Tom, Rozdzial

 1  I,1  |         słabiej, wreszcie ustał.~Cicho się zrobiło w Wodoktach,
 2  I,2  |      wrzeszczał pijany Kmicic.~- Cicho ! Chybisz, chybisz !~- Utrafię,
 3  I,3  |     Wpierw ich powietrze wydusi. Cicho bądź, bo mi gniewno! Oni
 4  I,3  |           rozmawiali ze sobą tak cicho jak w kościele.~- Tyś chłop
 5  I,5  |         i wysunęła się jak kotka cicho, by w czeladnej wszystko
 6  I,5  |  światełko, zresztą było ciemno, cicho, głucho. Wachmistrz Soroka
 7  I,5  |        leżeli pod ścianą równo i cicho, obojętni na wszystko i -
 8  I,7  |          odwrócił się i rzekł:~- Cicho tam, waszmościowie!~Szlachta
 9  I,7  |       głosów między Butrymami.~- Cicho waściowie, do stu diabłów! -
10  I,8  |       podniosła skopek i odeszła cicho.~Pan Wołodyjowski siadł
11  I,11 |      donośnym krzykiem - zresztą cicho było naokoło i spokojnie,
12  I,13 |   Dziewiętnaście, dwadzieścia!~- Cicho tam! książę chce przemówić! -
13  I,15 |          pancerne i husarskie.~- Cicho waść!~Zagłoba sam począł
14  I,15 |    chorągwi i w pień zdrajców!~- Cicho, waść!~Nagle, nie na podwórzu,
15  I,17 |          mruknął drugi dragon.~- Cicho bądź! będzie cię Szwed miotłą
16  I,20 |     drzwi do sieni otworzyły się cicho i jakiś obcy głos spytał:~-
17  I,20 |         nie mówiąc, jeno pacierz cicho szepcąc.~Panna Aleksandra
18  I,24 |         a wszystko może być...~- Cicho!... a cicho!... - odrzekł
19  I,24 |        może być...~- Cicho!... a cicho!... - odrzekł Kmicic przerywanym
20 II,1  |   Kmicica.~W chacie uczyniło się cicho, jeno świerszcze rozpoczęły
21 II,1  |         ręce, jako pan taki...~- Cicho no! - rzekł nagle Soroka -
22 II,4  |      trzeba szanować. Siedziałem cicho do sprzętów i omłotów. Dopieroż,
23 II,4  |          karczmarz przesunął się cicho wedle walczących z wiadrem
24 II,9  |          pociechę Kiemliczowi:~- Cicho, szelmo. Te kwity to najlepsze
25 II,9  |      ręce swędzą, ręce swędzą!~- Cicho waść, na miłosierdzie boże! -
26 II,10 |     oporze nie myślał, spełniano cicho i z pośpiechem takie rozkazy,
27 II,10 |  spuszczonymi, tak jakoś lekko i cicho, jak gdyby ją jaki powiew
28 II,15 |          i ruszyli wzdłuż okopu, cicho, dech tamując w piersiach,
29 II,15 |        nawet nie starał iść zbyt cicho. Minął kilka namiotów pogrążonych
30 II,16 |         głos ceny.~Oni obaj szli cicho, z rękami złożonymi na piersiach,
31 II,17 |          nawet nie stara się iść cicho. Słyszysz wasza wielebność
32 II,18 | pochyłości przystanął i słuchał. Cicho było naokół, za cicho nawet,
33 II,18 |   słuchał. Cicho było naokół, za cicho nawet, tak że kroki jego
34 II,18 |    wszystko Kmicic począł drążyć cicho dziury w pochyłości szańca
35 II,18 |         Kuklinowski rozśmiał się cicho, ale był to śmiech tak straszny
36 II,23 |        wąwozu w dolinę - i stali cicho z gotowymi rusznicami, nadstawiając
37 II,28 |           dodał Roch Kowalski.~- Cicho ty, koński łbie! - huknął
38 II,36 |            Daruj! Oszczędź!...~- Cicho panna bądź! - huknął Kmicic.~-
39 II,37 |          rzekła nic - westchnęła cicho i odjechała.~
40 II,38 |          rzekła nic - westchnęła cicho i odjechała.~
41 II,40 |       panie Sakowicz, a waść tam cicho!~Po czym rzekł:~- Sumienie
42 II,42 |      ognie!~- To szańce! - rzekł cicho Kmicic. - Mijamy! Obejdziemy!~
43 II,42 |        wolentarze umieli iść tak cicho jak wilcy.~Od strony Janowa
44 III,3 |         bardziej. Na murach było cicho, więc powiew wiatru niósł
45 III,7 |        wyspan! - wtrącił Roch.~- Cicho, Rochu! - odpowiedział Zagłoba -
46 III,9 |    wsiadanego przez munsztuk tak cicho, że je ledwie usłyszano,
47 III,9 |  stronach drogi przykazawszy, by cicho stali i cugle trzymali krótko,
48 III,9 |       Jak to? - rzekł Zagłoba.~- Cicho waść - odpowiedział Wołodyjowski.~
49 III,10|     tańce! - przerwał Zagłoba.~- Cicho waść! - rzekł Czarniecki.~-
50 III,10|        ten list.~Po czym mruknął cicho, jakoby sam do siebie mówiąc:~-
51 III,11|        takiego wrzasku czynić!~- Cicho no, mości panowie! - rzekł
52 III,12|     bagadyr" się wściekł, i szli cicho jak trusie, w oczy tylko
53 III,12|          zwrócił się do Rocha:~- Cicho bądź! czego buczysz!~- A
54 III,13|     bagadyr" się wściekł, i szli cicho jak trusie, w oczy tylko
55 III,13|          zwrócił się do Rocha:~- Cicho bądź! czego buczysz!~- A
56 III,18|         jest! tak! wziąść ślub i cicho siedzieć. To głowa! Ja i
57 III,18|         W Moskwie są ludzie...~- Cicho no!... - przerwał Bogusław. -
58 III,18|       kindżał do piersi mówił:~- Cicho, klejnociku, cicho, turkaweczko
59 III,18|      mówił:~- Cicho, klejnociku, cicho, turkaweczko najmilsza,
60 III,18|       ustach swą dłoń potężną.~- Cicho, krzywa kądziołko! cicho,
61 III,18|         Cicho, krzywa kądziołko! cicho, zwiędła ruto! - rzekł do
62 III,21|         z tej mąki wypiec?~- No, cicho! no! - odrzekł miecznik.~
63 III,22|         głupstwo.~- Sameś głupi! Cicho bądź, nie wywołuj licha!
64 III,24|         i w lasach czerewińskich cicho było, jak gdyby nigdy nie
65 III,25|         i w lasach czerewińskich cicho było, jak gdyby nigdy nie
66 III,31|     zaraz po wojnie węgierskiej, cicho już było w większej części
67 III,31|          części ziem i powiatów, cicho zwłaszcza na Żmudzi.~Ci
68 III,32|    powiedzieć.~Więc uczyniło się cicho; ksiądz zaś w serdecznych