Tom, Rozdzial

 1  I,1  |            kawaler. Zaniepokoił ją trochę, trochę przestraszył, ale
 2  I,1  |             Zaniepokoił ją trochę, trochę przestraszył, ale jakże
 3  I,3  |      rzeczywiście i zatrzymała się trochę u proga, jakby zdziwiona
 4  I,4  |           szturmem Upitę i łyczkom trochę krwi upuścimy.~- Dziwi mnie -
 5  I,4  | orszańskich kawalerów odsunęli się trochę od szynkwasu i poczęli im
 6  I,5  |           bitwa! Żołnierze poczęli trochę łyczków tarmosić...~- Aleś
 7  I,5  |       klejnocie, jeno sobie usiędę trochę, bom się strudził. Ej! ciepłoż
 8  I,5  |     powieki nieszczęsnego zadrgały trochę od blasku.~Więc postawił
 9  I,8  |        więc wziął czapkę, by wyjść trochę na drogę i słońca majowego
10  I,8  |      służbie zbiegło, w której się trochę sławy uszczknęło, a sumienia
11  I,8  |             Tymczasem namyślał się trochę; co ma z listem dla Kmicica
12  I,9  |            natychmiast i przybladł trochę na jego widok. Ręką, nawet
13  I,10 |       miłość każdego, kto się choć trochę na wojnie zna, czy pospolite
14  I,10 |           wszystkimi i skarżąc się trochę na króla, że wobec zbliżającego
15  I,10 |  pokazywano go palcami, śmiano się trochę z butów, zakończonych ogromną
16  I,11 |          To rzekłszy stary stęknął trochę, podniósł się z ławki, nagle
17  I,12 |        okrutnie wąsiskami ruszać i trochę spode łba spoglądać na pana
18  I,12 |         porosłymi rzadkim wąsem, i trochę kosymi oczyma. Ubrany był
19  I,12 |          mość - rzekł na to żywo i trochę dumnie pan Skrzetuski -
20  I,13 |            Sołłohuba. Zdziwili się trochę starzy żołnierze, że ich
21  I,13 |        kawaler, przez co i nabroił trochę; ale że młody i pod moją
22  I,15 |           i Stankiewicza. Szlachty trochę... i Kmicic, ale ten niepewny.~-
23  I,17 |            Rocha - i przysiądź się trochę na wóz, pogawędzimy, bo
24  I,17 |              i widzisz, moglibyśmy trochę ku nim nawrócić.~- Jakże
25  I,17 |      pewnie na Bejsagołę i Szawle. Trochę to z drogi, ale przez to
26  I,17 |         odrzekł nic, jeno odjechał trochę od wozu bojąc się szyderstw:
27  I,17 |           pan Stanisław Skrzetuski trochę po niemiecku umiał, gdyż
28  I,17 |     posłali po konie na łąki, było trochę czasu, kazałem sobie tedy
29  I,18 |         pan Zagłoba spoważniał, bo trochę był niespokojny; nagle rzekł
30  I,19 |          po komnacie; miał jeszcze trochę nadziei, że książę namyśli
31  I,20 |           drogę... Koniska też się trochę wydychały - odpowiedział
32  I,20 |           łuby spakować. Mam też i trochę gotowizny, którą bym też
33  I,22 |         nasz!~Wtem pan Jurzyc, już trochę pijany, zakrzyknął całą
34  I,23 |          Każę wam ślub dać. Będzie trochę krzyku i płaczu... Nic to!
35  I,25 |          ludzi z każdej strony, ja trochę z tyłu pojadę.~- Stawać! -
36 II,2  |         Hetman mało ma jazdy, jeno trochę dragonów i Kmicicowych ludzi,
37 II,3  |         łatwiej, bo u mnie tu jest trochę ochędostwa jako to czapek
38 II,4  |         swymi wozami, z czeladzią, trochę jeno poturbowaną, jechał
39 II,6  |         Michał zaraz mu zawtórował trochę cieniej, Rzędzian chlipał
40 II,6  |    chorągiew uformujesz... Jest tu trochę piechoty z radziwiłłowskich
41 II,6  |      wesoły, może też i podochocił trochę, więc pogładził wąsa, uśmiechnął
42 II,7  |         wreszcie rzekł:~- Skóra mi trochę przez drogę opierzchła,
43 II,10 |          piękna, szczupła, wysoka, trochę do Oleńki podobna z powagi
44 II,11 |        rozkazuje mi śpieszyć, więc trochę wypocząwszy ruszymy dalej,
45 II,18 |           i znowu słuchał. Bał się trochę pośliznąć i upaść, a to
46 II,18 |         sześć armat rozsadzić."~Tu trochę ścisnęło go uczucie samotności,
47 II,18 |          ja chciałbym się przedtem trochę z nim pobawić... Och! tym
48 II,18 |   przesławny żołnierzyku... Słabyś trochę, potrzeba ci pielęgnacyjki...
49 II,18 |         Bok mi przypiekł, ale jeno trochę. W nogach mi słabo...~-
50 II,18 |            powtórzył Kmicic. - Bok trochę pali... Nic to!.. Całkiem
51 II,20 |            wojewody tylko się pono trochę dworzan co wierniejszych
52 II,23 |         będzie mógł odpowiadać, bo trochę przyduszon, a nie masz tu,
53 II,26 |             niech się jeno uspokoi trochę albo i przedtem jeszcze,
54 II,28 |       zawołał:~- Ledwie się wojska trochę największym trudem wojewodzińskim
55 II,32 |     najpotrzebniejsi. Wypocznijcie trochę, a potem was panu Czarnieckiemu
56 II,32 |       rycerz - teraz chybaby konie trochę odżywić, my zaś moglibyśmy
57 II,33 |        nieszczęścia i uspokoił się trochę.~- Wiedziałem, żeś waść
58 II,35 |          powiekami i jeno boczkiem trochę strzelało ku Kmicicowi,
59 II,36 |          wcale wesołym i podpiwszy trochę przy stole, począł nagle
60 II,37 |       wydłubać, lecz że i bała się trochę tego Babinicza, więc nie
61 II,38 |       wydłubać, lecz że i bała się trochę tego Babinicza, więc nie
62 II,41 |           przechyloną, podobny był trochę do trupa albo woskowej figury.~
63 III,1 |         trofea: sakiewki z owsem i trochę pustych wozów, lecz Karolowi
64 III,2 |            go o osełkę wecował, bo trochę tępy... Ale dobry człek,
65 III,3 |          nich cudzoziemców, ledwie trochę Prusaków i Francuzów, głównie
66 III,3 |        trudno było coś widzieć, bo trochę mgły wisiało w powietrzu.
67 III,3 |         przygryzł wąsów, pomilczał trochę i wreszcie tak mówić począł:~-
68 III,3 | argumentować począł: więc nalegał, trochę groził, prosił, pochlebiał.
69 III,5 |         Dowcip miał z przyrodzenia trochę tępy, ale co umie, to ode
70 III,6 |     wykręcił w łozy i wiódł drogą, trochę grząską, ku olszynom, w
71 III,10|           opowiem. Dajcie mi teraz trochę odsapnąć.~- Więc ot i Carolus
72 III,17|       swobodny był zupełnie, tylko trochę pomizerniał w oczach i twarz
73 III,21|           Gdym wyjeżdżał, mieliśmy trochę wolniejszego oddechu, bo
74 III,28|        Sakowicza pobiwszy. On mnie trochę lubił, to by i nie odmówił