Tom, Rozdzial
1 I,7 | do czasu ramionami - i to próżno! Drzwi miały z tyłu żelazne
2 I,7 | Pan Wołodyjowski szukał na próżno odpowiedzi. Szlachta poczęła
3 I,11 | schronisko dla żony wynalazł; ale próżno go pan Stabrowski zatrzymywał
4 I,13 | jakie obsiadły jego umysł, i próżno pytał sam siebie, co może
5 I,13 | i zmartwienia poszło na próżno; więc i ten zawód, jakiego
6 I,17 | dzwonienie; jakoż nie na próżno patrzono, bo wkrótce błysło
7 I,22 | chciał, przyszłoby się tylko próżno wstydu najeść. A po wtóre:
8 I,22 | ochota do uczty się popsuła. Próżno służba dworska napełniała
9 I,26 | z tym się zgódź, a słów próżno nie trać! Pogoń nie nadejdzie,
10 II,4 | którymi najbieglejsi statyści próżno głowy łamali.~Przedawszy
11 II,5 | prze-braniu przemyka, i próżno bym głowę nad tym łamał,
12 II,6 | obrócone! Ukażmyż jej, że nie próżno ręce wyciąga. Jak wy ode
13 II,8 | cierpliwości, bo odrzekł żywo:~- Próżno bym się na moje prawa szlacheckie
14 II,10 | podatek wybierano dwa razy. Próżno było zasłaniać się kwitami -
15 II,11 | chce ratować, ten jeno czas próżno traci, bo oni sami nie chcą
16 II,11 | zaznał, otucha, której na próżno szukał, siła niepokonana,
17 II,13 | konieczności i spełnić jego wolę; i próżno żałować będziecie z bólem
18 II,13 | śpiewającej pieśń pobożną:~ ~Próżno przegrażasz mi, husycie
19 II,13 | przegrażasz mi, husycie srogi,~Próżno diabelskie wzywasz w pomoc
20 II,13 | wzywasz w pomoc rogi,~Na próżno palisz i krwie nie żałujesz,~
21 II,15 | weselą, czyli że dotąd na próżno tylko napsuliśmy tyle prochów.~-
22 II,17 | mniejszych. Dni walki wróciły. Próżno jednak kule ogniste padały
23 II,17 | ogniste padały na dachy, próżno najdzielniejsi puszkarze
24 II,17 | pokotem twarzami na ziemię. Próżno nadjechał sam Miller, próżno
25 II,17 | Próżno nadjechał sam Miller, próżno tłumaczył im, że to mgły
26 II,17 | ułożyły się w ten sposób; próżno wreszcie groził sądem i
27 II,19 | rzekł mu:~- Nie traćcie próżno słów i czasu!... Samych
28 II,21 | rozejrzę się po świecie, próżno pytam, gdzie jest taki drugi
29 II,21 | pomnażała się coraz bardziej... Próżno patrzę, gdzie drugi naród,
30 II,22 | zdanie swe wyrzecze, to próżno by od niego do króla apelować,
31 II,23 | myślę, że waszmościowie na próżno się strachacie. Skoro ci
32 II,24 | ciosami trzech olbrzymów. Próżno się złożą, próżno sztychów
33 II,24 | olbrzymów. Próżno się złożą, próżno sztychów nadstawią, tamci
34 II,25 | o spodziewanej dotąd na próżno pomocy cesarza niemieckiego,
35 II,29 | Karolu się znajdował. Lecz próżno się spodziewał. Nikt o nim
36 II,33 | czym kto inny rok by na próżno głowę łamał. Czemu ją wywiózł?
37 II,35 | młodzieńczyk w wiośnie lat; lecz na próżno pan Kmicic szukał w nim
38 II,36 | drogę musi być pilno, na próżno fatigare nie chcemy. Którą
39 II,40 | setki zasadzek. Zawsze na próżno! Babinicz umiał ominąć potrzask
40 II,42 | miejsca ku szańczykom. Na próżno Tatarowie wypuścili za nimi
41 III,1 | umierali w mękach straszliwych.~Próżno Karol Gustaw po wsiach i
42 III,3 | czoło, lecz wszystko na próżno, bo po swych najlepszych
43 III,4 | pardonu, po większej części na próżno, bo każdy wolał ściąć nieprzyjaciela
44 III,4 | jeźdźców biegły przed nim. Próżno niejeden Szwedzisko chwycił
45 III,7 | włosów z czupryny, lecz próżno czekał, próżno desperował.
46 III,7 | czupryny, lecz próżno czekał, próżno desperował. Ranek ubielił
47 III,9 | załogi, ale nawet na miasta. Próżno Szwedzi mścili się straszliwie
48 III,9 | straszliwie nad krajem, próżno ucinali ręce schwytanym
49 III,9 | się Malborg, aż dotąd na próżno przez Szteinboka oblegany.
50 III,9 | krzyknął Witowski - krew się próżno leje; nie zdobędziemy tego
51 III,9 | działając na własną rękę. Próżno oficerowie czynili nadludzkie
52 III,9 | czynili nadludzkie usiłowania, próżno margrabia ruszył natychmiast
53 III,12| Nie choleryzuj waść na próżno! Do Warszawy oni by na odsiecz
54 III,12| pozostał w ręku polskim. Próżno Szwedzi walili doń przez
55 III,13| Nie choleryzuj waść na próżno! Do Warszawy oni by na odsiecz
56 III,13| pozostał w ręku polskim. Próżno Szwedzi walili doń przez
57 III,15| zaś przyduszon, spocony, próżno się miotał, próżno w tył
58 III,15| spocony, próżno się miotał, próżno w tył zadawał ślepe razy,
59 III,15| między Tatarami, wszystko na próżno. Powiadał przy tym Tyzenhauz,
60 III,16| króla będąc przy dworze. Próżno sam starał się nasuwać inne
61 III,16| się nasuwać inne myśli; próżno sam, zapamiętawszy się istotnie
62 III,17| oboje zmieszani, wzburzeni, próżno usiłując do zwykłej powrócić
63 III,19| pomyślę, ilem tu pieniędzy na próżno stracił na owe uciechy i
64 III,20| zgasła w niej zupełnie. Próżno miecznik uspokajał ją i
65 III,20| ze starym panem Sapiehą, próżno jej zaręczał, że sama godność
66 III,23| znojne, a biedna dziewczyna próżno wyglądała końca taurożańskiej
67 III,23| wieści od księcia Bogusława i próżno łamał sobie głowę, gdzie
68 III,27| który chciał owoce otrząsać, próżno ten trzepie rękoma, wywija
69 III,27| rumaku umyka jak wicher, próżno usiłując krzykiem skupić
70 III,32| ruszyli.~Wiele niewiast na próżno szuka mężów, wielu starców
71 III,32| mężów, wielu starców na próżno wypatruje synów, więc płacz
72 III,32| ojczyznę i za króla się pławił.~Próżno Anusia, biegając za nią
|