Tom, Rozdzial

 1  I,3  |        rynku zatarasowali. Poczęto ognia dawać i zapaliliśmy dwa
 2  I,4  |        nogi na klocu leżącym wedle ognia. Z drugiej strony kloca
 3  I,4  |            sposób pewny, lepszy od ognia na zmarzłe nóżki, któren
 4  I,5  |          całą okolicę. Jedno morze ognia szalało nad olbrzymim zaściankiem
 5  I,7  |     zakrzyknął pan Wołodyjowski. - Ognia!~Wystrzały ze wszystkich
 6  I,10 |           on zaś podlewał oliwy do ognia, pomagał obmawiać dygnitarzy
 7  I,10 |    harcowników wysyła, ale z armat ognia do nich niespodzianie każe
 8  I,13 |            spojrzał oczyma pełnymi ognia na księcia i aż strwożył
 9  I,13 |        mości mieczniku, z siarki i ognia jest kawaler, przez co i
10  I,16 |         było to dorzucić prochu do ognia.~- Gdybym był Węgrów nie
11  I,17 |           się! - wołano z drogi.~- Ognia! - zakomenderował w odpowiedzi
12  I,17 |            na własnych dragonów.~- Ognia, psiawiary! - ryknął straszliwym
13  I,17 |             Wiatr powiał od strony ognia i razem z głosem dzwonów
14  I,18 |            ich blisko i naraz dali ognia z pistoletów, lecz salwa
15 II,3  |            przestał się go bać jak ognia, żywiąc zarazem ku niemu
16 II,4  |             dali kilkakroć do nich ognia.~- Poddajcie się! - krzyczał
17 II,9  |       bojowym porządku i nuż dawać ognia z dział i muszkietów. Następnie
18 II,13 |           świeciły jaskrawe języki ognia. Na koniec jedna łuna rozlała
19 II,13 |           na chmurach.~Przy blasku ognia widać było oddziały konnych
20 II,13 |            cisnęły się na oślep do ognia. Woń spalenizny rozeszła
21 II,13 |    zawiadywał i w święta na wiwaty ognia dawał, dlatego za przedniego
22 II,14 |                pomiędzy budynki... ognia!...~Około południa dzieło
23 II,14 |      podnosił, wreszcie krzyczał: "Ognia!" - a gdy Soroka przykładał
24 II,15 |         szańców! Mało było wczoraj ognia i kul!~Rozkazy dane przeleciały
25 II,15 |     płonących szmat, skier, żywego ognia. Cały klasztor był nim objęty,
26 II,15 |            ów kurnik tyle żelaza i ognia, że niejedna potężna twierdza
27 II,15 |         mosty, czerwieniące się od ognia.~Przez owe fantastyczne
28 II,15 |       kogoś dla układów. Tymczasem ognia i ognia!~Przeszedł więc
29 II,15 |         układów. Tymczasem ognia i ognia!~Przeszedł więc dzień do
30 II,15 |    nieprzyjaciół i dając do siebie ognia. W głównym nawet obozie
31 II,15 |         klasztoru dojrzeć go i dać ognia, lecz stary jenerał nie
32 II,16 |       jednego działa dadzą z murów ognia, obudwóch mnichów każę natychmiast
33 II,17 |       pogotowiu. Dawano więc tylko ognia w stronę północną i południową,
34 II,17 |         straszliwym rozpasaniu się ognia i żelaza.~Mniejsze działa
35 II,17 |      prochu, dymu, para, huk, fale ognia i żelaza miały własność
36 II,17 |    dalekości buchnął olbrzymi słup ognia i huk, jakby wszystkie gromy
37 II,18 |     trudność, bo należało skrzesać ognia i sznurek zapalić.~Kmicic
38 II,19 | nieustający, nigdy dotąd taka fala ognia i żelaza nie zwaliła się
39 II,19 |      oblężeni tak już przywykli do ognia, tak każdy wiedział, co
40 II,21 |          powziął.~- A to, widzę, z ognia i siarki szlachcic! - zawołał
41 II,29 |           go między palce.~Światło ognia odbiło się od złotego tła
42 II,29 |      wybuchać będą.~- Dorzućcie do ognia! - rzekł pacholętom Charłamp.~
43 II,29 |       komnacie widno było i tak od ognia.~Na koniec z tłumu wyskoczył
44 II,35 |           przy tym bał się jej jak ognia. Nie było też wypadku, żeby
45 II,35 |         się Tatarzy waćpana gorzej ognia boją. No, co? podjąłbyś
46 II,42 |       Bogusławowi poczęli do niego ognia dawać, lecz on nie zważał
47 III,3 |   wyglądała w nocy jak jedno morze ognia, lecz pan starosta ani o
48 III,4 |               Bóg z nami! Szwecja! Ognia! - skomenderował Kanneberg
49 III,6 |        pistoletów i po dwakroć dał ognia.~Jedna z kul strzaskała
50 III,7 |          powietrzem, olbrzymi słup ognia strzelił do góry, wyrzucając
51 III,7 |      stronie widać było błyskawice ognia i huk rozlegał się coraz
52 III,8 |          Pierwszy lepszy żołdak da ognia, przedziurawi łódź, i pójdziem
53 III,9 |      zasypywano po prostu deszczem ognia i żelaza; ludzie Wąsowicza
54 III,10|          kartauny. Dają też czasem ognia, a co kula padnie, to jak
55 III,11|          spiesznie spod działowego ognia.~Pułkownicy skierowali się
56 III,12|           nocami szczypały chłody. Ognia nie wolno było mieszkańcom
57 III,13|           nocami szczypały chłody. Ognia nie wolno było mieszkańcom
58 III,15|          gorąca, tłoku, gradu kul, ognia, dymu, jęków ludzkich i
59 III,15|         już stała przy armatach.~- Ognia!~Szwedów, broniących się
60 III,18|        wzdragał, trzeba obcążki do ognia wsadzić...~- Plaska nie
61 III,21|            Tatarowie się go gorzej ognia bali. Gdzie przyjechał,
62 III,26|   miasteczka zmieniały się w rzekę ognia, a przerażony mieszkaniec
63 III,26|            i znów wypływał na fali ognia, ale jednak nie mógł już
64 III,26|            i cały regiment gwardii ognia nad jego trumną dawał.~-
65 III,27|            gnała wprost na nich.~- Ognia! - rozległa się znów komenda.~
66 III,27|          miał nie wystrzelone, ten ognia dawał.~Nagle pan Andrzej
67 III,29|       tłumie wiedziano, że wieś od ognia i ludność od miecza ocaliła