Tom, Rozdzial

 1 II,12 |         imieniu królewskim jenerał Duglas - odrzekł ksiądz - tak mi
 2 II,16 |   Wittenberg potrzebny w Krakowie, Duglas z góralami ma robotę, więc
 3 II,20 |          odbierać, których jenerał Duglas rozprószył, gdyż oni w równinach
 4 II,23 |            głosem rajtar - jenerał Duglas porozsyłał podjazdy, ale
 5 II,24 |         ruszyli się z gór. Jenerał Duglas, znakomity wojownik, opatrzony
 6 III,1 |            wojskiem mający, Robert Duglas, Henryk Horn, krewny tego,
 7 III,1 |        Szwedów ku Wiśle, co widząc Duglas pospieszył swoim z wyborową
 8 III,4 |        zginąć bez ratunku.~Poszedł Duglas pod Przemyśl spróbować,
 9 III,5 |         ten sposób zguby unikniem.~Duglas za głowę się chwycił:~-
10 III,5 |         radę?~- Nie mam! - odrzekł Duglas.~Król, który dotąd nic nie
11 III,5 |        gorliwość owa, jak zauważył Duglas, z hańbą graniczyła.~Samego
12 III,8 |          Był tam stary Wittenberg, Duglas, Loewenhaupt, Miller, Eriksen
13 III,12|            to wojownik wielki, ale Duglas ani brat królewski, ani
14 III,13|            to wojownik wielki, ale Duglas ani brat królewski, ani
15 III,24|          posłać. Stał na jej czele Duglas, biegły wojownik, wyćwiczony
16 III,24|    zwiastun klęski nie został. Sam Duglas nacisnął go w Długosiodle,
17 III,24|        Narwi, którą wpław przebył. Duglas został nad jej brzegiem
18 III,24|            oddziałem - mówił o nim Duglas.~- Albo wściekły pies! -
19 III,24|    widocznie; sam ścigany, ścigał.~Duglas odgadł, że musi być w tym
20 III,24|           wypuścim raka z kobieli.~Duglas, któremu gonitwa dawno się
21 III,24|      wychylić się mogła. Tymczasem Duglas miał się posuwać brzegiem
22 III,24|       Tatarów. Przypuszczał jednak Duglas, że główna siła Babiniczowa
23 III,24|         się z nich pod Czerewinem.~Duglas, zawróciwszy od Narwi, trafił
24 III,24|            w nich noga żołnierska.~Duglas począł się niecierpliwić
25 III,24| sprawdziwszy. Świtaniem ruszył sam Duglas z całą siłą naprzód.~Po
26 III,24|           a Babinicz szedł za nim.~Duglas zrozumiał, że musiało zajść
27 III,24|            to nie było odpowiedzi. Duglas zamyślił się. Nagle zadumę
28 III,24|         Jezdni czy piesi? - spytał Duglas.~- Piesi, jest ich czterech
29 III,24|           jakby nasi muszkietnicy.~Duglas ścisnął kolanami konia,
30 III,24|     drzewem.~- Nasi, nasi! - rzekł Duglas. - Książę musi być w pobliżu.~-
31 III,24|           Tak jest! - odpowiedział Duglas.~I przyśpieszywszy kroku
32 III,24|      ziemię, bo na niskiej gałęzi.~Duglas popatrzył na nich dość obojętnie,
33 III,24|            czemu książę się cofał?~Duglas znał go zbyt dobrze, co
34 III,24|          dobrze! - rzekł ucieszony Duglas. - Damy panu podskarbiemu
35 III,24|         nic ostać się nie zdołało.~Duglas jednak w głowę zachodził,
36 III,24|        kończył się poleceniem, aby Duglas starał się wszelkimi siłami
37 III,24|          pod Warszawę wracać musi.~Duglas uznał, że zadanie, jakie
38 III,24|        sobą, jednakże doświadczony Duglas o tyle był górą, że wyżej
39 III,24|            tuż, ani o tym wiedząc. Duglas też pójdzie pewnie za wami
40 III,24|            Wołodyjowski - iż jeśli Duglas wróci, to Radziwiłła tu
41 III,25|          posłać. Stał na jej czele Duglas, biegły wojownik, wyćwiczony
42 III,25|    zwiastun klęski nie został. Sam Duglas nacisnął go w Długosiodle,
43 III,25|        Narwi, którą wpław przebył. Duglas został nad jej brzegiem
44 III,25|            oddziałem - mówił o nim Duglas.~- Albo wściekły pies! -
45 III,25|    widocznie; sam ścigany, ścigał.~Duglas odgadł, że musi być w tym
46 III,25|           wypuścim raka z kobieli.~Duglas, któremu gonitwa dawno się
47 III,25|      wychylić się mogła. Tymczasem Duglas miał się posuwać brzegiem
48 III,25|       Tatarów. Przypuszczał jednak Duglas, że główna siła Babiniczowa
49 III,25|         się z nich pod Czerewinem.~Duglas, zawróciwszy od Narwi, trafił
50 III,25|            w nich noga żołnierska.~Duglas począł się niecierpliwić
51 III,25| sprawdziwszy. Świtaniem ruszył sam Duglas z całą siłą naprzód.~Po
52 III,25|           a Babinicz szedł za nim.~Duglas zrozumiał, że musiało zajść
53 III,25|            to nie było odpowiedzi. Duglas zamyślił się. Nagle zadumę
54 III,25|         Jezdni czy piesi? - spytał Duglas.~- Piesi, jest ich czterech
55 III,25|           jakby nasi muszkietnicy.~Duglas ścisnął kolanami konia,
56 III,25|     drzewem.~- Nasi, nasi! - rzekł Duglas. - Książę musi być w pobliżu.~-
57 III,25|           Tak jest! - odpowiedział Duglas.~I przyśpieszywszy kroku
58 III,25|      ziemię, bo na niskiej gałęzi.~Duglas popatrzył na nich dość obojętnie,
59 III,25|            czemu książę się cofał?~Duglas znał go zbyt dobrze, co
60 III,25|          dobrze! - rzekł ucieszony Duglas. - Damy panu podskarbiemu
61 III,25|         nic ostać się nie zdołało.~Duglas jednak w głowę zachodził,
62 III,25|        kończył się poleceniem, aby Duglas starał się wszelkimi siłami
63 III,25|          pod Warszawę wracać musi.~Duglas uznał, że zadanie, jakie
64 III,25|        sobą, jednakże doświadczony Duglas o tyle był górą, że wyżej
65 III,25|            tuż, ani o tym wiedząc. Duglas też pójdzie pewnie za wami
66 III,25|            Wołodyjowski - iż jeśli Duglas wróci, to Radziwiłła tu
67 III,26|      zapadł w lasy tak skrycie, iż Duglas był pewien, że i jego wataha
68 III,26|        obrony tych stron zostawił.~Duglas odszedł także w ślad za