Tom, Rozdzial

 1  I,1  |             Aleksandra wraz z krewną swą panną Kulwiecówną siedziały
 2  I,1  |         który razem mówił o cenie na swą głowę i o półgęsku.~- Chybaś
 3  I,1  |           ręce na szyję, a złożywszy swą jasną głowę na jej piersiach
 4  I,5  |              Teraz właśnie zabrał on swą hołotę z Upity, by ją do
 5  I,5  |             przez tacę, a ona cofała swą jasną główkę bronioną tylko
 6  I,6  |              i łzy ludzkie oddaję ci swą miłość i swą rękę."~Więc
 7  I,6  |       ludzkie oddaję ci swą miłość i swą rękę."~Więc odpisała mu
 8  I,8  |              na więcej przygód cnotę swą narazisz. Bóg mi zesłał
 9  I,10 |              gospodarzy zasypujących swą wełną i zwłaszcza swoim
10  I,10 |              jakim pasterz patrzy na swą trzodę; następnie zwrócił
11  I,11 |        przemogło i Bohun, upuściwszy swą ofiarę, począł zmykać z
12  I,11 |      pszczoły śpiewały na różne tony swą piosenkę jakoby umyślnie
13  I,12 |              będzie chciał reputację swą, nieco po cybichowskiej
14  I,13 |              słowo, dziwiąc obecnych swą pamięcią i jednając w mgnieniu
15  I,14 |              regimenty cudzoziemców. Swą wiarę potrafiłby wlać w
16  I,19 |        uważając każdy całą krainę za swą własność, poczęli słać wzajem
17  I,21 |             by ktoś bez wahania całą swą fortunę na ołtarz ojczyzny
18  I,25 |               iż pospolituje godność swą książęcą stawając do walki
19 II,2  |              wyciągając niespokojnie swą siwą, szczeciniastą głowę
20 II,2  |      wojewody witebskiego, aby osobą swą co najprędzej nadjechał
21 II,6  |              gdy pan Wołodyjowski ze swą laudańską chorągwią nadciągnął,
22 II,9  |             wymieniali. Kazał im też swą sprawność w strzelaniu okazywać
23 II,10 |     człowieka starej daty, wyznał mu swą nienawiść do Szwedów i jął
24 II,11 |              wytępi.~Lisola pochylił swą rozumną głowę na piersi.~-
25 II,13 |              stałością otaczałem was swą opieką i obsypywałem dobrodziejstwy.
26 II,15 |      podkomendny Millera, chętnie mu swą wyższość okazywał. Ten więc
27 II,16 |     pomocnika, zaręczając, że wymową swą wnet księży do opamiętania
28 II,16 |              lecz Kmicic schwycił go swą żelazną ręką za garść, wykręcił
29 II,17 |    swawolnych pragnie wprowadzić doń swą załogę.~Ojcowie odpowiedzieli,
30 II,17 |            już pod Krakowem pokazały swą potęgę.~"U licha! - myślał
31 II,17 |            Miller, a puszkarze przez swą ciągłą praktykę doszli do
32 II,17 |              i innych jeszcze odwagą swą zachęcał. Mówiono o nim,
33 II,21 |             który by tak prędko winę swą uznał, pokutę i poprawę
34 II,21 |         panie, bo oto tęsknią już za swą krwią jagiellońską i za
35 II,22 |         niebezpieczeństwa poświęconą swą osobę podawał, jakich żaden
36 II,27 | zaskorupiałych ran rozrywać, by krew swą od zatrutych soków uwolnić.~
37 II,28 |              wierzą, chcąc bezecność swą pokryć, a w rzeczy, jakem
38 II,35 |             wahania dla jego bogactw swą rękę, nie przewidując, że
39 II,36 |             łzami na myśl rozłąki ze swą panią i matką, ale dla sprytnej
40 II,37 |            Kmicic opowiedział z całą swą energią, jak i co się zdarzyło,
41 II,37 |              wielmożny hetman powagą swą za niego ręczy, to tak musiało
42 II,38 |            Kmicic opowiedział z całą swą energią, jak i co się zdarzyło,
43 II,38 |              wielmożny hetman powagą swą za niego ręczy, to tak musiało
44 II,39 |           niepospolity, który dufa w swą szczęśliwą gwiazdę. Prowincję
45 III,1 |             u stóp Jasnej Góry sławę swą bojową zostawił, i Aszemberg
46 III,4 |            po straceniu wojska sławę swą w oczach królewskich ratować,
47 III,6 |          strażą, by ducha obecnością swą dodawać.~Lecz zaraz w początkach
48 III,6 |      tymczasem Roch Kowalski położył swą ciężką rękę na ramieniu
49 III,8 |            jęczy, czy też gardłem za swą śmiałość zapłacił?~Czarniecki
50 III,11|   hetmańskiej spotkał już wpół drogi swą chorągiew idącą na odgłos
51 III,12|              Wtem Akbah-Ułan wsadził swą zwierzęcą twarz przeze drzwi.~-
52 III,13|              Wtem Akbah-Ułan wsadził swą zwierzęcą twarz przeze drzwi.~-
53 III,15|            Skandynawowie, zgodnie ze swą sławą, jak na żołnierzy
54 III,16|              rycerz klęknąwszy przed swą damą brał z jej rąk wieniec
55 III,17|          wasza mość chcesz gotowiznę swą na skrypt mi oddać. Chętnie
56 III,17|             wiedziałby, że ściąga na swą głowę groźne niebezpieczeństwo.~
57 III,18|             położywszy jej na ustach swą dłoń potężną.~- Cicho, krzywa
58 III,20|             jakby on sam wraz z całą swą siłą w wodę wpadł. Oficerowie
59 III,20|           się niepokoić i przyszłość swą niepewną oglądać. Woleliby
60 III,21|         uzyskała wielką przewagę nad swą przyjaciółką, która z całą
61 III,23|        stopami Oleńki. Hamując dziką swą naturę, był dwornym, uprzedzającym
62 III,23|               krzyczą wniebogłosy na swą krzywdę i niewolę, a przecież
63 III,23|            pomiarkował się, straszną swą twarz ocukrzył uśmiechem
64 III,24|              Babinicz. ~Podzieliwszy swą watahę na trzy komendy,
65 III,25|              Babinicz. ~Podzieliwszy swą watahę na trzy komendy,
66 III,26|       podniósł świętokradzką rękę na swą królową i panią, więc należała
67 III,27|              Izrael pchnęli wszystką swą jazdę, by natarcie powstrzymać,
68 III,27|      Kazimierz, uderza nań z boku ze swą nadworną husarią i jednym
69 III,28|       konwulsyjnie rękę Anusi, głowę swą jasną wsparła na jej ramieniu
70 III,32|             wnet usiadł znowu, głowę swą wynędzniałą wsparł o stallę