Tom, Rozdzial

 1  I,10 |             nieprzyjacielu?~- Mamy. Wittenberg wojska swoje pod Damą na
 2  I,10 |          nadodrzańskich łęgów Arwid Wittenberg, stary wódz, któremu młodość
 3  I,10 |             z początku dobry.~Gdyby Wittenberg był nadszedł w pierwszych
 4  I,10 |           tylko pisać, nie walczyć.~Wittenberg, człowiek nie tylko wojnę
 5  I,10 |           wermlandzką sprawował sam Wittenberg, który zarazem był naczelnym
 6  I,10 |            się wszystkie chorągwie. Wittenberg wyjechał naprzód w asystencji
 7  I,10 |           próżen sam wódz naczelny, Wittenberg. Patrzył on na przechodzące
 8  I,10 | doprowadziły rządy Jana Kazimierza!~Wittenberg spojrzał na niego dziwnym
 9  I,10 |            na głowę Karola Gustawa.~Wittenberg zapuścił wzrok w dal, objął
10  I,10 |       Oxenstierny nie widać - rzekł Wittenberg - boję się, czy go jaka
11  I,10 |             Gustawa odparł poważnie Wittenberg.~Gdy tak szwedzkie wojska
12  I,10 |     pozwolił.~- Choćby to był i sam Wittenberg - rzekł - jako poseł tu
13  I,10 |     Zegnawszy tak łatwo harcowników Wittenberg posuwał się dalej, aż wreszcie
14  I,10 |             się jasno jak na dłoni. Wittenberg mógłby był tej nocy wziąść
15  I,10 |              Mości panowie! Jenerał Wittenberg prosi nas dziś na ucztę
16  I,10 |            narodem zawarli.~- Vivat Wittenberg! Vivat! Vivat! Vivat!~-
17  I,11 |           obmyśliła. Ale ledwie się Wittenberg pokazał, zaczęto zaraz paktować,
18  I,11 |        łyżkami na bankiet, który im Wittenberg obiecał, niż z szablami
19 II,10 | gospodarowali już Szwedzi. Ponieważ Wittenberg, właściwy rządca miasta
20 II,12 |            król Carolus odjechał, a Wittenberg żelazną podobno ręką rządzi
21 II,16 |        padną, niż się poddadzą...~- Wittenberg przysyła mi ciężkie działa.~-
22 II,16 |             W Wielkopolsce wojenka. Wittenberg potrzebny w Krakowie, Duglas
23 II,17 |           odezwał się groźny Arfuid Wittenberg. Znamienity oficer przywiózł
24 II,17 |            przeciwnym razie - pisał Wittenberg - jeśli nie zaniechacie
25 II,17 |           się stać inaczej. Przecie Wittenberg przysyłał mu sześć dział
26 II,19 |              bo ich i pan marszałek Wittenberg nie posiada. Mości panowie!
27 III,1 |        stary zbój, marszałek Arfuid Wittenberg, ze ździerstw swych sławny,
28 III,1 |   zaciekłość polską zmorzone. Stary Wittenberg wprost odradzał królowi
29 III,1 |            królewska mość - odrzekł Wittenberg, który słabszym jak zwykle
30 III,1 |             zdołałbyś wojsk zebrać.~Wittenberg skłonił się tylko w milczeniu,
31 III,1 |            wedle tego, co marszałek Wittenberg przewidywał - wtrącił Aszemberg.~
32 III,3 |            wodzów szwedzkich, stary Wittenberg, i otwarcie przedstawił
33 III,3 |             ciągnęli ku południowi. Wittenberg radził wprawdzie, by wracać
34 III,4 |    wolentarzom nie wytrzyma.~I znów Wittenberg począł wnosić instancję
35 III,4 |     przygalopował sam król, a z nim Wittenberg, Forgell, Miller i inni
36 III,4 |           nie wykończony! - zawołał Wittenberg - wytną ich do nogi!~Król
37 III,5 |          Warszawy i do Prus - mówił Wittenberg. - W ten sposób zguby unikniem.~
38 III,5 |            wracać nam przychodzi!~A Wittenberg na to:~- Maszli, wasza dostojność,
39 III,8 |            świetnych. Był tam stary Wittenberg, Duglas, Loewenhaupt, Miller,
40 III,12|    pomienionego jenerała nienawiść.~Wittenberg, jak łatwo było przewidzieć,
41 III,12|            a wszystkich przewyższał Wittenberg. Gdy o zysk chodziło, nie
42 III,12|         zamknięci. Więc naprzód sam Wittenberg, drugi główny po Karolu
43 III,12|        rozbito mu je co do jednego. Wittenberg, któremu o ów szaniec jak
44 III,13|    pomienionego jenerała nienawiść.~Wittenberg, jak łatwo było przewidzieć,
45 III,13|            a wszystkich przewyższał Wittenberg. Gdy o zysk chodziło, nie
46 III,13|         zamknięci. Więc naprzód sam Wittenberg, drugi główny po Karolu
47 III,13|        rozbito mu je co do jednego. Wittenberg, któremu o ów szaniec jak
48 III,15|     Świętego Ducha na murach, uznał Wittenberg, że dalszy opór daremny.
49 III,15|           Bogusław Radziwiłł, na co Wittenberg zgodził się tym łatwiej,
50 III,15|        poszedł szmer przez tłumy:~- Wittenberg jedzie! Wittenberg!~Jakoż
51 III,15|         tłumy:~- Wittenberg jedzie! Wittenberg!~Jakoż jechał sam feldmarszałek,
52 III,15|            coraz bardziej i słowo: "Wittenberg! Wittenberg!" było na wszystkich
53 III,15|      bardziej i słowo: "Wittenberg! Wittenberg!" było na wszystkich ustach.~
54 III,15|            za to nagroda? Oto taka: Wittenberg wolny odchodzi i jeszcze
55 III,15|       narzekanie, Częstochowo! - bo Wittenberg odchodzi wolno i wróci wkrótce
56 III,15|         wcześnie wybuchnie, wówczas Wittenberg może się jeszcze jakoś wyratować,
57 III,15|           niż do ludzi.~Zrozumiał i Wittenberg, co się dzieje. Twarz mu
58 III,15|            dostać w ręce jenerałów. Wittenberg oprzytomniał, ale strach
59 III,15|             Tak jest! - rzekł król.~Wittenberg, który pilno patrzył im
60 III,15|         Miller, to Miller - odrzekł Wittenberg.~Hetman spojrzał z pogardą,
61 III,15|           do Zamoyskiego król.~Lecz Wittenberg widząc, że już życiu jego
62 III,15|           zatrzymujem, wolna droga!~Wittenberg umilkł. ~Tymczasem kanclerz
63 III,15|            wzburzonej szlachcie, że Wittenberg nie odejdzie wolno, ale
64 III,23|         niewoli, Wrangel w niewoli, Wittenberg, sam wielki Wittenberg,
65 III,23|              Wittenberg, sam wielki Wittenberg, który całą tę Rzeczpospolitę
66 III,24|             wodzie w Zamościu, a co Wittenberg spojrzy na Wrangla, to powiada: "
67 III,25|             wodzie w Zamościu, a co Wittenberg spojrzy na Wrangla, to powiada: "