Tom, Rozdzial

 1  I,1  |             się w żarnach psuło, bo jednocześnie rozlegał się jego gniewny
 2  I,1  |     przerażeniem Oleńka spoglądając jednocześnie z uwielbieniem na tego młodziana,
 3  I,3  |         Kmicic wargi przygryzł, ale jednocześnie aż pokraśniał, że tak jego
 4  I,3  |     szurgając wciąż nogami, trącali jednocześnie pana Kokosińskiego.~- Hajda !
 5  I,7  |          pan Wołodyjowski dobitnie, jednocześnie zatoczył półkole, dłoń i
 6  I,7  |            potem stłumiony krzyk... jednocześnie Kmicic rozłożył ręce, szabla
 7  I,7  |         ręce czekających Stakjanów. Jednocześnie szlachta wzięła się do rabunku
 8  I,10 |            wstrząsnął powietrzem, a jednocześnie rozległy się krzyki i jęki
 9  I,12 |          nie to, że dwie inne wojny jednocześnie ojczyznę gnębią, wcale bym
10  I,13 |          sali, począł bić północ, a jednocześnie wstrząsły się mury, zadźwięczały
11  I,13 |           się po podłodze buławy, a jednocześnie w tej lwiej jaskini, lwu
12  I,15 |        akcenta gniewu i wzburzenia. Jednocześnie rozlegały się pojedyncze
13  I,18 |             furkocząc nad szereg, a jednocześnie odzywał się krzyk ludzki
14  I,18 |      poruszającą się z wolna drogą; jednocześnie doszedł go gwar rozmów.~
15  I,20 |     pachołków dla potrzymania koni.~Jednocześnie we drzwiach głównego domu
16  I,20 |             oknach:~- W drogę!~Lecz jednocześnie drzwi do sieni otworzyły
17  I,24 |              które miał zobaczyć, a jednocześnie chwytało go także zdziwienie
18  I,25 |             go podobnym do panny, a jednocześnie zuchwałość, duma i pewność
19  I,25 |          przebrać nie może, a pisze jednocześnie, iż aż mu włosy na głowie
20 II,1  |      odpowiedziały im spod szopy, a jednocześnie przed jezdnymi stanęła jakaś
21 II,2  |            począł szukać w pasie, a jednocześnie spoglądał podejrzliwie na
22 II,2  |           Konie bierzem! - odrzekli jednocześnie bliźniacy.~- Komu?~- Komu
23 II,4  |            udawać, że drzemie.~Lecz jednocześnie szepnął do siedzącego obok
24 II,7  |             gromił, gdzie mógł, ale jednocześnie już układał się z nimi.
25 II,8  |        podsunął się żywo do Oleńki; jednocześnie rzucił paziowi kapelusz,
26 II,8  |            a słodkie, przenikliwe i jednocześnie palące. Pod wpływem ich
27 II,10 |           smutek oblał jej twarz, a jednocześnie słabe rumieńce wybiły na
28 II,11 |            błyskało tysiące szabel.~Jednocześnie zaś wojna paliła się ciągle
29 II,13 |            i zawołał: - Trup! Trup!~Jednocześnie rozległ się żałosny świst
30 II,14 |        zatem z radością i solennie.~Jednocześnie świeccy naczelnicy załogi,
31 II,15 |           głos oficera.~Lecz niemal jednocześnie rozległ się szum faskuli,
32 II,15 |           do ładu przerażone pułki. Jednocześnie na strzały klasztorne odpowiedziano
33 II,15 |            się wzbijać coraz wyżej, jednocześnie zaś hen już pod samymi obłokami
34 II,16 |            oczach całego klasztoru. Jednocześnie żołdacy, korzystając z zawartego
35 II,17 |           pokora oblężonych, którzy jednocześnie prosili o miłosierdzie i
36 II,17 |             nam nie będą szkodzili!~Jednocześnie odgłosy zamieszania poczęły
37 II,18 |          bez zwłoki!~Szmer się stał jednocześnie między polskimi oficerami,
38 II,18 |             padł jak gromem rażony.~Jednocześnie krzyk: "Prać!", rozległ
39 II,18 |          bok dolegał mu mocno. Lecz jednocześnie czuł się na koniu i wolnym,
40 II,20 |         Kmicic aż konia wstrzymał i jednocześnie za bok się uchwycił, bo
41 II,20 |           wierności dochowali. Lecz jednocześnie wydał rozkazy swym jenerałom
42 II,23 |     postanowił zamilczeć.~Ale uczuł jednocześnie niewypowiedziany wstręt
43 II,24 |             dnie szeregi szwedzkie; jednocześnie nieludzkie wycie rozległo
44 II,29 |           wysypały się na posadzkę, jednocześnie Charłamp wpadł z powrotem
45 II,29 |         cały w ogień się zmienił, a jednocześnie niemal rozległ się taki
46 II,30 |             żądzą wojny i odwetu, a jednocześnie okrzepły. I jak na wiosnę
47 II,31 |             żądzą wojny i odwetu, a jednocześnie okrzepły. I jak na wiosnę
48 II,36 |            przodu, z tyłu, z boków, jednocześnie rozległ się tętent koni,
49 II,41 |        pięćdziesiąt szabel błysnęło jednocześnie.~- Na koń Sorokę! - zakomenderował
50 II,41 |         Światła!~Wniesiono światło, jednocześnie z nim wszedł oficer służbowy.~-
51 III,4 |           wciąż polskiego Dariusza.~Jednocześnie zaś sam był ścigany. Jak
52 III,4 |             bijącym sercem, miotany jednocześnie trwogą i nadzieją, bo Kanneberg,
53 III,4 |           obaj kołem i zwrócili się jednocześnie, lecz wolniej jechali już
54 III,5 | przyciskając do niej wargi.~Lecz tu jednocześnie stary wyga nastawił na Skrzetuskiego
55 III,15|            do pałacu Kazanowskich i jednocześnie do Bernardynów, który w
56 III,15|            troiło siły. Szturmowano jednocześnie do wszystkich okien, przystawiano
57 III,15|          pędem - pałac był zdobyty.~Jednocześnie wdarto się i przez okna
58 III,15|       zamiast się wzmagać, słabnie.~Jednocześnie głos jakiś donośny rozlega
59 III,16|     zabobonny kiełznał porywy krwi, jednocześnie przyszły nań choroby, jednocześnie
60 III,16|  jednocześnie przyszły nań choroby, jednocześnie zwaliły się sprawy wielkie
61 III,16|         pobyt na dworze francuskim.~Jednocześnie podejmował pannę Aleksandrę
62 III,16|      ślicznymi oczyma, przyciskając jednocześnie do ust jej ręce.~Innym razem,
63 III,16|           wspomnieć komuś o nim, by jednocześnie o niej nie wspomniał. Myślom
64 III,16|          nacisnął jej nogę szepcząc jednocześnie: "Nie bój się..." - a ona
65 III,16|         wyraźniej.~Zdarzyło się, że jednocześnie pan miecznik rosieński odebrał
66 III,24|         diabłem przeciw Chrystusowi jednocześnie wejść w sojusz gotowy, aby
67 III,25|         diabłem przeciw Chrystusowi jednocześnie wejść w sojusz gotowy, aby
68 III,26|            dalekie pianie koguta, a jednocześnie zabrzmiało ciche trąbienie