Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         Upicie biczem pędzać. Już powiem wszystko szczerze: chcesz
 2  I,5  |       waćpan uspokoił?~- Zaraz ci powiem wszystko, jak się zdarzyło,
 3  I,7  |       waść dobrze i zakonotuj, co powiem. Jeśli nas nie poniechacie,
 4  I,8  |         panny:~- Więcej waćpannie powiem!... Sposób pana Kmicica
 5  I,9  |        rzekł Kmicic.~- Tedy waści powiem co innego, na co własnymi
 6  I,9  |           oddać. Ale to waszmości powiem, że gdybyś był owych Kozaków
 7  I,9  |           sam do siebie - gdy jej powiem, że Kmicic nie tylko złoża,
 8  I,10 |        mnie jeszcze dukata, to ci powiem drugą zagadkę.~- Takąż samą
 9  I,11 |         spytajcie. Nic więcej nie powiem! Znam ja ich, ale i oni
10  I,12 |          negował... Co więcej wam powiem: jeszcze wojny nie było,
11  I,12 |      wszystko patrzył, tyle tylko powiem, iż gdyby miał dosyć wojska
12  I,12 |         Przy tym jeszcze i to wam powiem - rzekł Wołodyjowski - że
13  I,12 |        mój sentyment, a waszmości powiem, że wolę być ciurą w regularnej
14  I,12 |         tym wiedzieć będą... więc powiem... Tu się nadzwyczajne jakieś
15  I,12 |            Kto mnie nie zna, temu powiem, żem jest stary zbarażczyk,
16  I,14 | wielkopolskich nabytkach. Wówczas powiem im: "quos ego!" i tą stopą
17  I,16 |        gdzie nie schroniła... Ale powiem waszej książęcej mości szczerą
18  I,17 |         jak taka; i to ci jeszcze powiem, że prędzej ona po tobie
19  I,17 |          i noc.~- A to ja waściom powiem, iż to największa desperacja -
20  I,17 |          posłuchać cierpliwie, to powiem, com sobie przez drogę obmyślił.
21  I,20 |        chcecie ruszać w drogę, to powiem szczerze, że mi to nie na
22  I,21 |     będzie osłaniał, dlatego też, powiem waszej mości (tu Charłamp
23  I,23 |           życzliwość dbać wielce. Powiem ci, jak co jest, abyś wiedział,
24  I,25 |        miał nic innego do roboty. Powiem ci, mój kawalerze, żem się
25  I,25 |    zdołałem w sedno utrafić, tedy powiem inaczej. Rzeczpospolita
26  I,26 |          że mam dowód na sobie... Powiem ci nawet, żeś potrafił mnie
27  I,26 |     przynajmniej na sądzie boskim powiem: "Nie wiedziałem, na com
28  I,26 |          wiele złego, ale to jeno powiem : nikt nie śmiał dotąd tego
29 II,1  |             Wszystkie ich sekreta powiem... Rzeczpospolita sukno
30 II,2  |     włazić? Wtedy czapkę zdejmę i powiem: "Patrzcie, to ja, Kmicic!"~
31 II,4  |  przeszkody dać pomoc.~- Wszystko powiem, jakoby mi za to płacono.~-
32 II,8  |          lepiej... Ale ja waćpanu powiem, że to i ostrożność. Waćpan
33 II,9  |         Kiedyście ciekawi, to wam powiem, żem jest z Prus Książęcych
34 II,10 |           grobu bliski, przeto ci powiem, że potęgi szwedzkiej nie
35 II,11 |       Tego nie neguję.~- Więc też powiem szczerze waszmości, że pan
36 II,12 |      Nazwisko swoje prawdziwe też powiem ci, ojcze wielebny, pod
37 II,14 |        się łatwo:~- Ani słowa nie powiem więcej! - rzekł wyniośle.~
38 II,15 |     dumnie Miller - i to wam jeno powiem: przeklinam dzień i godzinę,
39 II,16 |    odstąpić.~- Waćpanu w zaufaniu powiem: ochotka na szwedzką juszkę
40 II,17 |     ruszam. Tam mu do nóg padnę i powiem: "Miłościwy królu! Ratuj
41 II,18 |           kto od kwater nadszedł, powiem, że pułkownik nie kazał
42 II,19 |      starożytnym bohaterom równy, powiem: Babinicz.~- On się nie
43 II,19 |      pozwolili nam odejść.~- A ja powiem waszej książęcej mości,
44 II,21 |           milczeć... A jeżeli coś powiem, co na pochwałę wypadnie,
45 II,21 |       choćby był kanclerzem, temu powiem: łatwiej łgarstwo zadawać
46 II,23 |       waszmość zrozumiesz, gdy ci powiem, że nasza Ostra Brama była
47 II,28 |       swędzi... Wszelako to tylko powiem, że gdyby Radziwiłł mnie
48 II,28 |     chcesz wojsko psować, tedy co powiem, że pierwszy na twoich wolentarzów
49 II,33 |  posłuchać prostego żołnierza, to powiem, co myślę: jeżeli tam pannę
50 II,34 |   przewodnika przysyła... I to ci powiem, że lepiej uczynisz woli
51 II,35 |            Za Babinicza ja ręczę. Powiem ci i to, pani siostro, że
52 II,35 |           nocą pod okna skrada... Powiem ci więcej: oficerowie mi
53 II,35 |   gorących afektów, to ci jeno to powiem, że Kupido tak nie zaślepia
54 II,36 |            Słuchajże teraz, co ci powiem: oto mi do Krasnegostawu
55 II,40 |          się przed bitwą pokładą. Powiem waści, co powtarzał Chmielnicki: "
56 II,40 |       chcesz?~- Wasza dostojność, powiem, co mam w sercu: nienawidzi
57 II,42 |          swoją drogą, to jedno ci powiem: on diabeł, aleś i ty diabeł!
58 III,6 |          panie bracie, bo inaczej powiem, że chcesz wpół poczęte
59 III,11|        Nic i ja przeciw niemu nie powiem, jeno to, żem za stary na
60 III,14|           różnie mówili, to tylko powiem, iż ledwie przyjechali,
61 III,14|           i na lutni grywał. A tu powiem waćpanom, co rzetelnie myślę:
62 III,14|       waszej mości narzeczona, to powiem, że jej źle pilnujesz, a
63 III,14|       dobrze znasz, abyś temu, co powiem, miał negować; dość, że
64 III,18|    wysłuchać cierpliwie tego, coć powiem.~- Jeżeli tak, tedy będę
65 III,19|         więcej nie tykać.~- To ci powiem, co mi się wczoraj przygodziło...
66 III,21|    usłyszymy...~- Daj to Bóg!~- I powiem waćpanu, dlaczego... Oto,
67 III,21|          rozebrało, że strach. Tu powiem ci, żem mu w te siwe oczy
68 III,21|           prawdę, jak mu idzie?~- Powiem szczerą prawdę - odrzekł
69 III,22|         nie przysparzać.~- Ja nie powiem... Ale czy oficerowie nie
70 III,22|        cenę mojej głowy.~- Jasiu! powiem ci szczerze: niechby cię
71 III,22|        tyle tylko o nim waćpannie powiem, że gdybym ja sam majętności
72 III,24|         niepośledniego, bo już ci powiem moim Tatarom: "Hulaj dusza!"
73 III,24|          polityki - rzekł - bo co powiem, to się tak pewno spełni...
74 III,25|         niepośledniego, bo już ci powiem moim Tatarom: "Hulaj dusza!"
75 III,25|          polityki - rzekł - bo co powiem, to się tak pewno spełni...
76 III,26|     Więcej nie widziałem, ale coć powiem, tom słyszał z ust szwedzkiego
77 III,30|     Brześciu o racje! Jać nic nie powiem.~Nagle straszny gniew schwycił