Tom, Rozdzial

 1  I,3  |           Otworzyła oczy:~- Jako duszę własną !~- A ja na śmierć
 2  I,4  |        błyskawice. Ale po chwili dusze w nich upadły z trwogi.
 3  I,5  |  przystępu bronili, choćbym miał duszę czartu zaprzedać...~- Nie
 4  I,5  |         swej naturze - spokojni. Dusze z nich wyszły, a ciał nie
 5  I,5  |       szybkością.~- Diabli po mą duszę!... dobrze! - krzyknął jakby
 6  I,6  |      Ocaliłaś mi życie, ocalże i duszę moją, daj krzywdy nagrodzić,
 7  I,9  |     Jędruś! daj na mszę za nasze dusze, bo męki cierpimy!" To mówię
 8  I,10 |          niepewność przygniatała dusze ludzkie, gdy nagle położył
 9  I,13 |        tej chwili zajmowała całą duszę i serce rycerza. Serce biło
10  I,13 |  tchnieniem bohaterskim napełnił dusze żołnierzy.~- To był wódz! -
11  I,13 |        twój wygasł! bodaj diabeł duszę z ciebie wywlókł... zdrajco!
12  I,14 |       Straszliwy niepokój targał duszę Radziwiłła.~Zdawało mu się
13  I,14 |          wracał i napełniał jego duszę, a ktoś znów poczynał szeptać
14  I,14 |    dlaczego? Bom myślał, że masz duszę śmiałą, do wielkich przedsięwzięć
15  I,16 |         jak komu dobra życzę, to duszę bym za niego oddał. Żeby
16  I,17 |    wypowiedzieli... Ale bogdajby dusze nasze z piekła nie wyjrzały,
17  I,20 |           Modli się pewnie za tę duszę, która przed sąd boski idzie...~-
18  I,21 |      zaledwie zrozumiał słowo:~- Duszę się!...~Na uczyniony alarm
19  I,21 |   dotknięcie ból sprawia, tak on duszę miał zbolałą. Proste pytanie
20  I,21 |        obsypał... Ciasno mi... i duszę się... nie tylko dlatego,
21  I,25 |     otuchą w sercu, rozdzielając duszę między tęsknotę po Kiejdanach
22  I,26 |      gwałtownie Kmicic. - Jeślim duszę stracił, jeśli muszę być
23  I,26 |    boskiemu się oddaję... i wolę duszę stracić, wolę gorzeć wiekuiście
24 II,1  |          tego dokazać.~- Polećmy dusze Bogu, bo jeśli on niesamowity,
25 II,1  |         za zdrajcę, za potępioną duszę radziwiłłowską. Wśród licznych
26 II,7  |       które ustawicznie dręczyły duszę księcia Janusza. Dnie i
27 II,9  |          wątpliwości obsiadły mu duszę; czy nie za późno nawrócił
28 II,9  |         może.~- Bogdaj mu diabli duszę z gardła wyciągnęli, nim
29 II,11 |    nadziei nie padł mu nigdzie w duszę.~Jadąc coraz dalej, dlatego
30 II,11 |     prędzej przyrzuci ciężaru na duszę, z pewnością nie ujmie.~
31 II,12 |          Tu się odmienią serca i dusze naprawią, ani bowiem Szwed
32 II,14 |          pełnymi usty i kto miał duszę chorą, ten zdrowiał. Gdzie
33 II,14 |         Millerem służył, a który duszę mając szlachetną starał
34 II,14 |     braci zakonnej. W niektórych dusze zwątlały od razu. Lecz ksiądz
35 II,14 |    ksiądz Kordecki przygotowywał dusze ludzkie. Przystępowano do
36 II,16 |      przeraziły jednak umysły, i dusze były zwarzone. Nie uwierzono
37 II,16 |         wyprawiali uciechy mając dusze gorące i dla ojczyzny poświęcone.
38 II,18 | kolubryny radowała do głębi jego duszę, nie tylko jako bohaterstwo,
39 II,19 |          z powrotem na ziemię, a dusze już nie wrócą...~.Niebo
40 II,19 |          I zdawało się także, że duszę wyśpiewa w tej wotywie lub
41 II,22 |           gdyby tę niepohamowaną duszę znał lepiej, nie byłby sypiał
42 II,22 |         grzmoty, a w słuchaczach dusze otwierały się prawdzie,
43 II,23 |    waszej królewskiej mości całą duszę jako księdzu na spowiedzi
44 II,25 |        ją na głowę, ale mniejszą duszę mając, jasno i wyraźnie
45 II,26 |         mnie za arcyszelmę, całą duszę mi odkrył. Strach powtarzać,
46 II,26 |        się i z niejednego Szweda duszę wyłusknie, a przez to nie
47 II,27 |          napełniły się radością, dusze uniosły się w podzięce do
48 II,29 |      pierwej wejdzie wziąść jego duszę i przez pół już rozpadające
49 II,29 |          zwątpienie wżarło się w duszę książęcą, bo nie mógł opędzić
50 II,30 |    Rzeczpospolita. Rozpaliły się dusze ludzkie żądzą wojny i odwetu,
51 II,31 |    Rzeczpospolita. Rozpaliły się dusze ludzkie żądzą wojny i odwetu,
52 II,34 |          Jako ojcu wyznam i całą duszę wyjawię... Książę Bogusław
53 II,35 |      Kmicica, że młody książę ma duszę szlachetną, pojęcie niepospolite
54 II,36 |      myśleć, tak dalece całą jej duszę zajęło grożące niebezpieczeństwo.
55 II,36 |        począł za ich nieszczęsne dusze odmawiać "Wieczny odpoczynek".~
56 II,37 |          najbardziej zrozpaczone dusze ogarniało przekonanie, iż
57 II,38 |          najbardziej zrozpaczone dusze ogarniało przekonanie, iż
58 III,8 |         diabłem o styczność.~- A dusze mają?~- Nie wiadomo, ale
59 III,9 |         działała nawet na twarde dusze żołnierskie. Przeszli, nic
60 III,9 |        więc poczęła już nurtować duszę marszałkową.~Tymczasem coraz
61 III,11|          Bogusławem opanowała mu duszę, iż ledwie mógł wysiedzieć
62 III,15|       stolicy napełnił wszystkie dusze radością tryumfu.~Radował
63 III,16|      wszystkie przyczyny targały duszę książęcą, aż ją znużyły
64 III,16|         z tą, która opanowała mu duszę.~Billewiczówna poczęła go
65 III,17|     Przebacz, anielska panno!... Duszę mam pełną zgryzot a bólu,
66 III,21|       Anusi usta.~Ketling mający duszę szkockiego górala, zatem
67 III,21|  przynajmniej mówił jak Niemiec. Duszę miał także scudzoziemczałą,
68 III,23|          i spiekłą żarem miłości duszę w krwi ludzkiej, bo zrywał
69 III,26|        krwi ubabrali, grzechu na duszę nie ściągając i z pożytkiem
70 III,27|         Ale Skrzetuski, który ma duszę rzymską, ten by go nie żywił,
71 III,28|       jak balsam na zmęczoną jej duszę. I jej również sprawiał
72 III,28|        Na to Anusia: ~- Za każdą duszę modlić się wolno, bo Bóg
73 III,29|        Biedna, nie wiedziała, że dusze Brauna i Jurka Billewicza