Tom, Rozdzial

2001 III,30|              Babiniczowi i dał mu pole, bo wolą ginąć od miecza niż
2002 III,30|            straszydła niż do człowieka, bo mu w wołmontowickiej bitwie
2003 III,30|        czambułowych Tatarów niepodobny, bo co było słabsze, to z trudów
2004 III,30|                 lubił ten rodzaj ludzi, bo słuchał ślepo i wszelkie
2005 III,30|               przewyższali całe wojsko, bo każdy sztukę fechtów posiadał.~
2006 III,30|                 wzbiera serce junackie, bo nie każdy tak by sobie dał
2007 III,30|                    I twarz mu spłonęła, bo w tej chwili wydało mu się,
2008 III,30|                modlitwy się nie zdobył, bo radość objęła go do wichru
2009 III,30|             zatrzęsło nim, aż krzyknął, bo zarazem zdało mu się, że
2010 III,30|              tej chwili wszystkie winy, bo to był człowiek zupełnie
2011 III,31|          poświęcenia zginęły w pamięci, bo nie zapisał ich kronikarz
2012 III,31|             Danii zanieść miecz polski, bo Rzeczpospolita nie chciała
2013 III,31|                odprowadził laudańskich, bo się chce z dawnym przyjacielem
2014 III,31|                puszczał się na objazdy, bo Anusię nudziło gospodarstwo.~
2015 III,31|                też wstąpić do kościoła, bo to była właśnie rocznica
2016 III,31|           pieniactwa po trosze skłonny, bo po chwili rzekł znowu jakby
2017 III,31|                  co chce, dzieje.~- Ale bo, widzisz, prawo za nami.
2018 III,31|                ale widno było zupełnie, bo ogromny czerwony miesiąc
2019 III,31|              daleka! - rzekła Oleńka.~- Bo drzewo jeszcze na domach
2020 III,31|                zrazu dojrzeć nie mogli, bo droga w tym miejscu szła
2021 III,31|               spadła z konia na ziemię, bo ręką chwyciła konwulsyjnie
2022 III,31|               się koniecznie tam wieźć, bo tam chce umrzeć.~- Z Bogiem!
2023 III,31|                 nie mogła mówić więcej, bo jej oddechu zbrakło.~- Żyw
2024 III,31|               żyw, ale i zdrowy będzie, bo postrzały goją się szczęśliwie
2025 III,31|               nim myśleć! - odrzekła.~- Bo to widzisz... pochudłaś...
2026 III,31|              Teraz już nie ma zdrajców, bo nie ma zysku ze zdrady!
2027 III,31|              księciu Bogusławie zarzut, bo pan Kmicic ofiarował się
2028 III,31|             chorąży żywie... przyznaję, bo znać, że Bóg nie odwrócił
2029 III,31|                 dłużej nie mogła mówić, bo płacz ją porwał wielki i
2030 III,32|               Upity - rzekł do Soroki - bo od Boga trzeba poczynać,
2031 III,32|                 z dalekich nawet stron, bo w wielu miejscach kościoły
2032 III,32|                 i poznała w tej chwili, bo cofnęła się nagle, jakby
2033 III,32|             śmiał zwracać ku niej oczu, bo był w kościele, lecz przymknąwszy
2034 III,32|                  więc płacz wzmaga się, bo i ci, którzy znajdują swoich,
2035 III,32|                żywego był podobniejszy, bo dusza wyszła zeń ze szczęścia
2036 III,32|                 Mówić jeszcze nie mógł, bo zbyt był wzruszony, zresztą
2037 III,32|               tej niedzieli w kościele, bo przy słabej pannie Kulwiecównie
2038 III,32|            Anusinego afektu dla siebie, bo zresztą była zgorączkowana,
2039 III,32|             zatrzymał się nieco opodal, bo już tyle ludu natłoczyło
2040 III,32|                Nie skończony trud wasz, bo gdy siła ludzi czasu tej
2041 III,32|         szacunkiem otoczony. Niechętni (bo któż ich nie ma) mówili