Tom, Rozdzial

 1  I,4  |           gorzałkę, ale krupniczek zbyt pachniał. Zwietrzył go pierwszy
 2  I,4  |      reputacja "kompanii" była już zbyt znana w Wołmontowiczach,
 3  I,6  |        prawo zbrojną ręką poprzeć, zbyt był sprawami publicznymi
 4  I,12 |            pilnowali, aby nie było zbyt wielkiego tłoku, powtarzając
 5  I,13 |           do wojewody witebskiego, zbyt to był cnotliwy człowiek,
 6  I,13 |          to był cnotliwy człowiek, zbyt dobry obywatel, aby w przeddzień
 7  I,17 |         nie zestarzała się jeszcze zbyt ani głowa, ani ręka.~- Toś
 8  I,17 |            i smołą polewa, aby się zbyt nie przypalił.~- Po wtóre? -
 9  I,18 |       siekańce nie doszły, bo było zbyt daleko. Oficer widocznie
10  I,19 |          wojewoda witebski, ale on zbyt był w tej chwili zajęty
11  I,19 |           się przemknie, a gdy psy zbyt blisko go nacierają, to
12  I,21 |         podejrzewał, miał istotnie zbyt wiele trosk, ażeby o tym
13  I,22 |    pomyślał sobie. Lecz uraza była zbyt głęboka, więc wkrótce dodał
14  I,22 |         się dla tej prostej natury zbyt trudnym. Więc czuł to, co
15  I,23 | Rzeczypospolitej trzymać... Ale on zbyt ostrożny i o własnym dobru
16  I,26 |           nie grozi, bo jego osoba zbyt jest Kmicicowi potrzebna.
17 II,3  |         przestał się dziwić. Stary zbyt był chytry, aby się nie
18 II,8  | Bogusławową, wydała się ona jednak zbyt śmiałą i zbyt hazardowną
19 II,8  |           ona jednak zbyt śmiałą i zbyt hazardowną dla tak błahego
20 II,12 |        chwila, gdy ciała zbiły się zbyt ciasno. Chorągwie wiały
21 II,15 |        Lecz rozkazy jego spełniono zbyt gorliwie. W pośpiechu za
22 II,15 |           widać, straży nie widać. Zbyt w naszą słabość dufają.~-
23 II,15 |           się nawet nie starał iść zbyt cicho. Minął kilka namiotów
24 II,15 |     Heskiego. Nigdy on nie poważał zbyt Millera, powyższe zaś jego
25 II,16 |       pomiarkował, iż zapędził się zbyt daleko. Lecz rozkazów nie
26 II,17 |          tym cierpieć.~Lecz Miller zbyt długo przywykł w całym życiu
27 II,17 |      milczenie było dokoła, bo dla zbyt ciemnej nocy nie strzelano
28 II,18 |      szczęście, boki rowu nie były zbyt spadziste, a oprócz tego
29 II,18 |         powiedzieć, że to człowiek zbyt sławny. Jeśli wasza dostojność
30 II,22 |    uśmiechnęła się łaskawie.~- Ale zbyt spiesznie przesądzasz i
31 II,23 |          on szparki, nadto śmiały, zbyt wielki rezolut, a tacy ludzie
32 II,25 |         lecz szpeciły je cokolwiek zbyt wypukłe policzki i oczy
33 II,29 |          wycia wichru nie brzmiały zbyt głośno i można było myśleć,
34 II,33 |           rzekł pan Wołodyjowski - zbyt wielką mękę temu rycerzowi
35 II,36 |          czy kolaska wygodna i czy zbyt szybka jazda nie nuży.~Ona
36 II,36 |            karę jeśli J. W. Pan za zbyt małą uznasz, wedle swej
37 II,41 |             skoro Sakowicza macie? Zbyt ostrożny pan Sapieha, i
38 II,41 |           wbrew twej woli odesłał. Zbyt znaczne oddałeś mu posługi...
39 III,2 |           za rzecz nieprzyzwoitą i zbyt względem majestatu księżnej
40 III,3 |            wycieczkę poprowadzi.~- Zbyt waszmość jesteś krwi chciwy! -
41 III,7 |           boi, nie śmiał przy niej zbyt nacierać, umyślił tedy dziewkę
42 III,8 |        żołnierzy, jako myślicie, i zbyt tanio ich okupywać nie chcę,
43 III,9 |         szli znów noga za nogą, by zbyt wcześnie alarmu nie dawać.
44 III,11|           ogóle czas był cudny, ni zbyt gorący, ni zbyt zimny. Wzrok
45 III,11|          cudny, ni zbyt gorący, ni zbyt zimny. Wzrok biegł daleko
46 III,14|      pilnujesz, a jeśli krewna, to zbyt ją dobrze znasz, abyś temu,
47 III,16|       obyczaje, nie była wprawdzie zbyt surową, owszem, może aż
48 III,16|      nienawistnym Andrzeju Kmicicu zbyt ją zmęczyły, myślała o Bogusławie,
49 III,16|           dla księcia.~Ród jej był zbyt mały, by mogła zostać żoną,
50 III,16|            by mogła zostać żoną, a zbyt wielki, by mogła zostać
51 III,16|          Ketling kochał się w niej zbyt widocznie, więc jakże jej
52 III,16|        dług wdzięczności, który by zbyt wielką ceną spłacać następnie
53 III,17|           ucieczce. Rzecz nie była zbyt trudna, bo zdawało się,
54 III,17|        Sprawy jego nie musiały iść zbyt pomyślnie, bo wrócił zły
55 III,18|     którego o dziewkę proszą, i że zbyt jawnie radość okazuję...
56 III,21|          nieproszeni goście mogą w zbyt licznej kompanii nadciągnąć.
57 III,23|      wygrana walna bitwa nie zdoła zbyt poprawić zachwianej fortuny
58 III,23|        Pozostawały Birże, ale i to zbyt późno! Na drodze do nich
59 III,24|           Liczył na to, że sieć ta zbyt jest rozciągnięta, i dlatego
60 III,24|          się cofał?~Duglas znał go zbyt dobrze, co jest zarówno
61 III,24|     tysięcy bitnego ludu stanowiło zbyt wielki zasiłek, aby się
62 III,25|           Liczył na to, że sieć ta zbyt jest rozciągnięta, i dlatego
63 III,25|          się cofał?~Duglas znał go zbyt dobrze, co jest zarówno
64 III,25|     tysięcy bitnego ludu stanowiło zbyt wielki zasiłek, aby się
65 III,26|            ja nie będę się nad nią zbyt długo rozwodził. Nasz pan
66 III,27|             bo jego właśni Tatarzy zbyt byli pomęczeni.~Pan podskarbi
67 III,27|    pochwalał Waldekowe plany. Lecz zbyt był próżnym, aby nie ustąpił
68 III,27|         poczęły grać na nowo, lecz zbyt późno, bo już ośm chorągwi
69 III,27|            końcem szabli, nie była zbyt ciężką.~Pan Wołodyjowski
70 III,28|            Ostatni wypadek zaszedł zbyt blisko, by długo pozostać
71 III,29|       południowej strony. Miecznik zbyt był jednak starym i doświaczonym
72 III,29|      nieprzyjacielskie okazały się zbyt wielkie, mogły uchodzić
73 III,32|         Mówić jeszcze nie mógł, bo zbyt był wzruszony, zresztą pędzili