,5 | siedział i w one śliczne oczy patrzył, i nigdy nie wyjeżdżał...
4 I,7 | warchoł przebrał miarę!~I patrzył dalej, zatrzymawszy cały
5 I,7 | głosem.~Pan Wołodyjowski patrzył i wąsikami srodze ruszał.
6 I,8 | zaloty jeździł i w ślepki ci patrzył, alem żołnierz, a tam trąby
7 I,8 | mnie jeździł i w ślepki mi patrzył, bo ja człowiekowi, którego
8 I,9 | rozbijanie sobie łba.~Kmicic patrzył uważnie na Wołodyjowskiego,
9 I,9 | głowę opuścił na poduszki i patrzył czas jakiś w pułap. Nagle
10 I,10 | wódz naczelny, Wittenberg. Patrzył on na przechodzące pułki
11 I,11 | w przeciwne strony, a on patrzył na staw oświecony blaskami
12 I,11 | pod Ujściem?... i waćpan patrzył na to wszystko własnymi
13 I,12 | A ja, którym na wszystko patrzył, tyle tylko powiem, iż gdyby
14 I,12 | Gmach stał na wywyższeniu i patrzył na miasto, jakoby u stóp
15 I,12 | zdumiony własnymi słowami i patrzył na nich wytrzeszczając oczy,
16 I,12 | wojownika. Brat mój, Stanisław, patrzył pod Ujściem na bojaźń, nieład,
17 I,13 | ukryty za baldachimem, patrzył również na tłumy. Wzrok
18 I,14 | Zginąć! Kto śmierci w oczy patrzył i nie boi się jej, temu
19 I,14 | otworzył szeroko oczy i patrzył nań, jakby go nigdy dotąd
20 I,18 | Oficer przysłonił oczy ręką i patrzył przez chwilę, następnie
21 I,20 | chmurną, i nie bez dumy patrzył na oficerów przed nim stojących.~-
22 I,22 | książęcego, a Kmicic nie pił, ale patrzył w stół przed sobą z namarszczoną
23 I,26 | dzienne, a książę Bogusław patrzył na junaka spokojnym, nieulękłym
24 II,1 | oczy miał szeroko otwarte i patrzył bezmyślnie na głębie leśne,
25 II,1 | i na swoich towarzyszów; patrzył tak, jak człowiek zbudzony
26 II,1 | terminy. Im dłużej w nie patrzył, tym jaśniej ich okropność
27 II,2 | I wyszedł z izby.~Kmicic patrzył na dwóch budrysów stojących
28 II,2 | zatrzymywał się przed Kiemliczem i patrzył na niego roztargnionym wzrokiem,
29 II,2 | Stanął na środku izby i patrzył przed siebie zdumiony.~-
30 II,6 | otworzywszy oczy i usta patrzył z niedowierzaniem, ale już
31 II,10 | pan starosta na niego nie patrzył, jeno przed siebie, i w
32 II,11 | leżała u jego stóp, a on patrzył na nią z wysokości, rzekłbyś:
33 II,12 | żołnierzami.~Ksiądz wciąż patrzył prosto w oczy rycerza.~-
34 II,13 | Kmicic z radością w sercu patrzył na przygotowania wojenne,
35 II,13 | osłoniwszy dłonią oczy patrzył za śladem swej kuli, a on
36 II,14 | lont, on biegł na zrąb, patrzył i od czasu do czasu wykrzykiwał:~-
37 II,14 | opodal granaty tak, jakby patrzył na wrony.~A jednak leciało
38 II,15 | perspektywą w Częstochowie. Patrzył długo.~Obecni zauważyli,
39 II,16 | desperacji powstrzymać, patrzył na krucyfiks, łzy miał w
40 II,19 | To rzekłszy umilkł i patrzył na tłum zakonników, szlachty
41 II,21 | zaś oddawszy niski ukłon, patrzył także na nią śmiele, jako
42 II,21 | żołnierz. który sam na wszystko patrzył, wszystkiego się dotknął,
43 II,23 | cały świat obejmujących. Patrzył więc Kmicic na owe cuda
44 II,24 | Nuncjusz ze zdumieniem patrzył na tych nie znanych sobie
45 II,26 | milczał, bo mu tchu brakło, patrzył tylko w oblicze pana z niezmierną
46 II,26 | panie, wiesz, boś na nią patrzył. A jeśli ojcowskie dobrotliwe
47 II,29 | zamku zaś wielki zdrajca patrzył w kilka dni później na zapadający
48 II,29 | śmierć, albo niewola. I patrzył codziennie we drzwi, która
49 II,32 | jeszcze przyjść do siebie. Patrzył tedy na niego pan Michał
50 II,32 | sobie w objęcia, a król patrzył na to i usta raz po razu,
51 II,34 | Kmicicowi zaś serce rosło, gdy patrzył na owe postacie, podobne
52 II,35 | pan starosta kałuski nie patrzył ani na księcia Michała,
53 II,36 | niego, bo wcale na nią nie patrzył i dość lekko traktował,
54 II,41 | niech odpocznę...~Kmicic patrzył na niego. Książę nie zmienił
55 III,4 | tuż do brzegu przysunął i patrzył z bijącym sercem, miotany
56 III,5 | powiekami począł mrugać i patrzył na Zagłobę tak zdziwionym
57 III,6 | doprowadził. Czarniecki patrzył na niego z coraz większym
58 III,6 | dech w piersiach.~Kasztelan patrzył takim okiem na owe ciała
59 III,7 | przeprawiał się do króla, który patrzył z drugiego brzegu na klęskę
60 III,9 | lasem, na tyłach armii, patrzył przez perspektywę na bitwę.
61 III,10| zgadnie, jakoby właśnie patrzył na sprawę!~- Mów dalej! -
62 III,12| kretowisku.~Król wciąż stał i patrzył. Na koniec zakrzyknął:~-
63 III,12| manierkę i skoczył.~Król stał i patrzył ciągle w chmurę dymów, którymi
64 III,13| kretowisku.~Król wciąż stał i patrzył. Na koniec zakrzyknął:~-
65 III,13| manierkę i skoczył.~Król stał i patrzył ciągle w chmurę dymów, którymi
66 III,15| Wittenberg, który pilno patrzył im w oczy, odetchnął swobodniej.~-
67 III,16| on zaś uniósł przyłbicy i patrzył w jej zapłonioną twarz swymi
68 III,17| plecami o poręcz krzesła, patrzył na niego uważnie, bez widomych
69 III,17| przytomność wróciła, czas jakiś patrzył jeszcze w Oleńkę, na koniec
70 III,19| ogromne; przez całą noc patrzył w sufit, nic nie mówiąc.
71 III,23| znaleźć.~W Anusię za to patrzył Sakowicz coraz tkliwiej
72 III,26| bezbronnych nie walał, przecie patrzył z zadowoleniem na płynącą.
73 III,26| własnymi oczyma na termin patrzył. Gdy już husaria wszystko
74 III,27| się srodze. Przez chwilę patrzył przez perspektywę na całą
75 III,27| jeno w oczy hetmańskie patrzył, a wąsikami ruszał.~- Co
76 III,27| Przez chwilę hetman znów patrzył przez perspektywę na daleki
77 III,27| z cudzą pomocą.~Bogusław patrzył na niego szeroko otwartymi
78 III,29| wzrokiem samym ludzie bledli, patrzył jak pies w oczy tej dziewczyny,
79 III,30| szwedzkich. Pan Andrzej patrzył na owe czarne ptastwo, mrugając
|