Tom, Rozdzial

 1  I,3  | zawróciła się i wyszła, a Kmicic skoczył do towarzyszy.~- A co, mili
 2  I,3  |            Ja bym za nią w ogień skoczył! - zawołał Rekuć. - Zetnij,
 3  I,3  |     Poniewieża posłali, a jam tu skoczył do waszej miłości. Ledwie
 4  I,4  |       pniakami suchego jałowcu i skoczył ku drzwiom.~Jasne płomienie
 5  I,5  |            Idź, otwórz!~Pachołek skoczył, ona zaś chwyciwszy świecę
 6  I,7  |       okropnie; pan Wołodyjowski skoczył po szablę do alkierza, ale
 7  I,12 |         To rzekłszy pan Charłamp skoczył znów do szeregu i zakomenderował
 8  I,12 |    dziedzińca, co widząc Zagłoba skoczył na wystający cokół bramy
 9  I,17 |    zakrzyknął okropnym głosem.~I skoczył ku nim jak piorun.~Ale nim
10  I,18 |          chorągiew. Jeden z nich skoczył do oficera, który stał z
11  I,18 |          przeciw dwom Butrymom i skoczył ku niemu.~- Na bok! - krzyknął
12  I,20 |        na podłodze.~Wołodyjowski skoczył mu pomagać a obaj złożyli
13  I,25 |     konia do wsiadania, a książę skoczył lekko na kulbakę i począł
14  I,26 |           Witkowski był bliżej i skoczył na ratunek. A ten ściął
15  I,26 |         Oficer ujrzawszy księcia skoczył ku niemu.~- Wasza książęca
16 II,1  |   trzymałem...~- I co? w studnię skoczył?~- Nie, panie wachmistrzu,
17 II,1  |         ciebie, żeś na niego nie skoczył.~- Co miałem robić, panie
18 II,4  |         bryka stanęła, hajduczek skoczył rękę podawać, a pan ujrzawszy
19 II,4  |         na powrót do dwora! "Sam skoczył na konia i pojechał, a my
20 II,4  |    której Kmicic obaliwszy Józwę skoczył w ukrop i zaraz rozciągnął
21 II,6  |        Vivat! Vivat!~Pan Zagłoba skoczył ku niemu na czele pułkowników,
22 II,13 |     zawsze czynił, niż pomyślał, skoczył i do ust rękę starszego
23 II,15 |       ścianą namiotu, ale Kmicic skoczył ku niemu, nadeptał nogą
24 II,18 |       maźnicę ze smołą. Żołnierz skoczył co tchu w koniu i po kwadransie
25 II,18 |     który konia potrzymać! Stary skoczył żywo. Nastała chwila ciszy,
26 II,23 |            Babinicz spiął konia, skoczył i uchwycił. Lecz tego samego
27 II,23 |          szkapinę. Tyzenhauz zaś skoczył do stojącego opodal orszaku.~-
28 II,24 |    Tyzenhauz zaś ze swymi ludźmi skoczył ku nim i uderzyli się tak,
29 II,25 |          Widząc to pan marszałek skoczył strzemienia swymi dostojnymi
30 II,26 |          byłbym za niego w ogień skoczył, jako teraz za waszą królewską
31 II,26 |         na szable brali, gdym ja skoczył z mymi ludźmi i starłem
32 II,28 |  czupryny, zerwał się z miejsca, skoczył na ławę i począł krzyczeć,
33 II,34 |     pacholik spełnił rozkaz, sam skoczył ku drzwiom.~- Bywaj, miły
34 II,40 |         W kwadrans później Kozak skoczył z listem do Janowa, a pod
35 II,41 |  krępujące ręce Kmicica. Ten zaś skoczył w tej chwili na jednego
36 III,1 |        zamieszanie. Więc naprzód skoczył pan Wołodyjowski ze swoją
37 III,3 |           I nie czekając dłużej, skoczył z oficerem służbowym, wyszedł
38 III,4 |    Szemberkową chorągwią naprzód skoczył, sam siekł, sam własną ręką
39 III,4 |         rzekłszy zwrócił konia i skoczył ku żółtemu rycerzowi.~Że
40 III,4 |        bracia dla niego obmyślą.~Skoczył więc jak piorun ku małemu
41 III,4 |          do odwrotu. Na głos ich skoczył każdy do swojej chorągwi,
42 III,6 |   stadninki chodzącej po gródzi, skoczył na źrebaka i popędził do
43 III,6 |       Samem na źrebaka na gródzi skoczył, ledwom się nie zatknął
44 III,7 |       się!~Lecz pan Wołodyjowski skoczył jak kot ku Kmicicowi.~-
45 III,8 |   jegomości i jedź żywo!~Zagłoba skoczył uradowany do. namiotu Kmicica
46 III,9 |        rumak stęknął żałośnie, i skoczył ku Czarnieckiemu, który
47 III,9 |    Rudnikiem chwałą się okrył.~I skoczył w wodę.~- Za mną! - wrzasnął
48 III,11|         sam precz z konia!~Tatar skoczył z kulbaki, jakby go wiatr
49 III,12|        ścisnął konia ostrogami i skoczył ku szańcom. Po chwili ozwały
50 III,12|     przechylił do ust manierkę i skoczył.~Król stał i patrzył ciągle
51 III,12|         do oczu za moją intencję skoczył. "Idź waść (powiada) do
52 III,13|        ścisnął konia ostrogami i skoczył ku szańcom. Po chwili ozwały
53 III,13|     przechylił do ust manierkę i skoczył.~Król stał i patrzył ciągle
54 III,13|         do oczu za moją intencję skoczył. "Idź waść (powiada) do
55 III,15|          podniosły się ku górze. Skoczył pan Zagłoba na powrót ze
56 III,15|        krzyknął Zagłoba.~Sam zaś skoczył do pałacu na górę, tam bowiem
57 III,15|      oczy.~Wtem pan Wołodyjowski skoczył sztabowi na ratunek. Chorągiew,
58 III,15|        wilków.~Wtem Wojniłłowicz skoczył w pomoc Wołodyjowskiemu,
59 III,16|          lekką szatę hiszpańską, skoczył do środka z oszczepem i
60 III,18|           sługo! Precz!~Sakowicz skoczył jak opętany.~
61 III,27|          zbliżających się wojsk, skoczył jak piorun z wiadomością,
62 III,27|       rozpoczęta. Pan hetman sam skoczył ku Kmicicowej wataże.~-
63 III,27|        będą mieli robotę.~Oficer skoczył, ile tchu w koniu; hetman
64 III,27|      krzyknął nagle pan hetman i skoczył jak piorun ku Wojniłłowiczowskiej
65 III,27|     natomiast czerwonym dragonom skoczył na odsiecz Bogusławowy pułk
66 III,27|          mu zbielały.~Kmicic zaś skoczył szukać, czy w okolicy nie
67 III,27|      tych terminów!~Na to Kmicic skoczył jak ranny żbik.~- Za pozwoleniem,
68 III,27|    dokończył, bo pan Wołodyjowki skoczył i zatkał mu usta ręką, krzyknąwszy
69 III,29| nieprzyjaciół na karku.~Miecznik skoczył natychmiast do piechoty,
70 III,29|       salwować.~Pan Chrząstowski skoczył i wkrótce ruszył błoniem