Tom, Rozdzial
1 I,4 | tym.~Rozmyślania panienki przerwał pachołek, któren wniósł
2 I,7 | Co mnie pan Kmicic! - przerwał Wołodyjowski - tu o waćpannę
3 I,8 | rozmyślania pana Wołodyjowskiego przerwał pachołek Syruć, który przysunąwszy
4 I,9 | Chybaś waszmość diabeł - przerwał Kmicic - albo masz inkluza.
5 I,13 | wzmagający się przy stole przerwał dalszą rozmowę, bo też już
6 I,13 | Lecz dalsze jego słowa przerwał Stanisław Skrzetuski, który
7 I,18 | spotkała.~Dalszą rozmowę przerwał im huk wystrzałów, bo właśnie
8 I,20 | nie rzekła ni słowa.~Ciszę przerwał głos Kmicica:~- Ja tej panny
9 I,20 | jakiś panowało milczenie; przerwał je na koniec miecznik rosieński:~-
10 I,23 | księcia Bogusława.~Tu hetman przerwał i począł oddychać głośno,
11 I,24 | tego język odzwyczaj! - przerwał Ganchof. - Dziś panuje nam
12 I,25 | Kmicic.~- Książę wojewoda - przerwał z niecierpliwością Bogusław -
13 I,25 | konfederaci usiekli w Orlu - przerwał książę - dlatego pan Harasimowicz
14 I,25 | je konfederaci wybrali - przerwał znów książę Bogusław.~"...
15 I,25 | Wycisną je na twaróg! - przerwał znów książę.~"...starostwa
16 I,25 | Tu pan Harasimowicz sam przerwał i chwycił się za głowę.~-
17 I,26 | chwila milczenia, którą przerwał pierwszy książę:~- Powiedz
18 I,26 | na polityce, kawalerze - przerwał Bogusław.~- Niechże ją pioruny
19 I,26 | wydały?~- Panie kawalerze - przerwał zimno książę Bogusław -
20 I,26 | wiedzieliśmy...~- Nic to! - przerwał książę Bogusław. - Przejeżdżałem
21 II,2 | zlęknie.~Dalsze rozmyślania przerwał mu stary Kiemlicz, który
22 II,2 | przejrzał..." Lecz nagle przerwał - pomyślał chwilę, a potem
23 II,6 | oddać...~- Powinieneś... - przerwał z powagą pan Zagłoba.~-
24 II,6 | raz, że mu się wątek mowy przerwał, a po wtóre, iż wieść o
25 II,10 | sprawiedliwości."~- To już czwarty! - przerwał starosta.~"Piąty Gustaw
26 II,17 | święte...~- At, daj pokój! - przerwał ksiądz.~- I święte - powtórzył
27 II,18 | śpiewasz jego pochwały? - przerwał Miller. - Że niebezpieczny,
28 II,18 | stu rogatych diabłów! - przerwał Miller - czego ty chcesz,
29 II,18 | Wtem daleki huk dział przerwał mu dalsze słowa. To Szwedzi
30 II,19 | tymczasem huk wystrzałów przerwał im dalszą rozmowę.~- Co
31 II,21 | Ważne to są rzeczy - przerwał ksiądz arcybiskup Leszczyński -
32 II,21 | animosque viriles..." - przerwał z cicha ksiądz Wydżga.~Podniesiona
33 II,22 | Zali już mu zazdrościsz? - przerwał król.~- Nie zazdroszczę
34 II,26 | którą był okryty, lecz król przerwał prędko:~- I przez zemstę
35 II,29 | gorszego!~Dalszą rozmowę przerwał im książę, na którego znów
36 II,29 | milczenie pełne szacunku, które przerwał wreszcie Wołodyjowski.~-
37 II,30 | Panno Przeczysta!~Tu znów przerwał i klęknął. W kościele uczynił
38 II,31 | Panno Przeczysta!~Tu znów przerwał i klęknął. W kościele uczynił
39 II,32 | ale ledwie zaczął, zaraz przerwał:~- Myli się w tym pan Sapieha -
40 II,33 | Dla Boga! nie bluźnij! - przerwał co prędzej mały pułkownik.~-
41 II,37 | nagrodzi.~- A nie potrzebuję! - przerwał Kmicic.~- Dobrze i to, że
42 II,38 | nagrodzi.~- A nie potrzebuję! - przerwał Kmicic.~- Dobrze i to, że
43 II,39 | chwila milczenia, którą przerwał dopiero sam hetman. ~- List
44 II,39 | wypoczęte...~Tu Oskierko przerwał, bo oficer ordynansowy znów
45 II,39 | kupą przysłużyć..."~Hetman przerwał czytanie.~- To diabeł! -
46 II,40 | moje instrukcje...~Sapieha przerwał.~- O waścinych instrukcjach
47 II,41 | stanąć przyjdzie.~- Dosyć! - przerwał książę. - Ja też sobie psalmy
48 III,2 | kuranta...~Dalszą rozmowę przerwał gwar dolatujący z miasta.
49 III,3 | pierwszym zaraz razem mu przerwał:~- Nie princeps, eques polonus
50 III,4 | Pierwszy bym...~Dalsze słowa przerwał panu Zagłobie świst kul,
51 III,7 | nieprzebrane.~Dalszą rozmowę przerwał im widok Babinicza, którego
52 III,7 | Babinicz idzie już do nas! - przerwał Skrzetuski.~On zaś istotnie,
53 III,7 | A powiadałeś waszmość - przerwał Wołodyjowski -że go będziesz
54 III,9 | Potańcują przy nich Szwedzi - przerwał Wołodyjowski. - Teraz, mości
55 III,10| białogłowską.~- I uczty lubi! - przerwał Czarniecki.~- Nie masz mnie
56 III,10| temperancji nakłaniać! - przerwał Zagłoba.~Na to pan Czarniecki:~-
57 III,10| tańca.~- Dam ja mu tańce! - przerwał Zagłoba.~- Cicho waść! -
58 III,10| Nie powiadaj konceptów - przerwał Czarniecki - boś nie u hetmana!~
59 III,10| inny i z boku was zaszli? - przerwał Czarniecki.~Charłamp wytrzeszczył
60 III,12| Tyzenhauz.~Dalszą rozmowę przerwał jakiś jeździec, który zbliżał
61 III,13| Tyzenhauz.~Dalszą rozmowę przerwał jakiś jeździec, który zbliżał
62 III,14| Daj waćpan spokój! - przerwał Zagłoba - pierw go dostań,
63 III,14| Taurogach...~- Jak to? - przerwał mały rycerz.~- Bo rządzi
64 III,18| szukać należy, ale...~- Ale - przerwał książę - hetmanów ni kanclerzy
65 III,18| ludzie...~- Cicho no!... - przerwał Bogusław. - Miecznik nadchodzi...
66 III,21| Dalsze słowa oficera przerwał pisk Anusi, która rzuciwszy
67 III,24| zamyślił się. Nagle zadumę przerwał mu oficer z przedniej straży.~-
68 III,25| zamyślił się. Nagle zadumę przerwał mu oficer z przedniej straży.~-
69 III,26| jakoby wicher rozegnał!...~Tu przerwał Wołodyjowski opowiadanie,
70 III,26| na niego...~Wołodyjowski przerwał znów opowiadanie i odetchnął
71 III,27| w tej chwili środek się przerwał, a pomieszane skrzydła uczyniły
72 III,32| klasztorze.~Dalsze jej wyrzekania przerwał pan Tomasz, który wpadłszy
|