Tom, Rozdzial

 1  I,6  |       nigdzie, nawet u Kozaków lub Tatarów, spotkać nie mogła. Nie
 2  I,12 |           Próbowaliśmy i Turków, i Tatarów, i Kozaków, i Bóg wie nie
 3  I,15 |        Bogdaj mu przyszło haremu u Tatarów pilnować!~
 4 II,6  |    znacznie i grasowały na kształt Tatarów, a które pan, Zagłoba nakazał
 5 II,11 |           i to pamiętaj, że nie do Tatarów, jeno do Szwedów po pieniądze
 6 II,17 |           pewien Tatar, z polskich Tatarów mahometan. Ten wśród powszechnego
 7 II,20 |         Chętnie przebierano się za Tatarów, których samo imię napełniało
 8 II,20 |           szlacheckich i od samych Tatarów były ruchy chłopskie. Od
 9 II,22 |           być królowi wierny, i do Tatarów, którzy wedle wiadomości
10 II,25 |            że i kozactwo pod grozą Tatarów nawróciło się do posłuszeństwa.~-
11 II,30 |             i zresztą samo było od Tatarów zmuszone bić przez posłów
12 II,30 |    szlachta. Była znaczna liczba i Tatarów przy poselstwie, i Węgrzyni,
13 II,31 |             i zresztą samo było od Tatarów zmuszone bić przez posłów
14 II,31 |    szlachta. Była znaczna liczba i Tatarów przy poselstwie, i Węgrzyni,
15 II,33 |        wieści, że pierwszy zagonik Tatarów, obiecanych przez chana
16 II,33 |            osobliwość spoglądać na Tatarów przejeżdżających spokojnie
17 II,33 |          kapelę mają ze sobą, to u Tatarów niezwyczajna rzecz.~- Bo
18 II,33 |           zatem najtęższych w boju Tatarów, stary i doświadczony wojownik,
19 II,33 |       wzrasta - mówili patrzący na Tatarów.~- I słusznie - odpowiadali
20 II,34 |          wstąpi na powrót, a co do Tatarów, to już ja sobie z nimi
21 II,34 |       wydrę... Daj mi, panie, tych Tatarów, a jać przysięgam, że nie
22 II,34 |           gdzie będę... Rozpytuj o Tatarów i pana Babinicza. A teraz
23 II,34 |   dziesiąte pokolenia mnie i moich Tatarów wspominać będą!...~- Może
24 II,36 |         siedzę.~- To wypraw swoich Tatarów naprzód do Krasnegostawu.
25 II,36 |               Dziękuję i ostaję, a Tatarów naprzód wyprawię.~I poszedł
26 II,36 |            się na wysłanie przodem Tatarów; zaręczał, że drogi nie
27 II,36 |       radzę, nie wyprawiaj naprzód Tatarów, bo w większej kupie zawsze
28 II,36 | kotłowanina naokół kolaski. Wrzask Tatarów stłumił wołanie o pomoc
29 II,37 |            radośnie, a to z powodu Tatarów. Widok ich bowiem przekonywał,
30 II,37 |          co ci zaciągi, skoro masz Tatarów?~- By i największa siła
31 II,37 |         poganinie, zaliś od swoich Tatarów bisurmańskich obyczajów
32 II,38 |            radośnie, a to z powodu Tatarów. Widok ich bowiem przekonywał,
33 II,38 |          co ci zaciągi, skoro masz Tatarów?~- By i największa siła
34 II,38 |         poganinie, zaliś od swoich Tatarów bisurmańskich obyczajów
35 II,39 |           Widziano też tu i owdzie Tatarów, lecz właśnie wieści o nich
36 II,40 |        bezsenności. Wściekłe wycie Tatarów i wolentarzy Kmicicowych
37 II,42 |        postanowił jechać do swoich Tatarów, którzy za Janowem stali
38 II,42 |        żadnej przygody przybyli do Tatarów.~Akbah-Ułan stawił się zaraz
39 II,42 |             oświecił tylko gromady Tatarów docinających rannych i biorących
40 II,42 |      szykował wśród płomieni swych Tatarów, aby powieść ich dalej.~
41 II,42 |        zerwało się kilkudziesięciu Tatarów i poczęło ich ścigać. Po
42 III,4 |           sposób od białogrodzkich Tatarów, lecz małym, a zarazem nad
43 III,7 |            na nocleg, między moich Tatarów. Szałas mam wygodny, to
44 III,7 |         zabrał swoich gości między Tatarów. Siedli tedy w jego namiocie
45 III,7 |          Bogusław rozbiwszy w puch Tatarów jego samego wraz z koniem
46 III,11| ordynansowy oficer zastał już jego Tatarów za bramą.~- Nie możesz,
47 III,11|           wolentarzami i tą połową Tatarów, która na podjazd nie poszła.
48 III,12|        służby publicznej odkładać. Tatarów tylko srodze w czasie podjazdu
49 III,13|        służby publicznej odkładać. Tatarów tylko srodze w czasie podjazdu
50 III,14|       Kmicic zaś powrócił do swych Tatarów.~Ale nie dojechał jeszcze
51 III,21|         kiedy sam książę Jeremi na Tatarów w Dzikie Pola chodził. Dlatego
52 III,21|           ten smok wolał na swoich Tatarów niż na mnie spoglądać, a
53 III,24|           że Szwedzi widzieli jego Tatarów gołym okiem na krańcu widnokręgu,
54 III,24|  rajtarowie zaś nie umieli chwytać Tatarów. Przypuszczał jednak Duglas,
55 III,24|   najgęstszym i lasami , by się od Tatarów uchronić.~- Taka jazda,
56 III,25|           że Szwedzi widzieli jego Tatarów gołym okiem na krańcu widnokręgu,
57 III,25|  rajtarowie zaś nie umieli chwytać Tatarów. Przypuszczał jednak Duglas,
58 III,25|   najgęstszym i lasami , by się od Tatarów uchronić.~- Taka jazda,
59 III,26|          jak rozlał się ów czambuł Tatarów i wolentarzy po spokojnych
60 III,26|         pan Kmicic na smyczy swych Tatarów, że wreszcie, gdy ich puścił
61 III,26|      zbrojną chasą pruską stu tych Tatarów rozbijało z łatwością dwieście
62 III,27|           wicher i leciał na czele Tatarów, aż iskry sypały się spod
63 III,27|            uderzyć i roznieść jego Tatarów, pan Andrzej podniósł piszczałkę
64 III,27|    mieczami zmykających na ostatku Tatarów, bród był tuż, tuż. Zdawało
65 III,27|     morderczy. Po dwóch, po trzech Tatarów przebiegało jednemu rajtarowi,
66 III,27|       siadł i puścił się z częścią Tatarów ku polu bitwy.~Z dala już
67 III,27|            oddział kilkudziesięciu Tatarów i zbliżał się wolno; na
68 III,28|            z niewielkiego czambułu Tatarów i chorągiewki wolentarzy,
69 III,30|           do zwykłych czambułowych Tatarów niepodobny, bo co było słabsze,