Tom, Rozdzial

 1  I,1  |      albo wszystkie odrzucić - rady innej nie widzę. Laudańscy
 2  I,2  | poznawszy, jako sobie już dali rady w jego domu i zdążyli podpić,
 3  I,5  |     mruczał pod nosem - nie ma rady, choćby kompania mieli się
 4  I,7  |       pułkownik da sobie z nim rady.~- Butrymowie też sobie
 5  I,8  |    sobie z tym nieprzyjacielem rady damy. Bóg pozwoli, że jeszcze
 6  I,10 |     hetmani nie mogą sobie dać rady z Chmielnickim. Ha, trudno!
 7  I,10 |   właściwej materii, nie umiał rady pożądanej udzielić.~Posłano
 8  I,10 |   szabla waszej miłości i moje rady włożą tę nową, najpiękniejszą
 9  I,13 |     takim przy białogłowie ani rady!~- Ujmij mi jeno trzydzieści
10  I,17 |    wydaje, że nie masz dla nas rady...~- Głowa Zagłoby w tym,
11  I,17 |       i musimy bezzwłocznie do rady przystąpić. Jeno pierwej
12  I,20 |     Ujrzeli wszyscy, że nie ma rady, a Kmicic rzekł:~- Panno!
13  I,20 |     zaraz z nami. Nie ma innej rady. Możecie się do Białowieży
14  I,20 |      izby, a my damy już sobie rady.~Miecznik wyprowadził gości.~-
15  I,20 |        W puszczy, wedle waszej rady... dziewczynę przynajmniej
16  I,22 |   mości panowie - mówił - damy rady tym, którzy chcą zgubić
17  I,22 |          Stało się! nie ma już rady!" - "Może będzie lepiej!
18  I,24 |     łbem w mur bij, nie ma już rady nijakiej! Nie winujże mnie,
19  I,24 |    ściany w izbie rozbija, bez rady, mościa panno, bez rady!...
20  I,24 |        rady, mościa panno, bez rady!... Nie masz tu nic do roboty,
21  I,25 | broniła?~- Wasza książęca mość rady wojennej byś przy takim
22  I,25 |     Janusza, nie mieliby innej rady, jak pójść pod moją komendę.
23 II,1  |        każdy z czterema nieraz rady sobie dawał. Bez diabelskiej
24 II,5  |  jedyny to dla nas ratunek tej rady usłuchać. Kto wie, czy mu
25 II,6  |        do rąk i zasięgano jego rady we wszystkim, podziwiając
26 II,9  |    kląć. Nie było jednak innej rady, jak zagnać konie. Inaczej
27 II,13 |       za własną wolą. Jakiejże rady my, goście, udzielić wam
28 II,14 |       napadu na klasztor.~Dwie rady ścierały się z sobą przy
29 II,16 | strapiona ojczyzna! Nie ma już rady! trzeba ulec królowi szwedzkiemu...
30 II,16 |   łamać i wołać, że nie ma już rady, jeno trzeba się poddawać
31 II,16 |        czekam na postanowienie rady, a co wy uchwalicie, najwierniej
32 II,16 | Sapieże. Teraz nie ma na niego rady, bo cała Litwa przy nim
33 II,17 | obliczem księdza Kordeckiego i rady.~Był to pan Śladkowski,
34 II,19 |        duchu, że nie ma żadnej rady do udzielenia, chyba taką,
35 II,19 |    rzekł.~- Nie wszystkie moje rady spełniono - odpowiedział
36 II,19 |       pamiętaj tylko, że dotąd rady twoje wydały gorzkie owoce.~-
37 II,22 |    obywatel, dla prywaty swej, rady pomieszać może. Jakaż to
38 II,22 |     deliberacje, jak najlepiej rady księdza prymasa do skutku
39 II,22 |     Czekamy tedy doświadczonej rady waścinej...~Kmicic poczuł
40 II,23 |        jechał, ten niech teraz rady udzieli!~W tej chwili jeden
41 II,23 |       Nie odrzucam ja rozumnej rady, ale na tułactwo drugi raz
42 II,27 |   ciężko by nam było dać sobie rady...~- Jeżeli tak, to przestańcie
43 II,28 |      pokazać, jako i bez mojej rady coś potrafi, a to sami widzicie,
44 II,33 |        waszmościom za życzliwe rady! - zawołał Kmicic.~I począł
45 II,34 |         to już ja sobie z nimi rady dam i na miękki wosk ich
46 II,35 |    dwadzieścia cztery miesiące rady!~- Jakże to? - pytał z oburzeniem
47 III,2 |      sobie teraz Czarniecki da rady beze mnie!~- Da sobie rady!
48 III,2 |     rady beze mnie!~- Da sobie rady! nie obawiaj się waćpan! -
49 III,5 |      sobie Zagłoba z magnatami rady dawać?~- Tedy powiadam,
50 III,7 |    obaczym, jak sobie stary da rady! Z różnymi się spotykał,
51 III,8 |       nie wypędzi, nie damy im rady - rzekł Kmicic. - Cała ta
52 III,8 |      żebyś na pojedynkę dał mi rady?" "Ja bym i pięciu takim
53 III,8 |      Ja bym i pięciu takim dał rady!" Więc król jeszcze: "I
54 III,10| szwedzkimi siłami nie da sobie rady.~- Wiem o tym - odrzekł
55 III,12|       fortelów nie dacie sobie rady!~Tu obaj młodzi zerwali
56 III,12|       bezczynność, ale w ogóle rady sobie dać nie mógł z tej
57 III,13|       fortelów nie dacie sobie rady!~Tu obaj młodzi zerwali
58 III,13|       bezczynność, ale w ogóle rady sobie dać nie mógł z tej
59 III,15|     przechylać.~- Nie ma innej rady! - rzekł kanclerz.~- I ja
60 III,20|      się, że miecznik nie umie rady znaleźć i że imaginacja
61 III,21|     pan Michał zawsze sobie da rady.~Miecznik kontent, że ma
62 III,21|    tylko nie umiałaś sobie dać rady...~- Nie cierpię go! Ale
63 III,21|        kto inny da sobie z nim rady. Zresztą, obejdzie się bez
64 III,22|        Takim dwom jak ty dałby rady, ale ja przejechałem mu
65 III,22|       że sobie z rebelizantami rady?~- Upewniam waszą książęcą
66 III,22|     bez liku, ale ja dam sobie rady i jednego wyczółka nikomu
67 III,23|  niedawna starosta, że brak mu rady w głowie, mocy w przedsięwzięciu,
68 III,24|         Damy panu podskarbiemu rady.~I nie tracąc chwili nakazał
69 III,25|         Damy panu podskarbiemu rady.~I nie tracąc chwili nakazał
70 III,28|     chwycił się tak skwapliwie rady panny Aleksandry, że w duszy
71 III,30|     nie każdy tak by sobie dał rady jako on!~Tyle przecie jest
72 III,32|     ważniejszej sprawie zawsze rady jej zasięga.~ ~ ~KONIEC~ ~