Tom, Rozdzial

1501 III,11|               wiatr zmiótł, bo wiedział, jak niebezpiecznie marudzić,
1502 III,12|                pułkownicy pocieszali go, jak mogli, i prawdę rzekłszy,
1503 III,12|                 wyskoczył, chciał bowiem jak najprędzej mieć go u siebie
1504 III,12|                się wściekł, i szli cicho jak trusie, w oczy tylko groźnemu
1505 III,12|             dokąd go Szteinbok i elektor jak najpilniej wzywali.~- A
1506 III,12|               wejście Wołodyjowskiego.~- Jak się ma Hassling? - spytał
1507 III,12|                  to zaraz wąsikami rusza jak wściekły chrabąszcz! Com
1508 III,12|                  tak łatwo z głowy wyjąć jak szablę z pochwy?~Gdyby Bogusław
1509 III,12|             czego wy nad tym Hasslingiem jak kat nad dobrą duszą stoicie.~
1510 III,12|                  na króla z uszykowanymi jak do bitwy chorągwiami stojącymi
1511 III,12|               Koronne chorągwie, w miarę jak która przeszła, stawały
1512 III,12|                 Lubomirskiego, przybrany jak do bitwy w błękitny lekki
1513 III,12|             innych. Posunął się Sapieha, jak ongi marszałek koronny,
1514 III,12|                 murami Szwedzi.~- Ryknę! jak mi Bóg miły, ryknę! - wołał
1515 III,12|                   odparł Roch.~- Prawda, jak mi Bóg miły, prawda!...
1516 III,12|                      Sto tysięcy szabel, jak gołębiowi z gardła!... Niech
1517 III,12|          jenerała nienawiść.~Wittenberg, jak łatwo było przewidzieć,
1518 III,12|                 Wisły, sypiąc przed sobą jak kret ziemne zasłony, przysunął
1519 III,12|         Wittenberg, któremu o ów szaniec jak o głowę chodziło, wysłał
1520 III,12|            granaty widać było doskonale, jak wylatywały na kształt obłoczków
1521 III,12|                nieco później widać było, jak świeży oddział piechoty
1522 III,13|                pułkownicy pocieszali go, jak mogli, i prawdę rzekłszy,
1523 III,13|                 wyskoczył, chciał bowiem jak najprędzej mieć go u siebie
1524 III,13|                się wściekł, i szli cicho jak trusie, w oczy tylko groźnemu
1525 III,13|             dokąd go Szteinbok i elektor jak najpilniej wzywali.~- A
1526 III,13|               wejście Wołodyjowskiego.~- Jak się ma Hassling? - spytał
1527 III,13|                  to zaraz wąsikami rusza jak wściekły chrabąszcz! Com
1528 III,13|                  tak łatwo z głowy wyjąć jak szablę z pochwy?~Gdyby Bogusław
1529 III,13|             czego wy nad tym Hasslingiem jak kat nad dobrą duszą stoicie.~
1530 III,13|                  na króla z uszykowanymi jak do bitwy chorągwiami stojącymi
1531 III,13|               Koronne chorągwie, w miarę jak która przeszła, stawały
1532 III,13|                 Lubomirskiego, przybrany jak do bitwy w błękitny lekki
1533 III,13|             innych. Posunął się Sapieha, jak ongi marszałek koronny,
1534 III,13|                 murami Szwedzi.~- Ryknę! jak mi Bóg miły, ryknę! - wołał
1535 III,13|                   odparł Roch.~- Prawda, jak mi Bóg miły, prawda!...
1536 III,13|                      Sto tysięcy szabel, jak gołębiowi z gardła!... Niech
1537 III,13|          jenerała nienawiść.~Wittenberg, jak łatwo było przewidzieć,
1538 III,13|                 Wisły, sypiąc przed sobą jak kret ziemne zasłony, przysunął
1539 III,13|         Wittenberg, któremu o ów szaniec jak o głowę chodziło, wysłał
1540 III,13|            granaty widać było doskonale, jak wylatywały na kształt obłoczków
1541 III,13|                nieco później widać było, jak świeży oddział piechoty
1542 III,14|                   rzekł mu mały rycerz - jak wielkie i u króla masz zachowanie.
1543 III,14|                 dopuszczają. Radzą tedy, jak by tam wojnę podsycić. Powiada
1544 III,14|         zbliżając się Zagłoba.~- Wiem, a jak się ma Ketling?~- Kto taki?
1545 III,14|                 z czoła obcierał.~- Hej! jak tam te kartauny grzmią -
1546 III,14|                 mówisz, panie kawalerze, jak każdy z nas. Zostań Polakiem,
1547 III,14|                Czego płoniesz? Co dzień? Jak to co dzień?~- Bo wiedziała,
1548 III,14|               której, syt chwały, upadł, jak powiadają, pannie do nóg
1549 III,14|           Zaczęły się gniewy a kwasy, bo jak waćpaństwu wiadomo, miał
1550 III,14|                dworze deliberujem, nagle jak grom rozchodzi się, że panna
1551 III,14|              panna przecięła wątpliwości jak szablą, bo odmówiła wprost.~-
1552 III,14|             Borzobohatej niemal wszyscy. Jak mi Bóg miły, śmiech brał,
1553 III,14|                panna Borzobohata rządzi, jak sama chce, w Taurogach...~-
1554 III,14|              sama chce, w Taurogach...~- Jak to? - przerwał mały rycerz.~-
1555 III,14|            roboty zajmować.~- Słyszycie, jak kartauny ryczą? - zawołał
1556 III,14|                  wytrzymam, nie wiem, bo jak mnie ochota zeprze, tedy
1557 III,15|         pospolitego ruszenia rzuciły się jak wezbrana fala ku murom.
1558 III,15|                Szwedów. Lecz Mazury szli jak pożar, wnikali wszędzie,
1559 III,15|     Skandynawowie, zgodnie ze swą sławą, jak na żołnierzy przystało.
1560 III,15|                  tłum cały, lecz śmiech, jak zaraza, udzielił się wszystkim.
1561 III,15|              wszystkim. Więc taczali się jak pijani, brali się w boki,
1562 III,15|                  sypały się na nich kule jak piasek.~- Działa do okien! -
1563 III,15|               konfuzję zatrzeć, inaczej, jak Rzeczpospolita szeroka,
1564 III,15|                 przed wojewodą - ja!!!~- Jak waści zowią?~- Zagłoba.~-
1565 III,15|                oczy polskiemu rycerstwu, jak gdyby chcieli mówić: "Spotkamy
1566 III,15|               pomruk głuchy, ale groźny, jak pomruk morza przed burzą.
1567 III,15|                 się gwałtownie, zupełnie jak łan zboża, gdy huragan zawadzi
1568 III,15|            Zagłoba!~Wołodyjowski odgadł. Jak tylko bowiem warunki kapitulacji
1569 III,15|                dzieje. Twarz mu pobladła jak płótno, pot obfity a zimny
1570 III,15|                  umrzeć z bronią w ręku, jak na rycerzy przystało, lecz
1571 III,15|                 roztrąciła tak tłuszczę, jak okręt płynący wszystkimi
1572 III,15|                  czasu do czasu na boki, jak tnie potężny odyniec otoczony
1573 III,15|                  więc zeskoczył z konia, jak zając napierany przez psy
1574 III,15|                  wierzyłem w twoje słowo jak w Boga!~A na to stary hetman
1575 III,15|             wydrzeć! Ba!~- Ale w drodze, jak go wasza dostojność obronisz? -
1576 III,15|            trapiła go niepomału, zarówno jak wieczna niekarność pospolitego
1577 III,15|                  burzę, lecz pan Zagłoba jak w wodę wpadł. Szukano go
1578 III,15|                  tym Tyzenhauz, że król, jak zawsze dobry i miłościw,
1579 III,15|             ożywić i Szwedów podchodzić, jak niegdyś Chowańskiego podchodził.
1580 III,15|              padł mu młody rycerz do nóg jak długi.~Po czym nie zwłócząc
1581 III,15|             nadzieja sławy; słyszał już, jak cała Litwa wymawia z chlubą
1582 III,15|               imię... Słyszał zwłaszcza, jak powtarzają je jedne kochane
1583 III,16|                ten jeden tylko wiedział, jak głęboko zabrnął książę w
1584 III,16|             trudno już było przewidzieć, jak się wojna skończy, gdy Kazimierzowi
1585 III,16|       śmiertelnie.~Wszelako nie wiadomo, jak by się skończyła walka,
1586 III,16|              sama dobrowolnie, z bijącym jak u schwytanego ptaka sercem,
1587 III,16|             pragnął jej tak prawie mocno jak samej Oleńki. Spodziewał
1588 III,16|                  zabaw.~Bogusław rządził jak samowładny monarcha w Taurogach
1589 III,16|               piękny, rycerski, świecący jak słońce od klejnotów, a jako
1590 III,16|                ohydnych Kiejdan, również jak wolała rycerskiego Bogusława,
1591 III,16|                 a spostrzegłszy wkrótce, jak dalece i on stara się o
1592 III,16|               czerwone złote wydać króla jak Judasz Chrystusa, zohydzał
1593 III,16|                 marzenia o niczym innym, jak o wdzięczności i podziwieniu
1594 III,16|              myśli nie czepiały się jej, jak woda nie czepia się piersi
1595 III,16|               tak śmiałym względem niej, jak bywał względem najpierwszych
1596 III,16|              Pewnego dnia przyszła wieść jak piorun, że Tykocin przez
1597 III,16|                 stronnikiem Szwedów, tak jak jego stryj Janusz, wychodziła
1598 III,16|              Teraz ona z kolei zapłonęła jak róża purpurowa.~Nastała
1599 III,16|                 sercu, głosem tak cichym jak szmer wiatru, a smutnym
1600 III,16|                  szmer wiatru, a smutnym jak westchnienie rzekł tylko :~-
1601 III,16|                    Dobry!... - powtórzył jak echo oficer:~- Tak jest.
1602 III,16|                już poczęła myśleć o tym, jak by się wyrwać spod tej straszliwej
1603 III,17|           własnego potomstwa, dziewczynę jak córkę kochał. Przez jakiś
1604 III,17|         podchodził, jako inni podchodzą, jak niegdyś Kmicic Chowańskiego.
1605 III,17|              nami!~Tu miecznik, czerwony jak krew i ze zjeżoną czupryną,
1606 III,17|                  przepaść dla ojczyzny i jak lew ryczeć począł. Lecz
1607 III,17|         zakopanych pieniądzach, których, jak mówił, było nad sto tysięcy,
1608 III,17|             istocie.~- Niech je przywożą jak najprędzej - rzekł Szkot -
1609 III,17|             wszystko zdawało się składać jak najpomyślniej, gdyż zaraz
1610 III,17|                 jej ta rada. Nie dawniej jak wczoraj mówił mi pan Billewicz,
1611 III,17|                  się na wolę Boga, który jak tuszę, wszystkie krzywdy
1612 III,17|              spojrzał na niego bystro.~- Jak to? Paterson powiadał, żeś
1613 III,17|                twarzą i ogniem w oczach, jak gniewna Minerwa. Pierś jej
1614 III,17|                nie mógł myśleć tak jasno jak zwykle. Trawiła go jakaś
1615 III,17|                 mość skrupułami nadziany jak pieczony kapłon kaszą...
1616 III,17|               równe nogi niby zaperzony, jak niedawno miecznik rosieński,
1617 III,17|                     Żebyś ty ją widział, jak tego parszywego stryjca
1618 III,17|               rozerwą mnie te płomienie, jak granat. Dla Boga, co się
1619 III,17|             Właśnie że myślę, właśnie że jak zechcę, to tak uczynię,
1620 III,17|                  niejaki Plaska, czy tam jak, który swego czasu był księdzem
1621 III,17|                   Sakowicz! musiałeś już jak strzyga z zębami na świat
1622 III,18|        szlachcianka, tak zacnie urodzona jak i inne. Za to gdy nieboszczyk
1623 III,18|              łopatce, a szlachcic zmiękł jak wosk i odrzekł:~- Bóg waszej
1624 III,18|               męskim zgoła umyśle, dziw, jak charakterna. Tam, gdzie
1625 III,18|                prawo. Słodkie to niby, a jak raz sobie drogę obierze,
1626 III,18|                sam bym rad, ażeby klamka jak najprędzej zapadła.~- Otóż,
1627 III,18|                szlachcic na dwóch łapach jak niedźwiedź - mówił Sakowiczowi -
1628 III,18|         zapisałem... Będzie miecznik wył jak pies, gdy mu się to potem
1629 III,18|            uspokoi.~- Nie trzeba i tego. Jak ślub pokaże się nieważny,
1630 III,18|              pocałować... posmakować!... Jak prędko się dziś ściemnia...
1631 III,18|         tymczasem obficie wosk.~- Patrz, jak się świece palą - rzekł
1632 III,18|               jedna cnota stopi się dziś jak wosk.~- Dziw, jak długo
1633 III,18|               się dziś jak wosk.~- Dziw, jak długo trwa to chybotanie.~-
1634 III,18|                    ozwał się książę - że jak duch jakowy jest w izbie,
1635 III,18|                  te, patrz! płoną żółto, jak zwykle.~- Furda!... - rzekł
1636 III,18|           wygodnie spytał tak spokojnie, jak gdyby zwykłą rozpoczynał
1637 III,18|            Aleksandra.~Twarz miała białą jak kreda, włos nieco rozrzucony,
1638 III,18|          Sakowicz nie odrzekł ani słowa, jak gdyby rozkaz wyszedł od
1639 III,18|                  Precz!~Sakowicz skoczył jak opętany.~
1640 III,19|        podskakiwał na łożu, wyprężał się jak zwierz śmiertelnie postrzelony.
1641 III,19|                   zlany potem obfitym.~- Jak się wasza książęca mość
1642 III,19|             usłuchał...~- Wiedziałem, że jak się nie uda, to wina na
1643 III,19|           przygodziło... Wpadłem do niej jak oszalały. Com mówił, nie
1644 III,19|             brzęczą jako pszczoły... Ot, jak mnie tu widzisz, prawda!~-
1645 III,19|              pamiętam, jeno taki strach, jak gdybym w niezmierną studnię
1646 III,19|                  żeby kto u mnie rządził jak szara gęś... I dobrze, żeś
1647 III,19|                 Loewenhaupta ludzi żąda. Jak jeszcze i my wyjdziemy,
1648 III,19|            zasilim. Trzeba być geniuszem jak wasza książęca mość, żeby
1649 III,20|               jest piękną, a zaszczytną, jak honor rycerski wymagać może;
1650 III,20|              słuchał jej słów bledniejąc jak chusta, na koniec klęknął,
1651 III,20|               zastanowić się, ni ocenić, jak należy, tej duszy wyjątkowej
1652 III,20|         poruszały się od czasu do czasu, jak gdyby chciał coś mówić i
1653 III,20|                energii, uczuła się słabą jak zwykła niewiasta, a chociaż
1654 III,20|                 łotry, szelmy i arcypsy! Jak to? i ten nie chce pomóc?~-
1655 III,20|             pomóc - odrzekła skarżąc się jak małe dziecko - ale powiada
1656 III,20|             można?~- Myślę, że trzeba, a jak trzeba, to i można, choćbyśmy
1657 III,20|              wina, żem płakała... Radźmy jak najprędzej!~Łzy jej całkiem
1658 III,20|           powolny, ale akuratny, i dziw, jak zawzięty. Exemplum jego
1659 III,20|             wierny, lud zbożny powstawał jak burza w obronie swej Królowej.
1660 III,21|             rozporządzać się w Taurogach jak we własnym domu. Tego samego
1661 III,21|            Patoka płynie z ust waćpanny, jak mi Bóg miły!... Nie może
1662 III,21|                ryknął wreszcie z radości jak żubr; po twarzy Oleńki poczęły
1663 III,21|                   I nie udało się wam?~- Jak się miało udać? - rzekł
1664 III,21|                  schronić.~- Daj go Boże jak najprędzej - odpowiedział
1665 III,21|                 podobnie się nazywające, jak: Babonaubków, Babiłłów,
1666 III,21|              umiał tak splantować.~- Oj! jak ognisty! ach! - zawołała
1667 III,21|                   a zębami tak skrzypiał jak drzwiami.~- To już będzie
1668 III,21|               końcu parskać na miecznika jak kotka. Że zaś była wypoczęta,
1669 III,21|                      A wykrętne to licho jak łasica... Żebym tak był
1670 III,21|               Przecie i takową sensatkę, jak ty, rozruszała. Pewien jestem,
1671 III,21|               oficera wykrzykuje:~- Ach! jak mnie pan przestraszył!~Po
1672 III,21|                 a zaś nie mówił inaczej, jak rozkazując: "Waćpanna wysiądź!
1673 III,21|        przyjechał, posłuch musiał być, a jak się bitwa zdarzyła, to ognie
1674 III,21|                mieć w sercu. Pytałam go, jak jej imię, nie chciał powiedzieć. "
1675 III,21|                   I waćpanna myślisz, że jak zechcemy uciekać, to oni
1676 III,21|                 uczyniłem, bo z tego, co jak teraz słyszę, po owej obronie
1677 III,21|             początkowo, pamiętasz, pani, jak prędko przychodziły nowiny...
1678 III,21|          zapomniał, a przynajmniej mówił jak Niemiec. Duszę miał także
1679 III,21|                  z kolei wyprostował się jak po służbie i czekał pytania.~
1680 III,21|               Mów waćpan szczerą prawdę, jak mu idzie?~- Powiem szczerą
1681 III,21|             wszakże nastąpi wkrótce, ale jak się to obróci, Bóg wie...
1682 III,21|                  uderzać, na korkach się jak fryga okręcać, Oleńkę po
1683 III,21|            pięstką w pięstkę i rzekła:~- Jak nie, to za pana Wołodyjowskiego
1684 III,22|                   zniszczony i pobity.~A jak poprzednio dworackie pochlebstwo
1685 III,22|              ktoś jednego z Billewiczów, jak psa, poterał.~- Dziękuję
1686 III,22|           Napatrzysz się, pani, do woli, jak ludzie małego serca tłumem
1687 III,22|     jurgieltnikami nie było takich wielu jak Ketling i należało się spodziewać,
1688 III,22|            żołnierz lepszy.~- Takim dwom jak ty dałby rady, ale ja przejechałem
1689 III,22|                  szlachcica i wycisnę go jak ser w worku. Na początek
1690 III,22|               zostawię.~- Z posażnych?~- Jak to?~- To się.. znaczy z
1691 III,22|              Oczy przez chwilę zaszły mu jak dymem, ale wkrótce się opamiętał
1692 III,22|              czary! Czasem, gdy spojrzę, jak wszystko idzie naturalnym
1693 III,22|                ja mało kogo tak szanuję, jak księżnę Gryzeldę, której
1694 III,22|              sławny i człek tak obrotny, jak drugiego na całej Litwie
1695 III,22|             Niechże Sakowicz wytłumaczy, jak się to stało, a waćpanna
1696 III,23|              pragnął stanąć na czele sił jak największych, aby w razie
1697 III,23|               stopami zaczął zdmuchiwać, jak niegdyś sam książę przed
1698 III,23|                  Gdyby Anusia wiedziała, jak straszne Sakowiczowego zniecierpliwienia
1699 III,23|           ośmielały się zapuszczać dalej jak pod Rosienie.~Cisza stała
1700 III,23|                 o posiłki, że tu rządzi, jak chce, tam władza jego zmaleć
1701 III,23|                 o niczym nie wiedziałam, jak księżnę Gryzeldę kocham,
1702 III,23|               chodzi o mnie, a po wtóre, jak mniemam, o moje majętności.
1703 III,23|                  To szczęśliwej drogi.~- Jak to? Zali myślisz, że bez
1704 III,23|                 skazują, rychło patrzeć, jak kleszczami będą szarpali!...
1705 III,23|                   Nie wiedział przy tym, jak prędko już to groźne nazwisko
1706 III,23|             jakby na skrzydłach, huczała jak grzmot nad całą Rzecząpospolitą,
1707 III,23|                  nie chwyci tak Szwedów, jak na początku. Wuj elektor
1708 III,23|            początku. Wuj elektor milczy, jak zwykle, ale to widzę dobrze,
1709 III,23|                  mu do tego zarówno sił, jak chęci. Pozostawały Birże,
1710 III,23|                połączą się i rozniosą go jak wicher suche liście; a choćby
1711 III,23|                do niego i zaleją Taurogi jak powódź, i zemstę taką wywrze,
1712 III,23|             poruszoną. Anusia zaś wpadła jak burza do Oleńki.~- Oleńka!
1713 III,23|                  Oleńka zaś złożyła ręce jak do modlitwy i wzniósłszy
1714 III,24|         początkach zadanie, bo nie dalej jak w Serocku stała wielka potęga
1715 III,24|                  nic lepszego do roboty, jak nie puszczać oddziałów,
1716 III,24|              biegły wojownik, wyćwiczony jak żaden ze szwedzkich jenerałów
1717 III,24|           wysłanych na podjazd, tak, iż, jak książę pisał, ni zwiastun
1718 III,24|            miejsce, z którego ruszono go jak zwierza, zagarnął w Brańszczyku
1719 III,24|                    kręci się on koło nas jak wilk koło owczarni i spomiędzy
1720 III,24|               rozproszą się jego Tatarzy jak piasek... i sam polegnie
1721 III,24|                czerewińskich cicho było, jak gdyby nigdy nie postała
1722 III,24|                wisiało na pętlach razem, jak kupa drozdów, z nogami ledwie
1723 III,24|                jest zarówno jego odwagę, jak doświadczenie wojenne, ażeby
1724 III,24|                  uchronić.~- Taka jazda, jak tatarska, by i największymi
1725 III,24|                  tyle był górą, że wyżej jak do Ostrołęki pana hetmana
1726 III,24|                   spytał Wołodyjowski.~- Jak Bóg na niebie, tak się przemknę,
1727 III,24|              swymi szydełkami pod nosem, jak zając, ruszasz... Otóż ja
1728 III,24|      nieprzyjacielska nie stopnieje. Ale jak Szwedzi jedną batalię większą
1729 III,25|         początkach zadanie, bo nie dalej jak w Serocku stała wielka potęga
1730 III,25|                  nic lepszego do roboty, jak nie puszczać oddziałów,
1731 III,25|              biegły wojownik, wyćwiczony jak żaden ze szwedzkich jenerałów
1732 III,25|           wysłanych na podjazd, tak, iż, jak książę pisał, ni zwiastun
1733 III,25|            miejsce, z którego ruszono go jak zwierza, zagarnął w Brańszczyku
1734 III,25|                    kręci się on koło nas jak wilk koło owczarni i spomiędzy
1735 III,25|               rozproszą się jego Tatarzy jak piasek... i sam polegnie
1736 III,25|                czerewińskich cicho było, jak gdyby nigdy nie postała
1737 III,25|                wisiało na pętlach razem, jak kupa drozdów, z nogami ledwie
1738 III,25|                jest zarówno jego odwagę, jak doświadczenie wojenne, ażeby
1739 III,25|                  uchronić.~- Taka jazda, jak tatarska, by i największymi
1740 III,25|                  tyle był górą, że wyżej jak do Ostrołęki pana hetmana
1741 III,25|                   spytał Wołodyjowski.~- Jak Bóg na niebie, tak się przemknę,
1742 III,25|              swymi szydełkami pod nosem, jak zając, ruszasz... Otóż ja
1743 III,25|      nieprzyjacielska nie stopnieje. Ale jak Szwedzi jedną batalię większą
1744 III,26|                  uspokojenia fal wyleją, jak rozlał się ów czambuł Tatarów
1745 III,26|            wzdychał pan Andrzej na myśl, jak zgubną rzeczą jest swawola,
1746 III,26|                 tobie przez bory i wody, jak zmęczony ptak, aby zaś u
1747 III,26|                rzucał się na owe komendy jak piorun, gromił, rozpraszał,
1748 III,26|                 na wilka, a on kąsał też jak wilk, co jednym uderzeniem
1749 III,26|             wszystko przepadło, wszystko jak dym się rozwiało? I nie
1750 III,26|                zapewne na wieść o klęsce jak tuman się rozwieją?!~Pan
1751 III,26|                spłynie!~I począł wojować jak desperat; nie ukrywał się
1752 III,26|               śmierci szukał, rzucał się jak szalony na siły trzykroć
1753 III,26|               prawdą, że równie dzielny, jak niefortunny Jan Kazimierz
1754 III,26|                się już z takim animuszem jak przy wzięciu Warszawy i
1755 III,26|            wszystko, że pod takim wodzem jak Jan Kazimierz pobije w następnym
1756 III,26|               znów przekroczył Dospadę i jak duch zniszczenia na osady
1757 III,26|                wałów w Prostkach.~- Mów, jak wszystko się odbyło. Zawziętości
1758 III,26|                   Gdyby był taki posłuch jak wódz, gdybyśmy byli go godni,
1759 III,26|                się wali, rozstępuje, idą jak gdyby ulicą... bez mała
1760 III,26|           stratowano; inni rozsypali się jak groch. Nuż ich ciąć. Król
1761 III,26|                 Andrzeja rozjaśniła się, jak gdyby na nią blask zórz
1762 III,27|                widocznie tak samo dobrze jak pan podskarbi i dlatego
1763 III,27|            wymyślić umie. Sam widziałem, jak król szwedzki po trzecim
1764 III,27|              musiała...~- Zdrów od dawna jak ryba i lekarstw żadnych
1765 III,27|                 i zawołał: - Ha! szelma, jak sobie poradził!~- Trzeba
1766 III,27|              przez zęby Babinicz. - Tacy jak on długo nie żyją.~- Zali
1767 III,27|                ordę na łeb na szyję, aby jak najprędzej starała się dostać
1768 III,27|             skrzydła; radość ogarnęła go jak wicher i leciał na czele
1769 III,27|              ostatni. Byli już nie dalej jak pół mili niemieckiej od
1770 III,27|                     Nie śpią już i huczą jak pszczoły w ulu - odparł
1771 III,27|                znak pogody. Lecz w miarę jak mgła roztapiała się coraz
1772 III,27|                 na nich nastąpić prędzej jak wieczorem, a choćby miał
1773 III,27|          uderzali na komunik, ale wpadną jak wściekli na tabor i popłoch
1774 III,27|              zwyczajne.~We dwie godziny, jak przepowiedział Kmicic, stanęli
1775 III,27|          zbliżających się wojsk, skoczył jak piorun z wiadomością, że
1776 III,27|                były już więcej od siebie jak o tysiąc kroków. Dzieliło
1777 III,27|                  ciągła wprawa dać może. Jak gdy ćma drwali rzuci się
1778 III,27|                  dostał w darze, walczył jak prosty żołnierz, mając za
1779 III,27|          olbrzymią, gasił żywoty ludzkie jak świece. Czasem całą szablą
1780 III,27|            chorążego, a ten zapiał tylko jak zarzynany kur i chorągiew
1781 III,27|              czerwonych dragonów, lecący jak wicher w pomoc rozerwanej
1782 III,27|                 tak pod uderzeniami kul, jak pod ciężkim ulewnym deszczem.
1783 III,27|               nagle pan hetman i skoczył jak piorun ku Wojniłłowiczowskiej
1784 III,27|          błyskawica zapala się i gaśnie, jak Kmicicowi mignęła w głowie
1785 III,27|            Bogusławowy nie był już dalej jak o sto kroków, a idąc całym
1786 III,27|                 wicher zakręca piaskiem, jak prędko cały czambuł zwrócił
1787 III,27|               Gott mit uns!", zagrzmiały jak burza i stał się cudny widok.
1788 III,27|                tej właśnie chwili czekał jak zbawienia hetman Gosiewski.~
1789 III,27|             Wojniłłowicza ruszyła ku nim jak huragan, za nią laudańska,
1790 III,27|          Wojniłłowiczowska rozniosła je, jak trąba powietrzna roznosi
1791 III,27|             krusząc kopii, wśród gęstwy, jak statek gnany gwałtownym
1792 III,27|                 ma w sobie tak strasznej jak Wojniłłowiczowa siły. Krzyk
1793 III,27|             ostatnie swe dwie chorągwie, jak dwa sokoły z berła.~I w
1794 III,27|               Ostatnie czworoboki pękają jak pod uderzeniem młota. Z
1795 III,27|              chorągwie - więc tamci mkną jak rozprószone stado sarn po
1796 III,27|                  Kmicicowym rumaku umyka jak wicher, próżno usiłując
1797 III,27|                konia ostrogami i pomknął jak jeleń ścigany przez psy
1798 III,27|           czernił się na zielonej trawie jak śmigająca nad ziemią jaskółka;
1799 III,27|           straszny dźwięk żelaza, szybki jak myśl; żadne oczy nie mogłyby
1800 III,27|                był, bo blady z umęczenia jak chusta, wargi miał zaciśnięte
1801 III,27|                jego oczy i stał nad nim, jak stoi lew nad obalonym bawołem.~
1802 III,27|                inni ładowali sakwy, inni jak na bazarze podnosili w górę
1803 III,27|                obie ręce do góry, huknął jak grzmot:~- Vivat Jan Kazimierz!
1804 III,27|           terminów!~Na to Kmicic skoczył jak ranny żbik.~- Za pozwoleniem,
1805 III,27|            Jędrek, słuchaj, bracie!... a jak je obie odnajdziesz, to...
1806 III,28|            bezpieczniejszego schronienia jak w lasach. Billewicze moje
1807 III,28|                  i gwar obozowy działały jak balsam na zmęczoną jej duszę.
1808 III,28|                  nią patrzeć tak wprost, jak na ową czarnuszkę-Ukrainkę.~
1809 III,28|            ramieniu i łkanie targało nią jak wicher krzewem.~Anusia długo
1810 III,28|                   Witano tedy miecznika, jak zbawcę, wielkim płaczem
1811 III,28|           Sakowiczowi i takim dziesięciu jak Sakowicz!... A Szwedów w
1812 III,29|                 w niej ślepo i na zabój, jak tylko taki człowiek mógł
1813 III,29|             samym ludzie bledli, patrzył jak pies w oczy tej dziewczyny,
1814 III,29|         spojrzeniem, wysługiwała się nim jak niewolnikiem, w końcu zdradziła.~
1815 III,29|              dotknęło jego osobę, ryczał jak ranny zwierz i myślał tylko
1816 III,29|              głowie nie postała mu myśl, jak strasznych wkrótce będzie
1817 III,29|               silna.~Zaścianek, od czasu jak go Kmicic z zemsty za wymordowanie
1818 III,29|             zastępy nieprzyjaciół i szły jak szarańcza ku Wołmontowiczom,
1819 III,29|              mdło i słabo, twarz zbladła jak chusta, i poczęła wić się
1820 III,29|               poczęła wić się a piszczeć jak dziecko; aż jeden z towarzyszów,
1821 III,29|                więc spłonąwszy na twarzy jak róża, podniosła głowę i
1822 III,29|                  idą - nie! raczej pędzą jak wicher i nie jak wicher,
1823 III,29|            raczej pędzą jak wicher i nie jak wicher, ale jak trąba powietrzna.
1824 III,29|             wicher i nie jak wicher, ale jak trąba powietrzna. W krwawych
1825 III,29|                blaskach pożaru widać ich jak na dłoni. Idzie ich tysiące!
1826 III,29|               dopadają! Zwieją Sakowicza jak wicher! ~- Boże! Boże wielki! -
1827 III,29|                   Boże wielki! - krzyczy jak w obłąkaniu miecznik - to
1828 III,29|                nogi wytępił.~On, również jak całe wojsko i wszyscy laudańscy
1829 III,30|                 więc nieszczęsny Anglik, jak jeleń ścigany przez stado
1830 III,30|                pobliskich Troupiów, jeno jak gdzie która w czasie bitwy
1831 III,30|              liczba była równą, chodzili jak wilcy na owce. W bitwie
1832 III,30|              przed oczyma żaden zdrajca, jak w swoim czasie migotał Radziwiłł,
1833 III,30|               jeno bić i bić- bić jutro, jak pobił wczoraj!~Tu rozbujała
1834 III,30|                ledwie dwa lata upłynęły, jak obłąkany przez Radziwiłła
1835 III,30|           Hamiltona, lecz Kmicic prędzej jak w tydzień będzie u nóg Oleńki.~
1836 III,30|              rysiego kołpaka odkrył rudą jak ogień czuprynę.~- Widzę,
1837 III,30|           pieczęć. List Sapiehy brzmiał, jak następuje: "Mnie wielce
1838 III,30|                Ale niech już tak będzie, jak Ty rozporządzisz! Teraz
1839 III,31|               przeszyty pociskami, leżał jak martwy, podniesie się nagle,
1840 III,31|               Wodokty.~Panna zaś chciała jak najlepiej zagospodarować
1841 III,31|            patrząc w kolisko księżyca.~- Jak to się Wołmontowicze świecą
1842 III,31|          Przelecieli przez Wołmontowicze jak dwa widziadła nocne i dopadli
1843 III,32|                 Oleńka trzęsła się cała, jak w paroksyzmie febry.~"Ale
1844 III,32|             naszego żmudzkiego powołany, jak niezmierne usługi oddał,
1845 III,32|              przed bramą i Oleńka wpadła jak wicher do pokoju.~- Jezus,
1846 III,32|           wypieki, a pierś jej falowała, jak gdyby z wielkiego zmęczenia.~
1847 III,32|              słyszała, biegając przy tym jak szalona po komnacie i powtarzając
1848 III,32|               pan Tomasz, który wpadłszy jak bomba do komnaty zakrzyknął:~-
1849 III,32|                  zaczerniły się w dali i jak okiem sięgnąć cała droga
1850 III,32|                  rozłąki zbliżał się oto jak Łazarz, bez kropli krwi
1851 III,32|                   więc porwał ją z ziemi jak piórko i do piersi przycisnął.~