Tom, Rozdzial

 1  I,1  |       wrzecionem okręcił! Ale już to znać, że mu się udała bardzo,
 2  I,1  |     Poniewieża, który powinien drogę znać. A tam mnie Kokosiński z
 3  I,4  |              i na dzielnych koniach. Znać było jednak, że to żołnierze
 4  I,5  |                Nie chcę cię widzieć, znać! Bierz konia i uchodź stąd!..~-
 5  I,6  |              rzekła, że nie chcę cię znać i widzieć, tak wytrwam w
 6  I,8  |            księciu Bogusławowi dawał znać, który Petersona inżyniera
 7  I,10 |          jaśnie wielmożnym panom dam znać o nim.~Wszyscy zgodzili
 8  I,10 |             Skoraszewski dał właśnie znać z Czaplinka, że Szwedzi
 9  I,10 |             pana Grudzińskiego dając znać, że podjazd wraca.~- Podjazd
10  I,10 |           dnia 24 lipca, straże dały znać, że całe wojsko szwedzkie
11  I,11 |          Trzeba będzie szlachcie dać znać - rzekł Jan - ażeby się
12  I,12 |          pytał Jan.~- Jak go nie mam znać, kiedym całą wojnę teraźniejszą
13  I,12 |        Wołodyjowski.~- O Boże! zaraz znać, że to nie pospolitaki! -
14  I,13 |            wrócił, i kazał sobie dać znać, gdy wróci.~Jakoż wrócił,
15  I,13 |       Tymczasem w sali marszałek dał znać, że czas do stołu siadać,
16  I,17 |      widocznie do pochodu, bo wszędy znać było ruch wielki. Tu i owdzie
17  I,19 |             komnacie i na czole jego znać było ciągłą walkę myśli.
18  I,20 |             porzucę waszą kompanię i znać was nie chcę!...~- Tu nie
19  I,21 |             na ołowianej jego twarzy znać było osłabienie wielkie.
20 II,4  |        czerwoną, a i na całej osobie znać było, że sobie na jadło
21 II,6  |              druga, aż wreszcie dano znać, że zbliża się nie podjazd,
22 II,6  |               na niektórych twarzach znać było przestrach; nie stawano
23 II,6  |            co mówisz? przecieby dali znać. Lipnicki pojechał naprzeciw...~-
24 II,7  |            uszu książęcych. Dano też znać o założeniu warownego obozu,
25 II,7  |           dzień przed wymarszem dano znać, że książę Bogusław zjechał
26 II,8  |               On zasiadł przy niej i znać było, że naprawdę jej uroda
27 II,9  |         wszyscy; na jednych twarzach znać było podziw dla śmiałości
28 II,13 |        miłość... W nagłym razie damy znać o wszystkim... Pójdziemy,
29 II,14 |            oddziałom piechoty, dając znać oficerom, gdzie można się
30 II,16 |             zdradzie, ale dali zaraz znać o niej Kordeckiemu.~Ksiądz
31 II,16 |    oblężonymi.~Lecz z klasztoru dano znać, że w sprawie tak wielkiej
32 II,17 |                 rzekł.~- Czekaj, dam znać przeorowi.~- A dobrze. No,
33 II,21 |          oblężeniu opowiadać.~Prawdę znać było w jego słowach, bo
34 II,22 |  Potrzebowałby tylko ów Babinicz dać znać Szwedom, aby kilkaset piechoty
35 II,23 |             zmowa! - rzekł - zdrajcy znać dadzą! Mości królu, ratuj
36 II,25 |           koniach jezdni dać naprzód znać panu marszałkowi, że król
37 II,25 |             pan marszałek, nie chcąc znać granic w gościnności i czci
38 II,27 |               On to pierwszy dał nam znać, że Szwedzi nie mogąc nic
39 II,29 |       przeciwnie, w pułkach pieszych znać było ruch jakiś niezwyczajny.
40 II,34 |             niechaj patrzy i mnie da znać, co się tam dzieje.~Tu zawołał
41 II,35 |             na Litwie Podbipiętów?~- Znać nie znam, bo też już ich
42 II,36 |              na niego i na rajtarów. Znać było, że czekają tylko jednego
43 II,39 |           już zachwycić języka i dać znać hetmanowi. Zeznania petyhorców
44 II,39 |           pięć, a Babinicz nie dawał znać o sobie. Przychodziła wiosna.
45 II,39 |         później przednie straże dały znać, że jakowyś oddział się
46 II,40 |             na ciebie, żeś tak długo znać o sobie nie dawał, ale widzę,
47 II,40 |             się w milczeniu, ale nie znać było, aby piękne słowa hetmańskie
48 II,41 |       właśnie do Janowa, gdy dano mu znać, iż wysłaniec książęcy się
49 II,42 |      ognistych.~Tak pan Kmicic dawał znać hetmanowi, iż wziął tył
50 III,1 |         spoczynku, gdy Aszemberg dał znać przez służbowego oficera,
51 III,2 |             Co dzień podjazdy dawały znać, że Szwedzi coraz to bliżej,
52 III,6 |                A nie widać posłów?~- Znać, że im radzi - odrzekł Wołodyjowski.~-
53 III,6 |              pacholę, które pierwsze znać dało o Szwedach w Rudniku,
54 III,6 |                On także pierwszy dał znać o Szwedach, a potem w największym
55 III,8 |               Na niektórych twarzach znać było wprawdzie trudy straszliwe
56 III,9 |               szpiegowie bowiem dali znać, iż margrabia badeński z
57 III,9 |             noc z podjazdem, aby dał znać, tak wojsko rozłożone i
58 III,9 |            powinien ujść, by nie dał znać!~- Jeśli potem pan Czarniecki
59 III,10|             żołnierz przedni, i daje znać. A pan Sapieha właśnie do
60 III,10|          dalej.~- Babinicz tedy daje znać, a wojewoda na to: "Symulują
61 III,12|            żałosnym wrzaskiem dawały znać o swym nieszczęsnym położeniu.~
62 III,13|            żałosnym wrzaskiem dawały znać o swym nieszczęsnym położeniu.~
63 III,17|              Dla Boga, toż waść musi znać dobrze swoje sady, więc
64 III,19|         która była zdania, że lepiej znać wszystkie zamiary nieprzyjaciela.~"
65 III,22|           żeń się, Jasiu, żeń, a daj znać o weselu, będę drużbą.~Srogi
66 III,24|        nadesłanym w tydzień później, znać było wielki niepokój i jakoby
67 III,25|        nadesłanym w tydzień później, znać było wielki niepokój i jakoby
68 III,27| nadciągającemu wojsku każdej godziny znać dawał, co się w obozie dzieje.
69 III,27|        pięścią w czoło, przez chwilę znać było, że walczył ze sobą
70 III,29|          Wołmontowiczami konie, dali znać, że jakieś wojsko wyszło
71 III,29|             dobrych rozporządzeniach znać się musiał; ale pozycja
72 III,31|       chorąży żywie... przyznaję, bo znać, że Bóg nie odwrócił jeszcze